THE SONGS THAT MAKE ME STAY

Το στροβιλιστό σταχτοδοχείο που θέλει άλλαγμα κάθε ένα εικοσαήμερο.

Τo Camel με την καμήλα στο πακέτο που αποσύρθηκε.

Τo κόκκινo 25άρι Winston.

Οι Δεκαπέντε Εσπερινοί και τα Παράλογα.

Το τσίπουρο από το Πήλειο.

Ο Ιονέσκο.

Οι Stranglers.

Οι Έλληνες Psycho.

Οι νύχτες στο Town Pump.

Τα μεσημέρια στη Φοντάνα.

Η ασημένια ταμπακέρα από την Τουρκία.

Το Who by fire αναλλοίωτο μέσα στα χρόνια.

Το σάντουιτς με μανούρι και το τσάι περγαμόντο στον Ερωδιό.

Η λαϊκή αγορά της Καλλιδρομίου.

Τα ποιήματα της Πλάτωνος, του Καρούζου, του Pessoa.

Ό,τι έχει κυκλοφορήσει από J. J. Cale και Roy Buchanan.

Το Rain dogs του Tom Waits.

Τα καινούργια cd που τα άκουγε πρώτος ο Θανάσης.

Η διαδρομή Δάφνη- Ηλιούπολη.

Το γυάλινο κτίριο που άδειασε.

Τα δώρα σε φίλους.

Το καστόρινο σακάκι απ' το Μοναστηράκι που ξέφτισε.

Οι κρίσεις πανικού στο τούνελ κάτω απ' την Ομόνοια.

Οι καφέδες και τα παραισθησιογόνα παχιά στριφτά.

Οι Doors του Όλιβερ Στόουν.

Το The Wall του Άλαν Πάρκερ.

Η Φυγή του Μίλος Φόρμαν.

Το Μόναχο, το Παρίσι, η Τύνιδα, η Πράγα και το Λουξεμβούργο.

Η εποχή του Υδροχόου.

Η olympus που δεν κάνει καλά τη δουλειά της.

Το ασημί κασετοφωνάκι που παραμένει ακμαίο από το 2001.

Η Κίχλη του Σεφέρη.

Τα ψαρικά κάτω απ' το φουγάρο.

Οι πρώιμοι αφελείς Deep Purple.

Το ώριμο Road to Hell (Part II) του Chris Rea.

Οι κόλλες Α4 που ξοδεύονται κατά δεκάδες.

Η καντάδα στο μπαλκόνι της Χαράς με Eagles.

Το λυκόσκυλο του Πρόδρομου για το ξεκάρφωμα.

Τα ριγέ χρωματιστά σαλβάρια.

Τα λιτά σανδάλια.

Τα Άπαντα του Μπουκόφσκι, αξεπέραστος.

Το παρανοηκό πρόσωπο στο Λυκόφως των Θεών.

Τα σουβλάκια στον Κάβουρα και τον Σάββα.

Οι συναντήσεις με τον Ανδρέα στο κρητικό καφενείο της Κάνιγγος.

Το τζάκι του Δημήτρη και της Μάρσας.

Τα cahiers du cinema.

Τα σάουντρακς των Popol Vuh από τις ταινίες του Βέρνερ Χέρτσογκ.

Των Goblins από τα σπλάτερ του Ντάριο Αρζέντο.

Και του Mike Oldfield από τον Εξορκιστή του Φρίντκιν.

Η αρχιτεκτονική της Σύμης.

Τα προσφυγικά της Καισαριανής.

Το δαχτυλίδι από το περιβόλι του τρελού που μου έκανε το δάχτυλο πράσινο.

Τα μικρά ξύλινα κουτιά.

Το Senor (Tales of Yankee Power) του Bob Dylan.

Τα τραγούδια από την Επανάσταση των Γαρίφαλων.

Οι συζητήσεις με τον Αντρέα Παγουλάτο στου Κοραή.

Ο Νάνος Βαλαωρίτης σε πρωινή βόλτα στα Εξάρχεια.

Η τρελόγρια που βρίζει σε οπερατικό στυλ τους περαστικούς.

Η καταπράσινη δεντροφυτεμένη βεράντα του Κυπουργού.

Η ομπρέλα απ' το Άμστερνταμ που νόμιζα ό,τι ξέχασα στο ταξί.

Το αγαπημένο άρωμα Jazz του Yves Saint Laurent που μου χάρισε η Λίτσα.

Η Παρένθεση του Κανελλόπουλου.

Η Μάγια η Μέλισσα του Βάλντεμαρ Μπόνζελς.

Το σακουλάκι με τα βότσαλα.

Το σπιρτόκουτο με τις χάντρες.

Τα κονσέρτα της Ορχήστρας των Χρωμάτων.

Τα γλυκά κουταλιού του Κούνδουρου και της Καγιαλόγλου.

Ο Mahler, ο Nino Rota και οι Λιποτάκτες του Μίκη και του Γιάννη Θεοδωράκη.

Το ολόλευκο μεγαλόσωμο σκυλί της Αρλέτας στη Δεληγιάννη.

Το νέι του Θοδωρή που με αποκοίμιζε στη Δραπετσώνα.

Ο τουρτοπόλεμος στα γενέθλια της maira del mar.

Οι ελιές στο λαδόξιδο.

Ολόκληρος ο Δεκάλογος του Κισλόφσκι.

Οι παραθαλάσσιες προβολές στην Κελιμπιά.

Η μαύρη Έλλα που τραγούδησε α καπέλα.

Η Κατερίνα Γώγου που κατέβαζε μονορούφι ποτήρια με ούζο, λίγες μέρες πριν φύγει κι αυτή.

Οι μαθητικές καταλήψεις του ΄91.

Το απλωμένο σταφιδιασμένο χέρι της Μελίνας για μια ζεστή χειραψία.

Η διαδήλωση.

Η βαζελίνη κάτω απ' τα μάτια να μην τα πειράζουν τα δακρυγόνα.

Οι Ιστορίες του Γενναίου Οδυσσέα των Cream.

Η κορνιζαρισμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία του Iggy Pop και του Tom Waits όπως τους ήθελε ο Τζάρμους.

Η περιπτερού στο Κολωνάκι που της χάρισε όλα της τα κοσμήματα η Φλέρυ Νταντωνάκη.

Η γιαγιά Ελένη, η Καλή, που επικοινωνούσε με τον κόσμο των νεκρών, προ του τέλους.

Η γιαγιά Ευαγγελία, η Κακιά, που πέταξε το σωληνάκι του ορού και αυτοκτόνησε.

Ο παππούς Χρήστος που πέθανε και μετά από λίγα λεπτά ξεψύχισε και το καναρίνι.

Το εξοχικό στη Σαλαμίνα που ποτέ μου δε συμπάθησα.

Τα μπουρδελοξενοδοχεία στην Τρούμπα που κατάντησαν αμέρικαν μπαρ.

Τα σινεμά στο Πασαλιμάνι που έγιναν σούπερ- μάρκετ.

Η ξανθιά Κατερίνα που της χάρισα ένα καφέ αρκουδάκι και έλιωσε στο γέλιο.

Η παρωδία παρτούζας στο σπίτι του Δημήτρη με την Αλεξάνδρα.

Οι νεανικές διακοπές στη Ρόδο που έληξαν πριν την ώρα τους.

Η ζητιανιά για τσιγάρο και ένα ποτήρι νερό στην Καλντέρα της Σαντορίνης.

Το Απρόοπτο στο Οχάιο του Samuel Beckett στο θέατρο Φοίνικας της Κέρκυρας.

Η ηλεκτροακουστική μουσική του Μηνά.

Τα δερμάτινα γιλέκα χωρίς κουμπιά και κορδόνια.

Το Φέρτε μου ένα μαντολίνο με τη Ζωή Φυτούση.

Το Need your love so bad των Fleetwood Mac.

Ο μυστηριώδης David Surkamp όποτε τραγουδάει το Late November.

Η προσωπογραφία του Ντίρερ.

Η άφιξη της Ελένης στη Βαρσοβία μέσω Βουδαπέστης.

Το τραίνο κάτω απ' τη Μάγχη.

Ο φιλέλληνας Άγγλος που κέρασε αργιλέ εκείνο το μεσημέρι πέριξ της Leidseplein.

Το κοινόβιο του Τσιλογιάννη και της Klasina στην Ουτρέχτη.

Ο Παντελής που φώναζε "έχω γαύρο Μηχανιόνας" στο λιμάνι του Βόλενταμ.

Τα γέλια.

Τα όνειρα των μουσικών.

Οι σφραγισμένοι φάκελλοι με τα cd των εταιρειών.

Οι τυλιγμένες χάρτινες κόλλες με τα demo των τραγουδιστών.

Καλλιτέχνες υπό καταστολή.

Χάπια όλων των πιθανών μεγεθών σε χαρτοπετσέτες.

Σκόνη στην πορτοκαλάδα.

Τα πλήκτρα του πιάνου που ακούγονται κάτω απ' τη γέφυρα.

To blogging που ήρθε συντονισμένο με το παίξιμο του πιάνου.

Ένα τσιγάρο στάση στην κοιλάδα των Τεμπών.

Αθήνα- Δράμα.

Αθήνα- Θεσσαλονίκη.

Η Χαρά που έγινε μητέρα.

Μια χρυσόμυγα αναποδογυρισμένη και καταδικασμένη.

Τα αραιά γράμματα σου που τα' χω αγάπη πρώτη.

Η πάλη.

Η κόντρα.

Το φίλιωμα.

Η πάλη ξανά.

Η απόσταση.

Το τελευταίο τσιγάρο πριν τη νυχτερινή ή συνήθως την πρωινή κατάκλιση.

Τα αναρίθμητα τσιγάρα κατά τη διάρκεια της κατάκλισης.

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

* Τον τίτλο και την ιδέα του post μου έδωσε ο Γιώργος -Ίκαρος Μπαμπασάκης με το βιβλίο του Harmolypi's blues (εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ) που διαβάζω αυτές τις μέρες και την έχω καταβρεί! Ένας ελαφρύς πυρετός με πονόλαιμο και συνάχι με κράτησε μέσα σήμερα μόνο και μόνο για να καταγράψω τους συνειρμούς της μνήμης μου από το μακρινό παρελθόν μέχρι το παρόν. Να το κάνουν όσοι διαθέτουν ελεύθερο χρόνο. Είναι σχεδόν θεραπευτικό.