here-and-now.-happiness-με-την-εικαστικό-μαρία-παπαχαραλάμπους-στη-θεσσαλονίκη
Όσο η Αθήνα έμενε πίσω, εμείς με κατεύθυνση προς τα βόρεια, νιώθαμε ολοένα και περισσότερο την παρουσία του χιονιά. Η κοιλάδα των Τεμπών, ένα από τα πιο όμορφα ελληνικά τοπία, θύμιζε Αλάσκα με τη θερμοκρασία στους -8 βαθμούς.
Ανυπομονούσα να φτάσω στη Θεσσαλονίκη το μεσημέρι αφού έπρεπε να βρίσκομαι στα εγκαίνια της έκθεσης της Μαρίας Παπαχαραλάμπους στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Γνώρισα τη Μαρία μαζί με τον σύζυγο της, Αχιλλέα Κεντώνη, στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας το 2003 ως σκηνοθέτες πειραματικών βίντεο. Κρατήσαμε επαφή όλα αυτά τα χρόνια, αν και σπάνια τους έβρισκα στην Κύπρο, στην εστία τους. Γιατί, πρόκειται για δύο εικαστικούς καλλιτέχνες που μοιράζουν κάθε χρόνο τη ζωή τους μεταξύ Ισπανίας, Γαλλίας και Νέας Υόρκης, αφού ζητείται η συμμετοχή τους σε διεθνείς εκθέσεις. Η Μαρία, λόγου χάριν, μόλις επέστρεψε από τη Μπιενάλε του Καΐρου για να τιμηθεί επί ελληνικού εδάφους με την προσωπική της έκθεση που θα διαρκέσει ενάμισι μήνα στο Μακεδονικό Μουσείο.
Μου ζήτησε να συντάξω και να διαβάσω ένα κείμενο μετά μουσικής στα εγκαίνια. Ζήτησα με τη σειρά μου από τον συνθέτη- πιανίστα Γιάννη Κοσμίδη του rock συγκροτήματος Verbal Delirium να με συνοδεύσει τόσο στη Θεσσαλονίκη, όσο και στην ανάγνωση του κειμένου.
Προτίμησα να κάνω μια αναδρομή στην Ευτυχία ως Έννοια από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και συγκεκριμένα από τον Σωκράτη και τους στωικούς φιλόσοφους μέχρι τον Επίκουρο και τον Σοφοκλή κλπ. Άλλωστε, το project της Παπαχαραλάμπους φέρει τον τίτλο Here and now.Happiness, ενώ το κάπως ελληνοπρεπές κείμενο μου ήρθε σε απόλυτο κοντράστ- γι' αυτό ίσως και να άρεσε τόσο- με τα αγγλόφωνα, πλούσια σε αρμονίες, προγκρεσιβοροκάδικα τραγούδια του Γιάννη.
Όση ώρα οι θεατές των εγκαινιών παρακολουθούσαν το μικρό μας happening, κάποιοι φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών ζωγράφιζαν την πλάτη της οικοδέσποινας καλλιτέχνιδας. Ήταν ακόμη ένα happening μέσα σ' όλη αυτή τη μουσική-εικαστική γιορτή.
Ανέκαθεν θεωρούσα τους εικαστικούς τους πιο απελευθερωμένους καλλιτέχνες! Όποιος έχει επισκεφτεί την Καλών Τεχνών της Αθήνας, θα με καταλάβει. Εν ολίγοις, καμία σχέση με τους συχνά τυχοδιώκτες κινηματογραφιστές, ακόμη και με τους ψωνισμένους μουσικούς.
Είναι επίσης γνωστό το γεγονός ότι το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, παρ' όλη την προσφορά του και την καλλιτεχνική αποδοχή του, επιθυμούσε την επαφή με ένα ηλικιακά νεότερο φιλότεχνο κοινό.
Πιστεύω, λοιπόν, πως η επιλογή της Μαρίας Παπαχαραλάμπους ήταν ότι καλύτερο για τα εγκαίνια του Project Space του Μουσείου. Τα έργα της με την pop αισθητική και τα φιλοσοφικά νοήματα για την αναζήτηση της εσωτερικής γαλήνης και, τελικά, Ευτυχίας αντιμετωπίστηκαν πολύ θερμά από φοιτητόκοσμο κυρίως. 
Για του λόγου το αληθές, εδώ βλέπετε την επιμελήτρια και κριτικό τέχνης, Θάλεια Στεφανίδου, να συνομιλεί με φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών της συμπρωτεύουσας με αφορμή τη δουλειά της Παπαχαραλάμπους μέσα στον εκθεσιακό χώρο.
Από μια μικρή οθόνη προβλήθηκαν επίσης πειραματικά βίντεο της Μαρίας και του Αχιλλέα, τα οποία έχουν ήδη γυρίσει τον κόσμο. Η έκθεση Here and now.Happiness της Μαρίας Παπαχαραλάμπους θα παραμείνει στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης μέχρι τις 30 Ιανουαρίου του 2011. Εγώ πάλι λέω να παραμείνω εδώ μέχρι τα μέσα της ερχόμενης εβδομάδας. Έχω να δω αρκετούς φίλους και να χαλαρώσω λίγο πριν την έλευση των καταθλιπτικών χριστουγέννων. Όσο για τους θανάτους του Captain Beefheart (αγαπημένος καλλιτέχνης) και της Τασσώς Καββαδία, θα επανέλθω με καινούργια ανάρτηση.
Όσο η Αθήνα έμενε πίσω, εμείς με κατεύθυνση προς τα βόρεια, νιώθαμε ολοένα και περισσότερο την παρουσία του χιονιά. Η κοιλάδα των Τεμπών, ένα από τα πιο όμορφα ελληνικά τοπία, θύμιζε Αλάσκα με τη θερμοκρασία στους -8 βαθμούς.
Ανυπομονούσα να φτάσω στη Θεσσαλονίκη το μεσημέρι αφού έπρεπε να βρίσκομαι στα εγκαίνια της έκθεσης της Μαρίας Παπαχαραλάμπους στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Μου ζήτησε να συντάξω και να διαβάσω ένα κείμενο μετά μουσικής στα εγκαίνια. Ζήτησα με τη σειρά μου από τον συνθέτη- πιανίστα Γιάννη Κοσμίδη του rock συγκροτήματος Verbal Delirium να με συνοδεύσει τόσο στη Θεσσαλονίκη, όσο και στην ανάγνωση του κειμένου.
Προτίμησα να κάνω μια αναδρομή στην Ευτυχία ως Έννοια από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και συγκεκριμένα από τον Σωκράτη και τους στωικούς φιλόσοφους μέχρι τον Επίκουρο και τον Σοφοκλή κλπ. Άλλωστε, το project της Παπαχαραλάμπους φέρει τον τίτλο Here and now.Happiness, ενώ το κάπως ελληνοπρεπές κείμενο μου ήρθε σε απόλυτο κοντράστ- γι' αυτό ίσως και να άρεσε τόσο- με τα αγγλόφωνα, πλούσια σε αρμονίες, προγκρεσιβοροκάδικα τραγούδια του Γιάννη.
Όση ώρα οι θεατές των εγκαινιών παρακολουθούσαν το μικρό μας happening, κάποιοι φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών ζωγράφιζαν την πλάτη της οικοδέσποινας καλλιτέχνιδας. Ήταν ακόμη ένα happening μέσα σ' όλη αυτή τη μουσική-εικαστική γιορτή.
Ανέκαθεν θεωρούσα τους εικαστικούς τους πιο απελευθερωμένους καλλιτέχνες! Όποιος έχει επισκεφτεί την Καλών Τεχνών της Αθήνας, θα με καταλάβει. Εν ολίγοις, καμία σχέση με τους συχνά τυχοδιώκτες κινηματογραφιστές, ακόμη και με τους ψωνισμένους μουσικούς.
Είναι επίσης γνωστό το γεγονός ότι το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, παρ' όλη την προσφορά του και την καλλιτεχνική αποδοχή του, επιθυμούσε την επαφή με ένα ηλικιακά νεότερο φιλότεχνο κοινό.
Από μια μικρή οθόνη προβλήθηκαν επίσης πειραματικά βίντεο της Μαρίας και του Αχιλλέα, τα οποία έχουν ήδη γυρίσει τον κόσμο. Η έκθεση Here and now.Happiness της Μαρίας Παπαχαραλάμπους θα παραμείνει στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης μέχρι τις 30 Ιανουαρίου του 2011. Εγώ πάλι λέω να παραμείνω εδώ μέχρι τα μέσα της ερχόμενης εβδομάδας. Έχω να δω αρκετούς φίλους και να χαλαρώσω λίγο πριν την έλευση των καταθλιπτικών χριστουγέννων. Όσο για τους θανάτους του Captain Beefheart (αγαπημένος καλλιτέχνης) και της Τασσώς Καββαδία, θα επανέλθω με καινούργια ανάρτηση. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου