ζάπινγκ=σινεμά+φανταριλίκι

Ωραίο πράγμα το μεταμεσονύχτιο ζάπινγκ! Και απρόβλεπτο, εφόσον πριν λίγη ώρα έβαλα τη ΝΕΤ και έπεσα πάνω στη...φάτσα μου ως υπάλληλος καμπαρέ στη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία VISA (1997) της Σεβαστιάνας Αναγνωστοπούλου. Πόσα χρόνια είχα να τη δω αυτή την ταινιούλα; Θυμήθηκα τη φοιτητική μου ζωή μεταξύ Εξαρχείων, Χατζίκου και Σταυράκου που τρέχαμε όλοι να δουλέψουμε όπως- όπως στις ταινίες των φίλων συναδέλφων. Μετά είδα και το Ποτάμι του Άρη Μπαφαλούκα, βασισμένο στο ομότιτλο διήγημα του Σαμαράκη, που με μετέφερε νοερά στο φεστιβάλ σπουδαστικών ταινιών του Μονάχου το ΄95. Περιέργως, όμως, οι παλιές αυτές ταινίες μου θύμισαν και τον στρατό. Ήταν ενταγμένες, βλέπεις, σε μια εκπομπή που παρουσίαζε ο θεωρητικός του κινηματογράφου και λάτρης του Ταρκόφσκι, Μάκης Μωραΐτης, ενώ η σκηνοθεσία ήταν του Γιώργου Σκαλενάκη. Εγώ τότε μόλις είχα παρουσιαστεί στη Λήμνο με καρδιολογικό Ι2 (είχα χτυπήσει τρεις φραπέδες και τρεις εσπρέσσο πριν μπω για το καρδιογράφημα), νευρολογικό Ι3 και ψυχολογικό Ι4. Λίγο αργότερα, θα μεταφερόμουν στο ψυχιατρικό τμήμα του στρατιωτικού νοσοκομείου της Τρίπολης, αλλ' αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Κοινώς, και θεωρούμουν ανίκανος για οποιαδήποτε στρατιωτική ασχολία εκεί πέρα, αλλά και είχα πέσει σε βαριά μελαγχολία με τους -2 βαθμούς κάθε πρωί στο ακριτικό νησί και τον μουντό γκρίζο ουρανό. Έστειλα, λοιπόν, ένα γράμμα του Μωραΐτη που ήταν φίλος μου- παρεμπιπτόντως τα πρώτα κείμενα μου που δημοσιεύθηκαν κάπου, ήταν στο περιοδικό Καθρέφτης του Κινηματογράφου, που εξέδιδε ο Μάκης, εν έτει 1996- ζητώντας του να μεσολαβήσει ώστε να έρθω στην Αθήνα με άδεια για ένα υποτιθέμενο τηλεοπτικό γύρισμα που θα μου γινόταν. Γάτα μεγάλη ο Μωραΐτης, δεν άργησε και την επόμενη κιόλας μέρα έφτασε ένα φαξ στο τάγμα 285 της Λήμνου με σφραγίδα της ΕΡΤ όπου ζητούσε από τον διοικητή να στείλει τον νεοσύλλεκτο στρατιώτη του για λίγες μέρες στην πρωτεύουσα. Ως γνωστόν, οι καραβανάδες και οι μπάτσοι χέζονται πάνω τους όποτε πέφτουν πάνω στα media, εξ ου και σε λίγα μόλις λεπτά απ' την άφιξη του φαξ, ειδοποιήθηκα ότι φεύγω με δεκαήμερη άγραφη άδεια. Όλα ωραία και καλά, έλα όμως που όταν θα γύριζα στο νησί θα έπρεπε να προσκομίσω πιστοποιητικό από το ανύπαρκτο γύρισμα για τον σούπερ- ντούπερ στρατιώτη- σκηνοθέτη που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του. Ευτυχώς, τον ίδιο καιρό γυριζόταν η εκπομπή που λέω στην αρχή του post και που ξαναείδα πριν λίγο, μετά από 13 ολόκληρα χρόνια! Πέρασα από το στούντιο της σχολής Σταυράκου, λοιπόν, στρογγυλοκάθισα δίπλα στον Μωραΐτη, τον Σκαλενάκη και τους οπερατέρ, βγάλαμε πέντε- έξι φωτογραφίες κι όταν επέστρεψα στη Λήμνο και τις έστειλα μπιλιετάκι στον διοικητή, αυτός μου είπε: Είναι τιμή μας, στρατιώτη, να υπηρετείς στο τάγμα μας! Όχι θα τους άφηνα τους καραβανάδες να μου γαμήσουν την ψυχολογία που με ανάγκασαν να κόψω μαλλιά, μακριά επί οχτώ συνεχόμενα χρόνια, και με έντυσαν στα πράσινα σαν φρύνο! Ως φάνηκε τελικά, μόνο ο υποδιοικητής είχε καταλάβει τι ρόλο (κυριολεκτικά) βάραγα εκεί μέσα, γι' αυτό και μια μέρα στην αναφορά τάγματος με έδειξε στους υπόλοιπους φαντάρους και αναφώνησε υποτιμητικότατα: Ζήτω το Έθνος...Ζήτω! επανέλαβα βροντερά κι εγώ, χαρίζοντας ένα γέλιο σαρωτικό και μεταδοτικό στα υπόλοιπα 200 άτομα που ήταν παρόντα. Δε ντρέπεσαι; συνέχισε απτόητος ο υποδιοικητής. Και μετά: Τι θα κάνεις, μωρέ, άμα μπεί ένας Τούρκος στην Ελλάδα και βιάσει τη μάνα σου; Σωστός διανοούμενος ο υποδιοικητής! Να σας πω, του απάντησα, το να βιάσει ένας Τούρκος 25άρης τη μάνα μου, 65 ετών, μόνο καλό θα της κάνει της γυναικούλας! Ε, ρε τι γέλιο είχε πέσει! Υπέροχη γενικά η αίσθηση να λες μέσα σου Είστε όλοι ζώα, αγράμματοι και μαλάκες και θα σας τρελάνω κανονικά, φασιστοκαραβανόσκυλα! Κοίτα να δεις που τρέχει ξαφνικά ο νους με ένα ζάπινγκ περασμένα μεσάνυχτα...