μίμης-πλέσσας-βεάκειο-το-ζήσαμε-κι-αυτό

Ντύσου, σενιαρίσου και πάμε να εγκαινιάσεις την περμανάντ στο μαλλί απόψε στον Μίμη Πλέσσα, είχα πει από το μεσημέρι στη μάνα μου, μια κι είχα υποσχεθεί στην φίλτατη Σόνια Θεοδωρίδου ότι θα παραστώ στη συναυλία του Βεάκειου, όπου θα συμμετείχε. Διότι, να με συγχωρούν ο rena fan και οι Μάκηδες Δελλαπόρτες του κόσμου όλου, η αισθητική μου απέχει έτη φωτός απ' αυτήν του πιο εμπορικού Έλληνα συνθέτη όλων των εποχών!
Και είναι αλήθεια πώς ο πιο εμπορικός δίσκος στην ιστορία της εγχώριας δισκογραφίας είναι Ο Δρόμος του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου που βγήκε το 1970, μεσούσης της χούντας, ενώ το περιεχόμενο του το ξέρει πια απ' έξω κι ανακατωτά κι η κουτσή Μαρία! Εμένα, αφήστε με να λέω...και να βγάζω φλίκταινες με το Άγαλμα ή το άλλο το Θα πιω απόψε το φεγγάρι με τον υπερρεαλιστικό στίχο όπου ο τύπος θέλει να καρφώσει το...φεγγάρι στα μαλλιά της αγαπημένης του. Τι Εμπειρίκος και αηδίες, αυτός είναι σουρεαλισμός διά χειρός Λευτέρη Παπαδόπουλου!

Περιέργως, όμως, η συναυλία κράτησε το ενδιαφέρον μου. Όχι φυσικά με το δεύτερο λαϊκό μέρος, στο οποίο πρωταγωνίστησε ο Κώστας Μακεδόνας (ας του πει επιτέλους κάποιος να μην τραγουδάει σαν τελάλης), αλλά με το πρώτο που επρόκειτο για καθαρόαιμο και μάλιστα απρόβλεπτο jazz πρόγραμμα! Για την ακρίβεια, αναρωτιόμουν για ποιο λόγο ο αναμφισβήτητα ταλαντούχος και ευφυής Πλέσσας χαράμισε το μουσικό αυτί και τις ικανότητες του σε λαϊκά καψουροτράγουδα που συνοδεύουν μέχρι σήμερα τα μικροαστικά μιούζικαλ του Δαλιανίδη. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από τη λαϊκή επιδοκιμασία που μια ζωή πολέμησε ο άσπονδος φίλος και εχθρός του, ο Μάνος Χατζιδάκις. Τέλος πάντων, την απάντηση τη βρήκα όταν είδα το κατάμεστο Βεάκειο να τραγουδάει με μια φωνή Η ζωή εδώ τελειώνει, Μέθυσ' απόψε το κορίτσι μου κλπ., σα να είχαμε απελευθέρωση μετά τη δικτατορία και άκουγες το Πάλης ξεκίνημα και το Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους εν μέσω ομαδικής παράκρουσης.

Η Μπέσσυ Μάλφα, πάντως, που άνοιξε τη συναυλία στις 21.30 ακριβώς, μπορεί να προξένησε το πρώτο θερμό χειροκρότημα, σε καμία περίπτωση όμως τις παρακρούσεις γλεντζέδικης υφής εκ μέρους του κοινού. Άλλωστε πρόκειται για μια jazz ερμηνεύτρια με ισχυρή θεατρική παρουσία επί σκηνής.

Αειθαλής αποδείχτηκε ο Δάκης στο Τόσα καλοκαίρια, που αν θυμάμαι καλά το τραγούδησε και στα αραβικά. Σκεφτείτε ότι αυτός ο καλλιτέχνης είχε ανοίξει τη συναυλία των Rolling Stones επί ελληνικού εδάφους το 1967, ενώ καμιά τριανταριά χρόνια μετά ηχογράφησε τη Θωρακισμένη Μερσεντές, για την οποία ο Αργύρης Ζήλος στην κριτική του υπήρξε λακωνικός και ακριβοδίκαιος: Θα τη χρειαστείς, μεγάλε! Η μάνα μου πάλι δίπλα μου συγκινήθηκε με την περίπτωση του Δάκη και θυμήθηκε τα νειάτα της, λες κι έβλεπε τον Ροδόλφο Βαλεντίνο. Οπότε κι εγώ, τουμπεκί ψιλοκομμένο...

Μου άρεσε πολύ η Τουρκάλα της παρέας, η Fide Koksal, που κατόπιν άδειας από τον Μίμη Πλέσσα τραγούδησε στη γλώσσα της δύο από τα πιο γνωστά τραγούδια του- εδώ που τα λέμε, δηλαδή, υπάρχει κι άγνωστο τραγούδι του εν λόγω συνθέτη; Υπέροχη φωνή και όμορφη λεπτή παρουσία.

Τον Παναγιώτη Πετράκη δεν τον ήξερα, αλλά μάλλον πρέπει νά 'χει ήδη γίνει αρκετά δημοφιλής αφού προξένησε το πρώτο κρούσμα παράκρουσης στο κοινό. Τραγούδησε μάλιστα στα γερμανικά ένα τραγούδι του Πλέσσα πού 'χε πρωτοπαρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης του ΄60. Εύστοχο το σχόλιο του συνθέτη: Τότε που τα φεστιβάλ ήταν φεστιβάλ και τα τραγούδια ήταν τραγούδια! Να σημειωθεί εδώ ότι ο συνθέτης βρισκόταν σε εξαιρετικά χιουμοριστική διάθεση καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ενώ αμέσως μετά το τέλος κάθε τραγουδιού σηκωνόταν από το πιάνο, πήγαινε στο μικρόφωνο, προλόγιζε και υποδεχόταν τον επόμενο ερμηνευτή του. Αξιοθαύμαστη η ευγένεια του απέναντι σε όλους τους τραγουδιστές και τους μουσικούς της μπάντας του!

Ντουέτο με τον Πετράκη τραγούδησε ο Σπύρος Κλείσσας, άλλος ένας νέος ερμηνευτής και στάνταρ- απ' ότι κατάλαβα- συνεργάτης του Πλέσσα. Φωνές με προσωπικότητα, αλλά και χωρίς καμία διάθεση τσαλακώματος- που λένε- όπως ακριβώς και τα κοστούμια που φορούσαν.

Ζωή Κουρούκλη 2010 μ.Χ.! Ουδέν άλλο σχόλιο, πέραν ενός μπράβο στον Μίμη Πλέσσα που δεν ξεχνάει τους παλιούς συνεργάτες του και τους δίνει καλλιτεχνικό βήμα, την ίδια τη ζωή με άλλα λόγια, με την πρώτη ευκαιρία. Ειλικρινά, πάντως, η κυρία Κουρούκλη δεν με ενόχλησε κι αντιθέτως απόρησα πως τη γλίτωσε η φωνή της από το ανελέητο βιμπράτο που συνήθως δίνει ο χρόνος.

Ακολούθησε η υψίφωνος Klaudia Delmer, η πρώτη απόλυτη ethno-jazz νότα της βραδιάς.

Γνωστή εδώ και χρόνια στη χώρα μας, η πολυεθνική Delmer πρόσφατα σχετικά ηχογράφησε
το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ με συνθέσεις του Μίμη Πλέσσα σε στίχους Ισπανών και Ελλήνων ποιητών. Θεωρώ τη συμμετοχή της από τις πιο δυνατές μέσα σε όλο το ερμηνευτικό team της συναυλίας.

Τη Νίνα Λοτσάρη τη γνώριζα και την είχα ξαναδεί live, επομένως δεν αποκόμισα και τίποτα καινούργιο. Θεατρικότητα, μπρίο, τσαχπινιά και η μεγάλης έκτασης φωνή της στην υπηρεσία λαϊκότροπων και φερμένων προς τη jazz τραγουδιών του Πλέσσα. Της πάει ο Πλέσσας ως συνθέτης, αυτό είναι σίγουρο!

Μαγική υπήρξε η Maria Markesini, άλλη μια σημαντική παρουσία της χώρας μας στο εξωτερικό στο πεδίο της jazz. Έπαιξε πιάνο και τραγούδησε με τη συμβολή του σαξοφωνίστα Αντώνη Λαδόπουλου τόσο όμορφα, αλλά και τόσο πειραματικά- αυτοσχεδιαστικά, που μάλλον φρίκαρε τις κυρίες με τα εμπριμέ ξώπλατα και τους κυρίους με τα πουκαμισάκια και τις ριχτές ζακέτες στους ώμους, που είχαν έρθει καλεσμένοι του Παγκόσμιου Συνεδρίου Λογοθεραπείας και Φωνιατρικής, υπό την αιγίδα του οποίου τελούσε η συναυλία. Κόβω το κεφάλι μου ότι ο Ρίζος του Αδέσμευτου που καθόταν δυο θέσεις μπροστά μου δεν θά 'βλεπε την ώρα να αποχωρίσουν οι τζαζίστες και νά 'ρθουν επιτέλους οι μπουζουξήδες!

Τα συγχαρητήρια μου στη Markesini και συστήνω ανεπιφύλακτα τα δύο cd της που έχουν κυκλοφορήσει στη χώρα μας. Στο ένα ερμηνεύει Μίμη Πλέσσα τελείως αφαιρετικά- σαν και χτες βράδυ- ενώ στο άλλο κομμάτια των Bob Dylan, Ennio Morricone, Μάρκου Βαμβακάρη και άλλων ετερόκλητων δημιουργών.

Ήρθε η σειρά της Σόνιας Θεοδωρίδου και όπως το περίμενα ήταν όλα τα λεφτά! Μιλάμε, δεν παίζεται η γυναίκα αυτή!

Άνοιξε τα χέρια διάπλατα, τραγούδησε Άνοιξε πέτρα και η φωνή της σκέπασε κυριολεκτικά την ορχήστρα. Δεν με ένοιαζε αν άκουγα Pucchini ή Πλέσσα εκείνη την ώρα, είχα μείνει εμβρόντητος μονάχα απ' την καλλιτεχνική φιλελεύθερη στάση της και τη δύναμη της να παίρνει ένα, ομολογουμένως αφόρητο, άσμα της Μαρινέλλας και να το μετατρέπει σε συγκλονιστικό αριστούργημα! Η ερμηνεία της σοπράνο Σόνιας Θεοδωρίδου στο Άνοιξε πέτρα μού θύμισε ένα παρεμφερές επιτυχημένο πείραμα για τον κινηματογράφο, τότε που ο Ρωσσόπουλος πήρε το Σ' έχω κάνει θεό της Στανίση και το έδωσε στην Ειρήνη Καράγιαννη.

Να και ο Κώστας Μακεδόνας, συμπαθέστατο παιδί και καλός λαϊκός τραγουδιστής, αλλά πολύ φωνάζει, βρε παιδί μου...Είχε προηγηθεί η εξαιρετική Αναστασία Μουτσάτσου στου Ρολογιού τους δείκτες, αλλά δεν μπόρεσα να τη φωτογραφήσω, καθώς απειλήθηκε απ' τις ταξιθέτριες η ζωή της μηχανούλας μου. Ο Μακεδόνας, λοιπόν, όπως αναμενόταν, ξεσήκωσε τα πλήθη με όλα τα γνωστά από τον προκάτοχο του, Γιάννη Πουλόπουλο, λαϊκά τραγούδια του Πλέσσα.

Του την έφερε όμως ο ίδιος ο συνθέτης, αφού την ώρα που τραγουδούσε το Άγαλμα εμφανίστηκε η Maria Markesini και πήρε πάνω της το δεύτερο μέρος του τραγουδιού, ερμηνεύοντας το ανορθόδοξα και γι' αυτό καταπληκτικά κατ' εμέ.

Τι να πει κανείς και για το Τι σού 'κανα και πίνεις από τη Ζωή Κουρούκλη, τον Κώστα Μακεδόνα και την Αναστασία Μουτσάτσου, το λαϊκό σουξέ του ΄60 που σάρωσε κόσμο και πάλι μέσω της ιδιωτικής τηλεόρασης! Τελικά ο Λευτέρης Παπαδόπουλος θα πρέπει να επανεκτιμηθεί ως σουρεαλιστής στιχουργός. Άδικο έχω; Άκου Νά 'ξερες πως πονάνε τα μέσα μου για σένα...Τι εικόνα ειν' αυτή; Εντόσθια ζωντανά και αυτόνομα που πονάνε και σπαρταράνε!

Τέλος της συναυλίας με σύσσωμο τον θίασο του Μίμη Πλέσσα επί σκηνής. Για νά 'μαι ειλικρινής, είχα βαρεθεί να παρακολουθώ συναυλίες όπου έκλειναν με όλους τους τραγουδιστές μαζί να λένε Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ. Έστω κάτι άλλαξε χτες βράδυ, ρε αδερφέ, οι άνθρωποι μας χαιρέτισαν μ' ένα κομμάτι από τον Δρόμο...

Πανευτυχής ο συνθέτης υποκλίθηκε στο κοινό που όρθιο αποθέωσε τους καλλιτέχνες!
Εμπειρία πραγματική ήταν η συναυλία αυτή κι αν πρέπει να σας αφήσω τώρα κρατώντας μερικά ονόματα θα διάλεγα αυτά της Maria Markesini, της Klaudia Delmer, της Fide Koksal και φυσικά της Σόνιας Θεοδωρίδου. Όσο για τον Μίμη Πλέσσα, η παιγνιώδης jazzy διάθεση του και οι απελευθερωμένες πιανιστικές ερμηνείες του σε πολύ γνωστά και άρα πολυακουσμένα με διαφορετικό τρόπο τραγούδια του, προσωπικά ομόρφυναν την παρουσία μου στο Βεάκειο και, αν μη τι άλλο, με έκαναν να πω μέσα μου: Είχαμε- δεν είχαμε, το ζήσαμε κι αυτό!