Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

Ας κάνω ακόμη ένα post, καθώς αύριο χειρουργείται η μητέρα μου και προσπαθώ να ξορκίσω τον φόβο μου με κάθε τρόπο. Παραδόξως η ίδια δεν φοβάται ή έτσι δείχνει. Ωραία- μου είπε- θα μου κάνει και αύξηση ο ΟΓΑ στη σύνταξη! Πόσο θαυμάζω το κουράγιο αυτής της 75χρονης γυναίκας και τη θέληση της για ζωή! Θα τη χειρουργήσει ο καθηγητής Μπαϊρακτάρης, του οποίου το όνομα, ναι μεν παραπέμπει σε...χασαποταβέρνα, ο άνθρωπος όμως διαπρέπει εδώ και 30 χρόνια ως καρδιοχειρουργός στη Γερμανία. Πρόσφατα ήρθε στο Ωνάσειο, όπου σήμερα κατέχει τη θέση του διευθυντή της Α΄Καρδιοχειρουργικής Κλινικής. Μπαίνοντας στο θάλαμο (σωστή σουίτα), κοίταξε το πόδι της μάνας μου και σχολίασε σε έναν βοηθό του: Μμμμ, ωραίο κομμάτι! Τι κι αν κολακεύτηκε η κυρα-Ντίνα για τα κάλλη της- ο doctor δεν εννοούσε το πόδι της αυτό καθ'αυτό, αλλά την αρτηρία του! Πολύ καλή, συνέχισε, θα μας δώσει σίγουρα τα δύο από τα τρία αχρηστευμένα αγγεία! Και το τρίτο; αναρωτήθηκα εγώ χεσμένος πάνω μου. Την απορία μού την έλυσε λίγο αργότερα η νεαρή καρδιοχειρουργός ονόματι Κατερίνα, του team Μπαϊρακτάρη, όταν μας εξήγησε ότι θα χρησιμεύσει και η μαστική αρτηρία της μανούλας μου, κάτω από τον θώρακα της. Μπρρρ...Δεν πιστεύω να φοβάσαι, έκανα της κυρα-Ντίνας. Και τι μου απάντησε η θεά; Σώπα, καλέ, που φοβάμαι, το όνειρο μου ανέκαθεν ήταν να με ανοίξουν στα δύο σαν κονσέρβα ρίο-μάρε! Μετά, ξέροντας ότι ο doctor Μπαϊρακτάρης έχει ισχυρούς δεσμούς με τη Γερμανία, του έπιασε το μπίρι-μπίρι στα γερμανικά, έτσι ούτως ώστε οι νοσηλεύτριες τη ρωτούσαν στη συνέχεια τι έλεγαν οι δυο τους. Εντάξει, από αλτσχάιμερ καλά πάμε! Αφού η κυρα-Ντίνα ομιλεί ακόμη άπταιστα γερμανικά από το 1970 που επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα, καθάρισε με το συγκεκριμένο, επίσης κρίσιμο για την ηλικία της, θέμα. Μήπως δεν με αγχώνει κι αυτό; Νομίζετε δεν τρέμω μην πάω να δω τη μάνα μου μετά την εγχείρηση και μου λέει για το ότι είδε live τους Pink Floyd στην Πομπηία (στην καλύτερη) ή μου πει Ποιος είστε, κύριε; Γνωριζόμαστε; (στη χειρότερη)! Γιατί να ζω εγώ όλον αυτόν τον εφιάλτη; Τι έφταιξα; Ή μάλλον γιατί να τραβιέται έτσι αυτή η καλόψυχη γυναίκα, η Μάνα-Βράχος, στα γεράματα της; Πήγα κι έπιασα έως και τους ανθρώπους της εντατικής. Είναι ένα μέρος που αύριο μετά την επέμβαση, σκοπεύω να μην επισκεφτώ. Αν πρόκειται να δω τη μανούλα μου διασωληνωμένη για 5΄ και μετά να τη βλέπω όλο το βράδυ στον ύπνο μου, μακριά! Ας μεταφερθεί στο θάλαμο της κι ας πέσω με κλάματα χαράς στην αγκαλιά της, χωρίς όμως το live των Floyd στην Πομπηία και το Ποιος είστε, κύριε που λέγαμε πριν. Αύριο θά 'ναι ίσως η πιο δύσκολη μέρα της μέχρι τώρα ζωής μου. Στο πλάι μου, στο αίθριο του Ωνασείου, θα βρίσκονται από νωρίς το πρωί φίλοι αγαπημένοι που θα αλαφρύνουν την αγωνία μου. Η Λένα και η Βικτώρια ξεκινούν σε λίγο ολονύκτια προσευχή, όπως μου είπαν. Η Μαρίζα θα έρθει κι εκείνη στο Ωνάσειο. Έχω να πω πολλά -νά' μαστε καλά- για τη σημασία της Μαρίζας Κωχ στη λύση του δράματος που ζήσαμε και, δυστυχώς εξακολουθούμε να ζούμε, την τελευταία εβδομάδα. Η γυναίκα αυτή δεν είναι άνθρωπος, ειν' ένας άγγελος αλτρουισμού και αγάπης που έπεσε στη γη. Το γράφω τώρα και δακρύζω, όπως δάκρυσε κι η μάνα μου προ τριών ημερών, όταν μου ζήτησε μια φωτογραφία της Κωχ να τη βάλει στο εικονοστάσι της δίπλα στην Παναγία και τους Αγίους! Έχω να σας πω πολλά και θέλω να τα πω γιατί θα σκάσω! Όπως την εμπειρία μου από την επαφή μου με γιατρούς-κτήνη προτού πάμε στο Ωνάσειο, με δήθεν επιστήμονες που κοστολογούν την ανθρώπινη ζωή δύο και τρεις χιλιάδες ευρώ. Κι ακόμη, να ευχαριστήσω απ' τα βάθη της ψυχής μου φίλους γνωστούς, αλλά και άγνωστους μου αναγνώστες του blog που βρήκαν το τηλέφωνο μου και προσφέρθηκαν να δώσουν το πολύτιμο αίμα τους. Σας αγαπώ όλους! Συνεχίστε να σκέφτεστε θετικά για τη μητέρα μου κι εμένα αύριο! Πιάνει- λένε- κι ας μην έχουμε βρεθεί ποτέ από κοντά! Κι εσύ, Μπαϊρακτάρη μου, κάνε τα μαγικά σου, κόψε από δω, ράψε από κει, και θα σε κάνω γω άγαλμα στην αυλή του σπιτιού μου- εκεί όπου θα πάρω τη μάνα μου για κάνα δίμηνο να αναρρώσει, να σε βλέπουμε κάθε πρωί και να φιλάμε τα γερά μαρμάρινα χέρια σου!