"ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΑΝΟΙΞΗΣ" ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΑΠΟΨΕ Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ & Η ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ

Τη Νένα Βενετσάνου τη γνωρίζω πολλά χρόνια, παιδιόθεν που λένε. Την πρωτοσυνάντησα γύρω στο 1993, στο σπίτι της καθηγήτριας μου των μαθηματικών, με την οποία είχαν κουμπαριά και φιλία από τη δεκαετία του ΄70. Άκουγα τότε φανατικά ένα δίσκο του Τάσου Γκρους που λεγόταν Μορφές. Εκεί μέσα η Βενετσάνου ερμήνευε ως Ελληνίδα ιέρεια του...heavy metal την ιστορία της ναρκομανούς Σόνιας και το σουρεαλιστικό Τζο το Ρομπότ! Λίγα τότε σκάμπαζα για τη μεγάλη θητεία της δίπλα στον Μάνο Χατζιδάκι και τη Μαριάνθη των Ανέμων τους, στην οποία καμία άλλη ερμηνεία δε μπόρεσε να ξεπεράσει τη δική της! Αργότερα, στις κλασικές βόλτες στο Μοναστηράκι αναζήτησα και βρήκα όλους τους παλιότερους προσωπικούς δίσκους της, τον πρώτο της, όπου είχε μελοποιήσει Paul Eluard στα γαλλικά, το Κουτί της Πανδώρας με τη συγκλονιστική Λιλήθ και τη μελοποιία της στο Αμαρτωλό της Γαλάτειας Καζαντζάκη, τις συνεργασίες της με Νίκο Μαμαγκάκη, Νίκο Κυπουργό, Αγγελική Ιονάτου, Χρήστο Λεοντή κ.α. Με την έλευση του cd, κάθε καινούργια δουλειά της που κατέφτανε αποτελούσε προσωπική μου μυσταγωγία: η Νέα Γη με το Μαγισσάκι του Ελύτη- ένα από τα ομορφότερα νεοελληνικά τραγούδια, οι Πόλεις του Νότου, η μετατροπή των ζεϊμπέκικων σε λαϊκές προσευχές, το χατζιδακικής υφής Πρόσωπο της Αγάπης και, τελευταία, το πλούσιο σε εικόνες και ήχους Καφέ Γκρέκο. Αισθάνομαι τη Νένα Βενετσάνου πραγματικά σαν έναν από τους πιο δικούς μου ανθρώπους, που μας δένει μια αμοιβαία αλληλοεκτίμηση και μια φιλία που περνάει ακόμη μέσα από ποικίλες καλλιτεχνικές συνεργασίες. Με τον Λουδοβίκο των Ανωγείων γνωριστήκαμε πριν λίγα χρόνια, όταν μου έδωσε μία συνέντευξη για το περιοδικό ΗΧΟΣ. Δε θα ξεχάσω την τόση πολύ καλαισθησία που ανακάλυψα μέσα στο διαμέρισμα του, διακοσμημένο με πορτραίτα γυναικών του μεσοπολέμου, πολλές ραπτομηχανές, πολλά επίσης κοχύλια και την καδραρισμένη αφιέρωση: Στον Λουδοβίκο των Ανωγείων και της καρδιάς μου, Μάνος Χατζιδάκις, Δεκέμβριος ΄82...

Μόνο όποιος έχει παρευρεθεί σε συναυλία του Λουδοβίκου μπορεί να συνειδητοποιήσει τη δύναμη των χαμηλόφωνων τραγουδιών του, στα οποία, συνήθως μ' ένα μαντολίνο μόνο, υμνεί τον Έρωτα και τον Θάνατο ως ένας ουρανοκατέβατος αναγεννησιακός τροβαδούρος στην Ελλάδα του 21ου αιώνα! Οι δύο αυτοί αγαπημένοι καλλιτέχνες ξεκινούν απόψε τις οκτώ κοινές παραστάσεις τους στο Κύτταρο της οδού Ηπείρου υπό τον τίτλο Το ημερολόγιο μιας άνοιξης. Σπουδαία τραγούδια, όχι πλατιάς κατανάλωσης, απ' αυτά που βάφουν μαύρο το σύνηθες ροζ χρώμα της αγάπης και που ανταποκρίνονται σε ό,τι ο κόσμος αποκαλεί έντεχνο. Ή για την ακρίβεια, όπως θα έπρεπε να είναι το πραγματικά έντεχνο τραγούδι.