ΟΞΩ ΦΤΩΧΕΙΑ!

Τώρα που ανάρτησα και το δεύτερο review από την πρόβα της Πλάτωνος (μη δυσαρεστήσω κιόλας τους επισκέπτες του blog μου), ας επιστρέψω στα δικά μου, που δεν είναι και τόσο ευχάριστα. Πραγματικά αν δεν υπήρχε αυτή τη στιγμή η Λένα με το καβαφικό project και το επερχόμενο τριήμερο στην Επίδαυρο, δεν τό 'χα τίποτα να φουντάρω απ' το μπαλκόνι...Δεν έχω ξανανιώσει τέτοια τρομερή πίεση στα δέκα χρόνια που εργάζομαι- να το πούμε- ως επαγγελματίας. Τις επόμενες μέρες θα ειδοποιήσω τη σπιτονοικοκυρά ότι αφήνω το διαμέρισμα της πλατείας Βικτωρίας, λόγω αδυναμίας μου να πληρώσω το ενοίκιο. Ευτυχώς που είχα δώσει δύο νοίκια μπροστά όταν μπήκα μέσα, οπότε έχω λίγο ακόμη χρόνο. Τι θα μου πει; Ότι το συμβόλαιο ήταν διετές και λήγει τον Νοέμβριο; Ε, θα της πω κι εγώ ότι άμα της αρέσει να μ' έχει τσάμπα, ας μη μ' αφήσει να φύγω. Φαντάζομαι όταν της εξηγήσω ότι δεν πληρώνει κανένας εργοδότης πλέον, θα με καταλάβει. Ούτε μού ειν' ευχάριστο να τηλεφωνώ κάθε τέλος του μήνα, όπως συνέβη τους δύο τελευταίους μήνες, ζητώντας απ' τη μάνα μου- 36 ετών άνθρωπος- τα χρήματα του ενοικίου, μαζί και τους λογαριασμούς που τρέχουν αμείληκτοι. Πως κατάντησα έτσι, εγώ που έπαιρνα αξιοπρεπή χρήματα τα τελευταία χρόνια και δεν είχα ανάγκη κανέναν, πέραν των δυνάμεων μου; Πως ανατράπηκαν όλα μέσα σε τρεις μόνο μήνες; Τρίτο μήνα απλήρωτος από το δίφωνο (δεν πληρώνουν, λέει, οι διαφημιστικές και ως εκ τούτου δεν ρέει το χρήμα), όπως και το ίδιο ακριβώς διάστημα απλήρωτος από το ραδιόφωνο (εκεί συνεχίζεται η απεργία των ηχοληπτών του σταθμού). Σύνολο: περίπου δυόμισι χιλιάδες ευρώ κι από τις δύο αυτές δουλειές μείον...Ειδικά όταν ένα μήνα δεν εισπράξεις, αδυνατείς να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις του επόμενου, το πράγμα πάει μύλος δηλαδή. Μην αναφέρω και την απαράδεκτη κατάσταση με την υποτιθέμενη κραταιά Victory Media που μού 'χει φορέσει εδώ και τρία χρόνια ένα φέσι εξίμισι χιλιάδων ευρώ για τη σκηνοθεσία μου σ' αυτή τη σειρά των dvd για το λαϊκό τραγούδι. Υπάρχουν και χειρότερα, ο Μπαλαχούτης έχει φεσωθεί πολύ πιο άγρια μαθαίνω. Μέσα σ' όλη αυτή την τραγική κατάσταση, μου χάλασε το laptop (διστάζω και να ρωτήσω πόσο μπορεί να κοστίζει η βλάβη), έχασα ένα γεμάτο πακέτο τσιγάρα (ξέρεις τί 'ναι 3,40 ευρώ τη σήμερον ημέρα;) και ξέχασα κάπου και τα γυαλιά ηλίου (ελπίζω να τα βρω, διότι ποιος δίνει ένα πενηντάρικο τώρα σε καινούργια; Προτιμώ να γίνω σαν τον Φούντα στη Στέλλα, πού 'χε αγκαλιά τη Μελίνα στην παραλία και φώναζε Καίγε, ρε ήλιε, ώσπου να μας κάψεις)! Απ' αύριο, επίσης, internet τέλος! Διακόπτω τη σύνδεση σε μια ύστατη προσπάθεια να ξαλαφρώσω οικονομικά. Κι επειδή ούτε φράγκα θα παίζουν για ξημεροβραδυάσματα στα internet- cafe, με βλέπω να αραιώνω αναγκαστικά απ' τη μπλογκόσφαιρα. Το μόνο καλό και που κατά 90% μπορεί να πραγματοποιηθεί σε κάνα μήνα από τώρα είναι να μετακομίσω σε ένα νέο δυάρι στο Παγκράτι. Επειδή δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω στο Κερατσίνι και στους δικούς μου, ένας άνθρωπος, φύλακας- άγγελος μου την τελευταία δεκαετία, μου παραχωρεί το εν λόγω διαμέρισμα δικής του ιδιοκτησίας. Στα δύσκολα χρειάζονται οι φίλοι, οι δικοί μας άνθρωποι, αν και το συγκεκριμένο άτομο μού 'χει αποδείξει έμπρακτα την αγάπη και τη στήριξη του. Εν κατακλείδι, σύντομα τέλος η πλατεία Βικτωρίας (άι σιχτίρ, καλύτερα, μπούχτισα να πετάγομαι για τσιγάρα και να με ζώνουν οι...Ταλιμπάν κι οι μάγισσες, όχι με ομπρέλες, της Αρλέτας, αλλά με μπούργκες) και πάμε για ένα νέο ξεκίνημα! Δεν αποκλείεται να με δείτε κρυμμένο στην κουζίνα κανενός McDonalds να φτιάχνω χάμπουργκερ για κοιλαράδες οικογενειάρχες. Αχ, πως καταντήσαμε, απ' τα ψηλά στα χαμηλά, σαν λαϊκό άσμα του Καζαντζίδη. Ποιος; Εγώ, που όποτε έμπαινα σε ταβέρνα και δεν υπήρχε θέση, έλεγα μέσα μου Να σηκωθούν εδώ και τώρα όλοι οι μαλάκες μικροαστοί για να κάτσω με την παρέα μου! Πάρ΄τα τώρα, αιθεροβάμονα Υδροχόε, ψωνάρα, κουλτουριάρη, καλλιτέχνη μου! Μια χαρά ειν' οι μαλάκες μικροαστοί κι αυτοί τουλάχιστον έχουν μια στέγη να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω. Εσύ να δούμε πως θα τα βγάλεις πέρα στο μπουρδέλο που σού 'λαχε να ζήσεις χωρίς κανένα φως στον ορίζοντα...
ΚΚΚ
* στη photo του post, ο bosko σε κάνα χρόνο από τώρα...
** πάντως, η μάνα μου έγραψε πάλι! Όταν την ενημέρωσα ότι εδώ και μια βδομάδα τη βγάζω με φακές στο ταπεράκι, είπε το εξής: Φαινόσουν ότι θά 'παιρνες τον κακό το δρόμο, απ' όταν ήσουν 17 ετών με κάτι μαλλιά σαν τον Άι- Γιάννη τον Ρώσο κι αντί να φορέσεις ένα ρούχο της προκοπής, μού 'βαζες το κιλίμι, φτυστός ο Χατζηχρήστος απ' το χωριό, και το λαχουρέ πουκάμισο που ήταν ίδιο σχέδιο με την κιλότα της Joan Baez!