ΤΑ ΚΑΚΑ & ΤΑ καλά ΤΟΥ 2010

Ξημέρωσε ήδη το τελευταίο 24ωρο του 2010! Να φύγει ακήδευτο το γαμημένο, αδιάβαστο- που λένε, επάρατο και όλοι να γιορτάσουμε περισσότερο τον αφανισμό του παρά την έλευση του 2011! Ας εξηγήσω τώρα για ποιους λόγους χαρακτηρίζω το 2010 χειρότερη χρονιά της ζωής μου: Κατ' αρχάς, για την περιπέτεια που έζησα την τελευταία εβδομάδα με την υγεία της μητέρας μου και το σοβαρό ενδεχόμενο να την έχανα. Ακόμη δεν έχω συλλάβει πως συνέβησαν όλα τόσο γρήγορα με σχεδόν κινηματογραφική ταχύτητα. Την περασμένη Παρασκευή έγινε η διάγνωση, την επόμενη Πέμπτη, μόλις χθες, μπήκε στο χειρουργείο. Αν δεν ήταν η Μαρίζα Κωχ να της τηλεφωνήσει για να την καλέσει προσωπικά στην παιδική της παράσταση, εκεί όπου την έπιασε η στηθαγχική κρίση- μίνι έμφραγμα, η μητέρα μου δεν θα έβγαινε από το σπίτι και μέσα στις επόμενες μέρες θα είχε την ανακοπή στο τσεπάκι της. Τη σώσατε από αιφνίδιο θάνατο, μου είπαν οι γιατροί, στο παρά δύο, ούτε καν στο παρά πέντε! Κυρίως όμως αν δεν ήταν πάλι η Μαρίζα Κωχ, νομίζω πως δεν θα μπαίναμε εσπευσμένα στο Ωνάσειο, παρακάμπτοντας λίστες αναμονής μπροστά σε μια τόσο επικίνδυνη κατάσταση, κυριολεκτικά ένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Μη φανταστεί κανείς πως η τραγουδοποιός, ερμηνεύτρια, φίλη και συνεργάτιδα μου έχει σχέσεις με τη διοίκηση του Ωνασείου. Η ανιψιά της απλά, αυτό το εξαιρετικό πλάσμα που φρόντισε κι ακόμη φροντίζει τη μητέρα μου, τυχαίνει να εργάζεται στο Ωνάσειο εδώ και 18 χρόνια, στις λίστες με τα χειρουργεία. Το τι τρέξιμο έριξα αυτές τις μέρες να μεταφέρω χαρτιά και εξετάσεις απ' το ένα νοσοκομείο στο άλλο, δεν θα το ξεχάσω όσο ζω. Όπως και δεν θα ξεχάσω την καλωσύνη, την ανθρωπιά και το χαμόγελο όλων των εργαζομένων στο Ωνάσειο, από τους γραμματείς και τους τραυματιοφορείς μέχρι τους νοσηλευτές και τους γιατρούς. Οφείλω να τονίσω ότι η επέμβαση που έγινε στη μάνα μου, θα μας κοστίσει τίποτα από οικονομικής άποψης. Η νοσηλεία και το χειρουργείο καλύπτονται 100% από το ταμείο της. Το μόνο που έγινε βισματικά- ας το πω- ήταν η άμεση διακομιδή της εκεί, αν και σε μια τόσο σοβαρή περίπτωση πιστεύω πως πάλι θα την έβαζαν μέσα. Θυμάμαι τώρα και προσπαθώ να χαμογελάσω, την περασμένη Δευτέρα μια Μαρίζα κρυωμένη, με φραγμένη φωνή, να τηλεφωνεί απ' τις 8 το πρωί για να συντονίσει απ' την οικία της ένα σωρό κόσμο ώστε να σωθεί η μητέρα μου. Ο μόνος που δεν πτοήθηκε απ' το τηλεφώνημα- ικεσία της Κωχ για συνεργασία με το Ωνάσειο ήταν ο κλινικός καρδιολόγος του Γεννηματά. Δεν θα αποκαλύψω το όνομα του, τη στιγμή που δεν μαγνητοφώνησα τον διάλογο μας και μπορεί να φάω μήνυση. Διότι του κύριου αυτού δεν του άρεσε καθόλου που πήγαμε στο Ωνάσειο και όχι στον δικό του καρδιοχειρουργό. Ε, πως, να χάναμε τη μίζα μας, ρε αδερφέ; Δεν έλεγε πρωτοχρονιάτικα! Την περασμένη Παρασκευή, λοιπόν, όταν διαγνώστηκε επείγουσα χειρουργική επέμβαση, ο γιατρός Τάδε μίλησε μαζί μου στο τηλέφωνο και με καθησύχασε ότι όλα θα πάνε καλά, ότι έχουμε ακόμη πολλές γιορτές να κάνουμε με τη μάνα μου και ότι θα μας βοηθήσει να βρούμε έναν πολύ καλό καρδιοχειρουργό. Όταν όμως τον πληροφόρησα ότι συνεννοήθηκα με το Ωνάσειο και περιμένουν από μέρα σε μέρα τη μητέρα μου, η συμπεριφορά του κύριου Τάδε άλλαξε. Με κάλεσε στο γραφείο του και έκανε εμένα για τον τάφο, παρ' όλη την εμφανέστατη αγωνία μου. Μου έλεγε πως το Ωνάσειο είναι ένα καλό ερευνητικό κέντρο, αλλά δεν γίνονται καλές εγχειρήσεις...Πως θα αργήσει πολύ το χειρουργείο, αφού δεν θα βρίσκουν τη μαστική αρτηρία της μάνας μου (σωστό μέντιουμ δεινών ο κύριος Τάδε) και πως θα τη χειρουργούν για πάνω από έξι ώρες με αποτέλεσμα να νερουλιάσει (ορίστε έκφραση ιατρού!) ο εγκέφαλος της. Την ώρα που μου τά 'λεγε όλα αυτά, εμένα έτρεχαν τα δάκρυα μου, μέχρι που ολότελα απελπισμένος τον ρώτησα: Τι προτείνετε δηλαδή, γιατρέ; Και τό 'σκασε το ποίημα αυτός ο μεγαλόψυχος άνθρωπος: Ακούστε, θα σας συστήσω εγώ έναν καλό γιατρό και θα καθαρίσετε με πέντε χιλιάδες ευρώ! Τον παίρνεις τον παλιόπουστα με τις μπουνιές ή δεν τον παίρνεις; Και όχι για τα φράγκα που ζήτησε, στην Ελλάδα ζούμε άλλωστε, αλλά για την ψυχική οδύνη, τουτέστιν τη φασιστική συμπεριφορά που άσκησε πάνω μου, στο ζενίθ της απόγνωσης και της θλίψης μου. Τσαντίστηκε μάλιστα όταν του μίλησε η Κωχ στο τηλέφωνο. Μου έκανε νοήματα δυσφορίας. Όταν το έκλεισαν, μου φώναξε σχεδόν: Σας παρακαλώ, κύριε Μποσκοΐτη, τι με μπλέκετε με Ωνάσεια και Μαρίζα Κωχ; Σας βρήκα ήδη εγώ τη λύση! Από κει και πέρα, με το ζόρι μου μιλούσε για όλο το υπόλοιπο διάστημα παραμονής της μάνας μου στο Γεννηματάς. Να πω κι εγώ τώρα για το παράθυρο στο δωμάτιο του μπουρδέλου τους που όλη τη νύχτα έμπαζε κι η μάνα μου χειρουργήθηκε κρυωμένη; Ευτυχώς, όχι με πυρετό...Όταν διηγήθηκα την ιστορία στους γιατρούς του Ωνάσειου, με συμβούλευσαν να του πω τα εξής: Πρώτον: Δεν πειράζει, κύριε Τάδε μου, εγώ θα βάλω τη μάνα μου στο Ωνάσειο και θα χειρουργηθεί με πέντε ευρώ! Δεύτερον: Εντάξει, κύριε Τάδε μου, άμα νερουλιάσει ο εγκέφαλος της, όταν βγει θα σ' τη φέρω για επίσκεψη! Και τρίτον: Τόσο κοστολογείτε, κύριε Τάδε μου, τη ζωή της μανούλας μου; Τρία χιλιάρικα εσείς και δύο ο γιατρός σας ή το αντίστροφο; Τέλος, το αποκορύφωμα ήταν όταν ζήτησα φαξ για να στείλω τις εξετάσεις αίματος της μητέρας μου από το Γεννηματάς στο Ωνάσειο. Δεν έχουμε! ήταν η απάντηση τους, με αποτέλεσμα να πάρω ταξί για να παραδώσω στη γραμματεία της Α΄ Καρδιοχειρουργικής του Ωνασείου τρεις κόλλες χαρτί. Δεν θέλω να πω άλλα, δεν θέλω να θυμάμαι τη βοϊδόπουτσα που φάγαμε την τελευταία εβδομάδα. Μένω στο ότι, όπως με ενημέρωσαν από την Εντατική αργά χθες τη νύχτα, η μανούλα μου ξύπνησε, επικοινωνεί, θυμάται, βρίσκεται σε ομαλότατη κατάσταση και ενδεχομένως από αργά απόψε να μεταφερθεί στο δωματιάκι της. Δηλαδή, τι δωματιάκι; Σωστή σουίτα με πρόσχαρα βαμμένους τοίχους, κομοδίνο, ατομικό σταθερό τηλέφωνο και μια σούπερ θέα από τη μπαλκονάρα. Άσε που απαγορεύεται να φορέσουν ρούχα δικά τους οι ασθενείς. Προς αποφυγή λοιμώξεων, που ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν στο Ωνάσειο, τους φοράνε λευκές αμερικανικές φόρμες. Σα να βγήκε απ' το σήριαλ Τα χρυσά κορίτσια την έκαναν τη μάνα μου!

Αλλαγή θέματος.

Η δεύτερη κακοτυχία και ο δεύτερος πιο βαρύς πόνος που ένιωσα μέσα στο 2010 ήταν ο ξαφνικός χαμός του αγαπημένου μου φίλου, ποιητή Αντρέα Παγουλάτου. Τον έκλαψα πολύ κι ακόμη τον κλαίω, όποτε κάνω πράγματα που από μόνα τους θα ζητούσαν την κρίση και τον θείο λόγο του. Ας αναπαύεται η ψυχούλα του μέσα από τις σελίδες των ποιητών κι ας βρίσκεται ήδη στην Τέταρτη Διάσταση του Γιάννη Ρίτσου, με την οποία τον κηδέψαμε. Πόσο πρόωρα έφυγε αυτός ο άνθρωπος από κοντά μας, πόσο άκυρο μοιάζει το ουδείς αναντικατάστατος στη δική του περίπτωση!

Το τρίτο πλήγμα που δέχτηκα από το 2010 ήταν η παταγώδης αποτυχία του ντοκιμαντέρ μου για τον Νίκο Κούνδουρο. Λίγες μέρες μετά την πολύ όμορφη πρώτη προβολή της ταινίας στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας κι αφού σε κοινή μας συνέντευξη στον Επενδυτή, ο Κούνδουρος χαρακτήρισε το ντοκιμαντέρ αριστούργημα, άρχισε να με κατηγορεί ότι τον διαπόμπευσα, ότι τον έδειξα πορνόγερο στα 84 του κι ότι θα με αφανίσει από τον χώρο. Μάλλον τα κατάφερε, αν υπολογίσει κανείς πως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, οι εφημερίδες και τα φεστιβάλ, ταυτίστηκαν με τη γνώμη του Πάπα του ελληνικού κινηματογράφου και περιθωριοποίησαν 100% την ωραιότερη ταινία μου. Έως και εξώδικο θα μου έστελνε με τον Λυκουρέζο σε περίπτωση που η ταινία θα έβγαινε στη διανομή! Υπήρξαν βέβαια και τα γνωστά κουνδουρικά ups and downs: τη μια μου τηλεφωνούσε και μου έλεγε να κάνω ότι θέλω με την ταινία, την άλλη με απειλούσε έως και με ξυλοδαρμό εμένα και τους συνεργάτες μου! Αυτή τη στιγμή δεν μιλιόμαστε με τον Κούνδουρο από το περασμένο καλοκαίρι. Έφτασε στο σημείο να βρίζει άγνωστους ανθρώπους που τον πλησίαζαν στο δρόμο και του έλεγαν τι καλή ταινία έφτιαξε ο Μποσκοΐτης για τον ίδιο! Κι εγώ τα μάθαινα και γελούσα, τι άλλο μπορούσα να κάνω; Κούνδουρος ειν' αυτός, μπορείς να του πεις τίποτα; Ή μάλλον του είπα! Και γι' αυτό την πλήρωσα άσχημα! Συγκεκριμένα, αρνήθηκα να του δώσω την ταινία να την ξαναμοντάρει στη δική του βερσιόν, να πετάξει δηλαδή έξω ανθρώπους, που δεν του έκαναν τα λεγόμενα τους. Αυτή η ταινία δεν θα είναι Μποσκοΐτης- με είχε προγκήξει- θά 'ναι πρώτα Κούνδουρος και μετά Μποσκοΐτης! Δεν πειράζει, Νίκο μου, άσ' το καλύτερα! Εσύ νά 'σαι καλά κι η ταινία αυτή θα ανακαλυφτεί και μετά από 20 χρόνια, είμαι απόλυτα σίγουρος! Εν ολίγοις, έτσι όπως κυνηγήθηκαν κάποτε ταινίες του Κούνδουρου, σαν το Ποτάμι και τους Παράνομους, σήμερα κυνηγάει ο ίδιος την ταινία που φτιάχτηκε γι' αυτόν!

Τέλος, αν πρέπει ν' απομονώσω και τα καλά που θά 'χω να θυμάμαι από το 2010, αυτά θα ήταν το ταξίδι μου στο Βερολίνο, ως δημοσιογραφική κάλυψη της συναυλίας του Αλκίνοου Ιωαννίδη για την Ελευθεροτυπία, ακόμη ένα ταξίδι στην Κύπρο για το φεστιβάλ αντεργκράουντ κινηματογράφου της Λευκωσίας, καθώς και οι συναυλίες του Κύκλου Καβάφη της Λένας Πλάτωνος, το καλοκαίρι στη Μικρή Επίδαυρο, και πρόσφατα στο Παλλάς με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου.