no-shakespeare-please-άρτζι-μπούρτζι-και-λουλάς-στο-κηποθέατρο-παπάγου

Μόλις γύρισα από το Κηποθέατρο Παπάγου και το έργο της Μπέσσυς Μάλφα No Shakespeare please. Υποθέτω ότι η παράσταση τέτοιαν ώρα θα τελειώνει, αλλά εγώ έφυγα στο διάλειμμα, πράγμα που μου συνέβη για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ελπίζω να μη στενοχωρώ την αγαπητή φίλη που μου εξασφάλισε την δωρεάν είσοδο στην παράσταση (διότι αν είχα δώσει το εικοσάευρω τώρα θά 'κλαιγα κιόλας), όμως ήταν υπεράνω των δυνάμεων μου. Συνοπτικά, η μπουρδολογία και το απόλυτο κενό στο ζενίθ τους πασπαλισμένα με λίγα σεξίστικα αστειάκια, κακόγουστα κοστούμια, φωνές μέτριου επιπέδου (με εξαίρεση την δημιουργό του έργου, Μπέσσυ Μάλφα), ένα φτηνό rock συγκρότημα (Panic Room λέγονται κι ακόμη έχω στ' αυτιά μου τα αχρείαστα ντεσιμπέλ τους), ένα ολότελα ασυνάρτητο κείμενο με τις ατάκες των ηθοποιών απλώς να...πέφτουν στο πάτωμα και κυρίως με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, τον Κρατερό Κατσούλη και τον Νίκο Ψαρρά να γίνονται επιεικώς ρεζίλι! Κρίμα κι ήθελα να μιλήσω του Νίκου Ψαρρά, με τον οποίο έχουμε δουλέψει στον κινηματογράφο ακριβώς πριν μια δεκαετία, αλλά- είπαμε- ήταν υπεράνω των δυνάμεων μου. Έως και τα κόκκαλα του Shakespeare θα απαξίωναν να τρίξουν και, ευτυχώς, εφόσον το εν λόγω έργο, πέραν του ονόματος του και των ονομάτων των ηρώων του που δόθηκαν στον θίασο, δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την υψηλή τέχνη του. Χίλιες φορές δηλαδή πιο πολύ μέσα στο πνεύμα του Βρετανού δραματουργού ήταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας με τον Στρίγγλο που έγινε αρνάκι! Σκληρό αυτό που θα πω κι έχω πάντα την ευθύνη του λόγου μου, αλλά μόνο ένα αποδιοργανωμένο και σχιζοφρενικό μυαλό θα έγραφε ένα τέτοιο κείμενο και θα έφτιαχνε μια τέτοια παράσταση. Τι να κάνουμε; Έτσι είναι...