για-το-coatti-(1977)-του-σταύρου-τορνέ

Ο Σταύρος και η Charlotte, ένας Έλληνας και μια Ολλανδέζα, είναι μετανάστες στη Ρώμη του 1977. Παρά τις πολιτισμικές διαφορές τους, τούς ενώνει η Μεσόγειος που είναι ένας τόπος πραγματικής πνευματικής απόλαυσης.
Ο μποέμ Σταύρος τη λατρεύει τη Charlotte του και με λίγα δανεικά χρήματα την πείθει να ξεκινήσουν ένα ταξίδι στην ιστορία και στην εποχή που ζουν.
Η γειτονιά του Τραστέβερε, όπου κατοικούν, δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή κυπριακή πρωτεύουσα, διαδηλώσεις για τα αιματοκυλίσματα του Ισραήλ δηλαδή και Βιετναμέζους μετανάστες, αρμονικά ενταγμένους στο υπόλοιπο σύνολο.
Η γειτονιά τους έχει μονάχα πλήθος διανοητών της αριστεράς, καλλιτέχνες και δημοσιογράφους.
Η αλήθεια που αναζητούν εκφράζεται μέσα από τη μαρξιστική σκέψη ενός φτωχού εργάτη της Νότιας Ιταλίας.
Σιγά- σιγά ο Σταύρος και η Charlotte από μετανάστες γίνονται φυγάδες ενός κόσμου που εθελοτυφλεί και μιας κοινωνίας που τρώει τα καλύτερα παιδιά της. Στα πρόσωπα αυτών των δύο ανθρώπων ενσαρκώνεται ολόκληρο το διεθνές αριστερό κίνημα: ουμανιστικό, ευαίσθητο, προδομένο, απογοητευμένο, κυνηγημένο, σκεπτικιστικό, υπαρξιακό και συντροφικό.
Η Liberation είχε χαρακτηρίσει το Coatti του Σταύρου Τορνέ, ταινία μόνο για τους λίγους παρόντες τρελούς του κινηματογράφου!
Ασπρόμαυρη, γυρισμένη με ρετάλια φιλμ 16 χιλιοστών, που κατάφερε ο ιδρυτής της σχολής του Φτωχού Κινηματογράφου να μαζέψει από φίλους του.
Στη συγκεκριμένη ταινία του Τορνέ (η τρίτη μαζί με τα δύο ντοκιμαντέρ που γύρισε στην Ιταλία των 70s), δεν υπάρχει καμία γραμμική αφήγηση. Πλάνα της μίας σκηνής μπαίνουν εμβόλιμα στην άλλη, βουβάλια και κουρεμένα πρόβατα διασχίζουν χωράφια και παραλίες, ένα σπαστικό αγοράκι παίζει φυσαρμόνικα, οι διάλογοι θυμίζουν το αριστουργηματικό Η μαμά και η πουτάνα του Ζαν Ιστάς. Ένα απόλυτα ποιητικό χειροποίητο σινεμά με μόνη μουσική υπόκρουση το πένθιμο τσέλο της Charlotte van Gelder.
To Coatti του Τορνέ έκλεισε την πρώτη χτεσινή μέρα του φεστιβάλ Εικόνες και Όψεις του Εναλλακτικού Κινηματογράφου εδώ στη Λευκωσία και πολύ το χάρηκα, αφού το αναζητούσα για χρόνια. Ας ευχαριστήσω λοιπόν τον φίλο και συνάδελφο Σταύρο Καπλανίδη που έφερε μαζί του αυτές τις σπάνιες κόπιες. Απόψε προβλέπεται επίσης πολύ ενδιαφέρον το πρόγραμμα με τρεις μικρού μήκους ταινίες του κινήματος Fluxus (οι δύο απ' αυτές καταγράφουν τις συνέπειες της χρήσης LSD), μία ταινία του καταραμένου ομοφυλόφιλου Ντέρεκ Τζάρμαν και ακόμη δύο ταινίες του Σταύρου Τορνέ. Επί της παρούσης, ετοιμαζόμαστε για μία περιήγηση στα, ανοιχτά για τον κόσμο πλέον, κατεχόμενα. Καλό μήνα σε όλους από την ηλιόλουστη Κύπρο!