15αύγουστος

Τη φοβόμουν την Παναγία...
Την είχα πρωτοδεί μαυροφορεμένη να κλαίει πάνω από το παιδικό κρεβάτι μου...
Τεράστια, όσο και ο τοίχος...
Ούτε όμορφη, ούτε άσχημη, απροσδιόριστου παρουσιαστικού...
Τα δάκρυα της σχημάτιζαν ρυάκια που νόμιζα ότι θα με πνίξουν...
Σεπτή και ίσως ντροπαλή μέσα στο κλάμα της, παρθένα στα σίγουρα...
Θα μπορούσε να κλαίει για το παιδί της ή για μένα αποκλειστικά...
Δεν ήταν εικόνισμα, ούτε ζωγραφιά, παρά ένα φάσμα μυστηριώδες...
Μία γυναίκα που δεν θ' αποτελούσε ποτέ το ερωτικό αντικείμενο κανενός άνδρα...
Πως την άφησαν μόνη της αυτή τη γυναίκα να γιορτάζει μέσα σε άδειες πόλεις;
Κάποιοι- λένε- ότι ο 15αύγουστος στο άστυ τους φέρνει εφιάλτες, όμοιους μ' εκείνον των παιδικών χρόνων...
Και γιατί όσοι την έχουν οραματιστεί, την περιγράφουν μαυροφόρα;
Είναι τιμωρός;
Σαλεμένη από τον πόνο της;
Παρηγορήτρα που μοιράζεται τον πόνο και το δάκρυ του κόσμου;
Που τη συναντάς;
Σε κελιά μοναστηριών και φυλακών;
Σε δωμάτια του Μεταξά στον Πειραιά;
Σε πυρακτωμένα βενζινάδικα της Εθνικής;
Σε θαλάμους ψυχιατρείων;
Σε ξωκκλήσια του Λιβυκού πελάγους που ακτινοβολούν το φως της Δύσης;
Σε τατουάζ στο στήθος ενός τζάνκι;
Σε παζάρια μεταναστών;
Πίσω από μια κολώνα ετοιμόρροπης πολυκατοικίας της Ζήνωνος;
Τη συναντάς στον χωρισμό...
Στον θάνατο...
Στην ασιτία...
Στην μοναξιά...
Στο εσωτερικό βλέμμα...
Στην βία και στα πεδία μαχών...
Στην χειραγώγηση των μαζών...
Στους εισαγόμενους θανατηφόρους ιούς...
Στο εσχατολογικό millennium...
Στις προκηρύξεις των αναρχικών...
Στα σκονισμένα ράφια βιβλιοθηκών...
Στα ανεξήγητα οράματα και στα εφιαλτικά όνειρα...
κκκ
* η photo του post, πίνακας της Cassey Williams

** στη Νένα Βενετσάνου που σαν σήμερα γεννήθηκε