πολυεπίπεδο-post

Επιτέλους! Τέρμα πια τα internet- cafe! Θα το πήξω στις αναρτήσεις και ποιος με πιάνει τώρα!
Χθες βράδυ το Μέγαρο Μουσικής μετακόμισε στον Άγιο Παντελεήμονα, παρουσία του προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν ήμουν εκεί, δεν είδα, αλλά μου είπαν πως ο Γιώργος Νταλάρας στη Missa Creola ήταν συγκλονιστικός! Αυτό που είδα, βέβαια, από τις τηλεοράσεις ήταν τους Χρυσαυγίτες να δημιουργούν επεισόδια και τους δημοσιογράφους να τους χαρακτηρίζουν ανερυθρίαστα αγανακτισμένους πολίτες! Προτιμότερο και σωστότερο το ακραία ρατσιστικά φαινόμενα.
Ξανάκουσα μετά από πολλά χρόνια το παραμύθι των Κατσιμιχαίων Η αγέλαστη πολιτεία και οι καλικάτζαροι, που έδωσε η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Είναι τρελοί οι τύποι! Όχι μόνο αναφορές στον Jerry Garcia, τον Carlos Castaneda και τον Jimi Hendrix μέσα σ' ένα παιδικό παραμύθι, αλλά και οδηγίες για την επεξεργασία και τον βρασμό της παπαρούνας...Αυτό ήταν original underground παραμύθι, όχι Μορμόληδες και συμβατικά πράγματα.Συνεντευξιάστηκα για το δίφωνο και με τον Παύλο Συνοδινό, τέως κιθαρίστα της Νατάσσας Μποφίλιου και νυν του Γιάννη Χαρούλη. Τραγουδοποιό, επίσης, που μόλις κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό δίσκο του. Λέγεται Μικρές ελπίδες και παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον σε μουσικό και σε στιχουργικό επίπεδο. Με τον Γιάννη Παξεβάνη, ηχολήπτη της Λένας και υπεύθυνο για τις μίξεις στο cd του Συνοδινού, μιλάγαμε προχθές στο Παλλάς για τη συγκεκριμένη αξιόλογη καινούργια δουλειά. Η φωτογραφία με τον Παύλο από την οικία μου είναι ενδεικτική του κλίματος των ημερών. Ή, μάλλον, του moto Καλωσήρθες κι εσύ στο club του group-therapy! Οφείλω να εξάρω τη συμβολή της Inner Ear σαν ένα από τα πιο υγιή εναπομείναντα κύτταρα της ελληνικής δισκογραφίας. Στις τάξεις της ανήκουν επίσημα πλέον η Λένα Πλάτωνος, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και ο Φοίβος Δεληβοριάς. Κάτι λέει αυτό! Εν αναμονή των καινούργιων δίσκων του Lolek και των Your Hand In Mine, θά 'χουμε πολλά καλά να περιμένουμε απ' αυτή τη μικρή ανεξάρτητη δισκογραφική της Πάτρας που τείνει να παίξει τον σοβαρό ρόλο της υπάρχουσας Lyra, ας πούμε, στις δεκαετίες του 1960 και του ΄70. Τέλος, σήμερα τα χαράματα ξύπνησα στις 4 από τους χτύπους της καρδιάς μου. Δεν ήταν τρομεροί οι παλμοί, γύρω στους 95, σίγουρα όμως παράδοξοι για κατάσταση ύπνου. Σηκώθηκα, ήπια ένα ολόκληρο inderal και την ξανάπεσα. Σε ένα εικοσάλεπτο είχα ξανακοιμηθεί, ώσπου στις 5 ακριβώς ξύπνησα πάλι. Όχι από ταχυκαρδία τούτη τη φορά, αλλά από την τηλεόραση που έπαιζε δημοτικά τραγούδια από τα Γρεβενά. Η φωνή της Αρσινόης Πνευματικού, μιας γηραιάς τραγουδίστριας, τελείως άγνωστης σε μένα, εν μέσω κλαρινιτζήδων σε μια μακρόσυρτη θρηνητική παραλογή, με έκανε να χάσω τον υπόλοιπο νυχτερινό ύπνο μου. Άντε να βρεις τώρα δίσκους αυτής της γυναίκας ή άντε να μάθεις αν έχει καν δισκογραφηθεί η θεϊκή φωνή της! Η ερμηνεία της που με ξύπνησε για τα καλά σήμερα ήταν πραγματικά μια επίσκεψη από το Μαντείο των Δελφών, μια πετριά του πρωτόγονου ανθρώπου προς τον ουρανό που έγινε διαστημόπλοιο, πραγματοποιώντας το μεγαλύτερο χρονικό ρακόρ στην ιστορία του τραγουδιού και του κινηματογράφου. Όπως δηλαδή τό 'δειξε ακριβώς ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ κάποτε!