μνήμη-μάνου-χατζιδάκι-(1994-2010)-μέρος-8ο-ο-λόγος-στους-συναδέλφους-του-your-hand-in-mine-αλέξανδρος-εμμανουηλίδης

Το να μιλήσει κανείς για τον Χατζιδάκι, όσο εκτενής και να είναι η μελέτη του, περιορίζεται στα όρια της εισαγωγής, εφόσον υπάρχουν Τα σχόλια του Τρίτου και Το χαμόγελο της Τζοκόντας. Εξάλλου είναι μεγάλο λάθος, οποιοσδήποτε άνθρωπος, συμπεριλαμβανομένου του περί ου ο λόγος, να ανάγεται σε αυθεντία. Είναι περιττό και σχεδόν αστείο να μείνουμε στο συνθετικό του ταλέντο και την ικανότητα του να εμπνέει τους ανθρώπους γύρω του. Θεωρούμε ότι ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν από τις πιο εξελιγμένες πολιτικές μορφές της σύγχρονης Ελλάδας. Ήταν ο άνθρωπος που πίστευε στην αισθητική και όχι στον ακαδημαϊσμό, στην ποιότητα των ανθρώπων και όχι των θεσμών, ήταν ο «δεξιός» για τους αριστερούς και ο «αριστερός» για τους δεξιούς. Αλλά πάνω από όλα ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις ο πραγματικός…όχι αυτός ο συμπαθητικός χοντρούλης μέσα από το παραμορφωτικό φακό δύο νεαρών μουσικών που τον θαυμάζουν, ήταν ο Χατζιδάκις για τον ίδιο, και μόνον αυτός θα μπορούσε να μιλήσει για τον εαυτό του χωρίς φόβο και πάθος, έχοντας την αμνηστία των εχθρών του, όπως και κάθε πεθαμένος…
Από τα Σχόλια του Τρίτου (εκδόσεις Εξάντας), βρήκαμε ένα κείμενο που αναφέρεται στην άποψη του για την παιδεία και ειδικότερα τη μουσική παιδεία και πως μεταδίδεται…
«…Κι όσο για τους μεγάλους μουσικούς του παρελθόντος , που έγχρωμοι και σε παλιές κορνίζες στολίζουνε τους υγρούς τοίχους των αιθουσών διδασκαλίας και τρομοκρατούν τους νέους μαθητές, λες και γεννήθηκαν, ζήσαν και γράψαν όσα γράψανε, για να πεθάνουν γέροι και ανέραστοι, και σαν κακοί μάγοι, ν’ αφήσουν πίσω τους επίτηδες, συνθέσεις δύσπεπτες μ’ αδιάβαστους κανόνες γραμματικής και συντακτικού, τακτοποιώντας έτσι τους ήχους δια παντός και «Λίαν καλώς», εκ της φύσεως και εκ των μουσικών οργάνων, όπως θάλεγεν αείμνηστος καθηγητής της Μουσικής μας Ιστορίας.»

Γιώργος Παπαδόπουλος - Μάνος Μυλωνάκης (Your Hand In Mine), συνθέτες

Στα 13 μου, ακούγοντας ηλεκτρονική μουσική, ο Χατζιδάκις ήταν για μένα άγνωστη λέξη. Ακόμα κι αν ήξερα δυο – τρία τραγούδια του ως άκουσμα, σίγουρα δεν ήξερα ότι ήταν δικά του. Μπορεί και να τον μπέρδευα με τον Θεοδωράκη!
Στα 18 μου, ακούγοντας πανκ και ροκ, ο Χατζιδάκις ήταν απαγορευμένη λέξη, αφού εμείς οι σκληροπυρηνικοί δεν καταδεχόμασταν τον λυρισμό του!
Στα 23 μου, ακούγοντας όλους τους τραγουδοποιούς του '60, '70, '80, '90, ο Χατζιδάκις ήταν για μένα κατι σαν τον Μπετόβεν! Καταπληκτικός, αλλά δεν μπορούσα να τον εντάξω στην καθημερινότητά μου.
Σήμερα που όλες μου οι επιρροές , ζητάνε μια θέση στην δημιουργία μου, ο Χατζιδάκις είναι εκεί και με παροτρύνει να γίνω πιο μελωδικός, να παίξω με τις αρμονίες και να πατήσω πάνω στην όποια διαφορετικότητά μου. Είναι απίστευτο, πως ένας δημιουργός που απείχε τόσα χρόνια απ’ τα ακούσματά μου είναι τόσο παρών στην σκέψη μου και στην συνείδησή μου. Μάλλον αυτό είναι και το μεγαλείο του, το οποίο ανακαλύπτω μέρα με τη μέρα.

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, τραγουδοποιός