λευκωσία-το-πέρασμα-στα-κατεχόμενα

Βρίσκομαι σε ένα από τα λίγα internet- cafe που μπόρεσα να βρω με ελληνική γραφή, θέλοντας φυσικά ν' αποφύγω τα φραγκολεβαντίνικα και κυρίως το απαράδεκτο καθεστώς του ξενοδοχείου Holiday Inn που χρεώνει 5 ευρώ ανά μισάωρο τη χρήση του διαδικτύου!
Μόλις γύρισα από μια μεγάλη βόλτα στο κομμάτι της Λευκωσίας που τελεί υπό τουρκική κατοχή. Συγκλονιστική εμπειρία! Κυριολεκτικά ένα πισωγύρισμα στη δεκαετία του 1950, όπως την ξέρουμε από παλιές ταινίες, πίνακες και καρτ- ποστάλ.
Ο χρόνος μοιάζει νά 'χει σταματήσει με το που περνάς το συνοριακό φυλάκιο, επιδεικνύοντας απλά το διαβατήριο σου. Απ' τη μια τα καφέ με το english breakfast των Κυπρίων κι απ' την άλλη οι μιναρέδες των Τούρκων.
Η ηλικιωμένη αυτή γυναίκα πρόθυμα δέχτηκε να τη φωτογραφήσω, γνήσια ηρωίδα του Γιλμάζ Γκιουνέι ή του Τζαφάρ Παναχί, αν βέβαια ήμασταν στο Ιράν και όχι στην τουρκοκρατούμενη Κύπρο.
Το παράδοξο είναι πως όσο πλησιάζεις την ενδοχώρα, τόσο πιο έντονο γίνεται το συναίσθημα της κοινωνικής εγκατάλειψης και της ανέχειας. Μια μιζέρια και μια θλίψη...
Μια χαρά οι Τούρκοι! Ωραίοι τύποι! Ξύπνησαν ένα πρωί, σού λέει ο Κεμάλ μας έβαλε προ πολλού τα γιαταγάνια στο μπαούλο, τι κάνουμε σήμερα; Δεν πά 'να πάρουμε τη μισή Κύπρο; Και το κατάφεραν, χωρίς να μπορεί μέχρι τώρα καμία εξωτερική πολιτική να σταματήσει το αίσχος τούτο! Από το 1974, 36 ολόκληρα χρόνια, όσα και τα δικά μου πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη.
Μακάρι να ήταν τόσο απλοϊκά τα πράγματα. Χοντρό γέλιο θα πέσει τώρα που οι Τούρκοι μετά την τραγωδία στη Γάζα, θα βγουν κι από πάνω! Μαθαίνω ήδη ταυτίζουν τους Παλαιστίνιους με τους Τουρκοκύπριους!
Παντού μουσουλμανικοί ναοί σε πολύ καλύτερη κατάσταση- εννοείται- από τα σπίτια των ανθρώπων και γενικώς τα όποια άλλα κτίρια γύρω τους.
Πάμε να φύγουμε, είπα του Καπλανίδη, γιατί έτσι και βγάλω εγώ τα converse,
θα σηκωθούν τα τουρκικά ζόμπι και θα μας πάρουν στο κυνήγι!
Η μουσική ενώνει τους λαούς, από αφρικανικά κρουστά και αυτοσχεδιαστική jazz μέχρι belly dance και μουσικολογικά σεμινάρια. Τι να σου κάνουν κι οι έρμοι οι καλλιτέχνες...
Εδώ πέσαμε σε μια λίγο πιο σικάτη συνοικία, φως φανάρι!
Εδώ πάλι το θέαμα με πήγε στα παλιά προσφυγικά στα Ταμπούρια του Κερατσινίου, όπου μεγάλωσα. Φτώχεια, λουλουδικό και καλή καρδιά. Μοσχοβολούν οι γειτονιές βασιλικό κι ασβέστη.
Για να πω την αλήθεια, αισθάνομαι και λίγο...τουρκόσπορος. Το όνομα μου άλλωστε αποτελεί μετεξέλιξη του Μποσκιοΐτη, το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από την τουρκική λέξη μποσκιού, που σημαίνει πάνω- κάτω αυτός που διώχνει τις γυναίκες απ' το χωριό! Άκουσον άκουσον! Ο Μικρασιάτης παππούς λέγανε ότι ήταν ομορφάντρας, εκτός από δεξιοτέχνης τραγουδιστής αμανέδων, και δεν είχε αφήσει θηλυκιά γάτα στα νειάτα του στην Τουρκία! Έχω μάθει ότι λογικά θα πρέπει νά 'χουμε καμιά δεκαριά άλλα συγγενολόγια σε Τουρκία και Ελλάδα! Πέθανε το ΄80, ογδόντα τόσων ετών, και παραδόξως τον θυμάμαι πολύ καλά.
Στον χάρτη αποδίδεται το εντοιχισμένο, κυριολεκτικά με το έτσι θέλω, κομμάτι της Λευκωσίας.
Απ' όλα έχει ο μπαξές στα μικρομάγαζα: από αναψυκτικά και φρούτα μέχρι ψωμιά και...κάλτσες!
Και βέβαια τα πανταχού παρόντα δορυφορικά πιάτα. Τι περίεργο ένας υποτιθέμενος φορέας μοντερνισμού στις ανθρώπινες κοινωνίες κατά βάθος να είναι τελικά ότι πιο τριτοκοσμικό μπορεί να διαθέσει η εκάστοτε ακριβώς κοινωνία στους ανθρώπους της.
Σπίτια- παραπήγματα
και σοκάκια με αμφίβολες τις συνθήκες υγιεινής και οδικής προστασίας των πολιτών.
Σε ένα από τα πολλά παλαιοπωλεία που μπήκαμε να χαζέψουμε, ομολογώ ότι δε βρήκαμε και τίποτα της προκοπής. Μα να μην υπάρχει κανένα βινύλιο από turkish psychedelia 60s- 70s; Κι είχαν, λέει, πολύ καλή σκηνή για το συγκεκριμένο μουσικό είδος!
Λίγο πριν αφήσουμε πίσω μας αυτή την πολιτισμική διαστροφή κι επιστρέψουμε στην κανονική Λευκωσία, επισκεφτήκαμε και το μητροπολιτικό μουσουλμανικό τέμενος. Μόλις ο ιμάμης άρχισε την κλαψουριά απ' τα μεγάφωνα, την κάναμε σιγά- σιγά και την αράξαμε σε παραπλεύρως τουρκικό καφενέ να ξαποστάσουμε λιγάκι που μας έψησε ο ήλιος μεσ' στην πεζοπορία.
Ήθελα πολύ να μπω στα κατεχόμενα, δεδομένου ότι την πρώτη φορά που είχα έρθει, παρ' όλο το πρόσφατο άνοιγμα της πράσινης γραμμής, ήταν ακόμη δύσκολη η πρόσβαση. Σήμερα ήταν πολύ πιο εύκολη η κατάσταση μέσα σε πλήθος τουριστών κιόλας. Μόνο Αμερικανούς δεν αντελήφθην πουθενά. Τι να κάνουν όμως στη μαρτυρική Μεγαλόνησο οι Αμερικανοί; Η Κύπρος, βλέπετε, δεν παράγει πετρέλαιο, αλλά χαλούμι.