καταστροφές-του-αυγούστου

Στο ραδιόφωνο COSMOS οι παραγωγοί κάνουν διακοπές και ως εκ τούτου, δέκα μέρες τώρα, έχω μάθει απ' έξω το play-list: συγκρατώ τη Monika, θέλοντας και μη, αφού το Yes I do μεταδίδεται ανά μία ώρα στάνταρ. Στον Μελωδία 99,2 που παραμένουν κάποιοι παραγωγοί στα πόστα τους, τα πράγματα εξακολουθούν να είναι προβλέψιμα: Μποφίλιου, Πορτοκάλογλου, Μάλαμας, Γαλάνη, Μικρούτσικος κλπ. Βέβαια, δεν είμαι κι ο πιο αρμόδιος να μιλάω για ραδιοφωνικές προβλεψιμότητες, αφού κι εγώ, στις δικές μου εκπομπές, αδυνατώ να ξεκολλήσω απ' την Πλάτωνος, τον Αγγελάκα, τον Χαλβατζή και υπέρ πάντων τον Χατζιδάκι. Απ' αυτή την Παρασκευή, πάντως, που κατά 90% η εκπομπή μου θα (ξανα)γίνει δίωρη, θα έχω την ευκαιρία να παίξω και μερικά καινούργια- καινούργια, τρόπος του λέγειν- καταπληκτικά πράγματα που ανακαλύπτω αυτόν τον καιρό. Αναφέρομαι στα μικρά πρελούδια για πιάνο του Julian Scriabin, γιου του μεγάλου Alexander, που σε ηλικία 9 ετών ήταν ολοκληρωμένος συνθέτης και ποιος ξέρει που θα έφτανε την τέχνη του αν δεν πνιγόταν στον Δνήπερο μόλις δύο χρόνια αργότερα! Επίσης, αναφέρομαι στην La Campanella του Liszt που μου έστειλε ένας καλός φίλος, αλλά και σε ολόκληρη την ατονάλ Αμοργό του Χατζιδάκι με τον ίδιο τον συνθέτη στο πιάνο και το τραγούδι! Επιτέλους, λοιπόν, τουλάχιστον για τον υπόλοιπο νεκρό Αύγουστο, τα ραδιοφωνικά Άσματα και Μιάσματα θα ξαναγίνουν δίωρα να φχαριστιέμαι κι εγώ λίγο περισσότερο.

Το διαμέρισμα του Παγκρατίου παραμένει γεμάτο κούτες τίγκα στα cd και τα βιβλία. Περιμένω την επιστροφή των φίλων απ' τις διακοπές τους για να βάλουν ένα χεράκι να ταξινομηθεί όλο το...stuff. Διακοπές κάνει- υποθέτω- και όλο το team του διφώνου, οι μισθωτοί, διότι εμείς που είμαστε με δελτίο παροχής, κοντεύουμε να ξεχάσουμε πόσους μήνες είμαστε απλήρωτοι και συνεχίζουμε να πληρώνουμε με χίλια ζόρια το λογαριασμό του κινητού τηλεφώνου. Αυτό είναι που λένε Ωραία δουλειά, κανονικά όμως. Και ο Αύγουστος κυλάει με τη Μόσχα μια κόλαση επί της γης, με το Πακιστάν σβησμένο από τον χάρτη, με τις γλάστρες να θέλουν πότισμα, με σπιτικά φαγητά που φτιάχνουν και φέρνουν οι ξένοι, με χαμόγελα και καταθλίψεις, με rock και κλασική μουσική, με μαντάτα για αρρώστιες και απώλειες, με ποιήματα και χάπια-χάδια. Όλα αυτά δίχως ίχνος θάλασσας, έστω του πρωιού, που λέει κι ο ποιητής.