Ο άνθρωπος αυτός υποβάλλει στο ερωτικό του αντικείμενο την ιδέα ότι είναι ο ένας και μοναδικός στη ζωή της. Είναι σίγουρος, όμως, ή απλώς της το λέει για να την ταρακουνήσει από το τελείωμα της σχέσης τους; Καθόλου δηλαδή αυτονόητο ότι κι αυτός είναι σίγουρος για τη θέση του δίπλα της, παρ' όλη την πρόταξη του Εγώ του. Ενδεχομένως, επίσης, εκείνη με την αμφίθυμη συμπεριφορά της να του δίνει έναυσμα για τέτοια αυτοπεποίθηση στα όρια του παραληρήματος, επομένως δε συμφωνώ απόλυτα με την Αρλέτα που είχε χαρακτηρίσει κάποτε το Υπάρχω φασιστικό τραγούδι. Ακόμη και σ' αυτό το κομμάτι που προτείνει το Εγώ του και που είναι μάλλον οπτιμιστής, όπως και ρομαντικός, εφόσον πιστεύει στον ένα και μοναδικό έρωτα, ο Καζαντζίδης κλαυθμηρίζει και πάλι. Η ερμηνεία του αντιβαίνει το περιεχόμενο του στιχουργήματος, γι' αυτό και ανέκαθεν τον προτιμούσα στα λαικά του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι. Εντούτοις, εκτιμώ πολύ τον Χρήστο Νικολόπουλο. Τον θεωρώ τελευταίο των αυθεντικών λα'ίκών και τον τοποθετώ δίπλα στον Καλδάρα. Η μελοποίηση του στο ποίημα Γκρίζα του Καβάφη είναι εξαιρετική και την είχα ξεχωρίσει με το πρώτο άκουσμα. Τον είχα γνωρίσει μάλιστα στο στούντιο του όταν έφτιαχνα τα Ημερολόγια. Αρχικά δεν τού' χα μιλήσει, αφού δεν τον είχα αναγνωρίσει. Μού 'χε φανεί τόσο νέος! Μετά πήγα και του είπα Κύριε Νικολόπουλε, εσείς είστε; Εγώ είμαι, κορίτσι μου, απάντησε. Μα, εσείς είστε πολύ νέος! Ναι, πραγματικά, χαμογέλασε συνεσταλμένα και τελικά φτιάξαμε παρέα τον καφέ μας. Ένας πολύ αυτόνομος λαικός συνθέτης που ουδέποτε άλλαξε ρότα στη μουσική του, εξακολουθώντας να γράφει πολύ όμορφες μελωδίες. Έχω αναρωτηθεί από ποια δύναμη πηγάζει το ταλέντο αυτού του ανθρώπου τη στιγμή που το λαικό τραγούδι έχει καταλυθεί και επ' αυτού δε χωράει αμφιβολία. Με τον Νικολόπουλο, λοιπόν, νιώθω ότι το ελληνικό λαικό τραγούδι κάνει τον επίλογο του. Τέλος, η μοναδική φορά που είπα επισήμως κι εγώ κάποιο λαϊκό τραγούδι ήταν το 1986 στην τηλεόραση, όταν, καλεσμένη στην εκπομπή της Λιλάντας Λυκιαρδοπούλου, έπαιξα στο πιάνο και τραγούδησα το Όνειρο απατηλό του Καλδάρα!
Αφορμή για το post ήταν το πέρασμα του ερμηνευτή Παντελή Θεοχαρίδη από την Αθήνα, ο οποίος είναι ένθερμος φαν του Στέλιου Καζαντζίδη και τον καιρό αυτό συνεργάζεται σε συναυλίες με τον Χρήστο Νικολόπουλο.
3 σχόλια:
Το τραγούδι αυτό το αντιμετώπιζα ως παραληρηματικό. Άλλοτε μου προκαλούσε συμπάθεια και άλλοτε νεύρα.
Ο Νικολόπουλος είναι, όντως, ο τελευταίο λαϊκός συνθέτης. Δεν ποιεί ύφος. Είναι το ύφος.
Βάνος...
εγώ το προτιμώ και από τον Πουλικάκο, που το έκανε hard-rock.
συμφωνώ με λένα/ παντελή/ βάνο περί νικολόπουλο!
Από τα πλέον αντιπαθή μου τραγούδια όχι μόνο του Νικολόπουλου (τον οποίο βαθιά εκτιμώ) αλλά και όλης της ελληνικής δισκογραφίας. Βγήκε σε μια εποχή που άκουγα το όνομα "Καζαντζίδης" κι έβγαζα φλύκταινες. Οι γονείς μου, φανατικοί καζαντζιδικοί, προμηθεύτηκαν αμέσως τον ομώνυμο δίσκο ο οποίος έκτοτε βρίσκεται στη δισκοθήκη μου χωρίς να μπορώ και να πω ότι την κοσμεί. Κι ενώ αργότερα εκτίμησα δυο τρία από τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου, ετούτο εξακολουθώ να το αντιπαθώ και μάλιστα περισσότερο. Ας όψονται οι στίχοι του, γιατί η σύνθεση του Νικολόπουλου δεν είναι κακή.
Για τον Καζαντζίδη δεν κάνω λόγο γιατί η περίπτωσή του θέλει πολλή κουβέντα.
Δημοσίευση σχολίου