Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

πέρυσι-τέτοια-μέρα...

...είχαμε καλλιτεχνική βεγγέρα στο μπαλκόνι μου με επικεφαλής τον Αντρέα Παγουλάτο. Γύρω του, στην ουσία, ήμασταν ο Lolek, η Λουκία Μιχαλοπούλου, ο Νίκος Χαλβατζής, ο Βασίλης Γισδάκης, η maira del mar, η angel, εγώ και άλλοι, που τώρα δεν τους θυμάμαι. Παίξαμε μουσική, τραγουδήσαμε, ακούσαμε θεατρικούς μονολόγους live, είδαμε μικρού μήκους ταινίες και στο τέλος γράψαμε ένα συλλογικό σουρεαλιστικό ποίημα. Μετά, μάλιστα, κλειστήκαμε στο ασανσέρ στις έξι η ώρα το πρωί, ξημερώματα της 16ης Αυγούστου, ο Παγουλάτος, ο Lolek κι η αφεντιά μου. Όταν μας απεγκλώβισε η πυροσβεστική τριάντα λεπτά αργότερα, έβγαιναν απ' τ' ασανσέρ ένας παχουλός κύριος με αλογοουρά και βιβλία στο χέρι (ο Αντρέας), ένας τύπος με στρατιωτικό τζόκεϊ και καρό βερμούδα (ο bosko) και ένας ψιλός νεαρός με πουκαμισάκι και κιθάρα (ο Lolek). Περιττό να πω ότι οι διασώστες μας κοιτούσαν σα να έβλεπαν τα μέλη ενός παράδοξου θιάσου. Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω και γνώριζα, τι θα του έλεγα άραγε του Αντρέα; Ότι του χρόνου, τέτοια μέρα, δεν θα βρισκόταν πλέον εν ζωή και κατά συνέπεια ανάμεσα μας; Θα τον κοίταζα και θα βούρκωνα, όπως συνέβη πριν λίγες ώρες που ξανάκουσα τη φωνή του στο Πέραμα, το, μελοποιημένο από τον Ηλία Βαμβακούση, έργο του; Δεν θα του έλεγα τίποτα, αφού θ' αδυνατούσα να πιστέψω ένα τόσο απίστευτο τραγικό γεγονός; Μήπως το πιστεύω ακόμη κι αυτή τη στιγμή που έχουν περάσει πέντε μήνες από το ξαφνικό φευγιό του; Το sms του Lolek μου δίνει κουράγιο: Ο Αντρέας ήταν και θα είναι φάρος για πολλούς ανθρώπους κι αυτό είναι πολύ σπάνιο...Έτσι ακριβώς! Α, ρε Αντρέα, καλή σου ώρα όπου και νά 'σαι, ότι και νά 'χεις γίνει.

8 σχόλια:

despinach. είπε...

Αχ, ρε συ Bosko, τελικά ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός, γιατί σιγά σιγά συνειδητοποιείς την απώλεια κ παρ΄ότι συνηθίζει κανείς κ δεν του μένουν πια δάκρυα βγαίνει σε στιγμές ένα "γιατί ρε γμτ" έτσι....με θυμό!!

Αθανασία είπε...

Γειάσου καλό μου...ε,καταλαβαίνω το πόνο σου-σας..αλλά...να,θα σου πώ κάτι που λέω,συχνά κ γώ για άτομα αγαπημένα που χάθηκαν είτε από τη ζωή,(λόγω θανάτου,είτε λόγω αποχώρησης με τη πραγματική έννοια του όρου)οκ?...κ έχω χάσει τα ίχνη τους (δεν έχω επαφές μαζί τους)αλλά είναι όμως εν ζωή απλά δεν ξέρω π ου βρίσκονται,κ τ ί κάνουν...έχω χάσει ένα φίλο μου που είμασταν μαζί στο Γυμνάσιο πέθανε 18χρονών κ κάτι μηνών,έπασχε από μιά βαριά αναπηρία (μυοπάθεια),αρρώστησε βαριά μιά μέρα,κ πέθανε στο ασθενοφόρο που τον πήγαινε στο νοσοκομείο..τότε..άρον,άρον με σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα...τότε εγώ ήμουν κάπου 16 χρονών (ήταν λίγο μεγαλύτερος από μένα)...το θυμάμαι ακόμη κ πονάω ο Νικήτας (ο φίλος μου),είναι θαμμένος στη Θάσο υποθέτω τον τόπο καταγωγής των γονιών του...δεν μπόρεσα να παραστώ τότε στη κηδεία του δε θυμάμαι γιατί...άλλα παιδιά που πήγαν όμως μου'παν καλύτερα που δε πήγα τότε ήταν φρικτό...δε θα το άντεχα...πολλές φορές σήμερα που είμαι 32χρονών έχω αναρωτηθεί αυτά που αναρωτιέσαι εσύ τώρα για τον Αντρέα μας (ας είναι ευτιχισμένος εκεί που είναι τώρα)....όμως απάντηση δε βρίσκω καλό μου...κ ΔΕΝ υπάρχει πιστέυω απάντηση...απλώς θα σου πώ κάτι που λέω συχνά,κ στον εαυτό μου για τον Νικήτα..'ο Νικήτας ζεί,ζεί επειδή τον σκέφτομαι,κ τον αγαπώ όπως τότε'κ θα συνεχίσει να ζεί όσο θα τον θυμάμαι κ όσο θα τον σκέφτομαι'..κ πιστέυω αυτό είναι σωστό..όσο κάποιος αγαπημένος είναι μέσα σου κ κρατάς τη θύμησή του κ τη μνήμη του ζωντανή με κάθε τρόπο εκείνος ΔΕ πεθαίνει ποτέ...κ φυσικά το πνέυμα του παραμένει αναλίωτο...για πάντα..έτσι κ με τον Αντρέα μας πιστέυω...μπορεί να μην είναι δώ με την υλική του υπόσταση αλλά είναι ανάμεσά μας κάπως αλλιώς...με κάποια άλλη μορφή....κ αυτό είναι σπουδαίο..λες να 'γνωρίστηκαν' εκεί πάνω με το φίλο μου το Νικήτα?? μπορεί που ξέρεις...ας είναι ευτιχισμένοι κ οι δύο τους τους θυμόμαστε κ τους αγαπάμε πάντα....φιλάκια πολλά....

BOSKO είπε...

Despina...
έτσι όπως το περιγράφεις γίνεται, ακριβώς. ένα "γιατί ρε γμτ" τελείως μετέωρο. τι να λέμε...

BOSKO είπε...

Αθανασία...
18 χρονών παιδί ο Νικήτας...τι λες, ρε συ; αυτό είναι πραγματικά τραγικό. πάλι καλά που ο Αντρέας έφυγε "μια κι έξω", χωρίς να ταλαιπωρήσει τον εαυτό του και τους άλλους. σωστά μιλάς, αυτοί που φύγαν' ζουν μόνο μέσω της μνήμης μας.
νά 'σαι καλά, Αθανασία!

λουκια είπε...

με πιστη.. ολα οσα αγαπησαμε θα ειναι κοντα μας..για παντα!!!!και για οσους πηγαν αρκετα ψηλα ...τους φανταζομαστε και δημιουργουμε για κεινους με πιστη παλι πως εκεινοι μας βλεπουν σαν να καθονται στη διπλανη καρεκλα...το μονο ιδιο με περσυ τετοια μερα ζεστη....

BOSKO είπε...

λουκια...
αθήνα είσαι κι εσύ; δεν πήγες πουθενά; χαθήκαμε πάλι και πότε θα βρεθούμε τώρα που εγκατέλειψα τα μέρη σου...με συγκινείς με το σχόλιο αυτό, γιατί βλέπω πως δεν είμαι ο μόνος που θυμάται.
πολλά φιλιά!

λουκια είπε...

αθηνα ναι...θα βρεθουμε παλι ...φιλια

Ανώνυμος είπε...

ο πόνος πάει χέρι χέρι με την αγάπη -κι όσο μεγαλύτερη η αγάπη τόσο μεγαλύτερος ο πόνος- παρόλα αυτά είναι μεγάλη τύχη ν'αγαπάς και κατάκτηση μεγάλοι γιατί αμφιβάλλω αν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να αγαπήσουν...