love-is-the-devil-lena-is-the-critic

Ο Francis Bacon υπήρξε ένας μηδενιστής που εξόρκισε τον θάνατο μέσα από αλλεπάλληλους οργασμούς καθ' όλη τη ζωή του. Για να μιλήσουμε λίγο πιο ανάλαφρα, ήταν ένας τέλειος εκφραστής του ζωδίου του, του Σκορπιού. Βαθιά η σχέση του με το θάνατο, πανσεξιστής και διεστραμμένος, ακραία συναισθηματικός, ερωτευμένος με τη μοναξιά, παραδόξως κοινωνικότατος και με μιαν εκλεπτυσμένη όραση, πηγή της μεγάλης τέχνης του. Προσωπικά, θεωρώ αποκρουστικό τον παρακμιακό βίο του Bacon, σέβομαι απόλυτα όμως τη δύναμη του να τον μεταβάλλει σε μία αξιόλογη εικαστική δημιουργία. Η ταινία Love is the devil χωρίζεται σε φάσεις που μοιάζουν αποσπάσματα των ημερολογίων του, γιατί αρκετά συχνά παρατίθεται μια αράδα σκέψεων του ζωγράφου για τη ζωή και το θάνατο. Η σκηνοθεσία του John Maybury είναι τέλεια, αναφορικά με την ανάδειξη της θανατολάγνας και κυνικής πλευράς του Bacon, χωρίς να παραλείπει μερικές καίριες αποκαλύψεις του πλούσιου συναισθηματικού του κόσμου. Ο Derek Jacobi είναι καταπληκτικός και δε μπορούμε να φανταστούμε ιδανικότερο ενσαρκωτή του καταραμένου καλλιτέχνη. Εξαιρετικός επίσης και ο Daniel Craig στο ρόλο του ναρκομανούς διαρρήκτη και εραστή του. Σκηνές από την ταινία που μου εντυπώθηκαν ήταν η σταδιακή εξαφάνιση του Daniel Craig πάνω σ' έναν ξύλινο δίσκο μέχρι που τον καταπίνει το σκοτάδι, σαν μία τελεία- ποιητική sequence φανερά επηρεασμένη από τον Καθρέφτη του Ταρκόφσκι, όπου μία σταγόνα νερού πάνω σ' ένα γραφείο με τη συνοδεία μιας αγχώδους μουσικής εξατμίζεται σιγά-σιγά μέχρι εξαφάνισης. Ακόμη, το σημείο αυτοκτονίας του εραστή μετατρέπεται σε τέχνη, εν προκειμένω σε ένα πίνακα ζωγραφικής, κλεισμένο σε κλουβί, το οποίο επισκέπτεται ο Bacon και φιλοσοφεί θλιμμένος- ο σκηνοθέτης δείχνει με τρόπο συγκλονιστικό τον προσωπικό εγκλεισμό του Bacon στην ατελείωτη μοναξιά του. Όσο για το gros plan στο ρολόι χειρός του ζωγράφου που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και κλείνει το φιλμ είναι ένα ξεκάθαρο σχόλιο για τον αδυσώπητο χρόνο που εκμηδενίζει κάθε οντότητα και κατά συνέπεια μέσα του εκμηδενίζεται και ο καλλιτέχνης, ορίζοντας το δικό του τέλος μ' αυτό της ταινίας. Η μουσική από τον Ruichy Sakamoto είναι ένα μινιμαλιστικό αριστούργημα με εναλλαγές κλασικών θεμάτων παιγμένα στο πιάνο και βίαιων ηλεκτρονικών ήχων. Από τις λίγες φορές σε βιογραφική ταινία, όπου η μουσική του συνθέτη διαβάζει κανονικά τις ψυχικές εκφάνσεις του βιογραφούμενου προσώπου και των γύρω του χαρακτήρων.

* όχι, δεν αντέγραψα σχόλιο του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου πριν από κάποια προβολή της ταινίας στην κρατική τηλεόραση, απλά η Λένα Πλάτωνος μού ζήτησε να δει το Love is the devil, αφού την ενδιέφερε τόσο η ζωή του εκκεντρικού ζωγράφου, όσο και η μουσική του Ιάπωνα συναδέλφου της, Sakamoto. Το ίδιο φιλμ εγώ το είχα πρωτοδεί σε δημοσιογραφική προβολή στις 10 το πρωί και απ' ότι θυμάμαι όσοι κριτικοί βρισκόμασταν μέσα στην αίθουσα είχαμε ρίξει τον ύπνο του δικαίου...Φυσικά δεν έφταιγε η ταινία, αλλά το πρωινό ξύπνημα κάθε φορά, εξ ου και από τις κριτικές ταινιών πέρασα στις κριτικές δίσκων, δίχως συγκεκριμένο ωράριο -ας την πούμε- προεργασίας. Λίγα χρόνια αργότερα που ξανάδα το Love is the devil σε dvd το επανεκτίμησα. Το post αποτελεί σύνοψη μιας συζήτησης που είχαμε με τη Λένα για την εν λόγω ταινία αμέσως μετά την προβολή της.