ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΞΕΝΥΧΤΙ ΣΤΟ ΜΟΝΤΑΖ...

Νιώθω ότι μου λείπει ύπνος...συχνά πέφτω στο κρεβάτι με ελαφρύ πόνο στα κόκαλα, σα να με περιτριγυρίζει μια ίωση, η οποία μονίμως εξανεμίζεται στο δρόμο. Δουλεύω πολύ- η αλήθεια είναι- καταπιανόμενος με διαφορετικά projects ταυτόχρονα. Ο ψυχίατρος απεφάνθη πως εάν δεν έκανα όλα αυτά που μεταμορφώνουν τα άγχη και τις νευρώσεις μου σε δημιουργία, τώρα θα ήμουν κατά 100% στο Δρομοκαΐτειο! Υπάρχουν στιγμές πάλι που νιώθω ό,τι όλο αυτό ενδεχομένως να απωθεί, ακόμη και να φοβίζει αγαπημένους μου ανθρώπους. Κάποιος πρόσφατα που υποτίθεται ήθελε να με δει μετά από καιρό προτίμησε να στέκεται μέσα σε πλήθος κόσμου, παρατηρώντας την πλάτη μου, τις κινήσεις μου, τα ρούχα μου. Παλιότερα, στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης, ήμουν σε τέτοιο στρες που κόντεψα να παρεξηγηθώ με ένα σωρό φίλους. Επέστρεψα μόνος στην Αθήνα ως στραβόξυλο, ενώ είχαμε ξεκινήσει μια μεγάλη παρέα και άρχισα τα τηλεφωνήματα για τις απαραίτητες συγνώμες.

Απόψε την έβγαλα πάλι στο μοντάζ, στο home studio του Αλέξανδρου Σεϊταρίδη, απ' όπου και οι φωτογραφίες που ανεβάζω. Ο Άλεξ ή Ινδιάνος, όπως τον φωνάζω, είναι ένας εξαιρετικός ταλαντούχος και δουλευταράς νέος. Σπούδασε στην Αγγλία και θα χρειαζόμουν τουλάχιστον δέκα αναρτήσεις εάν έπιανα ένα- ένα τα πράγματα που' χει φέρει εις πέρας. Επιμελητής σε δρώμενα με video- art, μέλος του Κρατήρα, της θεατρικής ομάδας της Μάρθας Φριντζήλα, κατασκευαστής των sites διαφόρων καλλιτεχνών, μέχρι και με τον Malcolm McLaren μοιράστηκε πέρσι ένα dj set! Εδώ και δυο χρόνια, είναι και αναπληρωματικός μοντέρ μου!

Συνεργαστήκαμε πρώτη φορά στη μεγάλη συναυλία του Διφώνου στο πλαίσιο του φεστιβάλ κιν/φου της Θεσ/νίκης. Λίγο αργότερα, έκανε το μοντάζ στο κλιπ του Παντελή Θεοχαρίδη. Πέρσι, λιώσαμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι σε στούντιο του Περιστερίου να μοντάρουμε τα δέκα επεισόδια της σειράς ντοκιμαντέρ που μου ανατέθηκε για την ιστορία του λαϊκού ελληνικού τραγουδιού. Να δούμε πότε θα τελειώσει η σειρά αυτή, που κατήντησε κυριολεκτικά Όσα παίρνει ο άνεμος. Γιατί, το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ για τον Damo Suzuki και το Kraut- rock; Το ξεκινήσαμε πριν κάνα μήνα και το αφήσαμε, διότι έπρεπε να ασχοληθούμε ο καθένας με άλλα, σαφώς και πιο επικερδή από οικονομικής απόψεως, πράγματα. Ευτυχώς που πλησιάζει το dead- line για το φεστιβάλ Δράμας, οπότε εκεί αναγκαστικά θα το τρέξουμε το θέμα. Αν μη τι άλλο, σε ότι κι αν κάνουμε, δεν προδίδουμε ποτέ τις αισθητικές μας αρχές κι αυτό θεωρώ ότι είναι το σημαντικότερο για τον Άλεξ, ένα νέο άνθρωπο που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα στον ανταγωνιστικά άγριο τούτο χώρο.

Απόψε, λοιπόν, ξαναβουτήξαμε παρέα μέσα σε δεκάδες τόμους βιβλίων. Σε ψηφιακά αρχεία εφημερίδων, σε χειρόγραφα του Ρίτσου, του Αναγνωστάκη και του Ελύτη, σε φωτογραφίες από το έπος του ΄40 και των έργων του Θεόφιλου, μέχρι τα χαρακτικά του Τάσσου και τις παρτιτούρες του Μιχάλη Σουγιούλ και του Μίκη Θεοδωράκη. Στις 20 Μαρτίου, σε λίγες μέρες δηλαδή, η Μαρία Φαραντούρη θα δώσει μία μόνο συναυλία στο Μέγαρο με πολιτικά- εγώ θα τα ονόμαζα κοινωνικά- τραγούδια σε μουσική Μ. Χατζιδάκι, Μ. Θεοδωράκη, Ε. Καραΐνδρου, Θ. Μικρούτσικου κ.α. Μαζί της θα είναι και ο νεαρός ερμηνευτής Ζαχαρίας Καρούνης, αλλά και η καλή μου Εύα Κοταμανίδου στην ανάγνωση ποιητικών κειμένων. Την επιλογή των κομματιών έκανε ο μουσικολόγος- κριτικός Γιώργος Παπαδάκης και τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο σκηνοθέτης του θεάτρου και της όπερας, Βασίλης Νικολαΐδης. Ο Νικολαΐδης μου τηλεφώνησε λίγες μέρες πριν και μου ζήτησε να αναλάβω τη σκηνοθεσία του οπτικοποιημένου μέρους της συναυλίας! Μεγάλη μου τιμή και χαρά να δουλεύω με και γι' αυτούς τους ανθρώπους!

Καλά που έχω παραστάτη μου τον Άλεξ, επομένως, αφού εγώ, τέτοιος καπνικαρέας που είμαι, έχω μείνει ακόμη στο τραπέζι της μουβιόλας και δεν ξέρω ούτε ένα κουμπί να πατήσω απ' αυτά τα τόσο χρήσιμα διαολομηχανήματα...Έλα να βάλω το μυαλό μου, εσύ τα χέρια σου και οι δύο μαζί το γούστο μας και την κούραση μας! Κι ας πεθάνουμε από υπερκόπωση! του λέω κάθε φορά...Κι αυτός εκεί, στο στουντιάκι με την Ελένη του να μας φτιάχνει και κάνα φαγάκι, εργάζεται αδιάκοπα. Νομίζω ώρες- ώρες ότι θα λαλήσει, θα τιναχθεί απ' το περιστρεφόμενο κάθισμα του και θα τον ρουφήξει ολόκληρο καμιά απ' τις οθόνες των πολλών computers που έχει μπροστά του όλη μέρα! Όσο για μένα, έχω ήδη ακούσει πέντε φορές τα Ημερολόγια της Πλάτωνος απ' το πρώτο ως το τελευταίο track, νιώθω κολυμβητής στην ψυχεδελική νυχτερινή Θάλασσα της και παίρνω δύναμη να παλεύω τα e-mail, που κάποια με χαροποιούν πρόσκαιρα και άλλα με κουράζουν απίστευτα ψυχολογικά. Πάντως, το σκουφάκι που αγόρασα μια λιβανιστή ηλιόλουστη μέρα από κείνο το reggae- shop του Άμστερνταμ, δεν το αποχωρίζομαι! Αντιθέτως, με θλίβει λίγο που καλοκαιριάζει και ως εκ τούτου κάπου θα το καταχωνιάσω...