η-αθήνα-στα-τρία

Κατόπιν ευγενούς παραίνεσης μιας καλής φίλης, είπα να περάσω από τη στοά Σπύρου Μήλιου στο κέντρο της Αθήνας, όπου ο Σταύρος Ξαρχάκος θα έδινε συναυλία- ανοιχτή για όλο τον κόσμο- με τη Νατάσσα Μποφίλιου και τον Γιάννη Χαρούλη. Δεδομένου του ότι έφτασα αργά, μετά τις 10 δηλαδή, ήμουν σίγουρος γι' αυτό που θα συναντούσα. Ή σχεδόν σίγουρος, αφού η προσπέλαση ολόκληρου του οικοδομικού τετραγώνου που στεγάζει τη στοά ήταν αδύνατη. Μιλάμε, για χιλιάδες ανθρώπους και ελπίζω να μην υπερβάλλω αυτή τη στιγμή, αλλά τέτοια αίσθηση έχω ακόμη.
Από τις τοποθετημένες γιγαντοοθόνες μπόρεσα να διακρίνω τη Μποφίλιου λευκοντυμένη, σωστή ιέρεια υπό τη δ/νση του μαινόμενου μουσουργού- ιεροφάντη Ξαρχάκου. Έπεσα πάνω στο Νυν και αεί, που τό 'χω ξανακούσει απ' την ίδια ερμηνεύτρια και θεωρώ ότι της ταιριάζει απόλυτα, μα δυστυχώς ήταν τέτοια η πολυκοσμία και η ζέστη που πριν δω/ακούσω και τον Χαρούλη, έκανα μεταβολή και αποχώρησα. Για την ακρίβεια, έτοιμος ήμουν να μιλήσω για το max mara σε έναν ευτραφή νεαρό δίπλα μου, αλλά τελευταία στιγμή έδωσα τόπο στην οργή...

Πάντως, αν όλοι αυτοί πήγαιναν στο Σύνταγμα αμέσως μετά τη συναυλία του Ξαρχάκου, η χθεσινή συγκέντρωση-συνέλευση της πλατείας θα είχε κάτι από την προχθεσινή, της Κυριακής. Ένα μυστήριο πράγμα, όσες φορές έχω παρακολουθήσει τη συνέλευση, όλο και κάποιος θα βγει και θα πει Από αύριο θα κάνουμε και τούτο και τ' άλλο κλπ. Να το πω αλλιώς, ωραία ψηφίζουμε με το χέρι ψηλά, βρίσκουμε αρκούντως γοητευτικό να θεωρούμε ότι τούτη η επανάσταση των Νεοελλήνων ξεπερνάει ακόμη και τον θρυλικό Μάη του ΄68, αλλά παρακάτω τι γίνεται, τι κάνουμε επί της ουσίας, πως κινούμαστε; Διέσχισα το πλήθος για μιαν ακόμη φορά, κινήθηκα μεσ' στον κόσμο και κατέγραψα μόνο ως θετικό το γεγονός ότι πλέον ολόκληρη η πλατεία θυμίζει αντιαπαγορευτικό φεστιβάλ με τους φασίστες να έχουν λακίσει. Είδα γνωστούς μου να βοηθούν στη σίτιση και την καθαριότητα και άκουσα απόψεις διάφορες από φωνές άχρωμες, που δεν το έχουν το λεγόμενο λέγειν και μάλιστα το δημόσιο, με συνέπεια να γίνεται σχεδόν μαρτυρική η αφομοίωση τούτων των απόψεων. Στο ταξί της επιστροφής, ο ηλικιωμένος οδηγός άκουγε στο φουλ Θεσσαλονικιό λαϊκό αοιδό που τραγουδάει εδώ και χρόνια λες και χρειάζεται αναπνευστήρα, πράγμα που πολύ με εκνεύρισε, αλλά ευτυχώς ξεχάστηκα καθώς περάσαμε από το φωταγωγημένο Καλλιμάρμαρο των Παραολυμπιακών Αγώνων και σκέφτηκα πως αν έχει κι εκεί μέσα πολυκοσμία- που μάλλον δεν είχε, διότι καλώς ή κακώς ποιος χέστηκε για τους Παραολυμπιακούς-, οι Αθηναίοι μοιράστηκαν κατά τη χθεσινή νύχτα πληθυσμιακώς στα τρία: στον Ξαρχάκο, στο Σύνταγμα και στο Καλλιμάρμαρο! Τι θέλει αυτή η γκομούτσα μπροστά μας; με ρώτησε ο ταξιτζής, αναφερόμενος σ' ένα αργοκίνητο τρόλεϊ που προπορευόταν, αλλά η φωνή του ήταν τόσο άχρωμη, ξεψυχισμένη σχεδόν, χειρότερη δηλαδή κι από κάποιου άβγαλτου επαναστάτη της πλατείας, που δεν μπήκα καν στον κόπο να του απαντήσω. Καρατσεκαρισμένο πλέον, η πολυκοσμία με χαλάει...