...μας...

Με πόναγε ολόκληρο το σώμα μου σήμερα, λες κι ήταν το βαρύτερο πράγμα του σύμπαντος. Ο χρόνος μολύβι. Αναταραχή. Στο διάολο όλα. Κι οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κατά της ξενοφοβίας που συνεχίζονται στην πλατεία Βικτωρίας- όπλα δίχως σφαίρες- κι εκείνος ο νεαρός με τα ράστα μαλλιά που μου μίλησε λες και τού 'χαν βάλει κασέτα, αφού μου προώθησε μία μπροσούρα. Τη διαβάζω τώρα: Μπορεί να γίνει στάση πληρωμών του χρέους; γράφει πάνω- πάνω, δίπλα από μια σφιγμένη μαύρη γροθιά.

Ξεσκαρτάρω το αρχείο μου, χαρτομάνι, συνεντεύξεις, κριτικές, αποκόμματα κομματάκια, δημοσιευμένα μνημόσυνα για φίλους που έφυγαν. Περπατάμε στην προοπτική μιας άξενης νύχτας αγκαλιά με τους ίσκιους της νεκρής μνήμης, φτάνοντας στο σημείο το γνωστό που γίνεται η έπαρση της επόμενης μέρας.

Συναντιέμαι στου Ψυρρή με τον rena fan- κατά κόσμον, Απόστολο Πούλιο- συνταξιούχοι της περιπέτειας, πιστεύοντας πως θα μας ξεβράσει κάποτε η ιστορία της μουσικής και του θεάτρου. Η θεατρολόγος και μεταφράστρια Κατερίνα Κωνσταντινάκη αρνείται να φωτογραφηθεί. Με το ζόρι της αποσπάω τούτη την πόζα. Μαθαίνω πως το σενάριο που γράφουν αυτόν τον καιρό με τον Έκτορα Λυγίζο είναι σαν το γιοφύρι της Άρτας, ένα πράγμα. Έχουμε ένα κοινό όλοι μας: γεννηθήκαμε από μαθηματική συνουσία, η κουβέρτα που μας τύλιξαν γεμάτη κολπικά υγρά και αίματα, μας φάνηκε σαν κραυγή σάβανου, την ώρα που οι κυψελίδες των πνευμόνων μας τεντώνονταν να ρουφήξουν την αγωνία του πρώτου αέρα.