on-the-birthday-road

Ο ευγενής Κερκυραίος Παναγιώτης Παγιάτης κυκλοφορεί στους δρόμους της Αθήνας με το σακίδιο στην πλάτη. Μέσα στο σακίδιο του κουβαλά πάντα τις πιο εξελιγμένες γιαπωνέζικες τέχνες. Όχι τις πολεμικές, αλλά τις αμιγώς καλλιτεχνικές. Είναι ο άνθρωπος, με τον οποίο συνεργάζομαι αυτό τον καιρό στην κατασκευή της προσωπικής μου ιστοσελίδας, εφόσον, καλό και άγιο το blog, αλλά δεν βοηθάει και πολύ σε κάποιες σοβαρές επαφές που προέκυψαν τελευταία με το εξωτερικό.
Τον Παναγιώτη πέτυχα χτες το μεσημέρι έξω από την αμπαροκλειδωμένη Οδό Πανός του Γιώργου Χρονά και τον φωτογράφισα την ίδια στιγμή που ολόκληρη τούτη η πόλη εξακολουθούσε να φλέγεται.
Τα έργα της ζωγράφου Καίτης Μαυρομμάτη μερικές ώρες αργότερα ήταν ανάσες πραγματικής δροσιάς και μάλιστα από τον δέκατο όροφο μιας πολυκατοικίας με σπάνια νυχτερινή θέα. Σαν κι αυτό εδώ που δεν το πουλάει, αφού είναι το μόνο που της έχει απομείνει από την πρώιμη περίοδο της των αρχών του 1980: τότε που άφηνα λευκά τα ανθρώπινα χέρια, ενώ σήμερα δεν μπορώ να μην τα χρωματίσω, μού εξηγούσε χαρακτηριστικά.

Η Καίτη γιόρτασε τα γενέθλια της με τη συντροφιά της καλής της φίλης, Λένας. Γνωρίστηκαν το 1985 όταν η ζωγράφος είχε τηλεφωνήσει στη συνθέτρια με σκοπό να την καλέσει σε μία έκθεση της.

Στα γενέθλια ήταν ακόμη η Ζίνα Παπαδοπούλου με τον αδερφό της, Πέτρο. Πρόκειται για τα παιδιά- δημιουργούς animation, που έφτιαξαν τα δύο πρώτα official clips από τα Ημερολόγια της Λένας, προτού ακόμη κυκλοφορήσει το cd. Το ένα μάλιστα απ' αυτά, το Ραντεβού, βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κύπρου. Πίσω από τον Πέτρο, όρθιος, διακρίνεται και ο Γρηγόρης Γρηγορόπουλος, συνθέτης ηλεκτροακουστικής μουσικής και υπεύθυνος για τα soundtracks των δύο Κακών του Νούσια. Όσο για μένα, προτίμησα να χωθώ σε μια γωνιά της βεράντας, παίζοντας με τη Μελίνα- τη γλυκύτατη 12χρονη κοκερίνα της Καίτης- και τσακίζοντας τα καναπεδάκια με τον καπνιστό σολωμό. Να ζήσεις, Καιτούλα, να σε χαιρόμαστε και να σκίσει η επόμενη σου έκθεση, για την οποία ακούγεται ότι θα περιέχει πολλές εκπλήξεις!

δεσποινίς-ετών-39-διαχρονική-κυριακάτικη-μελαγχολία

Σα να γεννηθήκαμε σε άλλη Ελλάδα, μου φαίνεται...

Η Δεσποινίς ετών 39 ήταν η ταινία που με μελαγχολούσε από μικρό παιδάκι, ταυτισμένη απόλυτα με τα ψυχοπλακωτικά αδιέξοδα των Κυριακάτικων μεσημεριών. Γυρίστηκε στην Αίγυπτο και πρωταγωνιστούσαν ο Βασίλης Λογοθετίδης με την Σμάρω Στεφανίδου. Αρκετά χρόνια μετά γυρίστηκε κι ένα remake με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και την αδερφή του, Μήτση, στους αντίστοιχους ρόλους. Μόνο που το απαισιόδοξο τέλος της πρώτης ταινίας είχε αντικατασταθεί από ένα ανούσιο και ίσως επιβεβλημένο μέσα στη δικτατορία happy end. Θυμάμαι κάτι που είχε γραφτεί από έναν προοδευτικό κριτικό κινηματογράφου: Είναι μια μίζερη ταινία- έλεγε- διότι ο Αλέκος Σακελλάριος αφήνει τους ήρωες του έρμαια της μικροαστικής μοίρας τους. Για μένα, όμως, εκεί ακριβώς έγκειται η γλύκα αυτού του φιλμ. Ούτε τόσο στη μουσική- σκέτο κλάμα, ούτε στην εμπνευσμένη σκηνοθεσία του συντηρητικού γεννήτορα του εγχώριου λαϊκού σινεμά με πολύ γενικά θεατρικά πλάνα που καταλήγουν σε κοντινά για να υπερθεματίσουν τη μοναξιά των δύο τραγικών ηρώων. Όπως συμβαίνει στο τελευταίο τρίλεπτο της πρώτης και αξεπέραστης Δεσποινίς ετών 39, που μπορείτε να θυμηθείτε στο video του post. Ο Λογοθετίδης σωριάζεται στην καρέκλα και ο ψυχικός πόνος δεν τον αφήνει σχεδόν να μιλήσει. Μόνο το fade out του φακού σβήνει τον πόνο του, αφού προηγουμένως έχει πάρει στα γόνατα του την αγαπημένη γεροντοκόρη αδερφή του. Η συγκίνηση και η μελαγχολία που αποκομίζει ο θεατής μόνο με ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη θα μπορούσαν να παραλληλιστούν. Το κινηματογραφικό Τραγούδι της χαμένης Κυριακής, της μαυρόασπρης ή- σωστότερα- της μαύρης Κυριακής και μια διαχρονική μελαγχολία που παραμένει αγέραστη και ελκυστική επί μισό αιώνα και περισσότερο!

ταϋγέτη-ξωτικό-μεσημεριού-στο-κέντρο-της-αθήνας

Υπήρξε μακράν η πιο άσχημη του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Ξεχώρισε με μία μόνο ατάκα που της δόθηκε μέσα στην πλειάδα των ηθοποιών-κολοσσών της Κάλπικης λίρας του Γιώργου Τζαβέλλα. Μετά την είδαμε ως υστερικιά θεία του Θανάση Βέγγου, γεροντοκόρη διψασμένη για έρωτα και συντηρητική γραμματέα. Δυστυχώς δεν την είδαμε ποτέ ως μέλος των θιάσων που γύριζαν στα βουνά τον καιρό της Αντίστασης. Για τις αριστερές πεποιθήσεις της φυλακίστηκε και εξορίστηκε στη Μακρόνησο, τον Άι- Στράτη και τα άλλα διαβόητα κολαστήρια. Δεν ήταν ετοιμόλογη σαν τη Βασιλειάδου, ούτε σκληρή σαν τη Νοταρά. Ποιος ξέρει αν της άρεσε κατά βάθος να υποδύεται πάντα την καρικατούρα, τη γυναίκα- ανθρωποδιώκτη. Και γι' αυτό ίσως μέχρι το τέλος της να περιέφερε στους δρόμους της Αθήνας μια συμπαθητική τρέλα, ντυμένη αρχόντισσα περασμένων εποχών, απόμακρη και συνάμα γοητευτική, σαν ζωντανό κινούμενο μουσείο, σαν ηρωίδα του Γρηγορίου Ξενόπουλου και του Ανδρέα Εμπειρίκου, καρτούν technicolor της δεκαετίας του 1930, καλόκαρδη μάγισσα με ημίψηλο καπέλο πάνω σε νοερό σκουπόξυλο, αρχαιολογικό καλοδιατηρημένο εύρημα των Πυραμίδων της Αιγύπτου, υπερμεγέθες μπιμπελό που βγήκε απ' το σκονισμένο ντουλάπι της προγιαγιάς πια, φιγούρα που απόδρασε από εξώφυλλο δίσκου μιας swing μπάντας της Νέας Ορλεάνης. Την Ταϋγέτη συνάντησα στον ηλεκτρικό της πλατείας Βικτωρίας- θα ήταν 1995 ή ΄96- ντυμένη στην τρίχα, βαμμένη και στολισμένη υπερβολικά σαν λατέρνα πλακιώτικων στενών. Κρατούσε ομπρέλα, κοιτούσε στην απόλυτη ευθεία με το κεφάλι ψηλά, όλο σνομπισμό για τους γύρω της και για τα εγκόσμια γενικότερα. Θυμάμαι παρ' όλα αυτά το ένα της πόδι μπανταρισμένο με βαμβάκι που προεξείχε και με σαγιονάρα. Στο άλλο φορούσε τακούνι. Γειά σας, κυρία Ταϋγέτη! της είπα όλο ευγένεια κι αυτή απλώς γύρισε το κεφάλι, χαμογέλασε σαν νά 'χε ακούσει το μεγαλύτερο κομπλιμέντο κι απάντησε μ' ένα νεύμα. Την παρακολούθησα να χάνεται προς την οδό Φυλής των οίκων ανοχής και των περιθωριακών στοιχείων, που ανέκαθεν συμπαθούσα. Αν δεν ήταν μεσημέρι, θα ορκιζόμουν πως την άκουσα να μονολογεί ολόκληρο το Ερωτικό κάλεσμα του Μενέλαου Λουντέμη ή αποσπάσματα από την Σονάτα του Σεληνόφωτος του Ρίτσου. Η Ταϋγέτη τότε τα είχε πατημένα τα ογδόντα. Έζησε μέχρι το 2003 με τον θάνατο της να περνάει σχεδόν απαρατήρητος από τα δελτία ειδήσεων. Άλλοι την είπαν κωμικό που έφυγε πλήρης ημερών, άλλοι, ακόμη μία ηρωίδα της Εθνικής Αντίστασης και φανατική κομμουνίστρια, ενώ οι νεότεροι δεν ήξεραν καν ποια ήταν. Εγώ πάντως θα την έλεγα ξωτικό του μεσημεριού μου στο κέντρο της Αθήνας που πέρασε από δίπλα μου και δεν πρόλαβα έστω να το αγγίξω.

KKK

* αφιερωμένο στον Σιδερή Πρίντεζη

ελληνικές-και-ξένες-μπαλάντες-στο-κανάλι-1-του-πειραιά

Η διασκευή της Tori Amos στο Smells like teen spirit των Nirvana, η Αίθουσα αναμονής με τη Λένα και τη Σαβίνα, το Ποτάμι της Joni Mitchell, τα Διαμάντια και η σκουριά της Joan Baez, η ερωτική επίκληση του Nick Cave- Sweetheart come, ο Δωρητής σώματος του Γιάννη Παλαμίδα, οι μελοποιημένοι Γιώργος Σεφέρης και Κωνσταντίνος Καβάφης από τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη και τα Φώτα που Σβήνουν, η Etten που τραγουδάει Roy Harper, ο κινηματογραφικός Yann Tiersen και η αθυρόστομη Martha Wainwright- Bloody mother fucking asshole είναι οι καλλιτέχνες με τα κομμάτια τους που θα ακουστούν στη σημερινή εκπομπή μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά (www.kanaliena.gr) στους 90,4. Συντονιστείτε για μία ώρα, από τις 17.00 έως τις 18.00 το απόγευμα.

love-is-the-devil-lena-is-the-critic

Ο Francis Bacon υπήρξε ένας μηδενιστής που εξόρκισε τον θάνατο μέσα από αλλεπάλληλους οργασμούς καθ' όλη τη ζωή του. Για να μιλήσουμε λίγο πιο ανάλαφρα, ήταν ένας τέλειος εκφραστής του ζωδίου του, του Σκορπιού. Βαθιά η σχέση του με το θάνατο, πανσεξιστής και διεστραμμένος, ακραία συναισθηματικός, ερωτευμένος με τη μοναξιά, παραδόξως κοινωνικότατος και με μιαν εκλεπτυσμένη όραση, πηγή της μεγάλης τέχνης του. Προσωπικά, θεωρώ αποκρουστικό τον παρακμιακό βίο του Bacon, σέβομαι απόλυτα όμως τη δύναμη του να τον μεταβάλλει σε μία αξιόλογη εικαστική δημιουργία. Η ταινία Love is the devil χωρίζεται σε φάσεις που μοιάζουν αποσπάσματα των ημερολογίων του, γιατί αρκετά συχνά παρατίθεται μια αράδα σκέψεων του ζωγράφου για τη ζωή και το θάνατο. Η σκηνοθεσία του John Maybury είναι τέλεια, αναφορικά με την ανάδειξη της θανατολάγνας και κυνικής πλευράς του Bacon, χωρίς να παραλείπει μερικές καίριες αποκαλύψεις του πλούσιου συναισθηματικού του κόσμου. Ο Derek Jacobi είναι καταπληκτικός και δε μπορούμε να φανταστούμε ιδανικότερο ενσαρκωτή του καταραμένου καλλιτέχνη. Εξαιρετικός επίσης και ο Daniel Craig στο ρόλο του ναρκομανούς διαρρήκτη και εραστή του. Σκηνές από την ταινία που μου εντυπώθηκαν ήταν η σταδιακή εξαφάνιση του Daniel Craig πάνω σ' έναν ξύλινο δίσκο μέχρι που τον καταπίνει το σκοτάδι, σαν μία τελεία- ποιητική sequence φανερά επηρεασμένη από τον Καθρέφτη του Ταρκόφσκι, όπου μία σταγόνα νερού πάνω σ' ένα γραφείο με τη συνοδεία μιας αγχώδους μουσικής εξατμίζεται σιγά-σιγά μέχρι εξαφάνισης. Ακόμη, το σημείο αυτοκτονίας του εραστή μετατρέπεται σε τέχνη, εν προκειμένω σε ένα πίνακα ζωγραφικής, κλεισμένο σε κλουβί, το οποίο επισκέπτεται ο Bacon και φιλοσοφεί θλιμμένος- ο σκηνοθέτης δείχνει με τρόπο συγκλονιστικό τον προσωπικό εγκλεισμό του Bacon στην ατελείωτη μοναξιά του. Όσο για το gros plan στο ρολόι χειρός του ζωγράφου που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και κλείνει το φιλμ είναι ένα ξεκάθαρο σχόλιο για τον αδυσώπητο χρόνο που εκμηδενίζει κάθε οντότητα και κατά συνέπεια μέσα του εκμηδενίζεται και ο καλλιτέχνης, ορίζοντας το δικό του τέλος μ' αυτό της ταινίας. Η μουσική από τον Ruichy Sakamoto είναι ένα μινιμαλιστικό αριστούργημα με εναλλαγές κλασικών θεμάτων παιγμένα στο πιάνο και βίαιων ηλεκτρονικών ήχων. Από τις λίγες φορές σε βιογραφική ταινία, όπου η μουσική του συνθέτη διαβάζει κανονικά τις ψυχικές εκφάνσεις του βιογραφούμενου προσώπου και των γύρω του χαρακτήρων.

* όχι, δεν αντέγραψα σχόλιο του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου πριν από κάποια προβολή της ταινίας στην κρατική τηλεόραση, απλά η Λένα Πλάτωνος μού ζήτησε να δει το Love is the devil, αφού την ενδιέφερε τόσο η ζωή του εκκεντρικού ζωγράφου, όσο και η μουσική του Ιάπωνα συναδέλφου της, Sakamoto. Το ίδιο φιλμ εγώ το είχα πρωτοδεί σε δημοσιογραφική προβολή στις 10 το πρωί και απ' ότι θυμάμαι όσοι κριτικοί βρισκόμασταν μέσα στην αίθουσα είχαμε ρίξει τον ύπνο του δικαίου...Φυσικά δεν έφταιγε η ταινία, αλλά το πρωινό ξύπνημα κάθε φορά, εξ ου και από τις κριτικές ταινιών πέρασα στις κριτικές δίσκων, δίχως συγκεκριμένο ωράριο -ας την πούμε- προεργασίας. Λίγα χρόνια αργότερα που ξανάδα το Love is the devil σε dvd το επανεκτίμησα. Το post αποτελεί σύνοψη μιας συζήτησης που είχαμε με τη Λένα για την εν λόγω ταινία αμέσως μετά την προβολή της.

no-shakespeare-please-άρτζι-μπούρτζι-και-λουλάς-στο-κηποθέατρο-παπάγου

Μόλις γύρισα από το Κηποθέατρο Παπάγου και το έργο της Μπέσσυς Μάλφα No Shakespeare please. Υποθέτω ότι η παράσταση τέτοιαν ώρα θα τελειώνει, αλλά εγώ έφυγα στο διάλειμμα, πράγμα που μου συνέβη για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ελπίζω να μη στενοχωρώ την αγαπητή φίλη που μου εξασφάλισε την δωρεάν είσοδο στην παράσταση (διότι αν είχα δώσει το εικοσάευρω τώρα θά 'κλαιγα κιόλας), όμως ήταν υπεράνω των δυνάμεων μου. Συνοπτικά, η μπουρδολογία και το απόλυτο κενό στο ζενίθ τους πασπαλισμένα με λίγα σεξίστικα αστειάκια, κακόγουστα κοστούμια, φωνές μέτριου επιπέδου (με εξαίρεση την δημιουργό του έργου, Μπέσσυ Μάλφα), ένα φτηνό rock συγκρότημα (Panic Room λέγονται κι ακόμη έχω στ' αυτιά μου τα αχρείαστα ντεσιμπέλ τους), ένα ολότελα ασυνάρτητο κείμενο με τις ατάκες των ηθοποιών απλώς να...πέφτουν στο πάτωμα και κυρίως με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, τον Κρατερό Κατσούλη και τον Νίκο Ψαρρά να γίνονται επιεικώς ρεζίλι! Κρίμα κι ήθελα να μιλήσω του Νίκου Ψαρρά, με τον οποίο έχουμε δουλέψει στον κινηματογράφο ακριβώς πριν μια δεκαετία, αλλά- είπαμε- ήταν υπεράνω των δυνάμεων μου. Έως και τα κόκκαλα του Shakespeare θα απαξίωναν να τρίξουν και, ευτυχώς, εφόσον το εν λόγω έργο, πέραν του ονόματος του και των ονομάτων των ηρώων του που δόθηκαν στον θίασο, δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την υψηλή τέχνη του. Χίλιες φορές δηλαδή πιο πολύ μέσα στο πνεύμα του Βρετανού δραματουργού ήταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας με τον Στρίγγλο που έγινε αρνάκι! Σκληρό αυτό που θα πω κι έχω πάντα την ευθύνη του λόγου μου, αλλά μόνο ένα αποδιοργανωμένο και σχιζοφρενικό μυαλό θα έγραφε ένα τέτοιο κείμενο και θα έφτιαχνε μια τέτοια παράσταση. Τι να κάνουμε; Έτσι είναι...

moon-struck-post

Το φεγγάρι το βρίσκεις παντού.

Σε χωράφια στους πρόποδες του Υμηττού.

Μέσα στις πόλεις μόνο όταν το επιτρέψουν τα πορτοκαλιά φώτα των ανθρώπων.

Το βρίσκεις ακόμη μέσα στις θάλασσες ως αντανάκλαση.

Λάμπει μέσα απ' τα μπουκάλια της μπίρας των παιδιών που γιορτάζουν τη γέμιση του, κατακλύζοντας πάρκα και πλατείες.

Οι διαλογιστές και οι γκουρού λατρεύουν την πανσέληνο σαν μια ιδιαίτερη επαφή με το θεϊκό στοιχείο. Μας εισάγει- πιστεύουν- σε μία περίοδο απόλυτης φυσικής και πνευματικής ισορροπίας με το σύμπαν.

Η πανσέληνος είναι εγωίστρια. Απαιτεί να ακούει σονάτες και τραγούδια γραμμένα μόνο γι' αυτήν. Beethoven, Cat Stevens, Henry Mancini, Frank Sinatra, Μάνο Χατζιδάκι...

01.00 π.μ. με το αμάξι της Μαλκίτας ανάμεσα σε δεκάδες αυτοκίνητα που βγήκαν για τον ίδιο λόγο και με παγωτό 0% ζάχαρη, ψάχνουμε να βρούμε ένα μοναχικό χώρο για να κοιταχτούμε με το αυγουστιάτικο φεγγάρι.

Εκεί όπου μας φτάνει ο απόηχος της φωνής της Νένας Βενετσάνου σαν βιολοντσέλο συντονισμένο με τις αρμονικές της πανσελήνου.

Η πανσέληνος του φετινού Αυγούστου ήταν τελείως αυθόρμητη.

μίμης-πλέσσας-βεάκειο-το-ζήσαμε-κι-αυτό

Ντύσου, σενιαρίσου και πάμε να εγκαινιάσεις την περμανάντ στο μαλλί απόψε στον Μίμη Πλέσσα, είχα πει από το μεσημέρι στη μάνα μου, μια κι είχα υποσχεθεί στην φίλτατη Σόνια Θεοδωρίδου ότι θα παραστώ στη συναυλία του Βεάκειου, όπου θα συμμετείχε. Διότι, να με συγχωρούν ο rena fan και οι Μάκηδες Δελλαπόρτες του κόσμου όλου, η αισθητική μου απέχει έτη φωτός απ' αυτήν του πιο εμπορικού Έλληνα συνθέτη όλων των εποχών!
Και είναι αλήθεια πώς ο πιο εμπορικός δίσκος στην ιστορία της εγχώριας δισκογραφίας είναι Ο Δρόμος του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου που βγήκε το 1970, μεσούσης της χούντας, ενώ το περιεχόμενο του το ξέρει πια απ' έξω κι ανακατωτά κι η κουτσή Μαρία! Εμένα, αφήστε με να λέω...και να βγάζω φλίκταινες με το Άγαλμα ή το άλλο το Θα πιω απόψε το φεγγάρι με τον υπερρεαλιστικό στίχο όπου ο τύπος θέλει να καρφώσει το...φεγγάρι στα μαλλιά της αγαπημένης του. Τι Εμπειρίκος και αηδίες, αυτός είναι σουρεαλισμός διά χειρός Λευτέρη Παπαδόπουλου!

Περιέργως, όμως, η συναυλία κράτησε το ενδιαφέρον μου. Όχι φυσικά με το δεύτερο λαϊκό μέρος, στο οποίο πρωταγωνίστησε ο Κώστας Μακεδόνας (ας του πει επιτέλους κάποιος να μην τραγουδάει σαν τελάλης), αλλά με το πρώτο που επρόκειτο για καθαρόαιμο και μάλιστα απρόβλεπτο jazz πρόγραμμα! Για την ακρίβεια, αναρωτιόμουν για ποιο λόγο ο αναμφισβήτητα ταλαντούχος και ευφυής Πλέσσας χαράμισε το μουσικό αυτί και τις ικανότητες του σε λαϊκά καψουροτράγουδα που συνοδεύουν μέχρι σήμερα τα μικροαστικά μιούζικαλ του Δαλιανίδη. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από τη λαϊκή επιδοκιμασία που μια ζωή πολέμησε ο άσπονδος φίλος και εχθρός του, ο Μάνος Χατζιδάκις. Τέλος πάντων, την απάντηση τη βρήκα όταν είδα το κατάμεστο Βεάκειο να τραγουδάει με μια φωνή Η ζωή εδώ τελειώνει, Μέθυσ' απόψε το κορίτσι μου κλπ., σα να είχαμε απελευθέρωση μετά τη δικτατορία και άκουγες το Πάλης ξεκίνημα και το Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους εν μέσω ομαδικής παράκρουσης.

Η Μπέσσυ Μάλφα, πάντως, που άνοιξε τη συναυλία στις 21.30 ακριβώς, μπορεί να προξένησε το πρώτο θερμό χειροκρότημα, σε καμία περίπτωση όμως τις παρακρούσεις γλεντζέδικης υφής εκ μέρους του κοινού. Άλλωστε πρόκειται για μια jazz ερμηνεύτρια με ισχυρή θεατρική παρουσία επί σκηνής.

Αειθαλής αποδείχτηκε ο Δάκης στο Τόσα καλοκαίρια, που αν θυμάμαι καλά το τραγούδησε και στα αραβικά. Σκεφτείτε ότι αυτός ο καλλιτέχνης είχε ανοίξει τη συναυλία των Rolling Stones επί ελληνικού εδάφους το 1967, ενώ καμιά τριανταριά χρόνια μετά ηχογράφησε τη Θωρακισμένη Μερσεντές, για την οποία ο Αργύρης Ζήλος στην κριτική του υπήρξε λακωνικός και ακριβοδίκαιος: Θα τη χρειαστείς, μεγάλε! Η μάνα μου πάλι δίπλα μου συγκινήθηκε με την περίπτωση του Δάκη και θυμήθηκε τα νειάτα της, λες κι έβλεπε τον Ροδόλφο Βαλεντίνο. Οπότε κι εγώ, τουμπεκί ψιλοκομμένο...

Μου άρεσε πολύ η Τουρκάλα της παρέας, η Fide Koksal, που κατόπιν άδειας από τον Μίμη Πλέσσα τραγούδησε στη γλώσσα της δύο από τα πιο γνωστά τραγούδια του- εδώ που τα λέμε, δηλαδή, υπάρχει κι άγνωστο τραγούδι του εν λόγω συνθέτη; Υπέροχη φωνή και όμορφη λεπτή παρουσία.

Τον Παναγιώτη Πετράκη δεν τον ήξερα, αλλά μάλλον πρέπει νά 'χει ήδη γίνει αρκετά δημοφιλής αφού προξένησε το πρώτο κρούσμα παράκρουσης στο κοινό. Τραγούδησε μάλιστα στα γερμανικά ένα τραγούδι του Πλέσσα πού 'χε πρωτοπαρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης του ΄60. Εύστοχο το σχόλιο του συνθέτη: Τότε που τα φεστιβάλ ήταν φεστιβάλ και τα τραγούδια ήταν τραγούδια! Να σημειωθεί εδώ ότι ο συνθέτης βρισκόταν σε εξαιρετικά χιουμοριστική διάθεση καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ενώ αμέσως μετά το τέλος κάθε τραγουδιού σηκωνόταν από το πιάνο, πήγαινε στο μικρόφωνο, προλόγιζε και υποδεχόταν τον επόμενο ερμηνευτή του. Αξιοθαύμαστη η ευγένεια του απέναντι σε όλους τους τραγουδιστές και τους μουσικούς της μπάντας του!

Ντουέτο με τον Πετράκη τραγούδησε ο Σπύρος Κλείσσας, άλλος ένας νέος ερμηνευτής και στάνταρ- απ' ότι κατάλαβα- συνεργάτης του Πλέσσα. Φωνές με προσωπικότητα, αλλά και χωρίς καμία διάθεση τσαλακώματος- που λένε- όπως ακριβώς και τα κοστούμια που φορούσαν.

Ζωή Κουρούκλη 2010 μ.Χ.! Ουδέν άλλο σχόλιο, πέραν ενός μπράβο στον Μίμη Πλέσσα που δεν ξεχνάει τους παλιούς συνεργάτες του και τους δίνει καλλιτεχνικό βήμα, την ίδια τη ζωή με άλλα λόγια, με την πρώτη ευκαιρία. Ειλικρινά, πάντως, η κυρία Κουρούκλη δεν με ενόχλησε κι αντιθέτως απόρησα πως τη γλίτωσε η φωνή της από το ανελέητο βιμπράτο που συνήθως δίνει ο χρόνος.

Ακολούθησε η υψίφωνος Klaudia Delmer, η πρώτη απόλυτη ethno-jazz νότα της βραδιάς.

Γνωστή εδώ και χρόνια στη χώρα μας, η πολυεθνική Delmer πρόσφατα σχετικά ηχογράφησε
το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ με συνθέσεις του Μίμη Πλέσσα σε στίχους Ισπανών και Ελλήνων ποιητών. Θεωρώ τη συμμετοχή της από τις πιο δυνατές μέσα σε όλο το ερμηνευτικό team της συναυλίας.

Τη Νίνα Λοτσάρη τη γνώριζα και την είχα ξαναδεί live, επομένως δεν αποκόμισα και τίποτα καινούργιο. Θεατρικότητα, μπρίο, τσαχπινιά και η μεγάλης έκτασης φωνή της στην υπηρεσία λαϊκότροπων και φερμένων προς τη jazz τραγουδιών του Πλέσσα. Της πάει ο Πλέσσας ως συνθέτης, αυτό είναι σίγουρο!

Μαγική υπήρξε η Maria Markesini, άλλη μια σημαντική παρουσία της χώρας μας στο εξωτερικό στο πεδίο της jazz. Έπαιξε πιάνο και τραγούδησε με τη συμβολή του σαξοφωνίστα Αντώνη Λαδόπουλου τόσο όμορφα, αλλά και τόσο πειραματικά- αυτοσχεδιαστικά, που μάλλον φρίκαρε τις κυρίες με τα εμπριμέ ξώπλατα και τους κυρίους με τα πουκαμισάκια και τις ριχτές ζακέτες στους ώμους, που είχαν έρθει καλεσμένοι του Παγκόσμιου Συνεδρίου Λογοθεραπείας και Φωνιατρικής, υπό την αιγίδα του οποίου τελούσε η συναυλία. Κόβω το κεφάλι μου ότι ο Ρίζος του Αδέσμευτου που καθόταν δυο θέσεις μπροστά μου δεν θά 'βλεπε την ώρα να αποχωρίσουν οι τζαζίστες και νά 'ρθουν επιτέλους οι μπουζουξήδες!

Τα συγχαρητήρια μου στη Markesini και συστήνω ανεπιφύλακτα τα δύο cd της που έχουν κυκλοφορήσει στη χώρα μας. Στο ένα ερμηνεύει Μίμη Πλέσσα τελείως αφαιρετικά- σαν και χτες βράδυ- ενώ στο άλλο κομμάτια των Bob Dylan, Ennio Morricone, Μάρκου Βαμβακάρη και άλλων ετερόκλητων δημιουργών.

Ήρθε η σειρά της Σόνιας Θεοδωρίδου και όπως το περίμενα ήταν όλα τα λεφτά! Μιλάμε, δεν παίζεται η γυναίκα αυτή!

Άνοιξε τα χέρια διάπλατα, τραγούδησε Άνοιξε πέτρα και η φωνή της σκέπασε κυριολεκτικά την ορχήστρα. Δεν με ένοιαζε αν άκουγα Pucchini ή Πλέσσα εκείνη την ώρα, είχα μείνει εμβρόντητος μονάχα απ' την καλλιτεχνική φιλελεύθερη στάση της και τη δύναμη της να παίρνει ένα, ομολογουμένως αφόρητο, άσμα της Μαρινέλλας και να το μετατρέπει σε συγκλονιστικό αριστούργημα! Η ερμηνεία της σοπράνο Σόνιας Θεοδωρίδου στο Άνοιξε πέτρα μού θύμισε ένα παρεμφερές επιτυχημένο πείραμα για τον κινηματογράφο, τότε που ο Ρωσσόπουλος πήρε το Σ' έχω κάνει θεό της Στανίση και το έδωσε στην Ειρήνη Καράγιαννη.

Να και ο Κώστας Μακεδόνας, συμπαθέστατο παιδί και καλός λαϊκός τραγουδιστής, αλλά πολύ φωνάζει, βρε παιδί μου...Είχε προηγηθεί η εξαιρετική Αναστασία Μουτσάτσου στου Ρολογιού τους δείκτες, αλλά δεν μπόρεσα να τη φωτογραφήσω, καθώς απειλήθηκε απ' τις ταξιθέτριες η ζωή της μηχανούλας μου. Ο Μακεδόνας, λοιπόν, όπως αναμενόταν, ξεσήκωσε τα πλήθη με όλα τα γνωστά από τον προκάτοχο του, Γιάννη Πουλόπουλο, λαϊκά τραγούδια του Πλέσσα.

Του την έφερε όμως ο ίδιος ο συνθέτης, αφού την ώρα που τραγουδούσε το Άγαλμα εμφανίστηκε η Maria Markesini και πήρε πάνω της το δεύτερο μέρος του τραγουδιού, ερμηνεύοντας το ανορθόδοξα και γι' αυτό καταπληκτικά κατ' εμέ.

Τι να πει κανείς και για το Τι σού 'κανα και πίνεις από τη Ζωή Κουρούκλη, τον Κώστα Μακεδόνα και την Αναστασία Μουτσάτσου, το λαϊκό σουξέ του ΄60 που σάρωσε κόσμο και πάλι μέσω της ιδιωτικής τηλεόρασης! Τελικά ο Λευτέρης Παπαδόπουλος θα πρέπει να επανεκτιμηθεί ως σουρεαλιστής στιχουργός. Άδικο έχω; Άκου Νά 'ξερες πως πονάνε τα μέσα μου για σένα...Τι εικόνα ειν' αυτή; Εντόσθια ζωντανά και αυτόνομα που πονάνε και σπαρταράνε!

Τέλος της συναυλίας με σύσσωμο τον θίασο του Μίμη Πλέσσα επί σκηνής. Για νά 'μαι ειλικρινής, είχα βαρεθεί να παρακολουθώ συναυλίες όπου έκλειναν με όλους τους τραγουδιστές μαζί να λένε Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ. Έστω κάτι άλλαξε χτες βράδυ, ρε αδερφέ, οι άνθρωποι μας χαιρέτισαν μ' ένα κομμάτι από τον Δρόμο...

Πανευτυχής ο συνθέτης υποκλίθηκε στο κοινό που όρθιο αποθέωσε τους καλλιτέχνες!
Εμπειρία πραγματική ήταν η συναυλία αυτή κι αν πρέπει να σας αφήσω τώρα κρατώντας μερικά ονόματα θα διάλεγα αυτά της Maria Markesini, της Klaudia Delmer, της Fide Koksal και φυσικά της Σόνιας Θεοδωρίδου. Όσο για τον Μίμη Πλέσσα, η παιγνιώδης jazzy διάθεση του και οι απελευθερωμένες πιανιστικές ερμηνείες του σε πολύ γνωστά και άρα πολυακουσμένα με διαφορετικό τρόπο τραγούδια του, προσωπικά ομόρφυναν την παρουσία μου στο Βεάκειο και, αν μη τι άλλο, με έκαναν να πω μέσα μου: Είχαμε- δεν είχαμε, το ζήσαμε κι αυτό!

ΤΑ ΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ!

Ιδέα δεν έχω ποιος Έλληνας της Γερμανίας ή Γερμανός βρήκε τον τρόπο να μεταγλωττίσει τα Άσματα και Μιάσματα στα γερμανικά! Τον ευχαριστώ πολύ κι επειδή εκτίμησα την κίνηση αυτή, στο παρακάτω link μπορείτε κι εσείς να διαβάζετε το blog στη γερμανική γλώσσα, όσοι τέλος πάντων την έχετε σπουδάσει και θα θέλατε να την εξασκήσετε. Διότι ο γράφων, ούτε γερμανικά μιλάει, ούτε προτίθεται, αφού του φέρνουν...πονοκέφαλο. Να μου ζήσεις, Μέρκελ, κομμαντατούρ φροϋλάιν μου! Ντάνκεσεν, μπίτεσεν και αοφίντερζεν!
http://translate.google.com/translate?hl=de&sl=el&u=http://bosko-hippydippy.blogspot.com/&prev=/search%3Fq%3Dasmata%26hl%3Dde%26rls%3Dcom.microsoft:de:IE-SearchBox%26rlz%3D1I7GPEA_de%26prmd%3Dv&rurl=translate.google.de&twu=1

για-τον-δίσκο-της-φλέρυς-νταντωνάκη-με-τον-γιώργο-ποταμιάνο

Στη Βιβλιοθήκη της σημερινής Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας:

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=194116

review-μιας-ραδιοφωνικής-εκπομπής-με-την-σόνια-θεοδωρίδου

Δεν συνηθίζω να κάνω review από τις ραδιοφωνικές εκπομπές μου στο blog, όμως η Σόνια Θεοδωρίδου σήμερα μού άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις ως καλλιτέχνιδα και ως σκεπτόμενος άνθρωπος. Διόλου τυχαίο που αμέσως μετά το ξέσπασμα της, on air, κατά της ελληνικής λαμογιάς, της αναξιοκρατίας στον χώρο της τέχνης, ακόμη και της ομοφοβίας, το τηλεφωνικό κέντρο και το pc του σταθμού κατακλύστηκαν από συγχαρητήρια μηνύματα. Έτσι, μπορεί η διεθνούς φήμης σοπράνο να είναι πολιτογραφημένη Βερολινέζα πλέον, αλλά εμένα θα μου μείνει αξέχαστος ο κόμπος που ανέβηκε στον λαιμό της και τα δάκρυα στα μάτια της τη στιγμή που πρωτοαναφέρθηκε στον τόπο της και σε όλα τα δεινά του. Γίναμε μάρτυρες, μεταξύ άλλων, της ατάκας που της απηύθυνε ένας διορισμένος από το κράτος μουσικός παράγοντας: Χάσε 15 κιλά πρώτα κι έλα να σε...ξαναδώ (ούτε καν να σε ξανακούσω δηλαδή). Ποιαν; Αυτήν, που έχει τραγουδήσει στις μεγαλύτερες όπερες και τα λυρικά θέατρα του κόσμου, από το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου μέχρι το Βασιλικό Θέατρο Λα Μονναί των Βρυξελλών. Την ερμηνεύτρια που είχε επιλέξει ο Μάνος Χατζιδάκις για την συναυλιακή παρουσίαση των αναθεωρημένων Λειτουργικών του και μια καλλιτέχνιδα που χαίρει μεγαλύτερης εκτίμησης στο εξωτερικό από τη χώρα που την γέννησε και που τόσο εξακολουθεί να την πονάει. Παρ' όλα αυτά η Σόνια Θεοδωρίδου καί χιούμορ διαθέτει, καί πνευματικότητα- απαραίτητη σε καλλιτέχνες και μη καλλιτέχνες, όπως και πολλά μακροπρόθεσμα σχέδια. Δύο από αυτά είναι το μεγάλο κονσέρτο της στο Άμστερνταμ στα τέλη Οκτωβρίου με τραγούδια του Jacques Brel ως βασικό κορμό του και η έναρξη των παραστάσεων της σε αθηναϊκή μουσική σκηνή με jazz διασκευές και ερμηνείες της σε συνθέσεις του Tom Waits, του Leonard Cohen, του Elton John και της Madonna: Ν' ακούσεις πως τραγουδάω το Frozen, αγνώριστο έγινε! την έβλεπα να μου λέει περιχαρής. Για την ώρα, τη Δευτέρα αυτή, 23 του μήνα Αυγούστου, η Σόνια θα συμμετάσχει στη συναυλία- αφιέρωμα στο έργο του Μίμη Πλέσσα στο Βεάκειο Θέατρο του Πειραιά. Της εύχομαι καλή επιτυχία σε ότι καταπιάνεται και από 'δω της λέω ότι παρουσίες σαν τη δική της στο εξωτερικό αν μη τι άλλο αποτελούν την καλύτερη διαφήμιση- και υψηλού επιπέδου μάλιστα- για μια προ πολλού αποσυντονισμένη και ρημαγμένη Ελλάδα.

Η ΣΟΝΙΑ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1 ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Στη σημερινή δίωρη εκπομπή μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά (www.kanaliena.gr) στους 90,4 καλεσμένη στο στούντιο θα βρίσκεται η σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου, άρτι αφιχθείσα από το Βερολίνο εν όψει της συμμετοχής της στη συναυλία του Μίμη Πλέσσα στο Βεάκειο την ερχόμενη Δευτέρα. Εκτός από την κουβέντα που θα κάνουμε, θα έχετε την ευκαιρία ν' ακούσετε με τη φωνή της Θεοδωρίδου άριες των Haydn, Puccini, Tchaikovsky, αλλά και τραγούδια των Jacques Brel, Μάνου Χατζιδάκι, Αλκίνοου Ιωαννίδη, Θανάση Μωραΐτη, Χάρη Περσίδη κ.α. Θα παιχτεί ακόμη η, κατά Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, διασκευή στο Hocus Pocus των Focus με τη Σόνια Θεοδωρίδου στα θρυλικά φωνητικά του Thijs van Leer! Συντονιστείτε από τις 16.00 το μεσημέρι έως τις 18.00 το απόγευμα.

λένα-πλάτωνος-heinz-hollaus-underground-άρλεκιν

Βρέθηκε ο πρώτος στιχουργός της Λένας Πλάτωνος! Λέγεται Heinz Hollaus, είναι Αυστριακός και οι δυο τους γνωρίστηκαν στο Σάλτζμπουργκ το 1972. Έγιναν ζευγάρι για έξι μήνες και μαζί υπόγραψαν τα πρώτα αγγλόφωνα τραγούδια της συνθέτριας. Κομμάτια όπως I was a flower child, Gone are the days, Dear mr. Precept και The blind guy (waiting at the corner), μπορεί να έμειναν αδισκογράφητα για 38 ολόκληρα χρόνια, κάτι μου λέει όμως πως δεν αποκλείεται να ηχογραφηθούν σύντομα.
Από τον Heinz η Λένα έμαθε τους King Crimson, τους Barclay James Harvest και άλλα techno-rock συγκροτήματα της εποχής. Αγαπημένο τους τραγούδι ήταν το Mocking bird των Βρετανών Barclay James Harvest. Όλα τα κομμάτια σε μουσική της Λένας και στίχους του Heinz τραγουδήθηκαν από τη 13χρονη Σαβίνα Γιαννάτου, μόλις η δημιουργός επέστρεψε στην Ελλάδα από τη Βιέννη. Ένα από αυτά μάλιστα, το Dear mr. Precept, ηχογραφήθηκε και στάλθηκε στον Heinz, ο οποίος είχε παραμείνει στη χώρα του, με σκοπό να δοθεί σε δισκογραφική εταιρεία του εξωτερικού.
Το ζευγάρι όμως είχε χωρίσει και ο Αυστριακός φίλος μας, απογοητευμένος, μάλλον τα παράτησε. Έκτοτε, η Λένα Πλάτωνος έγινε η πρωτοπόρος ιέρεια της εν Ελλάδι ηλεκτρονικής μουσικής και ο Heinz Hollaus ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας εκμετάλλευσης ηλιακής ενέργειας στον ασιατικό κόσμο.

Εδώ η Λένα, 21 ετών, μπροστά στο φιατάκι, με το οποίο είχε γυρίσει ως...flower child ολόκληρη την αυστριακή επικράτεια, σταθμεύοντας σε στέκια σαν το Havelka Cafe (το προτιμούσαν μόνο οι χίπις και οι καλλιτέχνες της εποχής) ή τα clubs Camera Obscura και Woom-Woom! Το Havelka Cafe το βρίσκει κανείς μέχρι σήμερα και πρόσφατα έκλεισε τα 96 χρόνια ύπαρξης του! Τώρα, πως φτάσαμε στον Heinz Hollaus;

Την περασμένη Παρασκευή και 13, μου είπε ξαφνικά η Λένα: Δεν βάζεις στο google το όνομα Heinz Hollaus να δούμε που θα μας βγάλει; Το έκανα και σε λιγότερο από πέντε λεπτά είχα πέσει πάνω στο όνομα, το email και τα τηλέφωνα του πρώτου στιχουργού της! Απίστευτο! Όπως και μάλλον δεν ήταν τυχαίο που μέσα στο ένθετο της πρόσφατης δισκογραφικής έκδοσης της συναυλίας από το Παλλάς, μνημονεύτηκε το όνομα του Heinz και η χαμένη συνεργασία τους με τη συνθέτρια. Οι δυο τους μίλησαν στο τηλέφωνο κι εξακολουθούν να μιλάνε, αλλά παρ' ότι ασπάζομαι το τα εν οίκω μη εν δήμω, μπορώ να πω ότι ψήνεται νέος δίσκος με καινούργια τραγούδια σε μουσική Λένας Πλάτωνος και στίχους Heinz Hollaus! Εν κατακλείδι, το underground Άρλεκιν συνεχίζεται...

ζάπινγκ=σινεμά+φανταριλίκι

Ωραίο πράγμα το μεταμεσονύχτιο ζάπινγκ! Και απρόβλεπτο, εφόσον πριν λίγη ώρα έβαλα τη ΝΕΤ και έπεσα πάνω στη...φάτσα μου ως υπάλληλος καμπαρέ στη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία VISA (1997) της Σεβαστιάνας Αναγνωστοπούλου. Πόσα χρόνια είχα να τη δω αυτή την ταινιούλα; Θυμήθηκα τη φοιτητική μου ζωή μεταξύ Εξαρχείων, Χατζίκου και Σταυράκου που τρέχαμε όλοι να δουλέψουμε όπως- όπως στις ταινίες των φίλων συναδέλφων. Μετά είδα και το Ποτάμι του Άρη Μπαφαλούκα, βασισμένο στο ομότιτλο διήγημα του Σαμαράκη, που με μετέφερε νοερά στο φεστιβάλ σπουδαστικών ταινιών του Μονάχου το ΄95. Περιέργως, όμως, οι παλιές αυτές ταινίες μου θύμισαν και τον στρατό. Ήταν ενταγμένες, βλέπεις, σε μια εκπομπή που παρουσίαζε ο θεωρητικός του κινηματογράφου και λάτρης του Ταρκόφσκι, Μάκης Μωραΐτης, ενώ η σκηνοθεσία ήταν του Γιώργου Σκαλενάκη. Εγώ τότε μόλις είχα παρουσιαστεί στη Λήμνο με καρδιολογικό Ι2 (είχα χτυπήσει τρεις φραπέδες και τρεις εσπρέσσο πριν μπω για το καρδιογράφημα), νευρολογικό Ι3 και ψυχολογικό Ι4. Λίγο αργότερα, θα μεταφερόμουν στο ψυχιατρικό τμήμα του στρατιωτικού νοσοκομείου της Τρίπολης, αλλ' αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Κοινώς, και θεωρούμουν ανίκανος για οποιαδήποτε στρατιωτική ασχολία εκεί πέρα, αλλά και είχα πέσει σε βαριά μελαγχολία με τους -2 βαθμούς κάθε πρωί στο ακριτικό νησί και τον μουντό γκρίζο ουρανό. Έστειλα, λοιπόν, ένα γράμμα του Μωραΐτη που ήταν φίλος μου- παρεμπιπτόντως τα πρώτα κείμενα μου που δημοσιεύθηκαν κάπου, ήταν στο περιοδικό Καθρέφτης του Κινηματογράφου, που εξέδιδε ο Μάκης, εν έτει 1996- ζητώντας του να μεσολαβήσει ώστε να έρθω στην Αθήνα με άδεια για ένα υποτιθέμενο τηλεοπτικό γύρισμα που θα μου γινόταν. Γάτα μεγάλη ο Μωραΐτης, δεν άργησε και την επόμενη κιόλας μέρα έφτασε ένα φαξ στο τάγμα 285 της Λήμνου με σφραγίδα της ΕΡΤ όπου ζητούσε από τον διοικητή να στείλει τον νεοσύλλεκτο στρατιώτη του για λίγες μέρες στην πρωτεύουσα. Ως γνωστόν, οι καραβανάδες και οι μπάτσοι χέζονται πάνω τους όποτε πέφτουν πάνω στα media, εξ ου και σε λίγα μόλις λεπτά απ' την άφιξη του φαξ, ειδοποιήθηκα ότι φεύγω με δεκαήμερη άγραφη άδεια. Όλα ωραία και καλά, έλα όμως που όταν θα γύριζα στο νησί θα έπρεπε να προσκομίσω πιστοποιητικό από το ανύπαρκτο γύρισμα για τον σούπερ- ντούπερ στρατιώτη- σκηνοθέτη που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του. Ευτυχώς, τον ίδιο καιρό γυριζόταν η εκπομπή που λέω στην αρχή του post και που ξαναείδα πριν λίγο, μετά από 13 ολόκληρα χρόνια! Πέρασα από το στούντιο της σχολής Σταυράκου, λοιπόν, στρογγυλοκάθισα δίπλα στον Μωραΐτη, τον Σκαλενάκη και τους οπερατέρ, βγάλαμε πέντε- έξι φωτογραφίες κι όταν επέστρεψα στη Λήμνο και τις έστειλα μπιλιετάκι στον διοικητή, αυτός μου είπε: Είναι τιμή μας, στρατιώτη, να υπηρετείς στο τάγμα μας! Όχι θα τους άφηνα τους καραβανάδες να μου γαμήσουν την ψυχολογία που με ανάγκασαν να κόψω μαλλιά, μακριά επί οχτώ συνεχόμενα χρόνια, και με έντυσαν στα πράσινα σαν φρύνο! Ως φάνηκε τελικά, μόνο ο υποδιοικητής είχε καταλάβει τι ρόλο (κυριολεκτικά) βάραγα εκεί μέσα, γι' αυτό και μια μέρα στην αναφορά τάγματος με έδειξε στους υπόλοιπους φαντάρους και αναφώνησε υποτιμητικότατα: Ζήτω το Έθνος...Ζήτω! επανέλαβα βροντερά κι εγώ, χαρίζοντας ένα γέλιο σαρωτικό και μεταδοτικό στα υπόλοιπα 200 άτομα που ήταν παρόντα. Δε ντρέπεσαι; συνέχισε απτόητος ο υποδιοικητής. Και μετά: Τι θα κάνεις, μωρέ, άμα μπεί ένας Τούρκος στην Ελλάδα και βιάσει τη μάνα σου; Σωστός διανοούμενος ο υποδιοικητής! Να σας πω, του απάντησα, το να βιάσει ένας Τούρκος 25άρης τη μάνα μου, 65 ετών, μόνο καλό θα της κάνει της γυναικούλας! Ε, ρε τι γέλιο είχε πέσει! Υπέροχη γενικά η αίσθηση να λες μέσα σου Είστε όλοι ζώα, αγράμματοι και μαλάκες και θα σας τρελάνω κανονικά, φασιστοκαραβανόσκυλα! Κοίτα να δεις που τρέχει ξαφνικά ο νους με ένα ζάπινγκ περασμένα μεσάνυχτα...

τέλος-εποχής-αλλαγή-καθεστώτος-για-τον-μελωδία-99,2

Την είδηση τη διάβασα στη στήλη του Δημήτρη Κανελλόπουλου της Ελευθεροτυπίας: http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=193980

Μετά από 17 χρόνια συνεχούς παρουσίας του στον Μελωδία 99,2 από τη θέση του διευθυντή και του παραγωγού (καθημερινά 18.00- 20.00), ο στιχουργός- δημοσιογράφος Οδυσσέας Ιωάννου παύεται από τα καθήκοντα του. Τις λεπτομέρειες θα τις διαβάσετε στο link της εφημερίδας. Ένα σχόλιο μόνο από δω: Θεωρώ πως πραγματικά αλλάζει σελίδα για το ελληνικό έντεχνο τραγούδι, αν υποτεθεί πως ο εν λόγω ραδιοφωνικός σταθμός έπαιξε μεγάλο ρόλο στη διάδοση του από το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του 1990 και μετά. Και στη διάδοση, βέβαια, πολύ συγκεκριμένων καλλιτεχνών (μη λέμε ονόματα), οι οποίοι σαφώς και δεν στερούνταν έργου, συνδέονταν όμως φανερά και ποικιλοτρόπως με τον Ιωάννου. Παροιμιώδης θα μείνει η ατάκα του συνθέτη Δήμου Μούτση όταν ρωτήθηκε για το ποιος θα είναι ο στιχουργός του καινούργιου, που ακόμη δεν έχει κυκλοφορήσει, δίσκου του. Ο Οδυσσέας Ιωάννου, είχε απαντήσει, για να με παίζει απ' τον Μελωδία και να πουλήσει ο δίσκος! Να σημειώσω ακόμη ότι αυτό μού φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό και δεν περιέχει ίχνος μομφής, τη στιγμή που ο καθένας στηρίζει το μαγαζί του και προβάλλει τον εαυτό του, την περσόνα του και το ταλέντο του με όποιο τρόπο μπορεί. Έτσι, σαν σημείο των καιρών του, ο Μελωδία 99,2 ταυτίστηκε απόλυτα με καλλιτέχνες σαν τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Μίλτο Πασχαλίδη, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, την Χάρη Αλεξίου, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Παντελή Θαλασσινό, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη κ.α. Σε γενικές γραμμές σπάνια άκουγες και κάναν Θεοδωράκη, καμιά Πλάτωνος, λίγο Χατζιδάκι, την ίδια στιγμή που οι λεγόμενες μουσικές του κόσμου πρωτοστατούσαν, όπως στην πολύ καλή- ομολογουμένως- εκπομπή του Κώστα Θωμαΐδη. Πριν μερικά χρόνια είχε πέσει τσεκούρι σε παραγωγούς και χαρακτηριστικά την είχε πληρώσει τη νύφη η αξιόλογη δημοσιογράφος και παραγωγός Σίσσυ Καπλάνη, ενώ και ο στιχουργός- παραγωγός Νίκος Μωραΐτης πιο πρόσφατα είχε τεθεί εκτός σταθμού. Ας θυμηθούμε, επίσης, τον μουσικολόγο Λάμπρο Λιάβα, ο οποίος είχε προβεί σε διαμαρτυρία έξω από το Ηρώδειο για την απομάκρυνση του από το συγκεκριμένο ραδιόφωνο. Προσωπικά, άκουγα τον Μελωδία πριν από δέκα χρόνια και βάλε, όταν βρίσκονταν στα πάνω του, μαζί με το έντεχνο- δημοτικοφανές- λαϊκότροπο- ροκίζον τραγούδι. Με την αλλαγή των εποχών και την πάροδο των ετών, προτίμησα να κλείσω το ραδιόφωνο και να την ψάξω αλλιώς μουσικά, παρ' όλο που από το 2006 μέχρι σήμερα ασχολούμαι κι εγώ επαγγελματικά με το σπορ. Δεν έχω σφαιρική άποψη για τη λειτουργία του Μελωδία- μόνο τον Ραράκο, τον Ιωάννου και τον Θωμαΐδη είχα ακούσει- αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι εξ αρχής δεν του κάθονταν καλά καλλιτέχνες (πάλι μη λέμε ονόματα) που θα χαρακτηρίζονταν από πειραματιστές μέχρι ιδιοσυγκρασιακοί με την τέχνη τους και ως εκ τούτου αντιεμπορικοί ή έστω αντιραδιοφωνικοί. Όπως είχε πει πολύ εύστοχα κάποτε σε ραδιοφωνικό παραγωγό η Μαρίζα Κωχ, δουλειά σου δεν είναι να...φτιάχνεσαι, αλλά να ενημερώνεις!