μνήμη-μάνου-χατζιδάκι-(1994-2010)-μέρος-4ο-η-λένα-πλάτωνος-θυμάται-με-αφορμή-το-΄62-του-μάνου-χατζιδάκι

Ήταν άνοιξη του 1983 και συμπτωματικά επρόκειτο να ταξιδέψω στην Ολλανδία. Ένιωθα μια τρομερή κατάπτωση και έτρωγα τα πάντα, έπινα πολύ κόκα- κόλα και έπαιρνα βιταμίνες, προσπαθώντας να νιώσω καλύτερα, αλλά μην πηγαίνοντας και σ' ένα γιατρό από φόβο. Τότε λοιπόν ήταν που μπήκαμε στο στούντιο για να γράψουμε το ΄62 του Μάνου Χατζιδάκι. Τα τραγούδια ήταν επιλεγμένα από μένα, τη Σαβίνα Γιαννάτου και βασικά τον Αλέκο Πατσιφά. Θυμάμαι, μια μέρα είχα τέτοια καταβολή δυνάμεων που μπήκα στούντιο, κάθισα σε μια καρέκλα και μετά από ένα δεκάλεπτο έφυγα πίσω για το σπίτι μου. Ευτυχώς από τότε δε μού 'χει ξανασυμβεί αυτό. Απορώ πραγματικά πώς μπόρεσα να ολοκληρώσω το άλμπουμ, χωρίς πάλι να σημαίνει ότι δεν είχα κι αναλαμπές. Δε θέλησα να επέμβω πολύ στη μουσική του Χατζιδάκι, έτσι, από άποψη. Προτίμησα όμως να παρέμβω στις αρμονίες του ή να κάνω λίγο πιο επικά κάποια κομμάτια του, όπως το Που το πάνε το παιδί. Μια μέρα ήρθε ο Πατσιφάς και ακούγοντας το Πέλαγο είναι βαθύ, μου είπε να βάλω στο τέλος μια σειρήνα - κάτι πρωτοφανές για τον Πατσιφά, αφού στην ουσία έκανε μουσική παρέμβαση. Του κάναμε τη χάρη και η σειρήνα μπήκε, αφού τό 'θελε τόσο πολύ ο καημένος! Από 'κείνη τη μέρα εγώ δεν τον ξαναείδα κι όποτε ακούω αυτό το τραγούδι του Χατζιδάκι, έτσι όπως το διασκευάσαμε, νιώθω ότι περνάει από μέσα η ψυχή του Πατσιφά. Ήμασταν πολύ χαρούμενες με τη Σαβίνα όταν πήγαμε τον δίσκο τελειωμένο στον Χατζιδάκι. Τον ακούσαμε μαζί. Είπε στη Σαβίνα τα καλύτερα για την ερμηνεία της και σε μένα ότι ποτέ κανένας άλλος συνθέτης δεν είχε κατανοήσει τόσο βαθιά τις αρμονίες του. Καταλαβαίνεις πόσο συγκινητικό ήταν αυτό για μένα! Μετά μάλιστα μου είπε ότι το Χάρτινο το φεγγαράκι, όπως τό 'χα τραγουδήσει εγώ, τού 'χε αρέσει πάρα πολύ και μου πρότεινε μεταξύ αστείου και σοβαρού να κάνει ένα δίσκο με όλα του τα θεατρικά ενορχηστρωμένα και ερμηνευμένα από μένα. Θα σε ήθελα ακόμη πιο τολμηρή! ήταν το σχόλιο του που δε θα ξεχάσω ποτέ και που φανερώνει πόσο προοδευτικός ήταν από μουσικής άποψης και πόσα περίμενε από μένα. Δεν είναι τυχαίο ότι την αμέσως επόμενη χρονιά έμαθα ότι ο Χατζιδάκις λάτρεψε κανονικά τις Μάσκες Ηλίου. Μ' αγαπούσε πολύ ο Μάνος, όπως τον αγαπούσα και τον σεβόμουν κι εγώ. Σημειωτέον, λίγα χρόνια πριν, το 1980, όταν ηχογραφούσε τον Γιάννη Φλωρινιώτη στο Τρίτο Πρόγραμμα με είχε βγάλει από το στούντιο με τους μουσικούς την ώρα που γράφαμε τη Ρόζα- Ροζαλία. Επειδή αργούσε, χτύπησα την πόρτα, μπήκα μέσα και του είπα: Μα, τι κάνετε εκεί; Καθυστερείτε ένα εξαίσιο τραγούδι για να γράψετε τον Φλωρινιώτη; Κι εκείνος απλά μου απάντησε: Τελειώνω, χρυσό μου, τελειώνω. Εκείνη τη μέρα ήταν κι η μοναδική φορά που συναντήθηκα face to face με τη Φλέρυ Νταντωνάκη, η οποία σε ένα άλλο στούντιο τραγουδούσε ξένα rock τραγούδια με τον Δημήτρη Λέκκα, αν τα λέω καλά. Την έχω ακόμη στ' αυτί μου να ερμηνεύει θεσπέσια το Fool on the Hill των Beatles! Θυμάμαι και τί μέρα ήταν, Κυριακή και σχόλη, αλλά στο Τρίτο Πρόγραμμα δουλεύαμε φουλ! Ευτυχισμένες μέρες, Αντώνη! Η είδηση του θανάτου του Μάνου με βρήκε στο κρεβάτι με βαριά κατάθλιψη, αφού είχαν προηγηθεί ο θάνατος του πατέρα μου και το εγκεφαλικό της μητέρας μου. Με είχε ειδοποιήσει βέβαια τηλεφωνικά για τον χαμό του ο Μιχάλης Γρηγορίου, ο οποίος ήταν χάλια και έκλαιγε με λυγμούς. Τολμώ να πω ότι το αφιέρωμα που του γινόταν επί μια ολόκληρη εβδομάδα από το Τρίτο Πρόγραμμα ήταν το καλύτερο χάδι για την πονεμένη ψυχή μου. Μια κανονική πνευματική ανάταση που με έφερε πάρα πολύ κοντά του. Σήμερα επίσης είμαι πολύ κοντά του με έναν άλλο τρόπο. Ο Χατζιδάκις είναι κατ' αρχάς η παιδική μου ηλικία: το πρώτο τραγούδι που έπαιξα στο πιάνο και τραγούδησα σε ηλικία τεσσάρων ετών ήταν το Γαρύφαλλο στ' αυτί! Έχει σφραγίσει την πορεία μου από το ξεκίνημα μου μέχρι τη στιγμή αυτή που μιλάμε. Μετά τον πατέρα μου, ήταν και θα είναι ο μεγάλος μου δάσκαλος και το Τρίτο Πρόγραμμα το καλύτερο μου σχολείο... * καταγραφή τηλεφωνικής συνομιλίας της Λένας Πλάτωνος με τον Αντώνη Μποσκοΐτη, βράδυ Δευτέρας 14 Ιουνίου 2010

** σ' ευχαριστώ, Λένα! Που με κάνεις να νιώθω ότι κάπως έτσι καταγράφεται η ιστορία της σύγχρονης τέχνης στη χώρα μας!