γιατί-δεν-πρόλαβα-γαμώτο-μου-τη-χούντα;

Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τη μουσική hip-hop, ετούτο εδώ όμως το τραγούδι του συγκροτήματος Βαβυλώνα τό 'χα λατρέψει από την πρώτη κυκλοφορία του. Επιτέλους βγήκε κάποιος σύγχρονος ραψωδός και μέσα σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά έδωσε την πληρέστερη εικόνα του αρχαιότερου και πιο λαομίσητου επαγγέλματος. Διότι, ως γνωστόν, μπάτσοι υπήρχαν και στην αρχαία Ελλάδα. Τους έλεγαν ραβδούχους για να τους συνδέουν με τον τρόπο άσκησης των καθηκόντων τους και μάλιστα κατά τη διάρκεια θεατρικών παραστάσεων, όταν οι θεατές-πρόγονοι μας εκσφενδόνιζαν ζαρζαβατικά στη σκηνή, δυσαρεστημένοι, απογοητευμένοι ή και προσβεβλημένοι από το θέαμα. Εν συνεχεία, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να θεωρείται βρώμικο επάγγελμα η πορνεία, μέσω της οποίας στην τελική καλμάρουν οι άνθρωποι, και όχι η policemania - για να μην ξεφεύγουμε απ' τους Βαβυλώνα- με τους γνωστούς απαράδεκτους, συμπλεγματικούς και μισάνθρωπους χειρισμούς της. Τα είδαμε χθες, άλλοι ιδίοις όμμασι, και άλλοι από το internet και τους τηλεοπτικούς δέκτες: τα ΜΑΤ να ξυλοφορτώνουν αδιακρίτως οτιδήποτε περνούσε από την πλατεία Συντάγματος, να φυγαδεύουν χρυσαυγίτες κουκουλοφόρους-προβοκάτορες, όπως και άνδρες- ούτως ειπείν- της ομάδας ΔΕΛΤΑ να πουλάνε τσαμπουκά μέσα σε ταβερνεία στο Μοναστηράκι την ώρα που έτρωγαν ανύποπτοι πολίτες με τις οικογένειες τους. Και όλα αυτά με τις ευλογίες του Υπουργού Δημοσίας Τάξης μιας υποτιθέμενης...σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Έτσι, το μόνο στιχούργημα των Βαβυλώνα που ακυρώνεται, δέκα χρόνια μετά την έκδοση του τραγουδιού τους, είναι το Δουλειές με φούντα/ τα χρόνια πού 'ν' τα/ γιατί δεν πρόλαβα γαμώ το μου τη χούντα...Έλα που δεν την πρόλαβες! Ζήσε και απόλαυσε την καινούργια χούντα του ΠΑΣΟΚ!

σκηνές-ροκ-με-τον-λουκά-σιδερά-από-τον-δημήτρη-θεοδωρόπουλο

Όση ώρα η Αθήνα είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης και το Μετρό Συντάγματος σε ιατρείο υπό συνθήκες...ορεινού χειρουργείου, με τους μπάτσους να βαράνε αδιακρίτως στο ψαχνό (μπροστά στα μάτια μου ένας ποδηλάτης, ολότελα άσχετος με τα επεισόδια, γρονθοκοπήθηκε βάναυσα από τους υπαλλήλους του ΜΠΑΤΣΟΚ), κάποιοι παρακολουθούσαμε και εν μέρει συμμετείχαμε στο ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου για τον μουσικό Λουκά Σιδερά. Ο Σιδεράς, με τα μαύρα γυαλιά και το ινδοπρεπές πουκάμισο του, κανονικός θρύλος της ελληνικής rock σκηνής, παρουσίασε ένα live βασισμένο σε all time classic hard-rock και blues συνθέσεις, καθώς και σε δικά του κομμάτια. Τον συνόδευσαν ο Νίκος Γιαννάτος στο μπάσο και ο Σίμος Κοκαβέσης στην ηλεκτρική κιθάρα, γνωστοί μου αμφότεροι από τη ρεμπετομπλούζ μπάντα του Στέλιου Βαμβακάρη! Μια και το γύρισμα έγινε σε τετρακάμερο, τον Δημήτρη που είχε την ευθύνη της κυρίως μηχανής λήψης, συνέδραμαν ο Γιώργος Χρυσανθακόπουλος και ο Μίνως Νικολακάκης. Μεταξύ των θαμώνων του μπαρ Ψυχιατρείο - ίσως ο πλέον κατάλληλος χώρος για ένα τέτοιο project - ήταν οι σκηνοθέτες Σταύρος Καπλανίδης και Μάρσα Μακρή, οι συνάδελφοι του Σιδερά, Μάκης Σαλιάρης και Γιάννης Δρόλαπας, καθώς επίσης και πλήθος νεολαίων που την καταβρήκαν με το όλο σκηνικό. Κάπου πήρε το μάτι μου και τον Jimi Hendrix, τους Rolling Stones και τον Rory Gallagher, σωστό trip εν ολίγοις στο rock, όχι μόνο του παρελθόντος, αλλά και του μέλλοντος μας, που θά 'λεγε και ο Σαββόπουλος. Όσο για μένα, αφού πέρασα πραγματικά καλά στο live του Λουκά Σιδερά, ήταν αδύνατο να μη βγω μια φωτογραφία αναμνηστική με τον αγαπημένο Frank Zappa στην πιο διάσημη αιρετική πόζα του! Τα γυρίσματα συνεχίζονται, ενώ σε κάποιο απ' αυτά θέλει να με εντάξει ο Θεοδωρόπουλος όχι απλά ως κομπάρσο. Μπορώ να του χαλάσω χατήρι του Θεοδωρόπουλου; Τόσα και τόσα δημιουργικά πράγματα έχουμε κάνει μαζί την τελευταία δεκαετία στο χώρο του μουσικού ντοκιμαντέρ! Τον παρατηρούσα χθες βράδυ να σκηνοθετεί όλο αυτό το γοητευτικό μπάχαλο - διότι μόνο μπαχαλοειδώς σκηνοθετείται σωστά ένα rockumentary - και σκεφτόμουν ότι ακριβώς δέκα χρόνια πριν, τέτοιον καιρό, ξεκινούσαμε τα γυρίσματα της ταινίας για τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Να που σήμερα ο Δημήτρης υπογράφει το πρώτο ολόδικό του μουσικό ντοκιμαντέρ, εφόσον τό 'χε και όνειρο ν' ασχοληθεί με τους Aphrodite's Child κι όλη αυτήν την παρέα των Ελλήνων rockers της διασποράς! Και εις ανώτερα, Δημήτρη, keep on rockin' in a free world!

ένα-ντοκιμαντέρ-για-τον-λουκά-σιδερά-των-aphrodite's-child

Εδώ και λίγο καιρό ο βασικός συνεργάτης μου στα κινηματογραφικά, οπερατέρ Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, ξεκίνησε τα γυρίσματα ενός δικού του project! Συγκεκριμένα, ενός μουσικού ντοκιμαντέρ για τα έργα και τις ημέρες του κ. Λουκά Σιδερά, του ντράμερ των θρυλικών Aphrodite 's Child. Απ' όσο γνωρίζω, θα συμμετάσχει πολύς κόσμος μέσα κι αυτόν τον καιρό ψήνεται και η εμφάνιση του Βαγγέλη Παπαθανασίου! Εύχομαι στον Δημήτρη καλή επιτυχία πάνω απ' όλα και με το καλό να ολοκληρωθεί η δουλειά. Άλλωστε, παραμένει ένας ένθερμος φαν της pop των 60s, των Aphrodite 's Child και του οριακού τους άλμπουμ 666! Το post αυτό, όμως, γίνεται και για έναν ακόμη λόγο: αύριο, Τετάρτη 29 Ιουνίου, θα κινηματογραφηθεί ένα set του Λουκά Σιδερά με τη μπάντα του και θα χρειαστούν θαμώνες, κοινώς κομπάρσοι. Όσοι πιστοί προσέλθετε, ανεξαρτήτως look, αν και θα προτιμηθούν οι...μουσάτοι και μακρυμάλληδες. Ο χώρος είναι το Ψυχιατρείο (πρώην Χαρντ-ροκ Φραπέ) και η διεύθυνση Παναθηναϊκού 6.

Ώρα προσέλευσης: 19.00 το απόγευμα - Ώρα αποχώρησης: 23.00 το βράδυ.

Σας ευχαριστούμε!

για-τον-ερωτικό-παροξυσμό-της-μάτσης-χατζηλαζάρου-και-το-σχόλιο-του-μάνου-χατζιδάκι

Την ποιήτρια Μάτση Χατζηλαζάρου μού την έμαθε ο Μάνος Χατζιδάκις μέσω του σχόλιου του στο Τρίτο Πρόγραμμα υπό τον τίτλο Ο Μελαχρινός Έρως, το Εκκρεμές και η Μάτση των Ονείρων (Κυριακή, 9 Δεκεμβρίου 1979). Ο Αντρέας Παγουλάτος επίσης, που αγαπούσε πολύ τους υπερρεαλιστές, μου είχε χαρίσει πριν μερικά χρόνια τα άπαντα της Χατζηλαζάρου υπό τον τίτλο Ποιήματα 1944 - 1985 (εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, Δεκέμβριος 1989). Γεννημένη το 1914 στη Θεσ/νίκη, η ποιήτρια θα χάσει τους μορφινομανείς και οικονομικά κατεστραμμένους γονείς της το 1934, ούσα ήδη παντρεμένη και διαμένοντας μόνιμα στην Αθήνα. Η αποτυχία ενός δεύτερου γάμου με πολύ μικρότερη διάρκεια συγκριτικά με τον πρώτο, θα την οδηγήσει στην ψυχανάλυση κι από ΄κει στον ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκο, με τον οποίο θα ζήσουν για μία τετραετία έναν παθιασμένο έρωτα. Στην οικία τους πραγματοποιούνται κάθε Πέμπτη οι περίφημες ποιητικές μαζώξεις, παρουσία του Νάνου Βαλαωρίτη, του Νίκου Γκάτσου, του Μίλτου Σαχτούρη, του Νίκου Εγγονόπουλου και του Ανδρέα Καμπά. Με τον τελευταίο η Χατζηλαζάρου θα κάνει σχέση, εγκαταλείποντας οριστικά τον Εμπειρίκο το 1943. Ένα χρόνο μετά η σημαντική ποιητική συλλογή της με τίτλο Μάης, Ιούνης και Νοέμβρης κυκλοφορεί και είναι αφιερωμένη ...στον Αντρέα. Ποιον Ανδρέα, όμως; Τον Εμπειρίκο ή τον Καμπά; Κατά τον Χατζιδάκι, η αφιέρωση της Χατζηλαζάρου περιελάμβανε και τους δύο πρόσφατους έρωτες της. Άλλωστε, σύμφωνα πάντα με τον συνθέτη, η Μάτση έγραφε, γυρμένη στο πλευρό του Έρωτα και ζαλισμένη λίγο απ' το κρασί...Γυναίκα αθάνατη και Μάτση των ονείρων. Στο ίδιο σχόλιο του στο Τρίτο Πρόγραμμα, ο Χατζιδάκις, ακολουθώντας την ονειρική-σουρεαλιστική διαδρομή του κυρίως θέματος του, της Μάτσης Χατζηλαζάρου δηλαδή, έμπλεξε και το Εκκρεμές: την ιστορία ενός ρολογιού μέσα σε μια παλιά σπιτική ταβέρνα της Καστέλλας τα χρόνια της Κατοχής, όπου καθώς τα κύματα έφταναν μέχρι το παράθυρο της, εκείνο χτυπούσε με μία διάθεση τεμαχίσματος της έννοιας του Χρόνου. Για την ακρίβεια, επρόκειτο για ένα παλιότερο ποίημα του Χατζιδάκι που έγινε τραγούδι (Ένα ρολόι στο καπηλειό, ντουέτο των Βασίλη Λέκκα - Γιώργου Μιχαλισλή) κι εντάχθηκε στον κύκλο Η Εποχή της Μελισσάνθης (1980). Πίσω, στην ιστορία της Μάτσης Χατζηλαζάρου, το 1945 τη βρίσκει μαζί με τον Ανδρέα Καμπά πάνω στο πλοίο Ματαρόα με προορισμό τη Γαλλία. Κατόπιν χορήγησης υποτροφιών της γαλλικής κυβέρνησης σε ξεχωριστούς Έλληνες φοιτητές, στο ίδιο πλοίο επιβιβάζονται, μεταξύ άλλων, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Άδωνις Κύρου, ο Ιάνης Ξενάκης και ο Εμμανουήλ Κριαράς. Στο Παρίσι, η Χατζηλαζάρου χωρίζει με τον Καμπά και γίνεται ζευγάρι μέχρι το 1956 με τον Ισπανό ζωγράφο Javier Vilato, ο οποίος φιλοτέχνησε και το πορτραίτο της. Ακολουθούν ο χωρισμός της με τον Vilato και η σχέση της για δύο χρόνια και με τον Καστοριάδη. Το 1958 η Μάτση Χατζηλαζάρου επιστρέφει οριστικά στην Ελλάδα. Στις 16 Ιουνίου του 1987 πεθαίνει στην Αθήνα. Η θυελλώδης προσωπικότητα της αποτυπώνεται τέλεια στην ανάγνωση αποσπασμάτων από την ποιητική της σύνθεση Μάης, Ιούνης και Νοέμβρης με τα μικρά λαθάκια της την ώρα που διαβάζει, κυρίως όμως με την τολμηρότητα και με τον, στα όρια του παροξυσμού, ερωτισμό της γραφής της. Προσωπικά, η μέχρι τώρα μελέτη του έργου της Μάτσης Χατζηλαζάρου, με κάνει να μη μπορώ να τη χαρακτηρίσω Ελληνίδα εκπρόσωπο του ποιητικού υπερρεαλισμού, παρ' όλο που τό' χουν ήδη κάνει άλλοι πριν από μένα και μάλιστα πολύ πιο αρμόδιοι. Θα της χάριζα άνετα όμως τον τίτλο της πιο θαρραλέας και ερωτογενούς ποιήτριας, συνδέοντας την άμεσα με την γη των προγόνων της και τη λυρική Σαπφώ. Γιατί ο έρωτας - όπως σημείωνε ο Μάνος Χατζιδάκις - απαραίτητα έχει στη ζυγαριά ή στο κρεβάτι, αν προτιμάτε, ένα κορίτσι. Και το κορίτσι αυτό, το λέγαν' κείνο τον καιρό, Μάτση των Ονείρων.

evripidis-&-his-tragedies-blender-festival-2011-a-healthy-dose-of-music

Με τη χθεσινοβραδυνή συναυλία των Evripidis & His Tragedies έπεσε η αυλαία του Blender Festival στο αίθριο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Για 6 εβδομάδες, συνολικά 26 διαφορετικοί καλλιτέχνες και συγκροτήματα (από τον Blaine L. Reininger και τους Sugahspank! μέχρι τον Γιώργη Χριστοδούλου και τους Baby Guru) έδωσαν το παρόν-ραντεβού με το κοινό σε μια σειρά παραστάσεων υψηλής αισθητικής και άρτιου οπτικοακουστικού αποτελέσματος, αν δικαιούμαι να κρίνω κι εγώ από τη μία και μοναδική συναυλία που μπόρεσα να παρακολουθήσω.

Ο Ευριπίδης Σαμπάτης, ερχόμενος για μιαν ακόμη φορά από τη Βαρκελώνη, μαζί με τους πέντε μουσικούς του, παρουσίασε ένα πρόγραμμα μιάμισης περίπου ώρας, βασισμένο, όπως ήταν αναμενόμενο, στα τραγούδια του πρώτου άλμπουμ του (Evripidis and His Tragedies, 2007) και σ' αυτά του επερχόμενου δεύτερου με τίτλο A healthy dose of pain - κυκλοφορεί οσονούπω από την Inner Ear σε συλλεκτική έκδοση βινυλίου και cd μαζί!

Παρ' όλο που το αίθριο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης είναι ένας χώρος εξαιρετικός, με το ίδιο να ισχύει και για το ηχητικό μέρος της συναυλίας, άγνωστο για ποιο λόγο θεώρησα ότι η νύχτα δεν του πάει του Ευριπίδη. Ή, μάλλον, μπορώ να το εξηγήσω...

Τα τραγούδια που φτιάχνει ο Ευριπίδης είναι δείγματα τόσο φωτεινής pop , που θα τους ταίριαζε πολύ καλύτερα να παίζονται μέρα μεσημέρι μπροστά σε μια παραλία και κάτω απ' τον καυτό ήλιο της Αθήνας και της Βαρκελώνης, της Θεσ/νίκης και της Λισαβόνας.

Οι μοντέρνες τραγωδίες του Ευριπίδη σχετίζονται με ξεχασμένα t-shirts από τη σχολική πενταήμερη εκδρομή, με μοτοσικλετιστές ήρωες ταινιών, με ναύτες και πόρνες στα πιο κακόφημα λιμάνια της Μεσογείου, καθώς και με μια τάση αισθητικής προσκόλλησης στο Παρίσι του 1959.

Και όλα αυτά να δένουν μέσα από τις μουσικές του δημιουργού, οι οποίες ουσιαστικά κατάγονται από τα girl-groups και το surf' n' roll των 60s, αλλά και τους σύγχρονους του, Belle & Sebastian. Διόλου τυχαίο που μόλις κάποιος φίλος διέκρινε τη μπαντάνα μου μεσ' στον κόσμο, μου έστειλε το εξής sms: Τι δουλειά έχεις, ρε Μαριχουάνα Στοπ, στον Ευριπίδη;

Ακούγοντας με μεγάλη προσοχή - μπορώ να πω - τα καινούργια τραγούδια του Ευριπίδη, παρατήρησα πως είναι πολύ πιο jazzy διάθεσης συγκριτικά με το δισκογραφικό ντεμπούτο του. Ίσως αυτή μου την εντύπωση να προκάλεσε το σχήμα που τον συνόδευσε, από το οποίο - σημειωτέον - απουσίαζε η κιθάρα. Υπήρχαν δηλαδή επί σκηνής σαξόφωνο, μπάσο, βιολί, ντραμς, μία γυναικεία φωνή στα φωνητικά και φυσικά πιάνο, που δεν το αποχωρίστηκε ούτε για μια στιγμή ο Ευριπίδης.

Εκτός των νέων τραγουδιών, ακούσαμε και τα παλαιότερα Abroad, Straydog, Antarctica, Red is the sky above the harbour (ο δημιουργός το αφιέρωσε στον πατέρα του, που έχει το προνόμιο να είναι ένας πολύ open-mind άνθρωπος, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά) και το Gregory (we' re coming out in the light). Ενδιαμέσως, μια και όλα ήταν στα αγγλικά, πολύ σωστά ο Ευριπίδης μας μετέφερε εν περιλήψει το στιχουργικό περιεχόμενο των τραγωδιών του.

Εδώ ο Γιώργης Χριστοδούλου με τον Ευριπίδη Σαμπάτη μετά το τέλος του live. Από τη μια, ο Γιώργης που έβγαλε ισπανόφωνο δίσκο και πηγαινοέρχεται Ελλάδα - Ισπανία κι απ' την άλλη ο Ευριπίδης που ζει μόνιμα στην Ισπανία και γράφει τραγούδια μόνο στα αγγλικά. Πάει, γενίτσαρους θα μας κάνουν όλοι αυτοί, μου έλεγε τις προάλλες συνάδελφος τους, κολλημένος με το έντεχνο και τον ελληνικό στίχο, λες και σ' αυτή τη γη μόνο στα ελληνικά μπορούν να γραφτούν καλά τραγούδια και καλοί στίχοι. Παρεμπιπτόντως, για μένα το ωραιότερο τραγούδι των Evripidis & His Tragedies λέγεται Τα πρωινά της Κυριακής, έχει ελληνικούς στίχους και βρίσκεται ως κρυμμένο track στο πρώτο άλμπουμ. Φοβερό κομμάτι κι έχω ξαναγράψει εδώ μέσα για το ότι μοιάζει με μελοποιημένο, από τους Joy Division, Ντίνο Χριστιανόπουλο! Αφού σκεφτήκαμε με τον Γιώργη να το σφυρίξουμε στον Ευριπίδη για το ανκόρ, κάτι που δεν έγινε, οπότε εκείνος επανήλθε στη σκηνή, ερμήνευσε δύο ακόμη αγγλόφωνα κομμάτια του και μας καληνύχτισε. Η γεύση που πήραμε από το A healthy dose of pain με κάνει τώρα ν' αδημονώ για τη δισκογραφική του έξοδο και σίγουρα θα επανέλθω!

ΕΠΙ ΤΡΟΧΑΔΗΝ VI

ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΣΙΑΝ

ΠΑΤΩΜΑΤΑ ΒΡΕΓΜΕΝΑ

ONAIR MUSIC
Η Μαρία Πανοσιάν από την Κύπρο είναι γνωστή ως ραδιοφωνική παραγωγός Στο Κόκκινο 105,5 και τραγουδίστρια του rock συγκροτήματος Ελελεύ. Στα Πατώματα βρεγμένα, με το σουρεαλιστικό εικαστικό της Χαριτίνης Κυριάκου στο εξώφυλλο, η Πανοσιάν μας φανερώνει και το συνθετικό της ταλέντο. Δώδεκα οργανικά θέματα και τρία τραγούδια με στίχους - σεντόνια, γραμμένα από τη δημιουργό, την Αλκυόνη Παπαδάκη και την Έμιλη Παύλου, που διαθέτουν αρκετά στοιχεία από την ποιητική γραφή της Λένας Πλάτωνος των Μασκών ηλίου και του Γκάλοπ. Αλλά και τα instrumental κομμάτια, θεωρώ επίσης ότι χρωστούν πολλά στην καταλυτική παρουσία της Πλάτωνος στην εγχώρια μουσική ζωή: ηλεκτρονικές λούπες και computerized ήχοι μαζί όμως με περίτεχνες πιανιστικές αρμονίες, που αναδεικνύουν την Πανοσιάν σε αυθεντική συνθέτρια, κατάλληλη ίσως να συνθέσει το ιδανικότερο soundtrack του σύγχρονου αστικού τοπίου και των δύσκολων από κάθε άποψη διαπροσωπικών σχέσεων. Το κομμάτι σεξ - έρω, λόγου χάριν, εξαιρετικά μινιμαλιστικό ως σύλληψη, κατορθώνει μέσα σε δύο μόλις λεπτά να δημιουργήσει χίλιες εικόνες στον ακροατή. Πολύ εξαιρέσιμη εργασία που αξίζει προσοχής μέσα στην τρέχουσα δισκογραφία!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΟΥΣΑΛΗΣ

ΓΚΕΜΜΑ

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ: ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ - ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ

ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ

Ο πρώτος δίσκος του τραγουδοποιού και ερμηνευτή Παναγιώτη Μπούσαλη θα ευχαριστήσει όσους διατηρούν ακόμη ισχυρούς δεσμούς με το λεγόμενο έντεχνο των δύο προηγούμενων δεκαετιών. Αλλά, για να είμαι ακριβοδίκαιος, και όσους αγαπούν γενικά και ακομπλεξάριστα το καλό ελληνικό τραγούδι βασισμένο σε ψαγμένους στίχους και ενίοτε λαϊκούς-παραδοσιακούς δρόμους. Δεν είναι τυχαίο ότι στην πρώτη δουλειά του, ο Μπούσαλης ενισχύθηκε από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τη Σοφία Παπάζογλου, δύο ερμηνευτές απόλυτα ταυτισμένους με την έκρηξη του έντεχνου τραγουδιού από τις αρχές του 1990 μέχρι τις μέρες μας. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από το υψηλό επίπεδο της παραγωγής του, τις φροντισμένες ενορχηστρώσεις του Νεοκλή Νεοφυτίδη σε τέσσερα κομμάτια, αλλά και όλα τα παραδοσιακά όργανα τοποθετημένα με την επιμέλεια του έμπειρου Νίκου Γράψα, καθώς και από τη, βυζαντινών καταβολών, ερμηνεία του δημιουργού. Οι καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι το ομότιτλο κομμάτι, σε συνθετικό-αρμονικό επίπεδο, ενώ το Χαρούμενο τραγούδι και η Καρολάιν ποντάρουν περισσότερο στη στιχουργική σκωπτική ευφυολογία τους. Αν η Γκέμμα του Πάνου Μπούσαλη είχε κυκλοφορήσει μία δεκαετία πίσω, πιθανώς να ήταν πολύ διαφορετική η μοίρα της. Σήμερα, που τα δισκάδικα και οι δισκογραφικές έχουν καταρρεύσει μαζί με τους παντοδύναμους έντεχνους ραδιοφωνικούς σταθμούς αλλοτινών καιρών, καλώς ή κακώς η ακρόαση οδηγεί περισσότερο στην ανακάλυψη δύο ή τριών όμορφων τραγουδιών και λιγότερο στην αφομοίωση ενός άρτιου ολοκληρωμένου έργου, που σίγουρα είναι, τέτοιου ύφους. Αυτό πάλι, όμως, μπορεί νά 'ναι αυστηρά υποκειμενικό και να υπάρξουν άνθρωποι που θα ευχαριστηθούν το cd από το πρώτο έως το δέκατο έκτο και τελευταίο track.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΤΣΗΣ

Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ

ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ

Τον περίμενα πιο τολμηρό από συνθετικής άποψης τον δίσκο αυτό του Γιάννη Μήτση, ενός αξιόλογου δημιουργού από τη Βόρεια Ελλάδα με θητεία στα Ξύλινα Σπαθιά. Εννοώ πως η underground διάθεση που υπήρχε στις προηγούμενες προσωπικές δουλειές του, εδώ παραγκωνίστηκε χάριν ενός πιο ραδιοφωνικού ή και εμπορικού - να το πω - ξανοίγματος του. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στη συμμετοχή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, για το τελευταίο άλμπουμ της οποίας ο Μήτσης είχε δώσει ένα από τα καλύτερα τραγούδια του. Περισσότερο μιλάω για το ίδιο το υλικό στην πλειονότητα του, που αποτελείται από τραγούδια αφενός τραγουδένια, εν ολίγοις πιασάρικα, αφετέρου όμως συμβατικά, σα να γράφτηκαν από κάποιον έμπειρο εντεχνο-ροκίζοντα δημιουργό. Υπάρχουν, όμως, ορισμένες εξαιρετικές στιγμές που ο Μήτσης ξεδιπλώνει τον πραγματικό εαυτό του. Η μία απ' αυτές είναι το ομότιτλο κομμάτι, μια καθαρόαιμη punk σύνθεση. Η άλλη προφανώς είναι τα Γιάννενα, ένα άρτια δομημένο τραγούδι, από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια για τη ζωή στην επαρχία, που ερμηνεύει ο τραγουδοποιός με τη φωνητική συμβολή της Λίνας Σωπιάδου στο ρεφρέν. Στα έξι από τα έντεκα κομμάτια του cd, στίχους έγραψε ο Κώστας Φασουλάς με πιο δυνατά σημεία του Τα μυστικά του κόσμου και τα Μικρά ναυάγια.

VERBAL DELIRIUM

SO CLOSE & YET SO FAR AWAY

MUSEA

Είναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες, θα σχολίασε ο Γάλλος παραγωγός της Musea που ανέλαβε να εκδώσει τη δουλειά των Verbal Delirium πρώτα στη χώρα του! Και θα συνέχισε, παραδεχόμενος πως ο jargon, ο nikitas και ο nik, αυτά τα τρία παιδιά που απαρτίζουν βασικά το συγκρότημα, ανήκουν στους ελάχιστους εναπομείναντες πια δημιουργούς, οι οποίοι παίζουν και γράφουν techno-rock στο δρόμο των Genesis, των Nice, των Queen ή και των Apocalypsis του Δερτιλή και του Παλαμίδα μια φορά κι έναν καιρό στη μικρή Ελλάδα. Ένα cd - πραγματική έκπληξη, που δεν έχει καμία σχέση αισθητικά με την εγχώρια αγγλόφωνη indi σκηνή, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι ακούγεται παλαιομοδίτικο. Αντίθετα, όταν πέφτεις πάνω σε μακροσκελείς συνθέσεις με κυρίαρχη τη χρήση του πιάνου, των keyboards και των εγχόρδων, οι οποίες φλερτάρουν με το heavy-rock, τη brit-pop, ακόμη και την κλασική μουσική, αν μη τι άλλο αναγνωρίζεις την ιδιαιτερότητα τόσο των ίδιων των δημιουργών, όσο και της δουλειάς τους. Το τραγούδι They θα το χαρακτήριζα αριστούργημα! Ο δίσκος των Verbal Delirium κυκλοφορεί από τον περασμένο Απρίλιο και στη χώρα μας.

κκκ

* ζητώ την κατανόηση των καλλιτεχνών που έχουν την καλωσύνη να μου στέλνουν τις δουλειές τους, όμως οι ακροάσεις τους, έστω και γι' αυτά τα λίγα γραφόμενα που προκύπτουν, απαιτούν το χρόνο τους.

ο-μίκης-θεοδωράκης-από-τον-ίδιο-αυτοπροσώπως-και-τον-γιώργο-αρχιμανδρίτη

Χθες βράδυ παρουσιάστηκε στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών το βιβλίο του Γιώργου Αρχιμανδρίτη με τίτλο Mikis Theodorakis par lui-meme. Ο Αρχιμανδρίτης είναι δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός και συγγραφέας που ζει μόνιμα στη γαλλική πρωτεύουσα. Κατόπιν ενός ραδιοφωνικού αφιερώματος στον Θεοδωράκη - ενός ντοκιμαντέρ, όπως το αποκαλεί ο ίδιος - που είχε κάνει εκεί με τη συμμετοχή του Κώστα Γαβρά και της Νένας Βενετσάνου, μεταξύ άλλων, του γεννήθηκε η ιδέα της συγγραφής ενός βιβλίου για τον μεγαλύτερο εν ζωή Έλληνα μουσικοσυνθέτη. Ακολούθησαν οι συναντήσεις του επί μία πενταετία με τον Θεοδωράκη και οι μαγνητοφωνήσεις του χειμαρρώδους λόγου του.
Γνωρίζω εδώ και αρκετά χρόνια τον Αρχιμανδρίτη, μέσω της κοινής φίλης Νένας Βενετσάνου, ως μελετητή της προσωπικότητας και του έργου του Μίκη Θεοδωράκη. Κάποτε, μάλιστα, είχαμε συζητήσει και το ενδεχόμενο να σκηνοθετούσα ένα ντοκιμαντέρ για τον συνθέτη, βασισμένο στο βιβλίο του, που τότε δεν είχε ακόμη εκδοθεί. Δεν θυμάμαι για ποιο λόγο είχε σταματήσει η επικοινωνία μας και πιθανώς να οφειλόταν σε μένα ή, για να είμαι ειλικρινής, στην πεποίθηση μου ότι έχουν γυριστεί άλλα εξακόσια ντοκιμαντέρ για τον Θεοδωράκη, οπότε δεν θα υπήρχε τίποτα νέο να ειπωθεί απ' τη δική μου πλευρά. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ορθώς έπραξα, διότι είδα και τα καλά του Κούνδουρου, που μού 'ψησε το ψάρι στα χείλη...Γενικώς, ου μπλέξεις με τόσο μεγάλες περσόνες. Αν τους πας κόντρα ή διεκδικήσεις την όποια καλλιτεχνική ελευθερία σου, την έβαψες! Σε πατάνε χάμω κι άντε βγάλε τα σπασμένα μετά. Και ειδικά όταν δε μιλάμε για τηλεοπτικό προϊόν, αλλά για σινεμά και σε πανάκριβο φιλμ κιόλας, άσ' τα να πάν' στο διάολο. Θες τουλάχιστον τρία χρόνια να ξανασηκώσεις κεφάλι.

Γι' αυτό και χθες στο Γαλλικό Ινστιτούτο ίσως να ήμουν ο μόνος που μου μαγκώθηκε η ψυχή όταν ο Αρχιμανδρίτης εξομολογήθηκε στη Γαλλίδα μεταφράστρια του και συμπαρουσιάστρια της εκδήλωσης ότι ο Θεοδωράκης του γύρισε πίσω τον επίλογο του βιβλίου του, λίγο πριν αυτό πάει για εκτύπωση. Ωστόσο, σήμερα η εργασία του κυκλοφορεί σε δίγλωσση έκδοση, στα γαλλικά και στα ελληνικά, οπότε αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Από τα αποσπάσματα που διαβάστηκαν, έγινε κατανοητό πως πρόκειται για μια συναρπαστική αυτοβιογραφία του Μίκη διά χειρός Αρχιμανδρίτη με μια εύλογη εστίαση στην, συνολικά για 20 χρόνια, διαμονή του στο Παρίσι, από τα μέσα του 1950 που πήγε με υποτροφία για μουσικές σπουδές μέχρι και την επιστροφή του εκεί κατά τη διάρκεια της εδώ δικτατορίας. Θα το προμηθευτώ οπωσδήποτε το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη! Όπως ενημερωθήκαμε, η ελληνική έκδοση του θα κυκλοφορήσει ευρέως από τον Οκτώβριο στη χώρα μας, ενώ πάλι οι γαλλομαθείς μπορούν να βρουν τη γαλλική έκδοση στο Γαλλικό Ινστιτούτο και τα αθηναϊκά γαλλόφωνα βιβλιοπωλεία. Καλοτάξιδο να είναι, του εύχομαι!

Ακολούθησε μουσικό μέρος με τη Νένα Βενετσάνου σε τραγούδια, φυσικά, του Μίκη Θεοδωράκη. Η διεθνούς φήμης πιανίστρια Έλενα Μουζάλα τη συνόδευσε σε τρία τραγούδια από τον γαλλόφωνο κύκλο Τα Eluard, σε ποίηση Paul Eluard, τα οποία ηχογραφήθηκαν για πρώτη φορά πριν από μία δεκαετία ακριβώς με τη φωνή της Βενετσάνου. Η κορυφαία ερμηνεύτρια, συνοδευόμενη λίγο αργότερα από τη Βιβή Γκέκα στο μαντολίνο, τον Σταύρο Αγιαννιώτη στην κιθάρα και τον Σόλη Μπαρκή στα κρουστά, απέδωσε γνωστά και αγαπημένα τραγούδια του συνθέτη σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, Γιώργου Σεφέρη, Ιάκωβου Καμπανέλλη, Brendan Behan- Βασίλη Ρώτα κ.α. (Του μικρού βοριά, Στο περιγιάλι το κρυφό, Ήταν 18 Νοέμβρη- Το γελαστό παιδί, Δόξα τω θεώ, Μαργαρίτα-Μαγιοπούλα κλπ.)

η-αθήνα-στα-τρία

Κατόπιν ευγενούς παραίνεσης μιας καλής φίλης, είπα να περάσω από τη στοά Σπύρου Μήλιου στο κέντρο της Αθήνας, όπου ο Σταύρος Ξαρχάκος θα έδινε συναυλία- ανοιχτή για όλο τον κόσμο- με τη Νατάσσα Μποφίλιου και τον Γιάννη Χαρούλη. Δεδομένου του ότι έφτασα αργά, μετά τις 10 δηλαδή, ήμουν σίγουρος γι' αυτό που θα συναντούσα. Ή σχεδόν σίγουρος, αφού η προσπέλαση ολόκληρου του οικοδομικού τετραγώνου που στεγάζει τη στοά ήταν αδύνατη. Μιλάμε, για χιλιάδες ανθρώπους και ελπίζω να μην υπερβάλλω αυτή τη στιγμή, αλλά τέτοια αίσθηση έχω ακόμη.
Από τις τοποθετημένες γιγαντοοθόνες μπόρεσα να διακρίνω τη Μποφίλιου λευκοντυμένη, σωστή ιέρεια υπό τη δ/νση του μαινόμενου μουσουργού- ιεροφάντη Ξαρχάκου. Έπεσα πάνω στο Νυν και αεί, που τό 'χω ξανακούσει απ' την ίδια ερμηνεύτρια και θεωρώ ότι της ταιριάζει απόλυτα, μα δυστυχώς ήταν τέτοια η πολυκοσμία και η ζέστη που πριν δω/ακούσω και τον Χαρούλη, έκανα μεταβολή και αποχώρησα. Για την ακρίβεια, έτοιμος ήμουν να μιλήσω για το max mara σε έναν ευτραφή νεαρό δίπλα μου, αλλά τελευταία στιγμή έδωσα τόπο στην οργή...

Πάντως, αν όλοι αυτοί πήγαιναν στο Σύνταγμα αμέσως μετά τη συναυλία του Ξαρχάκου, η χθεσινή συγκέντρωση-συνέλευση της πλατείας θα είχε κάτι από την προχθεσινή, της Κυριακής. Ένα μυστήριο πράγμα, όσες φορές έχω παρακολουθήσει τη συνέλευση, όλο και κάποιος θα βγει και θα πει Από αύριο θα κάνουμε και τούτο και τ' άλλο κλπ. Να το πω αλλιώς, ωραία ψηφίζουμε με το χέρι ψηλά, βρίσκουμε αρκούντως γοητευτικό να θεωρούμε ότι τούτη η επανάσταση των Νεοελλήνων ξεπερνάει ακόμη και τον θρυλικό Μάη του ΄68, αλλά παρακάτω τι γίνεται, τι κάνουμε επί της ουσίας, πως κινούμαστε; Διέσχισα το πλήθος για μιαν ακόμη φορά, κινήθηκα μεσ' στον κόσμο και κατέγραψα μόνο ως θετικό το γεγονός ότι πλέον ολόκληρη η πλατεία θυμίζει αντιαπαγορευτικό φεστιβάλ με τους φασίστες να έχουν λακίσει. Είδα γνωστούς μου να βοηθούν στη σίτιση και την καθαριότητα και άκουσα απόψεις διάφορες από φωνές άχρωμες, που δεν το έχουν το λεγόμενο λέγειν και μάλιστα το δημόσιο, με συνέπεια να γίνεται σχεδόν μαρτυρική η αφομοίωση τούτων των απόψεων. Στο ταξί της επιστροφής, ο ηλικιωμένος οδηγός άκουγε στο φουλ Θεσσαλονικιό λαϊκό αοιδό που τραγουδάει εδώ και χρόνια λες και χρειάζεται αναπνευστήρα, πράγμα που πολύ με εκνεύρισε, αλλά ευτυχώς ξεχάστηκα καθώς περάσαμε από το φωταγωγημένο Καλλιμάρμαρο των Παραολυμπιακών Αγώνων και σκέφτηκα πως αν έχει κι εκεί μέσα πολυκοσμία- που μάλλον δεν είχε, διότι καλώς ή κακώς ποιος χέστηκε για τους Παραολυμπιακούς-, οι Αθηναίοι μοιράστηκαν κατά τη χθεσινή νύχτα πληθυσμιακώς στα τρία: στον Ξαρχάκο, στο Σύνταγμα και στο Καλλιμάρμαρο! Τι θέλει αυτή η γκομούτσα μπροστά μας; με ρώτησε ο ταξιτζής, αναφερόμενος σ' ένα αργοκίνητο τρόλεϊ που προπορευόταν, αλλά η φωνή του ήταν τόσο άχρωμη, ξεψυχισμένη σχεδόν, χειρότερη δηλαδή κι από κάποιου άβγαλτου επαναστάτη της πλατείας, που δεν μπήκα καν στον κόπο να του απαντήσω. Καρατσεκαρισμένο πλέον, η πολυκοσμία με χαλάει...

ο-φίλος-μου-ο-λευτεράκης

...είναι μόνιμος κάτοικοςτης πλατείας Πλυτά στο Παγκράτι.
Μόλις τον φωνάξεις,

όπου και νά 'ναι,

ότι και να κάνει,

τρέχει προς το μέρος σου

και μ' ένα σάλτο

διεκδικεί χάδια κι αγκαλιές.

Λες κι είναι από πλαστελίνη

μοιάζει ο Λευτεράκης!

Όπου τον βάζεις κάθεται, σου γίνεται κολλιτσίδα

και άντε να τον διώξεις μετά!

Διώχνεται, όμως, τέτοιος Λευτεράκης;