στις-15-ιουνίου

...του 1994, τέτοιαν ώρα ακριβώς, ο Μάνος Χατζιδάκις μεταφερόταν στον Ευαγγελισμό με σταματημένη την καρδιά του. Ο τηλεφακός ζούμαρε ανεριθρύαστα πάνω στο ημίγυμνο σώμα του που έμπαινε σκεπασμένο μ' ένα σεντόνι στο ασθενοφόρο. Ήταν η πρώτη φορά που θα σοκαριζόμουν τόσο πολύ, στα 20 μου, από την οθόνη της τηλεόρασης. Λίγους μήνες νωρίτερα ο Χατζιδάκις είχε πάει στην κηδεία της Μελίνας Μερκούρη, προσπερνώντας σαν αερικό τις τηλεοπτικές κάμερες. Η σορός του δεν εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα. Δεν θάφτηκε στο Α΄Νεκροταφείο. Είχε ζητήσει ο ίδιος να ταφεί στο κοιμητήριο της Παιανίας, έναν τόπο που επισκεπτόταν συχνά, εξ αιτίας κάποιου αγαπημένου φίλου που έμενε εκεί. Η ηρεμία της Παιανίας και το απόκεντρο της περιοχής ταίριαζε στον Χατζιδάκι που αντιπαθούσε την πολυκοσμία και τις αναίτιες μαζώξεις. Τέσσερα χρόνια μετά δίπλα του τοποθετήθηκε και η σορός της Φλέρυς Νταντωνάκη. Δύο μνήματα χωρίς θρησκευτικά σύμβολα, σαν αρχαιοελληνικά μνημεία ή απομεινάρια των ρωμαϊκών χρόνων.
Στις 15 Ιουνίου του 2011, που έκλεισαν 17 χρόνια από τη φυγή του Χατζιδάκι, η Αθήνα μοιάζει ανοχύρωτη πόλη στο έλεος των παντός είδους αγανακτισμένων Ελλήνων. Βία, δακρυγόνα, απέχθεια που διανέμεται από πόρτα σε πόρτα, γιαλατζί αναρχία, σημαιοφόροι και κουκουλοφόροι, οδοφράγματα, μαζική απεργία και μούτζες που θα ήταν ορθότερο να πέσουν πρώτα στα μούτρα όσων μουτζώνουν τελευταία τους κακούς πολιτικούς μας. Από τότε, βλέπετε, είχε μιλήσει ο Μάνος Χατζιδάκις για τη θέα του Τέρατος και την ύπουλη διαβρωτική εξοικείωση όλων προς αυτή. Όλα τ' άλλα είναι ψιλά γράμματα, σα να λέμε σε δουλειά να βρισκόμαστε την ώρα που έχουν εκλείψει οι δουλειές γενικώς. Καληνύχτα, Κεμάλ, αυτή η χώρα δεν θ' αλλάξει ποτέ...(όπως είπε και μια φίλη)