ιδού-η-ρόδος-ιδού-και-το-οίδημα

Η Ρόδος δεν κατοικείται πλέον από Σταυροφόρους. Αντικαταστάθηκαν από ξερακιανές Αγγλίδες με τους πλαδαρούς συζύγους τους, που μοιάζουν απροσδιόριστης ηλικίας σαν τους παρατηρήσει κανείς δίπλα-δίπλα. Είναι οι ίδιοι που ντύνονται σα λατέρνες για να βγουν έξω τα βράδυα κι αν πάλι προτιμήσουν να μείνουν στο ξενοδοχείο, διασκεδάζουν πλάι στην πισίνα με λαϊκά και αρκούντως ελληνικά άσματα του Νταλάρα. Είναι αυτοί που αν δεν πατούσαν το πόδι τους στο νησί, η παλιά πόλη του θα θύμιζε ντεκόρ ταινίας του Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Γεμάτα κατσαρίδες είναι τα λιθόστρωτα δρομάκια της παλιάς πόλης. Κι οι τόσες γάτες δεν κάνουν τίποτα. Αφήνονται μόνο στους τουρίστες που τις ταΐζουν με τέτοια φιλανθρωπική χαρά σα να έχουν μπροστά τους υποσιτισμένα παιδιά της Αιθιοπίας. Καθώς προσπερνάς γάτες, κατσαρίδες και κοσμικές ταβέρνες που παίζουν ζωντανά τραγούδια από τα Επιφάνια του Σεφέρη και του Θεοδωράκη, διαπιστώνεις πως το συντριβάνι στο κέντρο έχει κάτι από τη Φοντάνα ντι Τρέβι της Ρώμης. Δεν περιμένεις ωστόσο καμία Ανίτα Έκμπεργκ. Δεν σου επιτρέπουν τη συγκεκριμένη σκέψη οι εκκωφαντικοί ηλεκτρονικοί ήχοι που ξεχύνονται από τα παραπλεύρως κλαμπς. Κι αυτά τα έξαλλα ντυσίματα που κάνουν ένα τσούρμο νέους υποψήφιους σε διαγωνισμό κακογουστιάς. Στο εξής, όσο κι αν μου αρέσει η παλιά πόλη της Ρόδου, εγώ θα την αποφεύγω. Θα παίρνω ταξί και θα του λέω να με πηγαίνει παραλιακά, μπροστά από τα χαμώσπιτα που βλέπουν απέναντι τους τα τουρκικά παράλια. Οι τοίχοι τους θα μου αφηγούνται τις ιστορίες για την ανταλλαγή πληθυσμών μετά το ΄22 και τους μουσουλμάνους Κρήτες που ξέμειναν στη Ρόδο. Γιατί η Ρόδος δεν είναι το φαντεζί πολύχρωμο σκηνικό που χρησίμευε στα early 70s ως τόπος δράσης ηρώων του Δαλιανίδη. Δεν είναι καν η έκφραση του τρίπτυχου συρτάκι-σουβλάκι-μουνάκι, όπως θα το ήθελαν τα καμάκια της που πενηντάρισαν. Πολύ δε περισσότερο δεν είναι η νήσος των καζίνων του εβραϊκών λόμπι και των ξενοδοχειακών συγκροτημάτων που φιλοξενούν τους πιο δευτερότριτους αστέρες της τηλεόρασης. Ακόμη δεν έχουν κακοφορμίσει οι πληγές της Ρόδου, ίσα που φαίνεται ένα μικρό οίδημα μόνο πάνω στον χάρτη της. Η Ρόδος στέκεται ακόμη όρθια μέσα σε μια διαλυμένη χώρα. Τη βοηθάνε, ως φαίνεται, όλα τα παραπάνω δεινά της.