unicef-unisex

(Παίζει το soundtrack του Μάνου Χατζιδάκι από το America – America του Ελία Καζάν)
Η κινδυνολογία εσχατολογικού τύπου για την οικονομία στην Ελλάδα έχει φτάσει στο ζενίθ της. Σενάρια τρόμου και επιστημονικής φαντασίας ακούγονται από παντού. Σταχυολογώ τις μεγαλύτερες απειλές: Η εθνική πτώχευση βρίσκεται στο δρόμο. Θα γίνουμε Κούβα α λα σοβιέτ, λέει, στα ξαφνικά. Θα δουλεύουμε και αντί μισθού θα παίρνουμε κουπόνια για ρύζι, γάλα, λάδι και κρέας. Οι μαυραγορίτες θα επανεμφανιστούν. Οι πλανόδιοι μαύροι θα πουλάνε 5 ευρώ ένα cd Νταλάρα (όχι κάποιο καινούργιο πολυσυλλεκτικό άλμπουμ του, αλλά τα Ρεμπέτικα της Κατοχής) μαζί με ένα μπουκάλι μπριγιόλ αντί για λάδι...
Φυλετικός ρατσισμός, τέλος! Θα μάθουμε όλοι να συμβιώνουμε τρεις – τρεις στα σπίτια μας με Πακιστανούς, Ινδούς και Αφγανούς, αφού όλοι οι άλλοι, πρωτοστατούντων των Αλβανών, θα έχουν επιστρέψει στις πιο εύρωστες οικονομικά χώρες τους...Και δε θα μιλάμε πλέον για οικονομικούς μετανάστες, αλλά για κανονικές μετακινήσεις πληθυσμών!
Από Σεπτέμβρη (τι ακούμε γι' αυτόν τον εφιαλτικό μαύρο Σεπτέμβρη!) θ' αρχίσουν τα black out προς εξοικονόμηση ρεύματος. Τι Αθήνα, τι Αζερμπαϊτζάν, ένα και το αυτό!
Επειδή επίσης δεν θα έχει ανανεωθεί η σύμβαση της χώρας μας με τη διεθνή αγορά πετρελαίου, πάρτε δυο – τρία τούβλα και φτιάξτε κάνα τζάκι. Όλοι με τσεκούρια στο Πεδίο του Άρεως να ζεσταθεί το κοκκαλάκι μας. Τρόφιμα θα υπάρχουν στα σούπερ – μάρκετ, αλλά όχι και λεφτά για ν' αγοραστούν. Συνεπώς, παίρνετε από τώρα μακαρονάκι κοφτό, αδειάστε τη MISKO και γεμίστε τα ντουλάπια σας για τις δύσκολες μέρες. Όσοι έχετε κήπο, φυτέψτε καμιά ντοματούλα και τα συναφή ζαρζαβατικά, βάλτε και καμιά κοτούλα, καμιά κατσικούλα μέσα κι αφήστε τα να βόσκουν τα ζωντανά.
Τέλος, το χειρότερο σενάριο μιλάει για αιματηρή επανάσταση στους δρόμους της Αθήνας από τους αγανακτισμένους, στα όρια της πείνας και της ανέχειας, πολίτες. Αφορμή μάλιστα θά 'ναι οι πρώτοι λογαριασμοί ΔΕΗ και ΟΤΕ που κανείς δε θά 'χει να τους πληρώσει...
Μ' όλα αυτά, καθαρίζοντας το αρχείο μου, πέφτω πάνω στην πρόσφατη δημοσίευση του περιοδικού Ταχυδρόμος που με συγκαταλέγει στις 15 γνωστές περσόνες αυτής της πόλης. Γελάω αρχικά, μετά θυμώνω. Μού 'ρχεται να τηλεφωνήσω του δημοσιογράφου, του Μανιάτη, και να του πω: Ρε συ Δημήτρη, έχεις δει πολλές διάσημες περσόνες που τους πληρώνει το νοίκι η μάνα τους στα 36 τους; Εν ολίγοις, σκατά – σκατά κι απόσκατα, παραφράζοντας το άσμα Σταλιά – σταλιά της Μαρινέλλας.
Μίλησα και με τον Χρονά. Με ρώτησε τι τιράζ να κάνει για την καινούργια Οδό Πανός με το αφιέρωμα στον Baudelaire. Το ελάχιστο, του σύστησα. Σωστά μιλάς, μου απάντησε. Νά 'ναι καλά ο άνθρωπος που με συμπεριλαμβάνει επισήμως πλέον στο συντακτικό team της Οδού Πανός με Χριστιανόπουλο, Στεργιούλα, Φ. Θαλασσινό και πολλούς άλλους αξιόλογους σμιλευτές του λόγου. Από Σεπτέμβρη, αν δεν ισχύσουν τα σενάρια που λέω στην έναρξη του post και που δυστυχώς κάποια απ' αυτά μάλλον θα ισχύσουν, θα επιμεληθώ και την πρώτη ποιητική συλλογή ενός αγαπημένου φίλου μουσικού στην Οδό Πανός με τη δική του εποπτεία, εννοείται.
Ας πούμε εδώ ότι υπάρχουν και ευοίωνα σενάρια, όπως το ότι η τέχνη θα ευνοηθεί και ειδικά αυτή της μουσικής. Το πώς δεν έχω καταλάβει μόνο. Είναι αρκετό άραγε το γεγονός ότι τα σκυλάδικα και οι μεγάλες πίστες θα καταποντιστούν; Επί ΠΑΣΟΚ εδραιώθηκαν, επί ΠΑΣΟΚ να πάνε στον αγύριστο κιόλας! Το ωραίο τό 'πε χθες ένας φίλος μου φωτογράφος: Πάμε Κολωνάκι για κάνα καφέ; Τρελάθηκες; απαντάω εγώ, δεν υπάρχει σάλιο. Πέρνα απ' το σπίτι. Και λέει: Άντε, βγάλε καρεκλίτσες στον πεζόδρομο να κάνουμε όπως τη δεκαετία του ΄50 που κάθονταν όλοι μαζί έξω στις αυλές και ξόδευαν την ώρα τους παρατηρώντας όποιον περνούσε από μπροστά τους! Μια χαρά, γιατί, άσχημα είναι; Σάμπως στις καφετέριες τι κάναμε τόσα χρόνια; Γυρνάγαμε όλοι σαν τους μαλάκες και σα να μας είχαν πατήσει κουμπί, κοιτάγαμε συγχρονισμένοι και συντονισμένοι την πόρτα κι όποιον επιπλέον μαλάκα έμπαινε μέσα απ' έξω για να πιεί τον καφέ του. Ειλικρινά, πάντως, χθες το πρωί στον πανάκριβο Φλόκα της πλατείας Βικτωρίας είδα δύο κορίτσια γύρω στα 20 – 25 να πίνουν από το ίδιο ποτήρι φραπέ με δύο καλαμάκια! Δε μου βγήκε η παραμικρή ειρωνία απέναντι τους, ίσα – ίσα που τις κατανόησα τις κοπέλες, ξέροντας πως ο καφές στο εν λόγω μαγαζί κοστίζει 4, 50 ευρώ! Ένας καινούργιος άνθρωπος είναι ο κύριος Κώστας Κορνέτης, φαν του blog από τις πρώτες μέρες εμφάνισης του στη μπλογκόσφαιρα που μού 'γραφε εδώ και καιρό με πολλά και διάφορα nicknames. Βρισκόταν μάλιστα μεταξύ των θεατών της πρώτης προβολής του Ζωντανοί στο Κύτταρο – Σκηνές Ροκ στο φεστιβάλ Θεσ/νίκης. Βρήκε το τηλέφωνο μου από το ραδιόφωνο κι ήπιαμε ένα καφέ χθες τ' απόγευμα στην οικία μου, διότι – είπαμε – για καφετέριες και μπαρ ούτε λόγος πλέον! Αξίζει να τον παρουσιάσω: ο Κώστας είναι μόνιμος κάτοικος Αμερικής (τον τυχεράκια!), εφόσον διδάσκει πολιτικές επιστήμες – αν κατάλαβα καλά – με ειδίκευση στα 60s στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Έχει επιμεληθεί ακόμη δημοσιογραφικές εκπομπές υψηλού επιπέδου, αρθρογραφεί, ενώ το μουσικό ενδιαφέρον του εστιάζεται στο all time classic rock. Έχουμε μάλιστα και κοινή φίλη την Αυστραλέζα μουσικολόγο Gail Holst, την κολλητή της Κωχ που πήγαμε πέρσι πακέτο all together στην Κίνα. Χάρηκα πολύ, φίλε Κώστα, για τη γνωριμία και θα τα ξαναπούμε.
Γυρνώντας πάλι στο θέμα μας, για να το κλείνουμε κιόλας, το κραχ δηλαδή, το μόνο καλό τελικά είναι ότι θ' αδυνατίσει σύσσωμος ο ελληνικός λαός, ο πλέον παχύσαρκος μέχρι πρότινος σε ολόκληρη την Ευρώπη. Έτσι, για να πάψουμε να βλέπουμε 15χρονα κορίτσια σαν τα κρύα νερά με κάτι κώλους σαν τη Φαλκονέρα, λες και δεν είχαν μανάδες να τους το ράψουν λίγο. Να γίνουμε όλοι τσίροι, λοιπόν, συλφίδες, ξυλάγγουροι, βάζοντας οριστικά λουκέτο στα gilli diet και στα γυμναστήρια, ώσπου μια μέρα να εξαϋλωθούμε ή να μας κάνουν θέματα στα καρτ – ποστάλ της διεθνούς UNICEF, σαν τη μικρή αποστεωμένη Αντουανέττα από την Αιθιοπία.