πέρυσι-τέτοια-μέρα...

...είχαμε καλλιτεχνική βεγγέρα στο μπαλκόνι μου με επικεφαλής τον Αντρέα Παγουλάτο. Γύρω του, στην ουσία, ήμασταν ο Lolek, η Λουκία Μιχαλοπούλου, ο Νίκος Χαλβατζής, ο Βασίλης Γισδάκης, η maira del mar, η angel, εγώ και άλλοι, που τώρα δεν τους θυμάμαι. Παίξαμε μουσική, τραγουδήσαμε, ακούσαμε θεατρικούς μονολόγους live, είδαμε μικρού μήκους ταινίες και στο τέλος γράψαμε ένα συλλογικό σουρεαλιστικό ποίημα. Μετά, μάλιστα, κλειστήκαμε στο ασανσέρ στις έξι η ώρα το πρωί, ξημερώματα της 16ης Αυγούστου, ο Παγουλάτος, ο Lolek κι η αφεντιά μου. Όταν μας απεγκλώβισε η πυροσβεστική τριάντα λεπτά αργότερα, έβγαιναν απ' τ' ασανσέρ ένας παχουλός κύριος με αλογοουρά και βιβλία στο χέρι (ο Αντρέας), ένας τύπος με στρατιωτικό τζόκεϊ και καρό βερμούδα (ο bosko) και ένας ψιλός νεαρός με πουκαμισάκι και κιθάρα (ο Lolek). Περιττό να πω ότι οι διασώστες μας κοιτούσαν σα να έβλεπαν τα μέλη ενός παράδοξου θιάσου. Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω και γνώριζα, τι θα του έλεγα άραγε του Αντρέα; Ότι του χρόνου, τέτοια μέρα, δεν θα βρισκόταν πλέον εν ζωή και κατά συνέπεια ανάμεσα μας; Θα τον κοίταζα και θα βούρκωνα, όπως συνέβη πριν λίγες ώρες που ξανάκουσα τη φωνή του στο Πέραμα, το, μελοποιημένο από τον Ηλία Βαμβακούση, έργο του; Δεν θα του έλεγα τίποτα, αφού θ' αδυνατούσα να πιστέψω ένα τόσο απίστευτο τραγικό γεγονός; Μήπως το πιστεύω ακόμη κι αυτή τη στιγμή που έχουν περάσει πέντε μήνες από το ξαφνικό φευγιό του; Το sms του Lolek μου δίνει κουράγιο: Ο Αντρέας ήταν και θα είναι φάρος για πολλούς ανθρώπους κι αυτό είναι πολύ σπάνιο...Έτσι ακριβώς! Α, ρε Αντρέα, καλή σου ώρα όπου και νά 'σαι, ότι και νά 'χεις γίνει.