η-κατερίνα-γώγου-θέμα-διπλωματικής-εργασίας-στο-πολυτεχνείο

Σήμερα το απόγευμα παρουσιάστηκε στο κτίριο Τοσίτσα του Πολυτεχνείου η διπλωματική εργασία της Σοφίας Χατζόγλου, στο πλαίσιο του Διατμηματικού Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών Σχεδιασμός - Χώρος - Πολιτισμός. Ο τίτλος της εργασίας της ήταν Ο ποιητικός χώρος και η αστική συνθήκη της Αθήνας μέσα από την ποίηση της Κατερίνας Γώγου. Ακόμη δεν έχω συνολική όψη της δουλειάς της Χατζόγλου - θα τη διαβάσω, εφόσον είχε την καλωσύνη να μου χαρίσει ένα αντίγραφο -, αλλά από την παρουσίαση, την οποία παρακολούθησα, πιστεύω πως κάλλιστα μπορεί να προκύψει ακόμη ένα βιβλίο - διατριβή πάνω στο ποιητικό έργο της Γώγου. Έχει προηγηθεί βεβαίως το βιβλίο της Αγάπης - Βιργινίας Σπυράτου που μπορεί να άγγιξε ιδιαίτερα και το θέμα της γυναικείας χειραφέτησης σε συνάρτηση πάντα με την ποίηση της Γώγου, εξακολουθεί όμως να διαβάζεται σαν μία επαρκής βιογραφία της ηθοποιού και ποιήτριας.

Στην παρουσίαση της διπλωματικής εργασίας της φοιτήτριας της, με κάλεσε η Ελένη Πορτάλιου, αφενός γιατί έχει συμμετάσχει στο ντοκιμαντέρ που ολοκληρώνω αυτόν τον καιρό και αφετέρου γιατί αναφέρομαι κι εγώ μέσα σ' αυτήν - όχι λόγω του ντοκιμαντέρ, αλλά για ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη που μου είχαν παραχωρήσει ο Δημήτρης Πουλικάκος και η Θέκλα Τσελεπή στο τεύχος - αφιέρωμα στον Παύλο Σιδηρόπουλο της Οδού Πανός.

Η Πορτάλιου, αφού αρχικώς έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, επιπλήττοντας λίγο την Χατζόγλου για τον μάλλον ατυχή τρόπο παρουσίασης της δουλειάς της, δεν παρέλειψε στη συνέχεια να την εκθειάσει, σχολιάζοντας την πυκνότητα της έρευνας της και χαρακτηρίζοντας εκ των προτέρων βιβλίο τη διπλωματική εργασία της.

Ικανοποιημένοι από τη δουλειά της Χατζόγλου έδειξαν και οι άλλοι δύο καθηγητές της, ο Σταύρος Σταυρίδης και η Ελένη Καλαφάτη - η δε Καλαφάτη ήταν μάλιστα και η υπεύθυνη καθηγήτρια της εργασίας. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι το πως τα νέα παιδιά βρίσκουν γοητευτικά όχι μόνο το ποιητικό έργο της Κατερίνας Γώγου, αλλά και την αιχμηρή προσωπικότητα της, προσαρμόζοντας τα στο αντικείμενο των σπουδών τους εν είδει διπλωματικών εργασιών.

Θυμόμουν έτσι τον ποιητή Νάνο Βαλαωρίτη, τον Παγουλάτο και τη Λαγγουρέλη που μου έλεγαν πόσο υποτιμημένη ήταν η ποίηση της μακαρίτισσας στον καιρό της, ανένταχτη καθώς ήταν η ίδια στις λογοτεχνικές και ποιητικές παρέες. Ωραία ενέργεια πήρα απ' αυτήν την εκδήλωση πραγματικά και νιώθω τώρα ότι χαράχθηκαν εντός μου οι παρατηρήσεις τόσο της Σοφίας Χατζόγλου, όσο και της Ελένης Πορτάλιου, για αντιπαράθεση του ποιητικού έργου της Γώγου με αυτό του Μανώλη Αναγνωστάκη και του Τάσου Λειβαδίτη. Είναι προφανές: αν ο Αναγνωστάκης θεωρείται Ποιητής της Ήττας, η Γώγου είναι η Ποιήτρια της Στέρησης.

Πάντως, εμείς είπαμε μετά να μη στερηθούμε το βραδυνό γεύμα, έστω και στα γρήγορα, εξ ου και παρά το αβάσταχτο κρύο καταλήξαμε στον υπέροχο τουρκικό Σοφρά της Κάνιγγος για ένα ταβούκ καπαμά κι ένα χουνκάρ μπεγεντί - τι περιείχαν τώρα όλα αυτά μέσα, θα σας γελάσω, αλλά για την παγωνιά ήταν ότι έπρεπε!

σήμερα-η-μεγάλη-συναυλία-συμπαράστασης-στους-εργαζόμενους-του-Τύπου

Συναυλία με δωρεάν είσοδο διοργανώνεται σήμερα, Δευτέρα 30 Ιανουαρίου, στις 19:00 το βράδυ, στο κλειστό γήπεδο του Περιστερίου, σε ένδειξη συμπαράστασης στον αγώνα των εργαζόμενων στον Τύπο.
«Οι εργαζόμενοι στον Τύπο, θύματα της ίδιας βαρβαρότητας που πλήττει ολόκληρη την κοινωνία και τη σπρώχνει στην εξαθλίωση, ενώνουμε τη φωνή μας με όλους τους εργαζόμενους. Δεν επαιτούμε, απαιτούμε με τους αγώνες μας αξιοπρεπείς συνθήκες και σταθερούς όρους εργασίας και αμοιβής», αναφέρουν στην σχετική ανακοίνωσή τους οι διοργανωτές από το Αlter, τον ΔΟΛ, την «Ελευθεροτυπία», τον «Κόσμο Του Επενδυτή» και την ΕΡΤ. Εμφανίζονται, μεταξύ πολλών άλλων, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Γιάννης Κούτρας, ο Πέτρος Δουρδουμπάκης, ο Κώστας Θωμαΐδης, οι Mode Plagal, ο Λόλεκ, οι Σπυριδούλα, ο Δημήτρης Μητσοτάκης & οι Ευδαίμονες, ο Παντελής Θαλασσινός, οι Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης - Μαρία Παπαγεωργίου, ο Σπύρος Γραμμένος, ο Πάνος Μουζουράκης, η Ματούλα Ζαμάνη & οι Angry Birds.

το-καλύτερο-αφιέρωμα-στον-θόδωρο-αγγελόπουλο-στη-σημερινή-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ-της-κυριακής

Σήμερα, το ένθετο "ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ" της κυριακάτικης ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, είναι αφιερωμένο στον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Συγκεκριμένα, αποτελεί ανατύπωση του αφιερώματος της εφημερίδας στον μεγάλο δημιουργό, όταν εκείνος είχε βραβευθεί με το Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες το 1998. Περιέχει χρονολόγιο, σπάνιο φωτογραφικό υλικό από το αρχείο του και κείμενα με την υπογραφή των Βασίλη Ραφαηλίδη, Γιάννη Μπακογιαννόπουλου, Μπρούνο Γκανζ, Λευτέρη Ξανθόπουλου, Ελένης Καραΐνδρου, Θανάση Ρεντζή, Σωτήρη Δημητρίου, Νίκου Κολοβού και Άντριου Χόρτον - τα τελευταία μόνο και μόνο για να διαπιστώσει κανείς την αισθητική, γλωσσική και εκφραστική ένδεια του έντυπου Τύπου της εποχής που διανύουμε...Ότι καλύτερο κυκλοφόρησε με αφορμή τον απρόσμενο θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου στη σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής!

από-το-φωτορεπορτάζ-του-σπύρου-σταβέρη-στη-lifo

Ο φακός του Σπύρου Σταβέρη της lifo "τσίμπησε" και μένα χθες στην κηδεία του Θόδωρου Αγγελόπουλου με τη Μαρίζα Κωχ δίπλα μου στ' αριστερά και λίγο πιο δίπλα τη Λιάνα Μαλανδρενιώτη! Nice pic! Εδώ το link από την ηλεκτρονική έκδοση της lifo:

http://www.lifo.gr/lifoland/magic-circus/7089

τελευταίο-αντίο-στον-θόδωρο-αγγελόπουλο-με-το-βαλς-του-γάμου-της-καραΐνδρου-και-πολυφωνικά-ηπειρώτικα

Σήμερα παίξαμε χωρίς να το θέλουμε σε σεκάνς της τελευταίας ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Κι ήμασταν πολλοί - πάνω από 2.000 κομπάρσοι -, από εκπροσώπους της πολιτικής ηγεσίας (μερικοί εξ αυτών δεν απέφυγαν τους προπηλακισμούς του τύπου...Νεκροθάφτη!), και δημοσιογράφους, μέχρι καλλιτέχνες, αλλά και απλούς ανθρώπους - λάτρεις του έργου του εκλιπόντος. Κρατώ τη συγκλονιστική εικόνα της Εύας Κοταμανίδου που κάπνιζε μόνη ένα τσιγάρο στον προαύλιο χώρο του Α΄Νεκροταφείου και της συντετριμμένης Ελένης Καραΐνδρου στο πλευρό του Αντώνη Αντύπα. Κι όταν λέω κομπάρσοι, κυριολεκτώ. Στην αρχή τα χάσαμε όταν είδαμε ένα στημένο τράβελινγκ μέσα στο ανθρώπινο ποτάμι με την κόρη του σκηνοθέτη, Ελένη, να δίνει οδηγίες στον καμεραμάν. Λίγο αργότερα, τα πράγματα ξεκαθάρισαν όταν στον επικήδειο λόγο του, μέλος του συνεργείου της ταινίας του Αγγελόπουλου, μας ενημέρωσε πως για σήμερα, Παρασκευή, το όρντινο έλεγε...εικονική κηδεία! Απίθανο, ανατριχιαστικό σχεδόν! Ο άνθρωπος είχε οραματιστεί γύρισμα κηδείας τη μέρα που τελικά έμελλε να πραγματοποιηθεί μία πραγματική νεκρική τελετή: η δική του!

Μπροστά, λοιπόν, το φέρετρο με τη σορό του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη και πίσω όλοι εμείς, βουβοί, δακρυσμένοι και, νομίζω, πραγματικά λυπημένοι. Δε γινόταν άλλωστε να μη δακρύσει άνθρωπος, καθώς κατά τη διάρκεια της πομπής ο ακορντεονίστας έπαιξε το Βαλς του Γάμου της Καραΐνδρου και γυναικείο πολυφωνικό σχήμα τραγούδησε ηπειρώτικα μοιρολόγια. Νωρίτερα, η χήρα Φοίβη Αγγελοπούλου είχε ζητήσει από τη Μαρίζα Κωχ να τραγουδήσει ακόμη ένα παραδοσιακό μοιρολόι, απ' αυτά που αγαπούσε ο Θόδωρος. Με το θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου μπήκε ένα τέλος εποχής γι' αυτή τη χώρα, όσο κι αν σε κάποιους ακούγεται ανθελληνική η συγκεκριμένη άποψη. Τέλος δηλαδή σε μια χώρα, τουλάχιστον έτσι όπως την προσέγγισε και την αφηγήθηκε αυτός που αγαπήθηκε από τον Ιάπωνα συνάδελφο του, Κουροσάβα, τους αριστερούς αγωνιστές του τόπου του, τους αναθεωρητές διεθνώς και φυσικά τους αναρίθμητους σινεφίλ σε ολόκληρο τον κόσμο. Καλό σου ταξίδι, Θόδωρε Αγγελόπουλε! Πέρασες ήδη στην Ιστορία! Και στην Αθανασία! Γιατί το έργο σου δε θα μπορέσει να το σβήσει κανένας θάνατος!

* θα ήθελα να προσθέσω και κάτι που μου μετέφερε ο ηχολήπτης του Θόδωρου Αγγελόπουλου, Μαρίνος Αθανασόπουλος, ο οποίος εργαζόταν στην τελευταία ταινία του και είδε το τραγικό ατύχημα με τα μάτια του: από τη σφοδρή σύγκρουση με το μηχανάκι, ο σκηνοθέτης εκσφενδονίστηκε κυριολεκτικά τρία μέτρα μακρυά κι όταν όλοι έτρεξαν προς το μέρος του τον αντίκρισαν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Δεν λέω κάτι πρωτότυπο, αφού το ιατρικό ανακοινωθέν από την πρώτη στιγμή περιείχε λεπτομέρειες για ολικά συντριπτικά κατάγματα. Πιστεύεις ότι θα μπορούσε να έχει επιζήσει αν το νοσοκομειακό ερχόταν σε 5 και όχι σε 45 λεπτά; ρώτησα τον Μαρίνο. Κι αυτός χαμογέλασε όλο πίκρα: Πιστεύω ότι ο άνθρωπος έμεινε στον τόπο...απάντησε.

αύριο-το-ταξίδι-στα-κύθηρα-στην-κινηματογραφική-λέσχη-αργυρούπολης-και-ο-λόλεκ-στο-nosotros

Αύριο, Παρασκευή βράδυ, η Κινηματογραφική Λέσχη του Δήμου Αργυρούπολης - Ελληνικού, είχε δρομολογήσει την προβολή της σημαντικής ταινίας Ο Δραπέτης του Λευτέρη Ξανθόπουλου με συζήτηση μεταξύ του σκηνοθέτη και του κοινού της αίθουσας. Μόλις επικοινώνησα με τον Ξανθόπουλο, ο οποίος με ενημέρωσε πως ήταν αδύνατο μετά την κηδεία του Θόδωρου Αγγελόπουλου να εμφανιστεί κάπου και να μιλήσει για δική του δουλειά.

Κατόπιν δικής του παρέμβασης, μάλιστα, το πρόγραμμα άλλαξε κι έτσι, στη θέση του Δραπέτη θα προβληθεί το Ταξίδι στα Κύθηρα, το αγγελοπουλικό αριστούργημα με τις σκηνές ανθολογίας - σαν κι αυτή με τον Κατράκη και τον Παπαγιαννόπουλο - όχι μόνο του ελληνικού, αλλά και του διεθνούς κινηματογράφου. Όσοι, οι πιο νέοι ειδικά, δεν είχαν την ευκαιρία να δουν το Ταξίδι στα Κύθηρα σε μεγάλη οθόνη, καλό θα είναι να περάσουν αύριο βράδυ από τη φιλόξενη Κινηματογραφική Λέσχη Αργυρούπολης (Πλ. Δημαρχείου, Κύπρου 68, τηλ. 210 9959440, είσοδος ελεύθερη). Όσοι πάλι προτιμήσουν το κέντρο, ας περάσουν από το επίσης φιλόξενο Nosotros των Εξαρχείων (Θεμιστοκλέους 66), όπου ο τραγουδοποιός Λόλεκ θα παρουσιάσει με την κιθάρα του τραγούδια από τους δίσκους Alone και Αχινός μαζί με διασκευές σε αγαπημένα κομμάτια του. Η αυριανή μέρα θά'ναι δύσκολη! Λίγες ώρες μόνο μας χωρίζουν από το ύστατο χαίρε στον Θόδωρο Αγγελόπουλο και, αν βρέξει, από τώρα φαντάζομαι τη μελαγχολική εικόνα μιας ανθρώπινης θάλασσας με μαύρες ομπρέλες γύρω από το Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας. Ακριβώς σαν πλάνο από τη νέα ταινία του αδικοχαμένου Θόδωρου που έμεινε ανολοκλήρωτη...

για-τον-θόδωρο-αγγελόπουλο-εν-θερμώ-και-από-καρδιάς

Θα τον θυμάμαι τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Για εκείνο το γύρισμα στο γραφείο του, που μίλησε για τον Δράκο του Κούνδουρου. Με τον Κούνδουρο δεν τα πήγαιναν και πολύ καλά, ομολογουμένως, κάτι που εγώ θεωρούσα σχεδόν αυτονόητο για δύο τόσο ισχυρές προσωπικότητες. Ωστόσο, ο Αγγελόπουλος χαρακτήρισε τον Δράκο, ταινία ενηλικίωσης του ελληνικού κινηματογράφου και έναρξη κάθε σοβαρής κινηματογραφικής απόπειρας στη χώρα μας. Λίγο καιρό αργότερα, ο Κούνδουρος θα μου εξέφραζε την ικανοποίηση του πού ξένοι κριτικοί συμπεριέλαβαν τον Δράκο, μαζί με τον Θίασο του Αγγελόπουλου, αλλά και ταινίες των Μπέργκμαν, Φελλίνι κ.α. σε μία λίστα με τις σημαντικότερες ιστορικά και διεθνώς κινηματογραφικές δημιουργίες.

Θα θυμάμαι εκείνη τη φωτογραφία στον προσωπικό του χώρο με την κινηματογραφική μηχανή λήψης και ένα από τα πολλά βραβεία του στον τοίχο. Πόσο είχα χαρεί μ' αυτή τη φωτογραφία δε λέγεται! Εγώ, ένας ασήμαντος κινηματογραφιστής, ένας σχετικά νεαρός επίδοξος ντοκιμαντερίστας, να συνεργάζεται εν μέρει με έναν άνθρωπο, το έργο του οποίου διδάχτηκε απ' την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στη σχολή κινηματογράφου. Μιλάμε για χρόνια που ακόμη οσμιζόσουν στον αέρα την προδοσία, την οποία υπέστησαν οι πληγωμένοι αριστεροί την προηγούμενη ακριβώς δεκαετία. Ανάμεσα τους και ένας τύπος που δε συγκρατώ το όνομα του, γιατρός στο επάγγελμα. Είχε έρθει να σπουδάσει κινηματογράφο ορμώμενος από τον λατρεμένο του αγγελοπουλικό Μεγαλέξανδρο! Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις αναλύσεις επί των αναλύσεων γύρω από τις ταινίες του στο πλαίσιο της σχολής; Τις κουβέντες με τον Βασίλη Ραφαηλίδη και τον Δήμο Θέο που εκτιμούσαν την Τέχνη του; Τώρα, την ώρα της ορφάνιας, καταλαβαίνω πόσο τυχερός υπήρξα που έζησα όλο αυτό το κλίμα στα είκοσι μου...

Δε θέλω να σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι θα κλάψουν σήμερα από το κινηματογραφικό συνάφι. Βλέπω εδώ δίπλα του τον βετεράνο ηχολήπτη Μαρίνο Αθανασόπουλο, συνεργάτη του στο Λιβάδι που δακρύζει και σε δύο δικές μου δουλειές, και βουρκώνω. Διστάζω ακόμη και να τηλεφωνήσω του Μαρίνου...

Τον ξανασυνάντησα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, στην προβολή του ντοκιμαντέρ μου για τον Νίκο Κούνδουρο, στο οποίο είχε συμμετάσχει. Ένα 20λεπτο με έστησε στον τοίχο κυριολεκτικά και μου μιλούσε. Εγώ, χεσμένος...Δεν κάνεις απλά ντοκιμαντέρ, κάνεις σινεμά - ήταν τα λόγια του - και μένα αυτό μ' ενδιαφέρει, μα αν ποτέ έδειχνες ασπρόμαυρες όλες τις δικές μου ταινίες, όπως έκανες με του Κούνδουρου, θα σε σκότωνα! Γελάσαμε αμφότεροι, εκείνος μάλλον με καλωσύνη, εγώ σίγουρα με ανακούφιση. Είχε προηγηθεί το γέλιο του μέσα στην αίθουσα όταν η Λένα Πλάτωνος με τον Νίκο Κούνδουρο στην πρώτη τους γνωριμία αντάλλαξαν δημόσια απερίγραπτες ατάκες! Δυστυχώς, λίγες μόνο μέρες μετά από την προβολή στην Ταινιοθήκη θα μου τηλεφωνούσε από Τουρκία για να μου εκφωνήσει το ύστατο χαίρε στον κοινό μας φίλο, ποιητή Αντρέα Παγουλάτο, που έφυγε τόσο απροσδόκητα κι αυτός...
Λυπάμαι ειλικρινά τα νέα παιδιά που θα σπουδάσουν τον κινηματογράφο σε εποχές που κάνουν όλοι ταινίες με την κάμερα του κινητού τηλεφώνου τους, δίχως νά'χουν ποτέ την ευκαιρία πλέον να καθίσουν σε μουβιόλα, να αγγίξουν τη μαγνητική επίστρωση του κινηματογραφικού φιλμ και να το ακούσουν να τρέχει μεσ' στο σασί εν ώρα λήψης σα γάτα που χουρχουρίζει...Είναι τα παιδιά που λένε Θα πάω Αγγλία να σπουδάσω, γιατί εκεί έχουν τα μέσα, λες και το σινεμά είναι μόνο κατσαβίδια ή και τεχνολογία, για να μη γίνομαι και τόσο αφοριστικός...Συγνώμη, αλλά έναν Αγγελόπουλο με τέτοια παγκόσμια και πανανθρώπινη ιστορική συνείδηση φιλτραρισμένη μέσα από το έργο του, οι προοδευτικοί Άγγλοι δεν θα αποκτήσουν ποτέ...Γιατί ο Θόδωρος Αγγελόπουλος μαζί με τον Κωνσταντίνο Καβάφη υπήρξαν οι δύο μοναδικοί Ποιητές, ενδεχομένως σε διεθνές επίπεδο, που απασχόλησε τόσο έντονα τη ζωή τους και διαπότισε το έργο τους η ιστορικότητα με τον Άνθρωπο στο επίκεντρο της...Πιο πολύ όμως λυπάμαι κάτι σκηνοθέτες, ίδιας γενιάς με τον Αγγελόπουλο, ίσως και λίγο νεότεροι, οι ίδιοι που θα κλαίνε στην κηδεία του μεθαύριο και οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια τον έθαβαν, πισώπλατα εννοείται, επειδή έπαιρνε λεφτά απ' το ελληνικό δημόσιο για να κάνει τις ταινίες του. Δε σκέφτονταν, βέβαια, μεσ' στην ατέρμονη κόμπλα τους ότι ταυτόχρονα ο Αγγελόπουλος έπαιρνε χρήματα κι από τους Ρώσους, τους Γάλλους, τους Τούρκους κι αυτό αν μη τι άλλο κάτι έλεγε. Πολύ απλά έλεγε πόσο πιο σοβαρά λαμβάνουν τον κινηματογράφο, τους μηχανισμούς παραγωγής και την Τέχνη γενικότερα οι υπόλοιπες χώρες συγκριτικά με τη μίζερη, φτωχοπροδρομική και συντεχνιακή Ελλάδα. Αυτός άλλωστε τίμησε την Ελλάδα το 1998 με τον Χρυσό Φοίνικα που της χάρισε για τη Μια αιωνιότητα και μια μέρα του! Τι ανυπέρβλητο το μουσικό θέμα της Ελένης Καραΐνδρου για την εν λόγω ταινία! Πόσο συντετριμμένη θά'ναι αυτές τις ώρες η Ελένη, σχεδόν με σοκάρει η σκέψη του πόνου της...Τέλος, θα θυμάμαι για πάντα εκείνο το βιβλιοπωλείο στο Πεκίνο τον Μάιο του 2009, ιστορία που τού'χα πει και του ίδιου: Μπαίνω μέσα πιο πολύ για να δω πως...έμοιαζε ένα κινέζικο βιβλιοπωλείο και πέφτω πάνω σε ένα χοντρό βιβλίο με τη φάτσα του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Φωνάζω τον Κινέζο φοιτητή - οδηγό μας. Του δείχνω το βιβλίο. Πες μου, τι λέει εδώ; τον ρωτάω. Είναι το σενάριο του Θίασου στα κινέζικα! με πληροφορεί και μένω εμβρόντητος, μην πω και εθνικά υπερήφανος, αν υποτεθεί πως η μοναδική μου εθνική ταυτότητα - συνείδηση μια ζωή βασιζόταν στην Τέχνη και πουθενά, μα πουθενά αλλού! Έχω την αίσθηση πως αν διέπει μία στοιχειώδης σοβαρότητα τον νυν Υπουργό Πολιτισμού τούτης της δυσάρεστης γιαλαντζί κυβέρνησης, θα πρέπει να κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση Εθνικού Πένθους. Καλώς ή κακώς, σύντομο θά'ναι για όλους, η ζωή συνεχίζεται, η Τέχνη επελαύνει θριαμβευτικά και η Εθνική μας Κατάθλιψη μόνο μοιάζει ατάραχη κι ακλόνητη...Αυτά τα ολίγα από μένα, εν θερμώ και από καρδιάς για έναν Καλλιτέχνη που αγαπούσα και που με λύπησε βαθύτατα το τόσο άδοξο και απρόβλεπτο τέλος του...

R.I.P. ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ (1935 - 2012)

Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας Θόδωρε.

Σου αξίζει η Αιωνιότητα.

Και σε εμάς πίσω σου, η ορφάνια.

στο-νοσοκομείο-τραυματισμένος-ο-σκηνοθέτης-θόδωρος-αγγελόπουλος

Λίγο μετά τις 7 το απόγευμα, μοτοσικλέτα παρέσυρε τον σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο, ενόσω βρισκόταν σε γύρισμα της νέας ταινίας του στον περιφερειακό Κερατσινίου - Δραπετσώνας. Τι να πει κανείς, αυτό ειν' απ' τα Άγραφα, που λένε...Ευχές για ταχεία ανάρρωση σε έναν από τους πιο σοβαρούς καλλιτέχνες και διανοούμενους που γέννησε ο τόπος μας. Όρθιος, Θόδωρε! Γερός - δυνατός, σε χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο από τα "κουρέματα" τους.

από-μαγαζί-οργάνων-γυμναστικής-στην-αρχή-της-βουλιαγμένης

Ο χαρακτηρισμός "επίδοξος διαρρήκτης" μου άρεσε πιο πολύ...

τα-γέλια-των-φίλων-και-η-άγνοια-των-περιπτεράδων

Δεν τα μπορώ πια καθόλου τα μπαράκια και τελευταία φορά που πήγα σε κάποιο απ' αυτά πρέπει να ήταν προ δεκαετίας και βάλε. Δεν μου αρέσει η κατευθυνόμενη διασκέδαση, προσαρμοσμένη στις ορέξεις του εκάστοτε dj, όπως και το ότι αδυνατείς ν' ανταλλάξεις δυο κουβέντες της προκοπής μεσ' στη βαβούρα. Εντούτοις, χθες βράδυ πέρασα πολύ καλά σε μπαρ των Εξαρχείων κι ακόμη καλύτερα στην οικία μου, όπου έσυρα ολόκληρη την παρέα μέχρι τις εφτά το πρωί! Εδώ ξεκαρδιζόμαστε με τη Λίνα Σωπιάδου και τον Φώτη Δούσο, την τραγουδίστρια και τον leader αντιστοίχως του συγκροτήματος Δάρνακες. Πως να μην ξεκαρδιστούμε, αφού θυμηθήκαμε εκείνο το τηλεφώνημα πού'χα κάνει στον Φώτη πριν ενάμισι χρόνο ζητώντας του σε κατάσταση υστερίας να...μαζέψει την τραγουδίστρια του, διότι θα τους πάρει ο διάολος! Όταν μου εξήγησε ο άνθρωπος σε τι κατάσταση τον είχα πετύχει πάνω σε κάποιο βουνό της βόρειας Ελλάδας, το γέλιο ήταν αν μη τι άλλο αναμενόμενο! Που να φανταζόταν κι αυτός κι εγώ ότι στο εξής θα γινόμασταν όλοι οι καλύτεροι φίλοι μεταξύ μας!

Ένα πέρασμα στη συνέχεια από το μπαρ Τετράγωνο, στο οποίο τραγουδά τα Σάββατα ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, και μερικά ακόμη σφηνάκια ήταν η...χαριστική βολή για να προτείνω στους φίλους να τερματιστεί η βραδυά στο σπίτι μου με άφθονο αλκοόλ και κάτι άθλια σουβλάκια από delivery. Μας υποδέχτηκε ο Ζέπος που μάλλον δε συμπαθεί την πολυκοσμία στα πόδια του. Τέτοια γελωτοθεραπεία ωστόσο είχα πολύ καιρό να κάνω! Η Λίνα, ο Κώστας, ο Βάνος, η Μάιρα-Vampirella και ο γράφων μάλλον θα το θυμούνται για καιρό το χθεσινοβραδυνό, αφού οι μασέλες πόνεσαν από τα γέλια, ενώ υπήρξαν στιγμές που δε μπορούσαμε να ανασάνουμε. Πάλι καλά που ήταν και ο γιατρός Βάνος στην παρέα, αν και ευτυχώς δε χρειάστηκε η παρέμβαση του εν είδει ασκήσεως επαγγέλματος!

Σήμερα το ΒΗΜΑ δίνει το Μαουτχάουζεν του Ιάκωβου Καμπανέλλη και χωρίς να κάνω στεγνή διαφήμιση θα πρότεινα σε όλους να το πάρετε. Πρόκειται για το μοναδικό πεζογραφικό έργο του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα που χάθηκε πέρσι, μέσα στο οποίο κατέγραψε τις εφιαλτικές εμπειρίες του από το ναζιστικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Το συγκεκριμένο έργο γέννησε και τη Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν, τα τέσσερα υπέροχα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη για τη φωνή της νεαρότατης Μαρίας Φαραντούρη το 1966. Πάντως, ο περιπτεράς στο Θησείο δεν πρέπει να ήταν φαν ούτε του θεάτρου, ούτε της λογοτεχνίας γενικότερα. Τι βιβλίο δίνει το ΒΗΜΑ; τον ρώτησα. Τον Μινχάουζεν, μου απάντησε...Αυτά είναι!

λίγο-πριν-το-μοντάζ-με-το-τραγούδι-της-μαρίζας-κωχ-σε-ποίηση-κατερίνας-γώγου

Χθες το απόγευμα πήγαμε με τη Τζίνα Πετροπούλου, την my producer, στο Akron Studio που έχει στήσει ο συνθέτης Βαγγέλης Φάμπας, εκεί δηλαδή που θα γίνει το μοντάζ του ντοκιμαντέρ Κατερίνα Γώγου - Για την Αποκατάσταση του Μαύρου. Όχι για μοντάζ φυσικά, αφού ακόμη δεν έχουν ολοκληρωθεί τα γυρίσματα, αλλά για μία πρώτη θέαση του υπάρχοντος υλικού που έχω τραβήξει.

Περιέργως, έπεσα πάνω σε μία νευρωτική Λουκία Μιχαλοπούλου ως Κατερίνα Γώγου που μου αποκάλυψε εκεί, επί τόπου, από την ψυχρή οθόνη ενός κομπιούτερ, ακόμη μερικές πτυχές του μεγάλου υποκριτικού ταλέντου της.

Έβλεπα τη Λουκία, λοιπόν, να κομματιάζει το Three clicks left της προσωπικότητας που υποδύθηκε και νοστάλγησα πολύ εκείνη τη βροχερή μέρα έξω απ' το παράθυρο του Σολδάτου, στον Αιγόκερω των Εξαρχείων, με τους θαμώνες της πλατείας να πλησιάζουν προς το μέρος μας, ακούγοντας την να παραληρεί φωναχτά για λέξεις τσανακογλύφτες, να ΄κονομάει ο ΕΟΤ...

Με περιμένει χοντρή δουλειά από τον ερχόμενο μήνα μ' αυτήν την ταινία, αλλά έχω ήδη πολύ καλό προαίσθημα, ομολογουμένως τόσο καλό, ώστε να μη συγκρίνεται με κανένα προηγούμενο ντοκιμαντέρ μου.

Στο μεταξύ, ο αγαπημένος Τέλλος Φίλης του sevenfilmgallery ανταποκρίθηκε αμεσότατα στην πρόσκληση μου για να φτιάξει αυτός πρώτος ένα βιντεάκι με το ολοκαίνουργιο τραγούδι της Μαρίζας Κωχ σε ποίηση Κατερίνας Γώγου, το οποίο γράφτηκε για τις ανάγκες της ταινίας. Πέραν των φωτογραφιών των Κωχ - Γώγου, των δύο δημιουργών εν προκειμένω, μου άρεσαν τα πλάνα μοναξιάς αυτής της γυναικείας φιγούρας, χαμένης μέσα στο μεγάλο υπνοδωμάτιο. Μπράβο σε όλους! Κυρίως στη Μαρίζα Κωχ που εμπνεύστηκε μία όμορφη ακουστική μπαλάντα, καταφέρνοντας να κλείσει μέσα σε δυόμισι λεπτά μελωδίας τον πεζογραφικό λόγο της Κατερίνας Γώγου! Καλή συνέχεια νά'χουμε εύχομαι!

άσματα-και-μιάσματα-στο-clipartradio-εκπομπή-IV

ΑΠΟΨΕ ΣΤΟ www.clipartradio.gr ΣΕ Α΄ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΖΑΣ ΚΩΧ ΣΕ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΩΓΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ "ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ-ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ"
Κι ακόμη, Enrico Caruso, Tino Rossi, Billie Holiday, Little Milton, Mireille Mathieu, Στέλλα Γκρέκα, Antony & The Johnsons, And Also The Trees, Katie Melua, Evripidis & His Tragedies, Λόλεκ, Greg Weeks, Rasputina, David Johansen, Robbie Basho, Εύα Κοταμανίδου, Marianne Faithfull, Marine Girls, Tobacco Pat, Μιχάλης Τρανουδάκης/ Παντελής Θεοχαρίδης, Jana Hunter, The Denver Gentlemen, Αλίκη Καγιαλόγλου, Shigeru Umebayashi, The White Stripes, Gillian Welch & μία άγνωστη εξαιρετική γυναικεία φωνή που μου εστάλη στο email σήμερα το πρωί! Θα σας διαβάσω επίσης και ένα απολαυστικό διήγημα από το βιβλίο "Ο Άγιος Μάγκας - Ο Στέλιος Βαμβακάρης για τον πατέρα του". Προβλέπεται γερό ξενύχτι, καθώς η εκπομπή ΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΑ θα τερματιστεί λίγο πριν τις τρεις τα χαράματα! Συντονιστείτε στις 12 ακριβώς τα μεσάνυχτα στον www.clipartradio.gr

nameday-review

...η καρυδόπιτα...

...ο bosko και ο τ2φ...

...η μάιρα, ο κώστας, η λίνα, ο θρας, η σταβ...

...τι να πεις - γαμησέτα...

τ'-αγιαντώνη-2012

Τη μέρα του εορτασμού

τρώγαμε πάντα του σκασμού

μα ήρθαν νέα έτη

και τελούμε εν διαίτη

μα κι έτσι η ζωή κυλά

γι' αυτό λοιπόν

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

το-ντοκιμαντέρ-για-την-κατερίνα-γώγου-στο-fagazine

Ένα άρθρο για το ντοκιμαντέρ μου, Κατερίνα Γώγου - Για την Αποκατάσταση του Μαύρου, μπορείτε να βρείτε στο 4ο τεύχος του free press Fagazine που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ευχαριστίες στον φίλο και δ/ντή του περιοδικού, pisoglendis - κατά κόσμον, Γιώργο Τσιτιρίδη.

όταν-η-σαβίνα-γιαννάτου-τραγούδησε-κατερίνα-γώγου

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται η δισκογραφική έκδοση Πάνω - κάτω η Πατησίων, ένα project του σκηνοθέτη και στιχουργού Γιώργου Κορδέλλα, για τις ανάγκες του οποίου πολλοί δημιουργοί, συνθέτες, ερμηνευτές και συγκροτήματα, μελοποίησαν ποιήματα της Κατερίνας Γώγου. Η έκδοση θα συνοδεύεται από ένα λεύκωμα με σπάνιες φωτογραφίες της Γώγου που είχε τραβήξει ο Κορδέλλας τη δεκαετία του 1980 και που διαφύλασσε στο αρχείο του όλα αυτά τα χρόνια. Με εξαίρεση τη δουλειά του Κυριάκου Σφέτσα, όπου κι εκεί όμως η Γώγου απήγγειλλε πάνω στις μουσικές του, και το τραγούδι Εμένα οι φίλοι μου των Magic de Spell, ο πεζογραφικός λόγος της Γώγου ήταν μάλλον απαγορευτικός προς μελοποίηση. Ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς, αν στις αρχές του 1980 είχε γίνει εκείνος ο δίσκος του Γιάννη Καλλίτση σε ποίηση Γώγου με ερμηνεύτρια την Αφροδίτη Μάνου, ώστε σήμερα να μιλούσαμε για μία ολοκληρωμένη συνεργασία μεταξύ ενός συνθέτη και της συγκεκριμένης ποιήτριας. Γι' αυτό και το τωρινό εγχείρημα παρουσιάζει - ξαναλέω - ενδιαφέρον, πόσω μάλλον όταν συγκεντρώνει τις καλλιτεχνικές απόψεις ετερόκλητων δημιουργών: Βάσω Αλλαγιάννη, Μάκης Σεβίλογλου - Όλια Λαζαρίδου, Ματ σε 2 Υφέσεις, Κ. Βήτα, λόλεκ, Παντελής Θεοχαρίδης, GAIA (Γεωργία Βεληβασάκη - Κώστας Αθυρίδης), Γιάννης Καλλίτσης - Μάρθα Φριντζήλα είναι μερικοί μόνο απ' αυτούς που συμμετέχουν. Πρόσφατα κυκλοφόρησε στην Πινακοθήκη του youtube και το τραγούδι, από το εν λόγω project, του συνθέτη Τάσου Ρωσσόπουλου με ερμηνεύτρια τη Σαβίνα Γιαννάτου. Κατ' αρχάς, ο Ρωσσόπουλος είναι ένας εξαιρετικός συνθέτης, βοηθός του Δημήτρη Παπαδημητρίου - αν τα λέω σωστά, και πολύ ευέλικτος ως μουσικός! Φτάνει να σκεφτεί κανείς ότι τον Ρωσσόπουλο τον έμαθε ένα ευρύτερο κοινό από τη μουσική του για την ταινία Ιλουστρασιόν και την ευφάνταστη, ευφυέστατη και ακομπλεξάριστη συμφωνική διασκευή του στο λαϊκό άσμα Σ' έχω κάνει θεό της Κατερίνας Στανίση για τη φωνή της σοπράνο Ειρήνης Καράγιαννη. Η Σαβίνα Γιαννάτου, απ' την άλλη, γνωρίζω προσωπικά πως ουδέποτε ανήκε στους θιασώτες της ποίησης της Κατερίνας Γώγου, όπως και των Αμερικανών beat ποιητών - γενικώς, όλο αυτό το decadence κλίμα δεν ταίριαξε εξ αρχής με τις δικές της καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Παρ' όλα αυτά, όσο ευέλικτος είναι ως συνθέτης ο Ρωσσόπουλος, άλλο τόσο είναι και η Σαβίνα ως τραγουδίστρια. Θυμάμαι το 2003 που της είχα προτείνει να ερμηνεύσει ένα τραγούδι του Νίκου Πιτλόγλου και του Ανδρέα Ταρνανά για τους τίτλους τέλους ενός μικρού μήκους ντοκιμαντέρ πού'χα κάνει. Το πήρε η Σαβίνα στα χέρια της και ύστερα από λίγες μέρες της τηλεφώνησα: Καλό; Καλό, μου απάντησε, μα μέσα μου ήμουν σχεδόν σίγουρος πως δεν είχε προλάβει να το ακούσει. Με διέψευσε όταν κλειστήκαμε σε εκείνο το μικρό στούντιο του Κορυδαλλού και το τραγούδησε prima vista με ένα τέτοιο ψυχικό δόσιμο σα να τραγουδούσε Χατζιδάκι! Ακούστε το ποίημα Αν καμιά φορά... της Κατερίνας Γώγου, έτσι όπως το μελοποίησε ο Ρωσσόπουλος και το ερμήνευσε η Σαβίνα. Πρόκειται για μία εκπληκτική θλιμμένη μπαλάντα, όμορφα ενορχηστρωμένη, που θα μπορούσε - κυρίως απ' την πλευρά της ερμηνεύτριας - να θυμίζει τον Καρυωτάκη της Πλάτωνος. Κι όμως, ο σκόπελος αυτός ξεπεράστηκε κι εδώ έχουμε ένα στοιχειωμένο παιδικό τραγούδι στην ουσία, που μέσα σε τέσσερα λεπτά και τριάντα δευτερόλεπτα πέτυχε να κλείσει την απόγνωση και την ικεσία για ανθρώπινη επικοινωνία της Κατερίνας Γώγου. Ακούγοντας το ξανά και ξανά, επί ώρες, σα να βλέπω την Κατερίνα να λέει τα λόγια του τραγουδιού στον Κορδέλλα μια κρύα μέρα σαν τη σημερινή κάπου πέριξ της πλατείας Εξαρχείων...

άσματα-και-μιάσματα-στο-clipartradio-εκπομπή-ΙΙΙ

Massive Attack αφιέρωσα πριν λίγες ώρες, μέσω facebook, στη Λένα Πλάτωνος που μου το ζήτησε! Λέω λοιπόν ένα από τα τραγούδια που θα ακουστούν στην αποψινή - τρίτη κατά σειρά - εκπομπή μου στο www.clipartradio.gr να ανήκει στους Massive Attack μαζί με κομμάτια των Pretenders, Mercury Rev, Mechanical Bride, Elvis Costello, Marianne Faithfull, Rokkurro, Jes, Dead Can Dance, όπως και των "δικών" μας Ηλία Λιούγκου, Κόρε.Ύδρο., Δώρου Δημοσθένους και Brainwash Squad. Για δύο ώρες, από τις 00.00 ακριβώς τα μεσάνυχτα έως τις 02.00 τα ξημερώματα, ο bosko θα σας κρατήσει συντροφιά στο μικρόφωνο και στις μουσικές επιλογές! Συντονιστείτε! www.clipartradio.gr Είμαστε η μουσική (ωραίο μότο)!

η-υπερατλαντική-τραγουδίστρια-φλέρυ-νταντωνάκη

Τα Λειτουργικά ηχογραφήθηκαν το 1971 στη Νέα Υόρκη, στο σπίτι του Μάνου Χατζιδάκι, τότε που ο συνθέτης κατενθουσιασμένος με τη Φλέρυ Νταντωνάκη, τη νέα του ανακάλυψη, ετοίμαζε ένα σωρό πράγματα για τη φωνή της: την Εποχή της Μελισσάνθης, την Αμοργό, τον Επιτάφιο του Θεοδωράκη και του Ρίτσου, την αγγλόφωνη Όπερα για Πέντε - που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε - και, φυσικά, τον Μεγάλο Ερωτικό. Από ηχογραφημένο γράμμα του Χατζιδάκι στον φίλο και συνεργάτη του, Μίνωα Αργυράκη, που διέσωσε στο αρχείο της η Άμυ Μιμς, χήρα του Αργυράκη, γνωρίζουμε πως η ερμηνεία της Νταντωνάκη στα τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη ώθησε τον συνθέτη να επεξεργαστεί για δεύτερη φορά με τον δικό του τρόπο ανάλογο ρεπερτόριο - η πρώτη ήταν με τις Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη και η τρίτη, που θ' ακολουθούσε, με τον Σκληρό Απρίλη του ΄45. Κάθησαν λοιπόν μαζί, ο Μάνος Χατζιδάκις στο πιάνο και η Φλέρυ Νταντωνάκη στο μικρόφωνο, και ηχογράφησαν, πολύ πριν την εμφάνιση και τη διευκόλυνση των home-studios, κλασικά ρεμπέτικα τραγούδια των Μάρκου Βαμβακάρη, Βασίλη Τσιτσάνη, Γιάννη Παπαϊωάννου και Δημήτρη Γκόγκου (Μπαγιαντέρα). Μεταξύ αυτών και το Κάποια μάνα αναστενάζει των Βασίλη Τσιτσάνη - Μπάμπη Μπακάλη, όπως και τη Μάγισσα της αραπιάς του Τσιτσάνη. Άγνωστο για ποιο λόγο τα δύο αυτά κομμάτια έμειναν εκτός όταν επιτέλους εκείνες οι ηχογραφήσεις κυκλοφόρησαν σε δίσκο το 1991 από τον Σείριο και μάλιστα σε σχεδόν κακή ποιότητα ήχου, αφού προφανώς οι μπομπίνες του ΄71 θα είχαν υποστεί τις συνέπειες της φθοράς του χρόνου. Το θέμα είναι, όμως, πως τα Λειτουργικά επρόκειτο να κυκλοφορήσουν τη χρονιά της ηχογράφησης τους, σχέδιο που ο Χατζιδάκις εγκατέλειψε λόγω διαμονής του στις ΗΠΑ και έχοντας ήδη μπει στη διαδικασία πραγμάτωσης του Μεγάλου Ερωτικού, πάντα με τη φωνή της Φλέρυς. Για του λόγου το αληθές, είχε παραγγείλει και στον φίλο του στην Ελλάδα, Γιάννη Τσαρούχη, να ζωγραφίσει το ενδεχόμενο εξώφυλλο του δίσκου. Το βλέπετε στη φωτογραφία παρακάτω. Έχω την αίσθηση πως όταν η Μαρίκα Νίνου πρωτοτραγούδησε Αντιλαλούνε τα βουνά, όντως αυτά αντιλάλησαν μέχρι τα παράλια της Σμύρνης. Η ερμηνεία της Φλέρυς Νταντωνάκη, ωστόσο, συνοδεία του Χατζιδάκι στο πιάνο, κατάφερε να φτάσει αυτόν τον πονεμένο αντίλαλο από τα Αναφιώτικα ή τον Ψηλορείτη, τη Δραπετσώνα ή το Παγκράτι, ίσαμε τη Νέα Υόρκη! Στην πραγματικότητα, η πορεία ήταν αντίστροφη. Αυτό είναι που θα λέγαμε...υπερατλαντική τραγουδίστρια!

ένας-χωρισμός-και-πολλά-ηθικά-θρησκευτικά-και-κοινωνικά-διλήμματα-από-το-ιράν

Και εφόσον όλα συνηγορούν πως πάμε ολοταχώς προς τη δεκαετία του 1950, επέλεξα κι εγώ να περάσω το χθεσινό παγωμένο βράδυ μέσα στον παλιακό κινηματογράφο Παλάς του Παγκρατίου, που νόμιζες ότι από καμιά γωνιά του θα σκάσει μύτη ο Βασίλης Λογοθετίδης αγκαζέ με τον Λουκίνο Βισκόντι, έτσι που ήμασταν πέντε άτομα όλα κι όλα μέσα στην αίθουσα, ακούγοντας και προκλασική μουσική από τα μεγάφωνα, παρακαλώ! Ωστόσο, αυτοί οι πέντε τέλος πάντων αποδειχτήκαμε τυχεροί, αφού είδαμε μία εξαιρετική ιρανική ταινία, η οποία στο τελευταίο Φεστιβάλ του Βερολίνου έφυγε με τη Χρυσή Άρκτο Καλύτερης Ταινίας και την αντίστοιχη Αργυρή Άρκτο για τον α΄ ανδρικό και τον α΄ γυναικείο ρόλο! Τίτλος Ένας χωρισμός και σκηνοθέτης ο Ασγκάρ Φαραντί, δημιουργός επίσης του γνωστότερου Τι απέγινε η Ελι, που όμως δεν είχα δει, όντας κολλημένος στον Τζαφάρ Παναχί και στον Μοσέν Μαχμαλμπάφ, αρνούμενος δηλαδή να παρακολουθήσω την εξέλιξη ενός κάπως...φολκλοριζέ ιρανικού σινεμά που συνήθιζε να βρίθει από νεορεαλιστικές εικόνες φτώχειας με πρωταγωνιστές μικρά δύσμοιρα παιδιά. Κι όμως, ο Ένας χωρισμός κατάφερε αν μη τι άλλο να κεντρίσει εκ νέου το ενδιαφέρον μου για την κινηματογραφία αυτής της χώρας! Επρόκειτο για μία δικαστική διαμάχη που ξέσπασε μέσα από την καθημερινότητα ενός νέου ζευγαριού, του Ναντέρ και της Σιμίν, γονείς ενός 11χρονου κοριτσιού. Η Σιμίν έχοντας κατορθώσει να εξασφαλίσει βίζα αποφασίζει να αναζητήσει καλύτερη ζωή στο εξωτερικό, εγκαταλείποντας άνδρα και παιδί με τρόπο συναινετικό, εφόσον ο Ναντέρ αδυνατεί να εγκαταλείψει με τη σειρά του τον χτυπημένο από Αλτσχάιμερ 80χρονο πατέρα του. Για το λόγο αυτό προσλαμβάνει μία νέα έγκυο γυναίκα να προσέχει τον παππού. Όταν θα γυρίσει μια μέρα σπίτι και θα βρει τον πατέρα του πεσμένο στο πάτωμα, με το χέρι δεμένο στο κρεβάτι, και τη γυναίκα να λείπει, θα την κατηγορήσει για ληστεία και θα τη σπρώξει στις σκάλες με αποτέλεσμα εκείνη να χάσει το μωρό που κουβαλάει. Από κει και πέρα, ο Ναντέρ θα βρεθεί μπλεγμένος σε μία τραγική παρεξήγηση με τον σκηνοθέτη να παραδίδει μαθήματα σεναριακής πλοκής, καθώς ανά 10λεπτο μας αποκαλύπτει και νέα δεδομένα για την ιστορία του, μέσα από τα οποία παρελαύνει ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός του Ιράν: η θεοκρατική κοινωνία με το Κοράνι να ορίζει τις ζωές των ανθρώπων, το άτεγκτο όσο και ακριβοδίκαιο δικαστικό καθεστώς, αλλά παραδόξως και μία συμπάθεια για την υποβαθμισμένη θέση της γυναίκας. Δεν είναι τυχαίο πως η τραγωδία θα ξεκινήσει από την ώρα που η Σιμίν θα θελήσει να βρει την ανεξαρτησία της - κάτι που θα σχολιάσει και η ίδια η κόρη της κάποια στιγμή. Στη συνέχεια, παρ' όλα αυτά, η Σιμίν θα προσπαθήσει να βοηθήσει τον κατηγορούμενο για φόνο σύζυγο της και στο τέλος, όταν όλα πάρουν το δρόμο τους, θα εμμείνει στην αρχική της απόφαση να χωρίσουν. Αυτό που δε μαθαίνουμε ποτέ, όμως, είναι με ποιον απ' τους δύο γονείς θα μείνει η κόρη τους. Πέφτουν οι τίτλοι τέλους συνοδεία ενός μελαγχολικού πιανιστικού κομματιού με το ζευγάρι να περιμένει έξω από το γραφείο του δικαστή, έχοντας χαθεί οριστικά κάθε μορφή επικοινωνίας. Με μια νευρώδη κινηματογράφηση και με μία ζουρναλίστικη αμεσότητα, πολύ δε περισσότερο χωρίς ίχνος κοινωνικής μιζέριας και στείρου φολκλόρ, ο σκηνοθέτης εστιάζει στην ανάπτυξη ενός πολυσύνθετου σεναρίου και ενός στόρι που θα μπορούσε να εξελίσσεται σε οποιοδήποτε άλλο κράτος του κόσμου με εξαίρεση την πρόταξη του θρησκευτικού στοιχείου, το οποίο λειτουργεί καταλυτικά τουλάχιστον σε ένα από τα πολλά επίπεδα της αφήγησης. Δεν υπάρχει λόγος και δε νομίζω πως μπορώ κιόλας να περιγράψω ακριβώς την πλοκή της ταινίας, δεδομένων των ανατροπών και των συνεχών διλημμάτων. Διότι πάνω σε ένα δίλημμα βασίστηκε ολόκληρη η ταινία του Φαραντί: της συζύγου για το αν πρέπει να εγκαταλείψει την οικογένεια της, του συζύγου που νιώθει βαρυά την ευθύνη απέναντι στον ανήμπορο πατέρα, της γυναίκας που αν πει ψέματα στο δικαστήριο θα προδώσει την πίστη της στο Κοράνι, του δικαστή που κάθε μέρα αλλάζουν τα στοιχεία στα χέρια του, της δασκάλας που επίσης θα αλλάξει την κατάθεση της και τέλος του μικρού κοριτσιού που πρέπει να διαλέξει μεταξύ πατέρας και μητέρας. Ο Ένας χωρισμός είναι ουσιαστικά η ωδή του Ιρανού σκηνοθέτη στις αντιφάσεις και στις διαπλεκόμενες σχέσεις που αποτελούν τη δομή του σύγχρονου έθνους του και ταυτόχρονα ένα δείγμα κινηματογράφου ανθρωποκεντρικού δίχως εντυπωσιασμούς και φανφάρες. Το βλέμμα που ανταλλάσσουν λίγο πριν το τέλος του φιλμ τα δύο κοριτσάκια είναι μαχαίρι στην καρδιά του θεατή που επί δύο ώρες έχει παρακολουθήσει την ηθική και θρησκευτική υποκρισία, την αυτοταπείνωση και την εξαιρετική ανωριμότητα των πρεσβυτέρων τους. Συστήνω ανεπιφύλακτα αυτήν την ταινία, η οποία προβάλλεται ακόμη στο Τιτάνια Cinemax του Κολωνακίου και στο Παλάς του Παγκρατίου. Μην τη χάσετε!

η-τρανσέξουαλ-εύα-κουμαριανού-μέσα-απ'-των-άστρων-τα-κλαδιά

Η Εύα Κουμαριανού είναι μια ηρωίδα του Ζαν Ζενέ και του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ στην παρηκμασμένη Αθήνα του 2012. Για χάρη της ο Νίκος Γκάτσος θα άφηνε κατά μέρος την "Αμοργό" του και θα έγραφε το "Κάνε τον πόνο σου χαρά". Όποτε δεν τη συναντάς στην άχρωμη TV, την πετυχαίνεις για δύο βραδυές εβδομαδιαίως στις Κούκλες της Συγγρού, να ιερουργεί "μέσα απ' των άστρων τα κλαδιά", φλερτάροντας με τον Αριστοφάνη και τον Φεντερίκο Φελλίνι. Δηλώνω τυχερός που τη γνώρισα και που μου διάβασε το συγκλονιστικό ποίημα της Κατερίνας Γώγου για την ομόφυλη της, τη Σόνια των Εξαρχείων, που δολοφονήθηκε. Με αφορμή το πρώτο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Εύας Κουμαριανού, ο λόγος στην ίδια ευθύς αμέσως.
Συνέντευξη στον Αντώνη ΜποσκοΐτηΣε βρίσκω με το πρώτο υπό έκδοσιν βιβλίο σου, έτσι δεν είναι;Ακριβώς, ένα βιβλίο που είναι η βιογραφία μου. Από τότε που γεννήθηκα ίσαμε σήμερα. Και θα βγει ακόμη ένα βιβλίο με ιστορίες δικές μου και φιλικών μου προσώπων, χωρίς βέβαια ν' αναφέρω ονόματα.Σε απασχολούσε για χρόνια η συγγραφή ενός βιβλίου;Το σκεφτόμουν τρία χρόνια και βασικά όχι εγώ, αλλά διάφοροι φίλοι που με παρακινούσαν να γράψω λόγω της έντονης ζωής μου. Μπορεί όλοι να νομίζουν ότι η Εύα Κουμαριανού είναι όλο φτερά και στρας, ποιοί ξέρουν όμως ότι δεν είχα και τα πιο ευτυχισμένα παιδικά χρόνια; Ήμουν από πολύ φτωχή οικογένεια και το ίδιο βράδυ πριν γεννηθώ οι γονείς μου χώρισαν.Θα τα πούμε παρακάτω αυτά. Το να θες να γράψεις και να εκδώσεις ένα βιβλίο, όμως, από μόνο του αυτό δε σε χρήζει συγγραφέα, καλλιτέχνιδα δηλαδή;Κοίταξε, το συμβόλαιο μου με τον εκδοτικό οίκο έγραφε "συγγραφέας", αλλά εγώ δεν είχα καθόλου εκεί το νου μου. Ήθελα απλά να γράψω ένα βιβλίο, όχι για να τα κονομήσω, αλλά για να μάθει ο κόσμος που με συμπαθεί και κάποια άλλα πράγματα για μένα, πέραν των σόου ή των εμφανίσεων μου στην τηλεόραση.Το βιβλίο γράφτηκε στο χέρι, στον κομπιούτερ ή το υπαγόρευσες σε άλλον;Να σου πω την αλήθεια, εγώ τελείωσα το δημοτικό. Δεν ξέρω να γράφω καλά. Μία ντρέπομαι, μία δε ντρέπομαι, αλλά πάντα μιλάω ειλικρινά. Την ημέρα της παρουσίασης σκέφτομαι που θα θέλουν να τους υπογράψω το βιβλίο! Είπαμε με την εκδότρια μου, τη Μαρίνα Γαλανού, να μου δείξει πως θα γράφω "με αγάπη στον κλπ." Στην τελική, δεν είμαι και το μόνο αγράμματο άτομο. Να διαβάσω μπορώ, καλή ορθογραφία δεν ξέρω. Ποτέ δεν μού'χει δημιουργηθεί πρόβλημα, ούτε στα σήριαλ, ούτε στις ταινίες που εμφανίστηκα. Έφερνα εις πέρας όλα τα κείμενα που μου έδιναν.Μα, υπάρχουν και άνθρωποι που είναι σπουδαγμένοι και δεν μπορούν επίσης να γράψουν σωστά, λόγω δυσλεξίας. Παρ' όλα αυτά είπες ότι διαβάζεις. Συχνά;Ναι, διαβάζω αρκετά.Θα ξεχώριζες κάποιον ποιητή, συγγραφέα;Όχι, όχι, μ' αρέσει γενικώς το διάβασμα. Ειδικά το καλοκαίρι μέσα στις διακοπές!Δε φαντάζεσαι δηλαδή τον εαυτό σου νά 'ναι χειμώνας και συ κλεισμένη μέσα μ' ένα βιβλίο;Όχι, α πα πα! Το χειμώνα προτιμώ κάνα σινεμά ή θέατρο, που μου αρέσει πολύ. Βλέπω καλές παραστάσεις, όχι επιθεωρήσεις και τέτοιες βλακείες. Πήγα στην πρεμιέρα της Δανδουλάκη, μου άρεσε πολύ και το "Γάλα" και τώρα θέλω να πάω στην παράσταση του Μουτσινά και της Σολομού.Έχεις καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη;Όχι, ο πατέρας μου ήταν από τη Γλυφάδα και η μητέρα μου από τη Σύρο. Εγώ γεννήθηκα στη Νίκαια, στον Πειραιά.
Τους έχεις τους γονείς σου;Τη μητέρα μου δυστυχώς την έχασα πριν δυο χρόνια.Σου κόστισε;Ναι, αν και δεν είχαμε πολλές επαφές, λόγω της επιλογής μου. Δεν έφταιγε, αγράμματη ήταν κι αυτή κι είχε και τα σόγια από δίπλα της να της λένε διάφορα.Καλά νά'ναι η γυναίκα εκεί που είναι, αλλά δεν είχε χαρεί στην πορεία με όλη αυτή την εξέλιξη σου; Εννοώ την τηλεόραση και γενικώς τα καλλιτεχνικά.Όχι, δεν ήξερε. Είχε μια πάθηση στα μάτια της κι έβλεπε μόνο σκιές. Στα τέλη του ΄79 που έφυγα από το σπίτι μου, εργαζόμουν στο θέατρο ως χορευτής. Είχα τελειώσει τη σχολή του Πέλου Κατσέλη, είχα περάσει ένα καλοκαίρι στην Κέρκυρα, συνδυάζοντας διακοπές και δουλειά, κι εκεί έκανα για πρώτη φορά ξανθά τα μαλλιά μου και έβγαλα τα φρύδια μου. Όταν λοιπόν πέρασε η φάση αυτή, είπα "πως θα γυρίσω τώρα σπίτι με ξανθό μαλλί και βγαλμένο φρύδι;" Ήξερα μια τραβεστί στα Καμίνια και της είπα "μωρή, να μείνω δυο-τρεις μέρες σπίτι σου μέχρι να ξαναβγεί το φρύδι;" "Κούκλα είσαι" μου απάντησε αυτή "θα σε βγάλω το βράδυ στη Συγγρού". Με πήγε εκεί και τότε έβγαλα 150 δραχμές. Φαντάσου ότι στο θέατρο έπαιρνα 80 δραχμές την εβδομάδα και στη Συγγρού 150 σ' ένα βράδυ! Όμως, εμένα μου άρεσε το θέατρο και εξακολουθούσα να πηγαίνω. Μόνο τις Δευτέρες που είχαμε αργία έβγαινα για πιάτσα. Εννοείται κρυφά απ' όλους! Μια φορά πήρα το φόρεμα της Μαρίας Ιωανίδου και βγήκα στη Συγγρού και τό 'κανα μουνί (γέλια). Πήγα από πολύ νωρίς στο θέατρο και το ξανάβαλα γρήγορα - γρήγορα στη θέση του. Φώναζε αυτή και τα έβαλε με τις καθαρίστριες! "Ουφ, τη γλίτωσα" είπα!Αν σε ρωτήσω εκείνος ο πρώτος πελάτης σου στη Συγγρού πως ήταν, πως έμοιαζε, τι επαγγελόταν, θα τον θυμόσουν;Όχι. Θυμάμαι μόνο ότι μού'χε πει η φίλη μου να πάρω προφυλακτικά απ' το περίπτερο. Σταματάει αυτός ο πρώτος πελάτης: "Πόσο παίρνεις;" Λέω "200 δραχμές". "Τι κάνεις;" "Εσύ τι θέλεις;" Λέει "τσιμπούκι", απαντάω "ναι". Ρωτάει "με προφυλακτικό;" κι εγώ απαντώ "εσείς τι θέλετε, με προφυλακτικό ή χωρίς;" "Χωρίς" μου κάνει. Να καταλάβεις, δούλεψα μία βδομάδα και είχα αγοράσει δυο κουτιά καπότες, απ' τις οποίες δε χρησιμοποίησα ούτε μία. Κάνω το σταυρό μου τώρα που δεν κόλλησα τίποτα, ούτε ένα αφροδίσιο νόσημα. Βέβαια, οι άλλες μου φώναζαν. "Τι κάνεις, μωρή τρελή;" και τέτοια. Με πλακώσανε και στο ξύλο οι υπόλοιπες στην πιάτσα, γιατί είχαν άγραφο νόμο να τιμωρούν όσες δε χρησιμοποιούσαν προφυλακτικό.Συγχώρεσε μου την άγνοια επί του θέματος, αλλά πάντα ήθελα να ρωτήσω: Μία τρανσέξουαλ πηγαίνει με γυναίκες;Ναι, άμα είναι ενεργητική.Σού' χει τύχει ποτέ;
Ναι, μού'χει τύχει να με θέλει ζευγάρι, αλλά εγώ δεν...Επίσης, μία τρανσέξουαλ πηγαίνει με άλλες τρανσέξουαλ;
Όχι, εκτός και αν κάποιος πελάτης ζητήσει δύο κοπέλες μαζί, όπου εκεί η μία χαϊδεύει το στήθος της άλλης. Μέχρι εκεί.Δηλαδή, είστε καθαρά προσανατολισμένες στο αρσενικό ερωτικό αντικείμενο.Ακριβώς όπως το λες.Είχες σκεφτεί ποτέ να παντρευθείς;Όχι, γιατί να μπω σ' αυτή τη διαδικασία; Παλιότερα, σε ηλικία 20 ετών, δεν ξέρω πως έγινε και βρέθηκα αρραβωνιασμένος!Αυτό πάλι πως προέκυψε;Γίνονταν κάποια πάρτι τότε κι εκεί υπήρχε η Χριστίνα, μια πάρα πολύ ωραία κοπέλα. Μου άρεσε, βγαίναμε κλπ. Η μάνα μου, η μάνα της και η θειά μου τα συμφωνήσανε και χωρίς να πω "ναι", παρευρέθηκα στον αρραβώνα μου ένα βράδυ μεσ' στο σπίτι μου. Και τι αρραβώνας! Με χρυσαφικά, με τούτα, με κείνα, κι εγώ να λέω "πω, πω, τι θα κάνω τώρα;"
Και πόσο διήρκησε;Έξι μήνες! Ούτε την είχα αγγίξει! Μου έπιανε το χέρι και ανατρίχιαζα σύγκορμη! Άσε που ένα βράδυ πήγα και ψωνίστηκα σ' ένα τσοντάδικο μ' ένα φαντάρο κι αυτός ήταν αδερφός της (γέλια)! Μια Κυριακή, φαντάσου, μας είχαν τραπέζι σπίτι τα πεθερικά και με βλέπει αυτός, αλλά ως διακριτικός - καλή του ώρα - δεν είπε τίποτα. "Κάνε κάτι" του είπα όταν μείναμε λίγο μόνοι μας "δε γίνεται άλλο αυτό". "Από σένα εξαρτάται αυτό" μου απάντησε. Από κει και πέρα δεν ξέρω καν πως διαλύθηκε αυτός ο αρραβώνας.
Το έχεις διαγράψει απ' τη μνήμη σου;Ναι, αν και νομίζω ότι διαλύθηκε επειδή δε γινόταν τίποτα μεταξύ μας. Τη μια φορά μάλιστα χτύπησε το κουδούνι κι ήμουν σπίτι μόνη μου κι ήρθε αυτή, "να μείνουμε μόνοι" και τέτοια. Λέω "Παναγία μου, κάνε να έρθει η μάνα μου", γιατί, όχι τίποτα άλλο, αλλά είχε αρχίσει να με πασπατεύει! Α πα πα πα! Ευτυχώς ήρθε η μάνα μου και με ξελάσπωσε!
Είσαι απίθανη! Αλλά εγώ εννοούσα γιατί δεν παντρεύθηκες ως τρανσέξουαλ, όχι ως αγόρι.
Αυτό γίνεται, αλλά όταν έχεις κάνει αλλαγή φύλου. Εγώ δεν έχω κάνει. Όταν μία κοπέλα κάνει διόρθωση φύλου αυτομάτως αλλάζει τα χαρτιά της, ας πούμε. Είναι πλέον κανονική γυναίκα, δεν έχει ταυτότητα που γράφει ότι είναι χειρουργημένη.
Δηλαδή εσύ έχεις ανδρική ταυτότητα;Ναι. Για να καταλάβεις, η τρανσέξουαλ είμαι εγώ. Αυτή που απ' το πρωί ως το βράδυ κυκλοφορεί ως γυναίκα και προσπαθεί να βελτιώσει την εμφάνιση της με πλαστικές και μικροεπεμβάσεις. Η τραβεστί μπορεί τη μέρα να δουλεύει σε δημόσια υπηρεσία ως άνδρας και το βράδυ να ντύνεται γυναίκα.Σαν τον Ταχτσή.Α, γειά σου! Όλες εμείς δεν έχουμε σχέση με μία κοπέλα που κάνει αλλαγή φύλου. Αυτή είναι γυναίκα, τελείωσε! Και τώρα προσπαθεί η Μαρίνα η Γαλανού που είναι πολύ δραστήρια να περάσει ένα νόμο όπου κι εμείς θα έχουμε ταυτότητες με γυναικεία στοιχεία. Στο εξωτερικό γίνεται αυτό. Εδώ πάω σε μια υπηρεσία κι όταν φωνάζει ο άλλος "Κωνσταντίνος Γαβριήλ", σηκώνομαι εγώ! Δεν το καταλαβαίνουν όμως οι περισσότεροι, εφόσον κι εγώ δεν ανήκω στα κραυγαλέα άτομα. Το στυλ μου είναι να μην προκαλώ. Άλλο στο μαγαζί, άλλο στις δουλειές το πρωί.Η αναγνωρισιμότητα σου σ' έχει βοηθήσει;Στο σούπερ - μάρκετ που πάω μου την πέφτουν: "Α, καλέ, εσύ δεν είσαι που σε βλέπουμε στην τηλεόραση;" Συχνά μάλιστα κάποιες είναι πολύ εκδηλωτικές, μιλάνε δυνατά, γυρίζει όλο το σούπερ - μάρκετ κι εγώ τους κάνω "Καλέ, ηρεμήστε! Σιγά το πράγμα".Θες να μου μιλήσεις λίγο και για την περιπέτεια σου στη φυλακή;Ναι, βεβαίως. Είχα ανέβει το ΄86 στη Θεσσαλονίκη για τα ετήσια Καλλιστεία Τραβεστί Βορείου Ελλάδος της Αλόμας. Ξεκίνησα για ένα σαββατοκύριακο και έκατσα οχτώ χρόνια! Γνώρισα ένα παιδί και κόλλησα μαζί του. Εκεί είχα κι αυτή την άσχημη περιπέτεια: Ένα βράδυ στην πιάτσα, στην Πολυτεχνείου, πέρασε ένας τύπος με μια κοπέλα σε μηχανάκι και κορόιδευαν. Πετούσαν γιαούρτια. Μετά από κάνα τρίωρο ξαναπερνάει αυτός και πέφτει με φόρα πάνω σε δυο - τρία κορίτσια, μεταξύ των οποίων κι εγώ. Τότε, η Ανδριάνα που δε ζει σήμερα, πήρε μια πέτρα και του την πέταξε. Τον βρήκε στο κεφάλι, ζαλίστηκε, έπεσε κάτω και σκοτώθηκε. Όλες σηκωθήκανε και φύγανε, εγώ όμως έκατσα εκεί να δω τι έγινε. Τρέχω στο σπίτι αυτηνής, "Ανδριάνα, έτσι κι έτσι" της κάνω. Η Αλόμα που ήταν Θεσσαλονίκη κι αυτή, πρότεινε να τη φυγαδεύσουμε και να τη στείλουμε στους δικούς της στην Καβάλα ώσπου να περάσει το Αυτόφωρο. Της εξήγησα πως όταν υπάρχει φόνος στη μέση, όπου και να κρυφτεί, αυτό θα την κυνηγάει μια ζωή! Τέλος πάντων, έφυγε αυτή. Το μεσημέρι όμως οι άλλοι άρχισαν να κάνουν συλλήψεις, να ψάχνουν όσες ήταν εκεί. Έχοντας προηγούμενα με την Αλόμα, οι αστυνομικοί ήθελαν να τη μπλέξουν κι εκείνη, κυρίως για να μη βοηθήσει την Ανδριάνα να τη σκαπουλάρει. Άρχισαν: "Ποιες ήταν εκεί; Η Εύα, η Σίση, η Σαμπρίνα, η Ανδριάνα! Πρέπει να βάλουμε και την Αλόμα!" Τη βάζουν, λοιπόν. Μας κράτησαν μία βδομάδα στα κρατητήρια για ανακρίσεις, παρ' όλο που εμείς λέγαμε ότι η Αλόμα δεν βρισκόταν εκεί. Είχαν βάλει ψευδομάρτυρα, όμως! Από κει ο εισαγγελέας μας άφησε μέχρι να δικαστούμε. Στο δικαστήριο, δικάστηκε και προφυλακίστηκε η ηθικός αυτουργός, η Ανδριάνα δηλαδή. Το δικαστήριο έγινε μετά από τρία χρόνια κι εγώ βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη ακόμη, αφού τα είχα με τον Γιώργο. Χωρίσαμε επεισοδιακά και σηκώθηκα κι έφυγα, κατέβηκα Αθήνα. Δικάστηκα ερήμην μου κι έφαγα τρία χρόνια φυλακή! Ψιλοφοβόμουν μη με πιάσουν, αφού εκκρεμούσε το ένταλμα σύλληψης μέχρι που αυτό συνέβη σε ένα μπλόκο που κάνανε και πέρασα απίστευτη ταλαιπωρία. Πήγα ξανά Θεσσαλονίκη, μετά εισαγγελέα στον Πολύγυρο για να ορίσει τη φυλάκιση μου, ξανά Θεσσαλονίκη και κατέληξα στη Λάρισα. Έκατσα εκεί τρεις μήνες κι επειδή εγώ γενικώς τα γαμάω τα λεφτά, μία φίλη μου, η Μπέττυ η Βακαλίδου, πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, με βοήθησε αυτή οικονομικά. Απ' το να βάλει τον καλύτερο δικηγόρο μέχρι να μη μείνω χωρίς ένα χαρτζιλίκι, που λέει ο λόγος.Φαντάζομαι τι ξύλο θα έφαγες εκεί μέσα...Κοίτα, εκεί υπήρχε ένας άτυπος νόμος που το βράδυ σε κουκούλωναν με μία κουβέρτα και σε πλάκωναν στο ξύλο για να σου σπάσουν τον τσαμπουκά. "Δε θα πεις τίποτα" μου είπαν "για να βγεις ζωντανή"! Μόκο εγώ, βαράτε, τι νά 'κανα; Βγήκα έξω με εγγύηση, έγινε το δικαστήριο και αθωώθηκα. Ήταν η πιο άσχημη εμπειρία της ζωής μου.Να αλλάξουμε κλίμα. Στο εξωτερικό έχεις ταξιδέψει;Όχι, μωρέ, δεν έχω πάει ποτέ μου. Πουθενά! Και μου λέγανε τότε που πολλές τραβεστί φεύγανε για Γερμανία. Βγάλανε πολλά λεφτά κι εγώ δεν πήγα δυστυχώς. Το μετάνιωσα. Φέτος λέω να πάω κάπου, έτσι, διακοπές.Θα μπορούσες να ζήσεις εκτός Ελλάδας;
Αχ, άμα ήξερα ότι μπορώ! Μόνο εάν δεν ήταν οι Κούκλες, η ζωή μου, παρ' ότι δεν είναι δικό μου το μαγαζί. Μου δίνει όμως απίστευτη ενέργεια αυτό το διήμερο ώστε να περνάω τις υπόλοιπες μέρες της βδομάδας. Φοβάμαι πως αν κλείσουν οι Κούκλες μια μέρα θα πέσω σε κατάθλιψη. Ξέρεις πόσες φορές μού'χαν πει να την κάνω για drag-shows σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη; Εντάξει, όμως, άμα δεν ξέρεις κάποιον ή τη γλώσσα, που να τραβηχτείς;Οι δραστηριότητες σου μεσ' στη βδομάδα τι περιλαμβάνουν;Πολύ γυμναστήριο ή να πάω σε καμιά φίλη μου. Γενικά είμαι του σπιτιού. Παλιά έκανα κοσμική ζωή, όπου με καλούσαν διάφοροι PR φίλοι. Δεν πάω πουθενά πλέον. Δεν πίνω, δεν καπνίζω, οπότε που να πάω; Να τραβάω όλη την κάπνα; Προτιμώ να κάθομαι να διαβάζω τα μηνύματα των φίλων στο facebook.Εσύ η ίδια μπαίνεις; Απαντάς, σχολιάζεις;Εγώ μπαίνω, βλέπω, να σε δεχτώ, να "σε κάνω φίλο", έχω όμως τον συνεργάτη μου, τον Νεκτάριο, ο οποίος απαντάει για μένα και ανεβάζει φωτογραφίες μου. Συνέχεια μιλάω με επώνυμους. Η Δήμητρα Λιάνη μιλάει πολύ μαζί μου.Είστε φίλες με τη Λιάνη;Πάρα πολύ! Μιλάμε μέρα παρά πέρα! Τη γνώρισα πριν δυο χρόνια ύστερα από αίτημα φιλίας στο προφίλ μου. Ήρθε κι ένα βράδυ απ' τις Κούκλες. Με τον Τσαλίκη μιλάμε επίσης.Πολιτικοποιημένη υπήρξες ποτέ;Ναι! Στη Νέα Δημοκρατία!Σήμερα πως τη βλέπεις τη Νέα Δημοκρατία;Τίποτα! Σήμερα δε "βλέπω" κανέναν! Τους σιχαίνομαι όλους.Αναφέρεσαι στη μητσοτακική Νέα Δημοκρατία;Όχι, στον Καραμανλή αναφέρομαι. Τον πρώτο, τον Εθνάρχη. Οι τρεις σημαντικότεροι πολιτικοί κατ' εμέ ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Όλοι στην οικογένεια μου επίσης ήταν βασιλικοί!Ακροδεξιοί δηλαδή, στυλ Καρατζαφέρη;Όχι, όχι, καθαροί βασιλικοί. Και απ' τη μεριά του πατέρα και της μάνας.Πιστεύεις ότι το εν λόγω πολιτικό φρόνημα, ο βαθύς συντηρητισμός με άλλα λόγια, έπαιξε ρόλο στη μη αποδοχή τους αναφορικά με την επιλογή σου;Τη μάνα μου είχα να τη δω είκοσι χρόνια μέχρι που μεσολάβησε η θεία μου η Ελευθερία, η μόνη που είχα και έχω παρτίδες. Όταν τα ξαναβρήκα, λοιπόν, με τη μάνα μου δεν με έβλεπε πως είχα γίνει λόγω του γλαυκώματος στα μάτια της. Τι έγινε όμως και ξανακόψαμε; Πήγαινα σπίτι, την έβλεπα, κάναμε μαζί γιορτές, της είχα πάρει έγχρωμη τηλεόραση, τότε που είχαν πρωτοβγεί, της άλλαξα ένα παλιό τηλέφωνο που είχε, αλλά...Εγώ άμα καταλάβω ότι με κοιτάς στα χέρια ή στην τσέπη, σπάζομαι. Άρχισε να μου λέει "το τηλέφωνο μου ήρθε 80.000 δραχμές"! Μα, είμαστε σοβαρές τώρα; 80.000 δραχμές τηλέφωνο ένα άτομο, μία γριά; Που έπαιρνε, στην Αυστραλία; Μετά, πήγα δυο-τρεις φορές με άδεια χέρια και την είδα ψυχρή. Λέω "έτσι είσαι;" Και έκοψα!Σε πόνεσε αυτό το δεύτερο χάσμα μεταξύ σας;Όχι, δε με πόνεσε. Δε μου αρέσει να μ' εκμεταλλεύονται και μ' έχουν εκμεταλλευθεί πάρα πολλές φορές.Όλο αυτό όμως δε θα ίσχυε αν υπήρχε υγιής σχέση μάνας και παιδιού.Υπάρχουν μανάδες που δεν τους νοιάζει τι κάνει το παιδί τους, κοιτάνε μόνο ν' αρπάξουν. Και, πίστεψε με, έχω βοηθήσει πολύ κόσμο για να ανέχομαι την εκμετάλλευση ακόμη κι απ' την ίδια μου τη μάνα. Σκέψου ότι έβγαινα με τραβεστί που δε βλεπότανε και καθόμουν μεσ' στ' αμάξι του στην πιάτσα για να μην κρυώνω. Εγώ έπαιρνα δέκα πελάτες, αυτή κανέναν και μοιραζόμουν ωστόσο τα λεφτά μου μαζί της. Έμενα σπίτι της και της έδινα 10.000 τη βραδυά. Μου έβγαινε 600.000 το μήνα, αφού πλήρωνα για την καθαρίστρια και τα τρόφιμα. Μία φορά μόνο μαλώσαμε και γύρισε και μού'πε "θα σε καταδώσω στην αστυνομία", τότε που εκκρεμούσε το ένταλμα.Παρ' όλα αυτά βγάζεις μια αγάπη για τους ανθρώπους.

Πρέπει, δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Και γι' αυτό παραδέχομαι τη Μπέττυ πού 'ναι απόλυτη στις φιλίες της. Αν θα της κάνεις κάτι στραβό, τέλος! Σε διαγράφει, σβήνει τα κινητά σου και τα πάντα! Αυτό εγώ να μη μπορώ να το κάνω; Μπορώ για μία-δύο βδομάδες, όχι παραπάνω. Και μου έχουν κάνει πολλά.
Εξ ου και θα έχεις πολύ λίγους πραγματικούς φίλους, φαντάζομαι.Φίλοι πραγματικοί για μένα είναι η Μαριλού και η Μπέττυ. Έχω ξεχωρίσει ακόμη τρία - τέσσερα παιδιά στο μαγαζί.Τη "Στρέλλα" την είδες; Πως σου φάνηκε;Εννοείται ότι την είδα! Πιστεύω ότι είναι η καλύτερη ταινία της δεκαετίας. Τη Μίνα την Ορφανού την πρωτοεμφάνισα εγώ όταν ήρθε στην Αθήνα από την Κάλυμνο, νομίζω. Την πήγα στα καλλιστεία όπου βγήκε Μις Γιάνγκ. Είναι ένα παιδί που δεν του πήγαινε το πεζοδρόμιο, γι' αυτό κι απ' την αρχή προσπάθησε να κάνει αυτό το πράγμα, μην έχοντας πως αλλιώς να ζήσει. Ευτυχώς που βρέθηκε αυτός ο Κούτρας, ένας σκηνοθέτης πολύ μπροστά από την εποχή του.Είχες γνωρίσει τη Σόνια που είχε βρεθεί δολοφονημένη το ΄86; Της έγραψαν ποίημα η Κατερίνα Γώγου και τραγούδι ο Νικόλας Άσιμος.Όλοι την ξέραμε τη Σόνια. Ήταν τόσο άκακο παιδί και απορώ ακόμη πως μπόρεσαν να της το κάνουν...Δεν πείραζε ούτε μυρμήγκι. Κοίτα, πολλές έχουν δολοφονηθεί με παρεμφερή τρόπο, τα κίνητρα όμως της δολοφονίας της Σόνιας ακόμη δε μπορώ να τα καταλάβω. Εγώ πιστεύω ότι την πήρε κάποιος και την ώρα που του έκανε τσιμπούκι, της πίεζε τόσο το κεφάλι μέχρι που έσκασε και μετά την πέταξε. Και τη Γώγου την ήξερα, όπως και τη Βίκυ Βανίτα και τη Ρένα Παγκράτη. Πολύ ευαίσθητα πλάσματα.
Η οικονομική κρίση πόσο έχει επηρεάσει τη δουλειά των τρανσέξουαλ;Πάρα πολύ. Δε δουλεύουνε. Έχουν αρχίσει ήδη να κοπανιούνται τα κορίτσια και πιστεύω ότι σε λίγο καιρό θα μένουν τρεις - τρεις, δυο - δυο, για να τη βγάλουν. Προχθές σκεφτόμουνα τι βλάκας που είμαι να μην έχω ένα σπίτι, μια γκαρσονιέρα τουλάχιστον, ώστε να μην έχω να φάω, αλλά να βάζω το κεφάλι μου κάτω από ένα κεραμίδι.Σε φοβίζει η οικονομική κρίση τόσο πολύ;Κι ακόμη περισσότερο! Θα πεθάνω στην ψάθα!Το πιστεύεις αυτό που λες;
Ναι!Γιατί, ρε συ;Κατ' αρχήν, θέλω να πεθάνω όπως πέθανε η Μαίρη, μια κοπέλα που είχαμε στο μαγαζί. Είχε ένα πρόβλημα στο πόδι, πήγε στον Ευαγγελισμό, έκανε εξετάσεις, δεν της βρήκανε τίποτα, γύρισε σπίτι και το ίδιο βράδυ, στις 12, πέθανε εκεί που καθότανε! Ανακοπή! Τι το πιο ωραίο; Έτσι να φύγω κι εγώ, χωρίς ταλαιπωρίες, χωρίς νοσοκομεία. Γιατί ποιος θα με κοιτάξει; Κανένας δεν θα με κοιτάξει! Καλά που η Μαρίνα είναι πολύ δραστήρια στο σωματείο μας και όταν πέθαινε η Αλίκη, μια παλιά τραβεστί, πήγαμε στο νοσοκομείο και τη βρήκαμε παραπεταμένη. Η Μαρίνα σαν πρόεδρος απαίτησε να μπει κάπου μόνη της και βρήκαμε κι εθελοντές να πηγαίνουν για να την προσέχουν. Η Αλίκη έφυγε γύρω στα 58. Υπήρξε κι άλλη κοπέλα που είχε σπάσει το πόδι της, της βρήκαμε πατερίτσες μέσω internet κι είχα αναλάβει εγώ τη φροντίδα της. Τρέχω, όπου μου πει η Μαρίνα τρέχω.Επομένως, γιατί είπες "Ποιος θα με κοιτάξει"; Τόση αλληλεγγύη έχετε μεταξύ σας.Μια κοπέλα άμα δεν έχει λεφτά, πόσο να την τρέξει κανείς; Δεν υπάρχει περίπτωση. Θα σου πω κάτι μακάβριο τώρα (γέλια): Μου λέει η Μπέττυ "Κάνε μου μια υπεύθυνη δήλωση γιατί έτσι και πεθάνεις και δεν έχεις κανέναν, δε θα μπορώ να σε πάρω να σε θάψω". Της την έκανα τη δήλωση τουλάχιστον να μπορώ να θαφτώ. Άτιμο πράγμα!Ποιο είναι άτιμο; Η αφραγκία ή η έλλειψη ανθρώπινων σχέσεων;Και τα δύο! Τα τελευταία δυο χρόνια σκέφτομαι τον θάνατο, το πως θα με βρει και γιατί να μην έχω μια γκαρσονιέρα δική μου ή μια δραχμή στην άκρη.Μα κι εσύ τίποτα δεν κράτησες;Τίποτα, όλα τα έφαγα. Τώρα τι να κρατήσω; Το μεροκάματο που παίρνω απ' τις Κούκλες; Τι να φτάσει; Εντούτοις, συνεχίζω να κάνω έξοδα. Πληρώνω χορογράφο, αμπιγιέρ, σε λίγο θ' αλλάξουμε σκηνικά στο μαγαζί, όλα πάνε απαραιτήτως στη δουλειά που με αναζωογονεί. Ξέρεις τι σκέφτομαι καμιά φορά; Την κατάρα της μάνας μου! Μού'χε πει "λεφτά να πιάνεις, χώμα να γίνονται".Κλασική κατάρα. Μεγάλη σ' την είχε πει ή πολύ παλιά;Όταν ήμουν αγόρι. Εντάξει, δεν ήμουν και το καλύτερο παιδί. Έφευγα απ' το σπίτι, αλήτευα, γύρναγα μετά από έξι μέρες κλπ.Σε χαρακτηρίζει το μεταφυσικό στοιχείο;Εγώ πιστεύω, κάνω το σταυρό μου, κάθε μέρα το καντηλάκι μου είναι αναμμένο και κάθε χρόνο πάω στην Τήνο! Στην Τήνο πρωτοπήγα όταν είχα την υπόθεση με το δικαστήριο, "Παναγία μου, βοήθα με" είχα πει και με βοήθησε! Ακόμη έχω κρατήσει εκείνη την εικονίτσα κι από τότε πάω κάθε χρόνο στη Χάρη Της. Από παιδάκι, όμως, πήγαινα κατηχητικό κι ήμουν παπαδάκι. Μου άρεσε πολύ η εκκλησία. Οι μυρωδιές της, όλα αυτά.Υπάρχει κι η εκδοχή των ψυχαναλυτών, βέβαια, που λέει πως κατά βάθος η επαφή με την εκκλησία κρύβει ερωτισμό. Το κερί είναι κάτι σαν φαλλικό σύμβολο, ας πούμε.Τι ακριβώς είναι;Το κερί ίσον καυλί, ρε παιδί μου. Υπάρχει αυτή η θεωρία.Δηλαδή ερωτισμός στην εκκλησία...Έναν παπά εννοείς;Όχι, μιλάω για το όλο κλίμα.
Δεν το πιστεύω αυτό. Εγώ πήγαινα σ' ένα μοναστήρι στη Νίκαια όπου οι καλόγεροι έραβαν άμφια. Ήταν όλες αδερφές, εννοείται. Εκεί δεν άκουγες "Πάτερ", αλλά "μωρή, μωρή, μωρή, μωρή", όπου και να γύρναγες. Μ' άρεσε που ήμουν εκεί. Δε με καταλάβαιναν βέβαια, μικρό ήμουν, αλλά γούσταρα που μου κόλλαγαν οι καλόγριες!Οι παπάδες εννοείς.Ναι, ναι (γέλια)Στην Τήνο που πας κάθε χρόνο έχεις δεχτεί ρατσιστικά σχόλια από τους θεοσεβούμενους;Όχι, ποτέ. Όταν κάποιος δει εμένα ή μια άλλη κοπέλα να πηγαίνουμε στην εκκλησία, το εκτιμάει και το σέβεται, όσο συντηρητικός κι αν είναι.Σε παρηγορεί ο Λόγος του Θεού;Κοίτα, έχω κοιμηθεί σε εκκλησία. Όταν τό'σκασα απ' το σπίτι μου, τουλάχιστον για μια βδομάδα κοιμόμουν κρυφά σε εκκλησία. Έκανα και μια αμαρτία κάποτε...Άφραγκη τελείως, έκλεψα ολόκληρο το παγκάρι, το πήρα κι έφυγα.Εντάξει, μην τό'χεις και τύψη. Τόση περιουσία έχει το παπαδαριό και δε δίνει δεκάρα για το ποίμνιο.Καλά, ναι, σίγουρα.Μου είπες ότι δεν έχεις κάνει διόρθωση φύλου, αλλά μικροεπεμβάσεις και πλαστικές. Από ποια ηλικία ξεκίνησε αυτό;Τις επεμβάσεις τις έκανα σε πολύ μεγάλη ηλικία. Πριν πέντε χρόνια έκανα την πρώτη επέμβαση στο πρόσωπο μου. Πριν 17 χρόνια έκανα προσθετική στήθους, σιλικόνη.Επίπονες επεμβάσεις;Όχι, καθόλου.Δαπανηρές;Πάρα πολύ! Να που έφαγα τα λεφτά! Αν σου πω ότι τά'χα δανειστεί κιόλας; Ας είναι καλά η Μπέττυ πάλι! Μου λες πως γίνεται ανέκαθεν να χρωστούσα αλλά να ξεχρωστούσα κιόλας; Πως μπορούσα να τα μαζεύω;Άρα, τζούφια η κατάρα της μάνας. Το άσχημο δεν είναι να μην έχεις λεφτά στην άκρη, αλλά να χρωστάς σε άλλους.Έτσι είναι. Τέλος πάντων...
Με την τηλεόραση πως μπλέχτηκες; Εννοώ την ιδιωτική, γιατί με την κρατική δεν θά'χες πολλά πάρε - δώσε, υποθέτω.Ακριβώς. Πρωτοξεκίνησα με τη Σεμίνα Διγενή. Εγώ την έκανα δημοσιογράφο! Ποτέ δε θα έκανε το Made in Greece! "Ποια θα μας βοηθήσει να κάνουμε ρεπορτάζ; Η Κουμαριανού! Την παίρνουμε τηλέφωνο και κάνει ότι της πούμε". Μια φορά με βάλαν σε νεκροταφείο μπροστά σ' ένα φέρετρο με λουλούδια κι εγώ να κλαίω γιατί ήθελα και καλά να κάνω έρωτα μέσα σε καμπάνες και χορωδίες.Μέγας είσαι, Κύριε, που θά΄λεγες κι εσύ! Καλά, τι σόι εκπομπή ήταν αυτή της Σεμίνας;Ένα ρεπορτάζ για τη νεκροφιλία. Στον ΑΝΤ-1 ήτανε, αρχές του ΄90. Λίγο μετά ήρθε το Ερωτοδικείο με τη Μιχαλονάκου. Είχαμε στενή συνεργασία, όπως και με τη Λία την Αλιφραγκή, μιαν άλλη δημοσιογράφο, στο HIGH CHANNEL. Εκεί κάναμε πολλές εκπομπές, τις οποίες τις έχω. Από κει έγινα γνωστή. Πολύ με βοήθησε και ο Χάρης Ρώμας. Αγαπιόμαστε πολύ και θέλω να πάω να δω την παράσταση του. Στα "Εγκλήματα" έπαιξα επίσης. Θα έπαιζα και σ' ένα σήριαλ των Ρέππα - Παπαθανασίου, αλλά είχα ένα θέμα με τη μέση μου, δισκοπάθεια, κι έπρεπε να μείνω ακινητοποιημένη για δυο μήνες.Ήσουν πάντα θετική στο να βγεις στο γυαλί;Κοίτα, πιστεύω ότι είμαι πολύ συμπαθής άνθρωπος.Αλήθεια είναι και σ' το λέω χωρίς ίχνος κολακίας.Ναι, εγώ δε βγαίνω να βρίζω όπως άλλες που έγραψαν βιβλία και είχαν ονόματα γνωστών μέσα. Εγώ αυτό που βγάζω τώρα δεν έχει καμία σχέση. Ούτε πορνογραφία, ούτε τίποτα. Μόνο η ζωή μου υπάρχει μέσα.Θες να μου πεις δυο λόγια για τις πορνό ταινίες που έχεις γυρίσει;Έχω κάνει τρεις τέτοιες ταινίες: "Οι βλάχοι προτιμούν τραβεστί", "Τα καμάκια των τραβεστί" και "Το σπίτι της μαντάμ Αλόμας".Εγώ ξέρω και το "Επιμένουμε ελληνικά και ανώμαλα".Α, ναι, κι αυτό παραγωγή της Αλόμας ήτανε. Κοίτα, τις πήρα σαν πλάκα. Δε με ενοχλεί η αναφορά σ' αυτές τις ταινίες.Δεν ήταν ενοχλητικό να κάνεις σεξ με τις κάμερες από πάνω σου;
Σώπα, καλέ, ένας πουρός καμεραμάν ήτανε μόνο και η Αλόμα που έδινε οδηγίες. Μη φανταστείς κάνα συνεργείο της προκοπής. Όταν μάλιστα ο πρωταγωνιστής που με γαμούσε, του έπεφτε, φώναζε "Αλόμα, πρόβλημα"! Ερχόταν η Αλόμα, του έκανε τσιμπούκι, καύλωνε και με ξαναγαμούσε. Υπ' 'οψιν είχα και τώρα πρόταση για πορνό από τον Σειρινάκη.Για τραβεστί πορνό;
Ναι, εγώ, η Τζούλια και η Ντούβλη, οι τρεις μας.Τι εννοείς, παρτούζα;Ναι. Το στόρι ήταν να με ψωνίσουν αυτές απ' τη Συγγρού, να με πάνε σπίτι, όπου εγώ θα έγλειφα το μουνί της Τζούλιας και η Ντούβλη θα με γάμαγε με δονητή. Λέω "How much?" Μου απαντάει "ε, δυο - τρία χιλιάρικα"...Τι; Δύο χιλιάρικα πέρνανε μέχρι πριν λίγα χρόνια φτασμένοι ηθοποιοί για να παίξουν σε μικρού μήκους ταινιάκια.Αυτό που άκουσες! Και του λέω "όχι, αγάπη μου, να ξεφτιλιστώ και για τρία χιλιάρικα. Δώσε μια πενηντάρα κι είμαι μέσα"!Πολύ καλά ξηγήθηκες! Τι μουσική ακούς;
Δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα και δεν έχω μεγάλη σχέση με τραγουδιστές. Μου αρέσουν πολύ η Αλεξίου, η Πρωτοψάλτη, η Αρβανιτάκη. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μου αρέσει πάρα πολύ, η Μαρία Φαραντούρη, ο Νίκος ο Παπάζογλου που πέθανε, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Είσαι του ποιοτικού, δηλαδή.Ναι, ναι, και ο Ξυλούρης μου αρέσει πολύ, με τον οποίο είχα δουλέψει κιόλας στο "Μεγάλο μας τσίρκο" το ΄74 ως χορευτής. Μου άρεσε πολύ ο Ξυλούρης, ευγενική ψυχή!Όπερα δεν ακούς που είναι gay must είδος;Μου αρέσει πάρα πολύ, είχα δει παράσταση όπερας στο Μέγαρο Μουσικής. Και η οπερέτα με πιάνει πολύ σαν είδος, το ρετρό κλίμα της.
Τι σου αρέσει στην οπερέτα, το σκας απ' την πραγματικότητα;Ναι, να ξεχνιέμαι, να φεύγω. Και το "Τρίτο στεφάνι" μου αρέσει πολύ!Το είχες διαβάσει ή απλά τό'χες δει;Τό'χα διαβάσει, τό'χα δει στο θέατρο, αλλά και στην τηλεόραση πού'χε γίνει σήριαλ.Πες μου γιατί θεωρείς σημαντικό το "Τρίτο στεφάνι".
Πολύ προχώ έργο. Έχει μια ευαισθησία αναφορικά με το παιδί που προσπαθεί να εκδηλωθεί.Σου θυμίζει δηλαδή τον εαυτό σου στα πολύ νεανικά σου χρόνια;Ακριβώς. Τότε που μας έκραζαν λες κι είχαμε λέπρα.Πότε συνειδητοποίησες την ομοφυλοφιλία σου;Από μωρό παιδί. Όχι από κούνια, αλλά από εφτά - οχτώ χρονών παιδί. Κατ' αρχήν, κόλλησα στον δάσκαλο μου στην τρίτη Δημοτικού. Πολύ ωραίος άνδρας ήταν! Καθόμουν πρώτο θρανίο και καμιά φορά τον ακούμπαγα με τον αγκώνα μου και καύλωνα, νόμιζα ότι κάτι κάνω. Βέβαια, όταν σχόλαγα, έμπαινα στο λεωφορείο κι άμα δεν είχε κόσμο για να κάνω κολλητήρι, δε γούσταρα καθόλου.Και ο συγγραφέας Γιώργος Ιωάννου είχε γράψει ένα πολύ ανθρώπινο και συγκινητικό κείμενο για το κολλητήρι μεσ' στα λεωφορεία. Έλεγε ότι μια μέρα ενώ ήθελε να κατέβει Ομόνοια, κατέβηκε στην Κηφισιά, μόνο και μόνο επειδή το χέρι του αγγιζόταν μ' αυτό ενός εφήβου.Έτσι κι εγώ. Άκου τώρα πονηριά, μικρό παιδάκι ήμουν. Λίγο μετά πήγαινα στα τσοντάδικα και καθόμουν πάντα δίπλα σε κάποιον για να του πιάνω τον πούτσο. Καμιά φορά τις έτρωγα κιόλας.Σε ποια ηλικία πρωτοέκανες σεξ;Στα 12, στα 13; Κάπου εκεί...Με φίλο σου;Όχι, με γάμησε αυτός ο δάσκαλος που σου έλεγα πριν. Μας πιάσανε κιόλας! Μας είχαν πάει εκδρομή στο δασάκι στη Νίκαια, όπου εκεί ο δάσκαλος με γάμησε με NIVEA.Βρε τον δάσκαλο! Και πως σας τσακώσανε;Ο διευθυντής! Έστειλε τον δάσκαλο φυλακή για τέσσερα - πέντε χρόνια και μένα σε ίδρυμα.Αμ, δε μου τά 'πες αυτά! Όντως, δεν πέρασε και λίγα η φουκαριάρα η μάνα σου.Μόνη της ήταν κι αυτή, με ανέλαβε κοινωνική λειτουργός και μαζί φρόντισαν να με βάλουν σε ίδρυμα. Λεγόταν "Της Στοργής", το είχαν παπάδες, όπου εκεί - όπως καταλαβαίνεις - έκανα τα αίσχη. Με διώξανε. Έκανα αλήτεια, γύριζα από δω κι από κει και με κλείσανε στο αναμορφωτήριο. Έκατσα ένα χρόνο, το έσκασα, ζούσα δραπέτης για λίγους μήνες, με ξαναμπουζουριάσανε, έφαγα ξύλο, έκανα απομόνωση, κόλλησα ψείρες, με βάλανε αναρρωτήριο, έκανα θεραπεία, ξαναπήγα απομόνωση και...Ένα - ένα, ζαλίστηκα! Τι αντεργκράουντ ντελίριο ειν' αυτό; Συνέχισε!Ε, το ξανάσκασα απ' το αναμορφωτήριο, γύριζα, αναγκάστηκα να κλέψω κιόλας. Άνοιξα ένα καφενείο και τι πήρα, νομίζεις; Ένα πακέτο ζάχαρη και μια κούτα τσιγάρα. Τα πούλησα για να πάρω κάτι να φάω. Με παρακολούθησαν όμως και με ξαναπιάσανε.Σε τι ηλικία τώρα όλα αυτά;Γύρω στα 15. Με βρήκαν που κοιμόμουν σε ένα παρατημένο αυτοκίνητο και με στείλανε πλέον στις Φυλακές Ανηλίκων! Εκεί βρήκα και τον γκόμενο μιας φίλης μου. Επειδή τις αδερφές τις έβαζαν ξεχωριστά κι εγώ δε φαινόμουνα, έδειχνα σοβαρό αγόρι, ήρθε αυτός και μου λέει: "Για να μην πω τίποτα και σε στείλουν απέναντι και κακοπεράσεις, όποτε σε γουστάρω, θά 'ρχομαι να σε ξυπνάω και θα σε γαμάω κάτω απ' το κρεβάτι". Τι νά'κανα; Με ξύπναγε κάθε τρεις και λίγο, ότι χειρότερο μεσ' στον ύπνο σου. Ναι μεν νέος ήταν, αλλά σκέτο τέρας! Ώσπου ξαφνικά ήρθε ένας 18χρονος παλιός γνώριμος των φυλακών - Κώστα Βασιλιά τον λέγανε - κούκλος, θεός, καλλονός! Αυτός με κατάλαβε αμέσως κι όταν έγινε αρχηγός στο θάλαμο του είπα τι τράβαγα απ' τον τύπο. Κότα ο άλλος! Τον πιάνει ο Κώστας και του λέει "Δε θα ξαναπειράξεις τη γκόμενα μου, από σήμερα είναι δικιά μου"! Εγώ τότε αισθάνθηκα κανονική βασίλισσα! Και έγινα τελικά η γκόμενα του Βασιλιά! Δεν το ήξεραν οι άλλοι, το παίζαμε φιλαράκια, αλλά τη νύχτα γαμιόμασταν κάτω απ' τα κρεβάτια. Επομένως, συμφωνώ, της είχα κάνει πολλά της μάνας μου. Βέβαια δεν πολυανησυχούσε, ήξερε ότι κακό σκυλί, ψόφο δεν έχει!Με ναρκωτικά πως και δεν έμπλεξες ποτέ;Έχω μπλέξει, αλλά δεν αρρώστησα. Μόνο χασίσι, κόκα και χάπια ecstasy έχω πάρει! Τα δοκίμασα απλά, δεν μου λένε τίποτα. Εμένα, αγάπη μου, η χαρμάνα μου σβήνει με το show!Εύα Κουμαριανού, σ' ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη αυτή που νομίζω ότι θα έχει τη μορφή...μονόπρακτου. Ας κλείσουμε με το βιβλίο σου. Δεν μου είπες τον τίτλο του.Λέγεται "Εύα Κουμαριανού - 100 πρόσωπα".Φαντάζομαι, 1 είναι το δικό σου και 99 των περσόνων που υποδύεσαι.Και αυτών που γνώρισα. Σε βεβαιώνω πως και τα 100 πρόσωπα μου είναι αληθινά.Καλοτάξιδα να είναι.Σ' ευχαριστώ!

* οι φωτογραφίες της Εύας Κουμαριανού είναι του Γιώργου Στριφτάρη

** η συνέντευξη δημοσιεύθηκε αυτούσια στο 3ο τεύχος του free press fagazine (Δεκέμβριος 2011)