ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ...

Η ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ...

...από Γερμανό πατέρα την περίοδο της Κατοχής που αθέτησε το ναζιστικό όρκο και ερωτεύθηκε μια Ελληνίδα, την Μαργαρίτα. Και όχι μόνο ερωτεύθηκε, αλλά έκανε και οικογένεια μαζί της. Δύο κορίτσια, τη Μαρίζα και την Ειρήνη. Τραγουδίστρια και συνθέτρια η πρώτη, δικηγόρος η δεύτερη. Η Μαρίζα ποτέ δε γνώρισε τον πατέρα της. Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς συντρόφους του κατά την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την Αθήνα. Μοναδικός μάρτυρας της εκτέλεσης ο 18χρονος τότε Νίκος Κούνδουρος. Το είπε στη Μαρίζα όταν τη γνώρισε το 1974, στα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ Τραγούδια της φωτιάς. Έκτοτε συνδέθηκαν με μεγάλη φιλία που κρατάει μέχρι τις μέρες μας. Μεγάλωσα σ' ένα σπίτι που η ασπρόμαυρη τηλεόραση έδειχνε συχνά μια κοπέλα που τραγουδούσε δημοτικά και που...πατούσε τα μαλλιά της! Η συχωρεμένη αγαπημένη μου γιαγιά, η Ελένη, με θυμόταν έξι χρονών να τη φωνάζω: έλα, γιαγιά, πάλι δείχνει το κοκ! Που να φανταζόμουν τότε ό,τι 25 χρόνια αργότερα, το κοκ, η Μαρίζα Κωχ δηλαδή, θα με έβαζε στο σπίτι της σχεδόν σαν οικογενειακό μέλος της! Στην εφηβεία, ως ροκάκι που λάτρευε τη Janis Joplin, δίπλα στους δίσκους της τοποθετούσα από την Ελλάδα μόνο αυτούς της Μαρίζας. Ακόμη θυμάμαι τη χαρά που πήρα όταν ανακάλυψα στο Μοναστηράκι τον Αραμπά της! Πραγματική ψυχεδέλεια, ο πρόδρομος του πολυφορεμένου πια όρου ethnic! Η παράδοση μέσα από γκαζωμένες ηλεκτρικές κιθάρες, πολλά κρουστά και στο κέντρο η φωνή της με τις αξεπέραστες ψηλές της! Σήμερα, έχω επίσης τη χαρά να είμαι κάτοχος ολόκληρου του φωτογραφικού αρχείου της Κωχ, αλλά και μιας τεράστιας δισκοθήκης από βινύλια που συγκέντρωσε σ' αυτά τα σαράντα χρόνια της μουσικής περιπλάνησης της. Στη Μαρίζα ακόμη χρωστώ εν μέρει την ενεργή ενασχόληση μου με τα κινηματογραφικά. Αυτή με παρότρυνε με επιμονή να φτιάξω το μικρού μήκους πορτραίτο της φίλης της, της Φλέρυς Νταντωνάκη. Το σπίτι της μετατράπηκε σε πλατό για μια βδομάδα, βοήθησε στις επαφές με τους συναδέλφους της που θα μιλούσαν στο φιλμ. Ελάχιστοι γνωρίζουν ό,τι η Φλέρυ τάφηκε με φόρεμα της Μαρίζας. Προτού φύγει στο νοσοκομείο του Μεταξά, είπε στη μοναχοκόρη της να ζητήσει από τη Μαρίζα το κόκκινο φόρεμα της που δεν είχε καθόλου νάιλον απάνω του...Έχει απίστευτο χιούμορ η Κωχ! Το 1986 που ψηνόταν κοινός δίσκος Φλέρυ Νταντωνάκη- Μαρία Φαραντούρη- Μαρίζα Κωχ, με μπόλικη δόση αυτοσαρκασμού είχε δηλώσει στα ΝΕΑ Οι τρεις χοντρές θα σκίσουν! Το 2004 που ανεβήκαμε στην Κομοτηνή για ένα weekend πολιτιστικών εκδηλώσεων με ποίηση, προβολές ταινιών και τραγούδι, την πέτυχα πρωί- πρωί στο ρεστοράν του ξενοδοχείου με ένα μπολ γεμάτο σοκολάτα μπροστά της. Κι ενώ υποτίθετο πως έκανε δίαιτα και μάλιστα αυστηρή, της έμπηξα τις φωνές. Ακόμη θυμάμαι τη φοβερή αντίδραση της: ε, να, ο διαιτολόγος μου είπε να τρώω μαύρο ψωμί, το οποίο εδώ δεν υπήρχε, οπότε σκέφτηκα να φάω ότι άλλο...μαύρο βρω! Με ιδιαίτερη χαρά συνεργαστήκαμε ξανά στο Ζωντανοί στο Κύτταρο. Μπορώ να λέω τώρα με προσωπική υπερηφάνεια πως η εμπλοκή της με την ταινία αυτή, την ώθησε σε απίστευτα δημιουργικά μονοπάτια που τα προσπερνούσε εδώ και πολλά χρόνια. Δεν είναι τυχαίο που ο επικείμενος νέος κύκλος τραγουδιών της σε ποίηση Γιώργου Σαραντάρη στηρίζεται εξ ολοκλήρου στις αυτοσχεδιαστικές jazz φόρμες και τα rock παιξίματα! Ας ευχηθώ λοιπόν στη Μαρίζα Κωχ, το Μαριζάκι, το Μαριζόνι που λέει κι ο Κούνδουρος, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ & ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ για τα γενέθλια της που ξημερώνουν! Έχει πολλά να δώσει ακόμη κι ας μην την πολυπαίζουν τα ραδιόφωνα, όπως σχολίασε κι ένας φίλος blogger. Γιατί κι εγώ της φωνάζω να δώσει το νέο υλικό στη LEGEND; Ακριβώς για να γίνει σποτάκι στο ALTER του Γιαννίκου, καταχώρηση στον ΕΠΕΝΔΥΤΗ και να πάρουν τα τραγούδια της το δρόμο που τους αξίζει. Θέλει λίγο ψήσιμο ακόμη, μια και η Μαρίζα αποσχίστηκε από τις δισκογραφικές εταιρείες, μη μπορώντας να πρέπει να περάσει δέκα άλλες πόρτες προτού φτάσει σ' αυτή των κ. διευθυντών. Σ' ευχαριστώ, ω! Εταιρεία που έλεγε προ αμνημονεύτων χρόνων και ο μέντορας της, Διονύσης Σαββόπουλος! Για το τέλος, τι καλύτερο απ' το να κλείσω το post τούτο με μια σπάνια πολύ όμορφη φωτογραφία της; Η Μαρίζα Κωχ στο Λονδίνο του 1968, γνήσιο παιδί των λουλουδιών- το μαρτυρούν άλλωστε και οι μαργαρίτες πάνω στην κιθάρα!