Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

"εξομολόγηση"-ένα-διήγημα-του-νίκου-αλέξη-ασλάνογλου

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
κκκ
Νύχτες πολλές λαχταρούσα να σου γράψω. Αισθήματα, ναυάγια καθημερινά, θα έμεναν χωρίς δικαίωση αν κάποιος δεν ερχόταν να τα καταγράψει. Έχεις τα ποιήματα, μου λέγανε. Όμως κι αυτά μένουν αδιάφορα, περιφρονούν την ομορφιά που τα γέννησε. Αντανακλούν τον κόσμο του ποιητή κι όχι τον εμπνευστή - αυτός πεθαίνει. Ύστερα, με τα ποιήματα, δε σταματά ποτέ η χλεύη κι η κατάκριση κι ο διασυρμός. Πως επιτέλους θα προστατευτούμε; Κάνοντας ίσως σύστημα ζωής να διαπομπεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό στα μάτια εκεινού που αγαπούμε. Μες στο αργό αυτό ξετύλιγμα της ψυχής μας υπάρχει ένας θρίαμβος ατομικός που κανένας δε φαίνεται να τον καταλαβαίνει. Πότε σε γνώρισα...Αργός ερχομός που επισκευάζει τα παλιά χαλάσματα, ώρες χαμένες στα καφενεία ή σεργιανίζοντας τη θάλασσα κάθε πρωί. Τίποτα πια δε θα μ' αλλάξει, έλεγα, κι έβλεπα γύρω μου φιλήδονους αστούς, πόστα και ρεβεράντζες και κουρσάκια ιδιωτικά, μπασκετμπωλίστες φιλοχρήματους, κι εγώ μόνος μου κι έκθετος σα μια κηλίδα ανεξίτηλη πάνω στην πόλη. Κι όταν πήρα την όψιμη απόφαση να φύγω στη Γαλλία ή στο Αλγέρι για σπουδές, ήταν απόγνωση στο βάθος - ανώνυμος στιχοποιός και πάροικος να δοκιμάσω έναν καινούριο τρόπο σωτηρίας.
Ποιός σε περίμενε...Όχι το βράδυ εκείνο μέσα στα φώτα, στη βραδινή εξάτμιση της θάλασσας. Κι όμως, πως σε κατάλαβα να έρχεσαι, δροσιά καλοκαιριάτικη σαν τα προάστια που απλώνονται στις παρυφές των βουνών μόλις πέφτει το βράδυ.Κι ήρθε η στιγμή. Ριπή των ματιών που διασταυρώνονται μετέωρα και που θα πεί είσαι συ κι όχι άλλος. Εσύ ο αναμενόμενος που ανατρέπεις μέσα μου την τάξη του κόσμου. Είσαι η νέα οργάνωση με το διαβήτη της καρδιάς, ότι ονειρεύτηκα παράφορα περνώντας σαν έπιπλο από χέρι σε χέρι. Μα όταν σε λίγο σηκωθήκαμε να φύγουμε κι εσύ βημάτιζες αργά κι ανέβαινες, κι εγώ καθυστερούσα και λαχάνιαζα, κι όλα προετοίμαζαν το χωρισμό, τότε συνήλθα και είπα, παραιτήσου ψυχή μου. Εμείς που είμαστε οι πιο κατάλληλοι, είμαστε οι καταγέλαστοι του κόσμου αυτού. Διψάμε ο ένας τον άλλο τόσο αλλόφρονα που μόνο μες στην απάρνηση θα ολοκληρωθούμε.
Δέκα μέρες μετά, ανταμωθήκαμε στα έρημα ακρογιάλια της Χαλκιδικής. Αργά το απόγευμα είχαμε αφήσει πίσω το χωριό και προχωρούσαμε προσεχτικά πάνω στην άμμο. Η μέρα ήταν ζεστή μα φύσαγε. Κι εμείς γυρεύαμε μιαν αμμουδιά για να περάσουμε τη νύχτα.
Τώρα μπορούσα να σε δω πιο καθαρά καθώς λιγόστευε το φως. Βασιλεμένη ομορφιά μες στα νερά της θάλασσας, με καθαρότητα πουλιού, βημάτιζες αργά, αδιάφορος κι αμίλητος, ανύποπτος στην αγωνία μου που άρχιζε, σχεδόν σκληρός, κι έφεγγες αποχτώντας έτσι διαφάνεια. Κι όταν στρατοπεδεύσαμε καθώς σουρούπωνε και ψάρευες ακόμα μοναχός, κι οι θόρυβοι των άλλων πέσανε στην άπνοια που ακολούθησε μετά κι ύστερα έπεσες κι εσύ κι απομακρύνθηκες κι έβλεπα τα μαλλιά σου να πλέουνε στη θάλασσα, τότε γαλήνεψα περιμένοντας το κακό.
Κι ήρθε το άλλο πρωί. Ώρες που κύλησαν μονόχνωτα χαζεύοντας τη βάρκα που σας πήρε για το ψάρεμα, μαύρη κηλίδα απλωμένη στον ήλιο. Και σεργιανούσα τις πένθιμες λουρίδες του νερού που ανοίγονταν στο πέλαγο όταν φτάσαν οι ξένοι.
Ήρθαν πολλοί. Σιγά σιγά μαυρίζανε σαν έντομα την περιοχή, λερώνανε παντού, σήκωναν σκόνη. Ασχημονούσαν και φωνάζανε ανάρμοστα κι οι πιο θρασείς φτάσανε στο τραπέζι μας και μας ζητούσανε να φύγουμε γιατί θα τους χαλνούσαμε, λέει, το κέφι. Καθώς η κατακραυγή έγινε γενική κι εμείς ξεφεύγαμε κυνηγημένοι ως το χωριό, σου είπα καθώς επέστρεφες στη θάλασσα: Αυτοί είναι η ρίζα του κακού. Βάναυσοι, ανίκανοι για ομορφιά, ηθικολόγοι. Τότε αντιμίλησες κοφτά κι η φωνή σου είχε μιάν αλλοίωση απερίγραπτη: Χωρίς αυτούς θα υποφέραμε χειρότερα. Το δικό μας κορμί θα μας φάει στο τέλος, να είσαι σίγουρος. Τι σου φταίνε οι άλλοι.
Ατέλειωτο απομεσήμερο στον ίσκιο ενός δέντρου δροσερού. Η επιθυμία μού έφερνε ζάλη. Κατέρρεα σιγά σιγά, δεν είχα τίποτε πια να σου πω, κι όμως πώς λαχταρούσα να εξομολογηθώ κι ύστερα να ζητήσω τη συγνώμη σου, που η σκέψη μου σε σπίλωνε, και το χειρότερο, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Κι όταν ο ήλιος πνίγηκε στα σύννεφα κι η μπόρα φαίνονταν να έρχεται ακάθεκτη κι ο άνεμος μού 'σφιγγε τη φωνή, μέσα μου γρύλιζα, ας έρθει.
Κι η κρίση ήρθε. Εκεί, μες στο λεωφορείο της επιστροφής, στο μέσα κάθισμα, πίσω απ' το τζάμι. Ένα μούδιασμα των χεριών και το πρόσωπο γέμισε δάκρυα χωρίς ούτε μια σύσπαση να το χαράξει. Οι επιθυμίες είχανε πια εξατμιστεί - η απόγνωση κι ο πανικός πώς όλα τέλειωναν μου προκαλούσαν έναν πόνο φριχτό στο στομάχι. Σε ξέρω καλύτερα απ' τη μητέρα, το κορίτσι σου. Σε νιώθω περισσότερο απ' αυτούς κι ούτε κουβέντα δε θα μπορέσω ποτέ μαζί σου να στήσω.
Μη βγάζεις άχνα, λέξη. Θα προσπεράσεις, ψυχή μου περήφανη, ακατάδεχτη, θα προσπεράσεις, είπα σιγά.
Δε θα σε ξαναδώ ποτέ. Μέρες που μ' ακολούθησαν χωρίς σκοπό, μέρες ολόιδιες που μ' έτρωγαν στα ίδια μέρη. Δρόμοι της πόλης που περάσαμε μαζί, πόλη ζεστή, ανάλγητη, κι εσύ παντού μα πουθενά κι ο χρόνος μου περίσσευε κι εγώ ζητούσα απεγνωσμένα έστω μια λεπτομέρεια σου να με κρατήσει.
Δε θα σε ξαναδώ ποτέ. Νύχτα του Αυγούστου πνιγερή που επιβιβάστηκα στον Πειραιά φεύγοντας για τη Μασσαλία. Η ζέστη ήταν αποπνικτική. Απ' το κατάστρωμα άκουγα τα μοτέρ της μηχανής, η αποβάθρα ήταν έρημη και το λιμάνι άχνιζε στο κάρβουνο και στη λίγδα.
Και ξάφνου, μες στις μαούνες και τους γερανούς, ήρθε στ' αυτιά μου μια μουσική γλυκιά απ' την Αθήνα. Τα γόνατα μου λύνονταν καθώς χιλιάδες φώτα άναψανε με μιάς κι οι δρόμοι ανοίγανε στη θάλασσα κι αρχίνησε μιά ατέλειωτη πομπή κι οι πόρτες των σπιτιών με καλωσόριζαν κι η άσφαλτος με δρόσιζε, εμένα, το μετανάστη κάποιας άλλης εποχής που έφαγε τα χρόνια του μες στην παρανομία.
Και σε είδα τότε για στερνή φορά πάνω στα κράσπεδα του δρόμου που ανηφόριζε, σχεδόν τυφλό απ' τους προβολείς, κι είχες μεθύσει απ' την οχλαβοή κι έτρεχες να προλάβεις για να μου μιλήσεις. Κι η ομορφιά σου είχε το άρωμα της εποχής που σε γαλούχησε, ένα άρωμα γλυκόπικρο αυτού που ζήσαμε με ότι έρχεται ή ετοιμάζεται νά 'ρθει. Κι η γεύση αυτής της διάρκειας μού 'δινε μιαν απερίγραπτη χαρά και με μαλάκωνε κι ο πόνος μου γλυκαίνονταν καθώς σκεφτόμουνα πως ήρθε επιτέλους η εποχή να τα πούμε.
Κι είπα, καρδιά μου, κράτησε όσο μπορείς πιο ζωντανό κι ανάγλυφο τον άνθρωπο και τη φωνή. Μέσα στ' αυλάκι του καιρού ας δέσει ο σπόρος του. Άλλοι θα γεύονται τον καρπό. Για μας, η νύχτα είναι καλή, θα καταπιεί όσα τραβούμε.
κκκ
* το διήγημα Εξομολόγηση του Νίκου - Αλέξη Ασλάνογλου πρωτοδημοσιεύθηκε στο τεύχος 10 του περιοδικού Διαγώνιος (Απρίλιος - Ιούνιος 1967).
** Δώρο πολύτιμο τα πέντε συλλεκτικά τεύχη του τρίμηνου λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού περιοδικού Διαγώνιος που έφτασαν στα χέρια μου. Από σήμερα, με τούτο το post, εγκαινιάζεται μια σειρά αναδημοσιεύσεων κειμένων, ποιημάτων και διηγημάτων από το εν λόγω έντυπο, εκδότης του οποίου ήταν ο Ντίνος Χριστιανόπουλος τη δεκαετία του 1960. Μεταξύ των συντακτών του, διαβάζω τα ονόματα του Νίκου Καρούζου, του Κλείτου Κύρου, του συνθέτη - μουσικολόγου Σάκη Παπαδημητρίου, του Ρώμου Φιλύρα, της Λείας Χατζοπούλου - Καραβία, του Στρατή Δούκα κ.α.
*** με τη συνοδεία της Θανάσιμης μοναξιάς του Αλέξη Ασλάνογλου από τα Δέκα χρόνια κομμάτια (1975) του Διονύση Σαββόπουλου.

29 σχόλια:

thras είπε...

περίεργη γραφή έχει ο εν λόγω συγγραφέας.
" Χωρίς αυτούς θα υποφέραμε χειρότερα. Το δικό μας κορμί θα μας φάει στο τέλος, να είσαι σίγουρος. Τι σου φταίνε οι άλλοι." αυτό βέβαια μόλις το διάβασα το σημείωσα :Ρ

όμορφο κείμενο

Ελένη Μπέη είπε...

Συγχαρητήρια, Bosko, γι' αυτήν την ιδέα σου. Συγχαρητήρια και ευχαριστίες πολλές. Εκτιμώ αφάνταστα τόσο τον Χριστιανόπουλο όσο και τον Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου.
Πολύ θα ήθελα να μου έπεφταν κι εμένα στα χέρια τεύχη της Διαγωνίου.

Να είσαι καλά!

Ελένη Μπέη είπε...

Μου επιτρέπεις να το αναδημοσιεύσω κι εγώ στο ιστολόγιό μου;

Ανώνυμος είπε...

Και σου το είχα πεί, το μπλόγκ σου θα έπρεπε να είναι "υποκατάστημα" του πιο σοβαρού ΥΠ.ΠΟ. στην Ελλάδα

BOSKO είπε...

Θρας...
αν δεν τον γνωρίζεις τον Νίκο- Αλέξη Ασλάνογλου, αναζήτησε την ποίηση του. Πολύ ευαίσθητη και μοναχική περίπτωση ποιητή και ανθρώπου, θα έλεγα από τους μέγιστους της σχολής της Θεσσαλονίκης!

BOSKO είπε...

Νερένια...
κι εγώ έχω πέσει με τα μούτρα στη μελέτη. Τα τεύχη αυτά με βρήκαν και τα βρήκα ως δώρα από μιαν άλλη Ελλάδα που ακόμη δεν είχε πιστέψει πώς περιττή είναι η σκέψη.
αναδημοσίευσε ελεύθερα στο blog σου!

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
:-)))))

Unknown είπε...

Μπράβο ρε Αντώνη. Σε προώθησα στο FB -βλακεια ξεβλακεια κυκλοφορουν και πολύ συβαρά μυαλά- και θα το διαβασει κι άλλος κόσμος.
Κράτα γερά.
Σ.

BOSKO είπε...

ΣΤΕΛΛΑ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ...
α, ώστε εσύ είσαι η ένοχος και απ' ότι είδα μ' έχουν τσακίσει στις επισκέψεις από τα facebooks (εγώ δεν έχω, γι' αυτό και δε μπορώ να δω από πού "μού 'ρχονται").
καλά έκανες & σ' ευχαριστώ!
κράτα καλά κι εσύ, Στέλλα, μόνο τα βιβλία, οι μουσικές, οι ταινίες και κάτι εκπομπές σαν τη δική σου μας έμειναν για να μη λαλήσουμε μεσ' στο μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα του 2010. Και, βέβαια, υπέρ πάντων οι άνθρωποι, οι δικοί μας άνθρωποι, όσοι είναι άξιοι να μας περιτριγυρίζουν.
τέλος, κράτα καλά διότι αύριο, μεθαύριο, το πολύ την ερχόμενη εβδομάδα, θα σε "περιλάβω" και του λόγου σου!

Ελένη Μπέη είπε...

Αντώνη κι εμένα οι αναρτήσεις μου περνάνε κατευθείαν και στο φατσοβιβλίο. Οπότε κι από εκεί το κείμενο θα διαβαστεί.

Και για να σε προλάβω: μην νομίσεις πως σε διαφημίζω :)... Είναι που όπως κι εσύ πιστεύω πως τέτοια κείμενα πρέπει να διαβάζονται.

Καλό σου βράδυ!

Υ.Γ.: Έχεις απενεργοποιημένους τους συνδέσμους ή κάτι τέτοιο; Αναγκάστηκα να αντιγράψω το κείμενο από την ανάρτησή σου και παιδεύτηκα λιγάκι. Σε ευχαριστώ και πάλι.

BOSKO είπε...

Νερένια...
μην ανησυχείς, με νοιάζει- όπως λες κι εσύ- να διαδοθεί το κείμενο και μαζί ο λόγος κι η σκέψη ενός εξαιρετικού ποιητή, χωρίς επ' ουδενί λόγω να επιθυμώ "διαφήμιση" μου. Κι εγώ το κέφι μου κάνω εδώ μέσα, οπότε ακόμη καλύτερα αν ενδιαφέρει κι άλλο κόσμο.
μη μου ζητάς, όμως, τεχνικές λεπτομέρειες, πραγματικά είμαι άσχετος. Ίσα- ίσα τις αναρτήσεις και τις φωτογραφίες βάζω και στα πλάγια της σελίδας κάνα μπανεράκι (αφίσες, εξώφυλλα δίσκων κλπ.) Δηλαδή δεν ξέρω πως να σε βοηθήσω γι' αυτό που λες ή τι πρέπει να κάνω σωστότερα.
καλό βράδυ, επίσης!

Ελένη Μπέη είπε...

Προς διευκόλυνση όσων δεν γνωρίζουν την ποίηση του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου (όπως ο πρώτος σχολιαστής εδώ) κι επιθυμούν να την μάθουν παραθέτω δύο πολύ ενδιαφέροντες συνδέσμους:

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

και

Ποιήματα του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου στο Translatum

BOSKO είπε...

Νερένια...
πολύτιμοι οι σύνδεσμοι σου κι ελπίζουμε να εκτιμηθούν δεόντως, thanx!

Ανώνυμος είπε...

"Διψάμε ο ένας τον άλλο τόσο αλλόφρονα που μόνο μες στην απάρνηση θα ολοκληρωθούμε."

Εγώ σημείωσα αυτό.
Αχ με αποτελειώσατε παρασκευάτικα

Bosco συνέχισε με το 'ανθολόγιο'

Ανώνυμος είπε...

Τόσο ερωτεύσιμα
όλα
παντού
είσαι
έλα... ... ...

despinach. είπε...

Bosko, υπέροχο, ευαίσθητο κ λειτουργεί λυτρωτικά...ήδη τίμησα κ τα λινκ της Νερένιας..πολύ σας ευχαριστούμε! "Χωρίς αυτούς θα υποφέραμε χειρότερα"...χμ! ολίγον καβαφικό...

BOSKO είπε...

Angelica...
εννοείται!
όταν δεν θα υπάρχει επικαιρότητα, δισκαναλύσεις, τα ημερολόγια μου κλπ.
σιγά- σιγά, αφού άρεσε στο αναγνωστικό κοινό μου, δεν έχω λόγο να μην το συνεχίσω!
σ' ευχαριστώ!

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
ύπνο γρήγορα!

BOSKO είπε...

Despina...
τελείως καβαφικό, όχι λίγο μόνο.
άλλωστε δεν υπάρχει, νομίζω, ομοφυλόφιλος ποιητής που να μην πίνει νερό απ' την πηγή του Καβάφη. Λογικό κι όχι μόνο από Ελλάδα, αλλά κι απ' έξω. Πάντως, κατά τη γνώμη μου, ο Ασλάνογλου είναι απ' τους λίγους γκέι ποιητές που η μοναξιά του κι η υπερευαισθησία του αγγίζει εξίσου και το στρέιτ αναγνωστικό κοινό του. Πολύ σπουδαίος κι έφυγε κι αυτός μεσ' στην ερημιά του.

despinach. είπε...

Να είσαι καλά και πάλι ρε συ Boskο...έχεις δίκιο, πιστεύω ότι όποιος αισθάνεται μόνος για οποιονδήποτε λόγο είτε γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ή γιατί ειναι η προσωπική του ευαισθησία τέτοια, την έχει αποδεχτεί κ την υπερασπίζεται με το όποιο τίμημα, δεν μπορεί παρά να συγκινηθεί από τη γραφή αυτή... πώς να μην ανταποκρινόμαστε κι εμείς στις αναρτήσεις σου αυτές...καλή συνέχεια!

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Μια καλημέρα από παλιά φιλόλογο από το 3ο λύκειο!
Όταν είχα δει για πρώτη φορά το blog σου, δεν επέπτρεπε σχόλια. Σιγά-σιγά έχασα την επαφή.
Χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω!
Για την ανάρτηση, τα σχόλια περιττεύουν!

Ανώνυμος είπε...

Ομοφοβικός κι εσύ και το "αναγνωστικό κοινό" σου, κύριε Bosko! Αλλιώς δεν θα προτείνατε την "ερημιά" του ποιητή ως σημαντικότερο συστατικό της γραφής του έναντι της σεξουαλικής του ιδιαιτερότητας. Ούτε θα χρησιμοποιούσατε απαράδεκτες φράσεις του τύπου "γιατί έτσι είναι φτιαγμένος". Το μυαλό μας δουλεύει, ξέρει και κρίνει.

BOSKO είπε...

Despina...
δες το σχόλιο τού από κάτω σου που μας είπε και ομοφοβικούς, διότι μ' αυτά που ακούμε εδώ μέσα στο τέλος θα τραβάμε τα βυζιά μας, γυναίκες και άντρες, να φτάσουν μέχρι τα γόνατα.

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
κατ' αρχάς μην παίρνεις και όρκο! Για το ότι το μυαλό σου δουλεύει, εννοώ. Που την είδες την ομοφοβία στα λεγόμενα τα δικά μου ή της Δέσποινας, μια και "δανείζεσαι" φράσεις μας;
ομοφοβικοί θα ήμασταν αν μέναμε ακριβώς στη "σεξουαλική ιδιαιτερότητα" του ποιητή, που ούτως ή άλλως διαπερνάει εντονότατα τη γραφή του. Και προσωπικά με ενδιαφέρει πιο πολύ το μεγαλείο αυτής της γραφής και κατά συνέπεια της ευαισθησίας του και της ψυχής του, παρά αν το άτομο που ήταν μαζί του στη θάλασσα άκουγε στο όνομα Βαγγέλης ή Χριστίνα. Τόσο απλό! Τώρα, αν εσύ δεν το "πιάνεις" αυτό, τράβα σε κάνα gay parade, στον ψυχίατρο σου ή και στην Καζαμπλάνκα και μη μας τα πρήζεις πρωινιάτικα. Άντε μπράβο!

BOSKO είπε...

Υπατία η Αλεξανδρινή...
Όλγα, εσύ;
Το "μαθηματικός" με μπέρδεψε λίγο, αλλά το "3ο λύκειο", το "φιλόλογος" και το "Αλεξανδρινή" συνηγορούν στο ότι εισ' εσύ! Δηλαδή, αν βρήκα την αγαπημένη μου καθηγήτρια μέσω των blogs μετά από σχεδόν 20 χρόνια, θα βάλω τα κλάματα τώρα! Πολύ συγκινητικό & σ' ευχαριστώ!

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Ακριβώς!
Πάνε μήνες που σε είχα πρωτοβρεί, αλλά είπαμε...
Η χαρά είναι δική μου, καταδική μου!

BOSKO είπε...

Υπατία η Αλεξανδρινή...
να σου πω, εσύ ειδικά το περίμενα ότι μπορεί και νά 'χες ανοίξει blog. Διότι η Λίτσα, σιγά μην ασχολιόταν με το διαδίκτυο (την αναφέρω λόγω της μαθηματικής ιδιότητας, που γράφεις).
τέλεια, λοιπόν, να περνάς να τα λέμε! Άσε που είμαστε και γείτονες πλέον, Κολιάτσου εσύ, Βικτώρια εγώ. Να μού 'ρθεις για κάναν γκαϊφέ οπωσδήποτε να θυμηθούμε τα παλιά!
καλημερίζω & σε φιλώ πολύ!

despinach. είπε...

Bosko, τι έγινε εδώ πάλι μα το Δία μου! Επειδή με κάλυψε η απάντησή σου πλήρως κ επειδή για ό,τι είπα παραπάνω για ερημιά με αφορμή τη συγκεκριμένη φράση "χωρίς αυτούς θα υποφέραμε χειρότερα" κ ο νοών νοείτω και απαξιώ να απαντήσω σε κάποιον που δεν αφήνει καν όνομα, θα πω μόνο ότι αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως το κόμπλεξ μπορεί να στήσει μια επικίνδυνη παγίδα ρατσισμού...δυστυχώς...και σκορπάει τη σκέψη σαν δυναμίτιδα!

Φιλιά κ σε ευχαριστώ!

BOSKO είπε...

Despina...
τι το ψάχνεις; τη μια μας λένε ομοφοβικούς, την άλλη ότι υποστηρίζουμε υπέρ του δέοντος τους γκέι, όλα αυτά εγώ τα θεωρώ πίπες ολκής ή, σωστότερα, απόρροια της αγαμίας του καθενός, που του αρέσει είτε μία Χριστίνα, είτε ένας Βαγγέλης. Ε, μα...
make love- no war, μακράν το ωραιότερο σύνθημα όλων των εποχών!