ΤΑ "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ" ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΣΤΑ ΔΙΣΚΟΠΩΛΕΙΑ!

ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ- ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ- (ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ)

Ο δίσκος της χρονιάς, για να μην πούμε της δεκαετίας, είναι γεγονός πια! Από την περασμένη Παρασκευή πωλείται στα δισκάδικα, αλλά και στα βιβλιοπωλεία του Ιανού στη Σταδίου και της Οδού Πανός στη Διδότου. Παραγωγός του ο ποιητής Γιώργος Χρονάς, που είχε εκδώσει επίσης σε βιβλίο συγκεντρωμένους τους ποιητικούς στίχους της δημιουργού, ενώ μας είχε προετοιμάσει εδώ και αρκετό καιρό με ένα αφιέρωμα που της είχε κάνει στο τεύχος Νο 125 του λογοτεχνικού περιοδικού του. Ομολογώ ότι ανησυχούσα ιδιαιτέρως γι' αυτό το περιβόητο comeback της σπουδαιότερης Ελληνίδας συνθέτριας. Για δυο λόγους: κατά πρώτον, ο προηγούμενος δίσκος της, η Τρίτη Πόρτα (2000) με τη Μαρία Φαραντούρη- και τον Γιώργο Νταλάρα σε ενάμισι τραγούδι- σε στίχους Θόδωρου Ποάλα, δεν είχε καμία σχέση με καμία προηγούμενη δουλειά της Λένας Πλάτωνος, απ' αυτές δηλαδή που δικαίως έχτισαν το μύθο της δικής της πρωτοποριακής παρέμβασης στην ελληνική μουσική. Όχι ό,τι μέσα στην Τρίτη Πόρτα δεν υπήρχαν όμορφα τραγούδια, σαν ακόμη και τον Πρίγκηπα που έλεγε ο Νταλάρας πλάι στο Είμαι του έρωτα παιδί, λόγου χάριν, αλλά όπως και να το κάνεις το όλο πράγμα ακουγόταν σα να...μην ήταν Πλάτωνος. Κατά δεύτερον, γνώριζα πως εδώ και δυο- τρία χρόνια η συνθέτρια μιλούσε με διάφορες εταιρείες προκειμένου να εξέδιδε ένα νέο κύκλο τραγουδιών, πάλι σε στίχους του Ποάλα, με τίτλο Ερωτογραφίες και με πιθανούς ερμηνευτή και ενορχηστρωτή, την Τατιάνα Ζωγράφου και τον Θόδωρο Κοτεπάνο αντίστοιχα. Χαίρομαι εν μέρει που δε βγήκε ο δίσκος αυτός την ώρα τούτη τουλάχιστον, διότι παρ' όλο που η Πλάτωνος ποτέ δεν έπαψε να ενημερώνεται για την ταχύτητα του ήχου και των μουσικών ρευμάτων, είχα την εντύπωση πως σκόπευε να κινηθεί ενορχηστρωτικά, ίσως και συνθετικά, εντός των στενών πλαισίων του λεγόμενου έντεχνου. Ευτυχώς, λοιπόν, που η επάνοδος της στη δισκογραφία γίνεται με ένα άλμπουμ όπως ακριβώς το επιτάσσουν οι καιροί! Πολύ ηλεκτρονικό, μα αποδεσμευμένο από υπερβολικά ενορχηστρωτικά τερτίπια! Με έναν αέρα home- studio, παραδόξως χωρίς να δίνει το παραμικρό δείγμα ερασιτεχνισμού ή σωστότερα μιας low budget παραγωγής. Εάν τα Ημερολόγια έβγαιναν τη χρονιά της Τρίτης Πόρτας, μια οκταετία πριν δηλαδή, απλώς θα λέγαμε ό,τι η Λένα Πλάτωνος κάνει πάλι τα δικά της. Τώρα, όμως, την εποχή που και ο, πιο άσχετος μέχρι πρότινος με την electronica, Έλληνας συνθέτης του λαϊκοέντεχνου ντύνει με λούπες, συνθετητές και breaks τα τραγουδάκια του, η Πλάτωνος έρχεται να ξαναβάλει κανονικά σε όλους τα γυαλιά! Σαν αυτά που φορούσε και καμάρωνε στο εξώφυλλο απ' τις Μάσκες Ηλίου της! Κατά προσωπική εκτίμηση ή μάλλον κατά προσωπικό κόλλημα, τα κομμάτια Ραντεβού, Θάλασσα και Μετακόμιση είναι από τα ωραιότερα που έγραψε στη σχεδόν 30χρονη δισκογραφημένη πορεία της! Το πρώτο με παραπέμπει κάθε φορά στο αγαπημένο σάουντρακ του Mike Oldfield για την ταινία The Killing Fields, το δεύτερο πουθενά (απλώς το λατρεύω!) και το τρίτο, με το trip-hop και προγκρεσσιβοροκάδικο στυλ του, στους Portishead όταν τους πρωτάκουσα το 1995 σε παμπ του Μονάχου κι έπαθα την πλάκα της ζωής μου! Για άλλη μια φορά είναι απορίας άξιο πως η γυναίκα αυτή καταφέρνει και γράφει τόσο προσωπικούς και συνάμα τόσο οικείους προς όλους, στίχους. Ναι, σ' αυτό ομολογώ ότι έχω μεγάλο ταλέντο! παραδέχτηκε η ίδια, χαρούμενη, στο τηλέφωνο κατά τη διάρκεια της εκπομπής. Ακόμη και η Ρωσική Ρομάντζα (Παίζοντας με τη Βικτωρία), που ερμηνεύει στα ρώσικα μια πραγματική Βικτωρία, η καλλίφωνη οικιακή βοηθός της, μοιάζει να είναι κομμάτι που αποχωρίστηκε από το προσωπικό της ημερολόγιο. Αν και αυτό συμβαίνει περισσότερο στην περίπτωση του τραγουδιού για την αιωνόβια μάντισσα Μαριέττα, στον Μιχήλ με την αναπόληση ενός μεγάλου και μάλλον σύντομου έρωτα, στην Πλατεία Καπνικαρέα που ακούγεται σαν τμήμα μιας ψυχαναλυτικής αναδρομής στην παιδική ηλικία και στην τελείως βιωματική Μετακόμιση, εφόσον η μετακόμιση της δημιουργού από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας στον Χολαργό σηματοδότησε και όλο αυτό, για το οποίο μιλάμε όλοι σήμερα και θα μιλάμε για πολύ καιρό ακόμη! Ο Στέργιος Τσιρλιάγκος, ο 30χρονος μουσικός που κάθισε δίπλα στην Πλάτωνος σε συχνά εναλλασσόμενο ρόλο μαθητή και δασκάλου, είναι και ο αφανής ήρωας της υπέροχης αυτής δουλειάς, εκείνος που μετέδωσε στη συνθέτρια τις σύγχρονες γνώσεις του και υπηρέτησε με αγαπησιάρικο τρόπο το όραμα της. Όποιος ακούσει το cd προσεχτικά, αντιλαμβάνεται πόσο δίκαιο είναι που συνυπογράφουν την ενορχήστρωση. Πολύ μεγάλη ιστορία για ένα νέο παιδί, χαμογελούσε σεμνά όταν του είπα πως πιθανώς να μην έχει συνειδητοποιήσει ακόμη πού και σε τι ακριβώς ενεπλάκη το όνομα του και η καλλιτεχνική του υπόσταση. Αφήνω για το τέλος τον Γιάννη Παλαμίδα. Γερός- δυνατός που λένε, σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε που τραγουδούσε και θρυμμάτιζε σε χίλια κομμάτια τη φωνή του στο Σαμποτάζ! Το ίδιο ακριβώς επιτυγχάνει και στο Αλίμονο! Τα εύσημα του πρέπει να πάρει και ο Πέτρος Παράσχης για το artwork, τόσο των Ημερολογίων της Πλάτωνος, όσο και των δισκογραφικών εργασιών που φέρουν την υπογραφή του σ' αυτόν τον διόλου αμελητέο τομέα! Δεν ξέρω για σας, όσοι έχετε ήδη και όσοι πρόκειται να αγοράσετε το cd αυτό, όμως εμένα με έχει γεμίσει χαρά και πληρότητα όπως συμβαίνει με κάθε αυθεντικό έργο τέχνης. Όπως επίσης με χαροποίησε και με συγκίνησε πριν από λίγες ώρες η Πλάτωνος, καθώς μου ψιθύρισε από τηλεφώνου στ' αυτί, σε άψογα αγγλικά το πρώτο της χίπικο τραγούδι που έγραψε στα 1970.

Ραντεβού, λοιπόν, αύριο Τρίτη στις 20.00 στον Ιανό! Προβλέπεται να γίνει το αδιαχώρητο πραγματικά! Στον αστερισμό της Λένας Πλάτωνος!