Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ, ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ & ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ...

Με πήρε ο ύπνος στις 10 το πρωί ακούγοντας ξανά και ξανά το α λα Mike Oldfield Ραντεβού της Λένας Πλάτωνος. Κι αφού αυτό το ραντεβού όπως πάει δε θα γίνει ποτέ, πήγα στη Θάλασσα. Είχε χρόνια ένα καινούργιο τραγούδι να με εξωθήσει σε μια απρόβλεπτη δραστηριότητα. Πήρα το λεωφορείο και σε 20 λεπτά έφτασα στην Ελευσίνα, την πόλη- χωριό μεσ' στο κέντρο της Αθήνας. Στο πρώτο περίπτερο στην πλατεία πήρα τσιγάρα και την εφημερίδα...Ισοτιμία. Δίνει ένα καλό cd σήμερα, τον Γυάλινο Κόσμο. Όχι αυτόν του Τέννεσι Ουίλλιαμς, αλλά τον άλλο, του Απόστολου Καλδάρα και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου με την ιερατική φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη. Της πάει πολύ ο Καζαντζίδης της Ελευσίνας!

Με πήγε νοερά στα λαϊκά σαββατοκύριακα της πρώτης νεανικής ηλικίας μου με ολόκληρες οικογένειες έξω στις αυλές τους και τα ραδιοφωνάκια να φωνασκούν στη διαπασών με μπουζούκια και φαρφίζες του ΄60 και του ΄70. Η Λένα είχε 14 χρόνια να δει θάλασσα- το λέει η ίδια μεσ' στο τραγούδι της. Πόσο καλό θα της έκανε η βόλτα αυτή! Υποθέτω πως έτσι ξαναγεννιέται κανείς/ ανοίγοντας τον εαυτό του/ μοιρογνωμόνιο του ορίζοντα/ σε μιαν ανείπωτη αγκαλιά/ για τη μητέρα του κόσμου/ τη θάλασσα...

Δε γράφονται εύκολα τέτοια λόγια! Η Βάσω, η χήρα του Καζαντζίδη, μας έλεγε πως ο Στέλιος αγαπούσε τη θάλασσα, τη βαρκάδα, το μοναχικό ψάρεμα περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Μόνο εκεί, στο άνοιγμα του ματιού που ο ορίζοντας ενώνεται με τα ύδατα, άδειαζε το μυαλό του, καθάριζε η σκέψη του και διαλύονταν οι στενοχώριες του. Οι ψυχοθεραπευτές λένε πως μια καθημερινή βόλτα στη θάλασσα, ακόμη κι αν δε βραχείς, αρκεί για να πετάξεις στα σκουπίδια τα ψυχοφάρμακα.

Με τους στίχους της Πλάτωνος και τη στάση ζωής του Καζαντζίδη κάθισα μόνος σε μια καφετέρια ερημική, εκεί που απλώνεις το χέρι και πιάνεις το κύμα που σκάει στο πεζούλι. Κανένας άνθρωπος σε απόσταση χιλιομέτρων. Οι Ελευσινιώτες μάλλον δεν εκτιμούν ή απλά βαρέθηκαν την κωμόπολη τους και με την πρώτη γεμίζουν τα καφέ του κέντρου, Εξάρχεια, Κολωνάκι, τέτοια κοινότοπα πια μέρη. Την ηρεμία μου και τις σκέψεις μου διέκοψε μόνο ένας μαυριδερός- Ινδός ίσως- μικροπωλητής που κουβάλαγε μια τάβλα με παντός είδους μπιχλιμπίδια.

Πήρα το δρόμο της επιστροφής. Ευτυχώς η συγκοινωνία είναι τακτικότατη. Ανηφόρισα την οδό Παγκάλου και νόμιζα ότι θα εμφανιστεί η Κατερίνα Κούκα πάνω σε ποδήλατο για να μου τραγουδήσει την Ελευσίνα, ένα από τα ελάχιστα πλέον τραγούδια του Παντελή Θαλασσινού που μπορώ ακόμη ν' ακούω σε στίχους του Ηλία Κατσούλη. Έτσι την είχε κινηματογραφήσει η Αποστολία Παπαϊωάννου στο μικρού μήκους μελό Σπίτι της οδού Παγκάλου με το σενάριο του Ελευσινιώτη επίσης Χρήστου Δήμα. Τελειώνει και το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης που ήθελα πολύ να παρακολουθήσω φέτος, μα δεν τα κατάφερα. Ο κόσμος, μαθαίνω, αδιαφόρησε και για τα ντοκιμαντέρ και πολύ περισσότερο για τα τεκταινόμενα με τους σκηνοθέτες. Τουναντίον, το' ριξε στο καμάκι και στα ξύδια κατά μήκος του λιμανιού. Το βράδυ λέω να είμαι στον Ιανό, ν' ακούσω κι εγώ επιτέλους τη δουλειά τριών νέων παιδιών με αναμφισβήτητη αισθητική. Αύριο, στο ραδιόφωνο, ο Χρονάς και η Πλάτωνος μου επέτρεψαν να παρουσιάσω ολόκληρα τα Ημερολόγια της- δε γνωρίζω αν έχω τη ραδιοφωνική πρωτιά, αλλά από τώρα σκέφτομαι την προσωπική μου μέθεξη και τη μοιρασιά της με όσους ακούσουν την εκπομπή. Μέχρι τότε, θα συνεχίσω να δακρύζω από μέσα μου με την ιστορία της Μαριέττας, του Μιχήλ, της Ντορούτσκα και του Ραντεβού μ' ένα μεγάλο έρωτα που δε σχετίζεται με συναγερμούς, με εξευτελισμούς, παρά κυλά αμέριμνος από το ροδί της Ανατολής ως το μελί της Δύσης.