ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ ΜΕ ΤΗ ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ...

Ένα live στον Ιανό από τρία νέα παιδιά με αισθητική, όπως λέω και στο προηγούμενο post, δε μπορεί παρά να μου κινήσει το ενδιαφέρον. Ο συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης, ο στιχουργός Γεράσιμος Ευαγγελάτος και η ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου ένωσαν τις δυνάμεις τους για δεύτερη φορά και μας παρέδωσαν προ ημερών το cd με τίτλο Μέχρι το τέλος. Παραγωγός εταιρεία για μιαν ακόμη φορά, η Μικρή Άρκτος του Παρασκευά Καρασούλου, του ανθρώπου που ουσιαστικά προσπάθησε με τις περίφημες Ακροάσεις του να εγκαθιδρύσει ένα νέο φεστιβάλ Κέρκυρας, ούτως ειπείν, συμφώνως με τα χατζιδακικά πρότυπα. Απ' ότι πληροφορήθηκα, ακόμη δεν έχει ξεκινήσει η δημοσιογραφική διανομή του cd, επομένως επιφυλάσσομαι για την κριτική παρουσίαση του σε προσεχές post. Ας αρκεστώ, λοιπόν, σε μια κριτική του live που παρακολούθησα πριν από λίγες ώρες, ξεχωρίζοντας τί μου άρεσε και τί δεν μου άρεσε περισσότερο ή λιγότερο:

Κατ' αρχάς ξεκαθαρίζω πως η τριάδα Κραουνάκης- Νικολακοπούλου- Πρωτοψάλτη απέχει πολύ από τον δικό μου κόσμο. Αυτό δε σημαίνει πως δε σέβομαι τη δικαιωμένη μέσα στο χρόνο δουλειά τους. Το λέω, διότι αν κάποτε οι μεγάλοι πρέπει να την κάνουν σιγά- σιγά για να υπάρξει η εξέλιξη ή έστω η συνέχεια τους, αυτή σίγουρα βρίσκεται σε ό,τι ακριβώς κάνουν σήμερα η Μποφίλιου με τον Καραμουρατίδη και τον Ευαγγελάτο. Τραγούδια με λαϊκό έρεισμα αισθηματικής θεματικής ως επί το πλείστον, φτιαγμένα από 25άρηδες που ζουν την εποχή τους. Ο Ευαγγελάτος φαίνεται να το' χει πιάσει το νόημα λίγο καλύτερα από τους άλλους δύο καλλιτεχνικούς συντρόφους του. Οι στίχοι του στα Αλεξάνδρας και Μέχρι το τέλος- ακούστηκαν αμφότερα στο δεύτερο μέρος- παραπέμπουν στη Λίνα Νικολακοπούλου των αρχών του ΄80, τότε που η σχέση των δύο φύλων ως θέμα συνδυαζόταν με πινελιές κοινωνικής αιχμής, ενίοτε και υπερρεαλιστικής σάτιρας. Πραγματικά, απόψε άκουσα δύο καινούργια τραγούδια με υπόσταση και καλλιτεχνικό ανάστημα. Βγάζουν μια εσωστρέφεια και μια ενδόμυχη θλίψη οι στίχοι του Ευαγγελάτου που άλλοτε ταιριάζουν και άλλοτε συγκρούονται με τις μουσικές του Καραμουρατίδη. Όπως στην Παρέα, το αναμενόμενο σουξέ του δίσκου που κινείται σε απόλυτα κραουνακικούς γλεντζέδικους δρόμους και όμως εμένα μόνο τη διάθεση για γλέντι δε μου αφύπνισε ο στίχος. Ο Καραμουρατίδης, απ' την άλλη, υποθέτω θα γνωρίζει πως δεν κομίζει καμιά ιδιαίτερη μουσική πρόταση, υπηρετεί απλώς ένα αξιοπρεπέστατο νεοελληνικό τραγούδι με το αβαντάζ της επικοινωνιακής δύναμης, που απ' τη φύση της διαθέτει η συμβατική μελωδική γραμμή του. Του αξίζουν συγχαρητήρια για τις ενορχηστρώσεις, τόσο στα δικά του κομμάτια, όσο και στις αρκετές διασκευές που επιχείρησε. Η Μποφίλιου, τώρα, η βασίλισσα της βραδιάς είναι μια δυνατή φωνή. Ερμηνεία theatrale με σωστό χειρισμό των εκφραστικών μέσων της. Θεωρώ καλύτερες στιγμές της, εκτός του αγαπημένου πλέον Εν λευκώ, την απόδοση της στο αλμοδοβαρικό Un ano de amor και στο Τραγούδι της νύχτας, το τελευταίο ηχογράφημα της Φλέρυς Νταντωνάκη με τους Τερμίτες. Θεωρώ εξίσου άτυχη στιγμή, όμως και μάλιστα για πρώτο τραγούδι του β΄μέρους του προγράμματος, το Βράδυ από τον Καρυωτάκη της Λένας Πλάτωνος. Δεν της ταιριάζουν στοιχειωμένα τραγούδια της Μποφίλιου, όπως ακριβώς δε θα ταίριαζαν επ' ουδενί και τα δικά της κομμάτια στη φωνή της Σαβίνας Γιαννάτου. Επιπλέον, αν από κάτι χαρακτηρίζεται η Μποφίλιου ως ερμηνεύτρια είναι η ηδυπάθεια, την οποία δε βρίσκω καθόλου υπερβολική για το ρεπερτόριο που της αρέσει να εκτελεί. Τυχαίο που ο κόσμος σιγοτραγούδησε μαζί της τα Ήσυχα βράδια του Λάκη Παπαδόπουλου και της Μαριανίνας Κριεζή, ακόμη και τη μάλλον ξεπερασμένη μπαλάντα Πάρε με του Βασίλη Παπακων/νου και της Αφροδίτης Μάνου; Οφείλω να πω ότι θα ήθελα τη Μποφίλιου να τολμήσει να τσαλακώσει την λίγο καθωσπρέπει εικόνα της, από ενδυματολογικής μέχρι γενικότερα σκηνικής άποψης. Είναι πολύ καλό, έως και συγκινητικό, που ο χώρος γεμίζει από φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, δεν είναι όμως και τόσο καλό την ώρα που ερμηνεύεις, να γυρνάς κάθε λίγο και λιγάκι και να σκας χαμόγελα ή να κλείνεις τα μάτια σαν ακκιζόμενη έφηβη. Ελπίζω να μην είμαι πολύ αυστηρός, δεδομένου ότι με δυο- τρεις ακόμη συντονισμένες κινήσεις εκ μέρους της, πιθανότατα να μιλάμε μελλοντικά για μία πολύ σπουδαία τραγουδίστρια. Δε δίστασα μάλιστα πριν από μερικά χρόνια στην κριτική του άλμπουμ Εκατό μικρές ανάσες στο περιοδικό ΗΧΟΣ να χαρακτηρίσω τη Νατάσσα Μποφίλιου φωνάρα! Ως γνωστόν, όμως, άλλο πράγμα ο δίσκος και άλλο το live, με το οποίο εκτίθεσαι κυριολεκτικά στο κοινό, που παραμένει αδηφάγο ακόμη κι αν σε γνωρίζει και ξέρει εκ των προτέρων τι πρόκειται να δει και ν' ακούσει από σένα. Πάντως, εγώ είδα κι άκουσα ένα συμπαθές live με μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα, με καλό ήχο και, το κυριότερο, με φρέσκα τραγούδια που έχουν τη δυνατότητα να νικήσουν στη μάχη με το χρόνο. Ή έστω στην αναμέτρηση με την επικρατούσα λογική που θέλει τα τραγούδια φορτωμένα είτε με μπουζούκια, είτε με electronics. Τα τρία αυτά παιδιά κι εδώ έγκειται η ικανότητα του Καραμουρατίδη, φαίνεται να ξεπέρασαν τον εν λόγω διχασμό, βαδίζοντας σε συμβατικά- ξαναλέω- μονοπάτια, που τους ανήκουν όμως καθ' ολοκληρίαν και αποτελούν ανόθευτο προϊόν της νεανικής χημείας τους.