θεσσαλονίκη-μου-ΙΙ

Παρά τον κάπως πιο ευρωπαϊκό αέρα της και το σαφώς πιο παγωμένο κλίμα της, η Θεσσαλονίκη δε σώζεται από την, εθνικής εμβέλειας, μιζέρια που έχει ενσκύψει τους τελευταίους μήνες, από τους τόνους των σκουπιδιών και από τα μαγαζιά που συνεχίζουν να βάζουν λουκέτο το ένα μετά το άλλο.
Ελαφρύνουν λίγο τη θέση της οι πολλοί καφέδες στη Γαζία της Καρόλου Ντηλ και στο De Facto της Παύλου Μελά, η θέα των παλιών χαμάμ και των παρακμιακών λαϊκών ξενοδοχείων, τα μικρά θεατράκια που τ' ανακαλύπτεις ανύποπτα μέσα σε σοκάκια, οι αφίσες καλλιτεχνών λες κι έρχονται απ' άλλη χώρα, τα αμέτρητα μπουγατσάδικα, το απόλυτα διεθνοποιημένο πια Ολύμπιον και τα λεωφορεία της με τους εισπράκτορες. Μέσα σ' ένα τέτοιο λεωφορείο βρέθηκα σήμερα τα ξημερώματα, πηγαίνοντας στην περιοχή του Ευκλείδη να βρω έναν φίλο μου. Καλά, έτσι κάθεσαι εσύ σπίτι σου; με πρόγκηξε από μικροφώνου ο εισπράκτορας που μ' είχε πάρει ο ύπνος στο κάθισμα μου και κόντευα να σωριαστώ. Σήκωσα το κεφάλι, τον κοίταξα κι απάντησα όλο βαρεμάρα Γιατί, εσύ σπίτι σου κόβεις χαρτάκια;

Μου τηλεφωνούν από την Αθήνα, από το Κανάλι 1 του Πειραιά. Με ρωτάνε αν θα είμαι μέσα στην επίσχεση εργασίας που ξεκινάνε απ' αύριο ηχολήπτες, δημοσιογράφοι και παραγωγοί. Δέχομαι. Από το κακό στο χειρότερο, εν ολίγοις. Θέλω να ρίξω μπουνιά στο τραπέζι όπου ετοιμαζόμαστε να φάμε, μα με ηρεμούν οι κουβέντες με τη Μαρία Παπαχαραλάμπους και τον Γιάννη Γκροσδάνη. Όλοι λίγο- πολύ στο ίδιο καζάνι βράζουμε...

Από δω και πέρα θα μιλάμε για τον άρτον ημών τον επιούσιον και την εξασφάλιση του στις μέρες που θά 'ρθουν. Μού φαίνεται, το μόνο γιατρικό στην καινούργια αναμενόμενη στενοχώρια είναι ν' ανηφορίσω απόψε στην Άνω Πόλη για να συναντήσω κάπου στα γραφικά δρομάκια της τον κύριο Ντίνο Χριστιανόπουλο και το rock συγκρότημα A-Positive.