τρένο-στο-ρουφ-back-to-the-60s-με-βερμούτ-songs

Η μουσική παράσταση Βερμούτ Songs στο Τρένο στο Ρουφ της Τατιάνας Λύγαρη είναι μια όαση συγκριτικά με τη μιζέρια αυτού που συνήθως καλείται ψυχαγωγία. Έκανε πρεμιέρα πριν από ένα μήνα ακριβώς και συνεχίζει, πάντα μέσα στο μουσικό βαγόνι του Orient Express. Η δράση του έργου είναι υποτυπώδης: ένα συγκρότημα που παίζει pop επιτυχίες των 60s, ξεμένει από τραγουδίστρια. Η Δανάη, ένα κορίτσι από τους θαμώνες του βαγονιού, σηκώνεται από τη θέση της και προθυμοποιείται να αναλάβει το ρόλο ως πρόσφατα κομμένη από κάποιο τηλεοπτικό talent show. Παρ' ότι αρχικά ο τραγουδιστής του γκρουπ αντιμετωπίζει τη Δανάη με ειρωνία, σύντομα οι φωνητικές ικανότητες και η σκηνική παρουσία της κερδίζουν όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και τους υπόλοιπους μουσικούς, καθώς και όλους όσοι παρακολουθούν την παράσταση. Μέχρι να τα φτιάξουν οι δυο τους και να τελειώσει το έργο, για να πούμε Και ζήσαν' αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, έχουμε εντω μεταξύ ακούσει και ξαναθυμηθεί τα τραγούδια La bambola, Delilah, Keep searchin', Bridge over troubled water, If I had a hammer, όπως και τα Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο, Το σχολείο, Το τζίνι, Τρελοκόριτσο κλπ. Κι εδώ είναι που πρέπει να σταθούμε, από μουσικολογικής άποψης βασικά, εφόσον ο συνθέτης Μηνάς Ι. Αλεξιάδης έκανε εξαιρετική δουλειά ακόμη μία φορά. Απ' όσο γνωρίζω, δεν ενορχήστρωσε απλά τα pop hits του παρελθόντος, αλλά έδωσε στους μουσικούς παρτιτούρες με το κάθε όργανο νότα προς νότα. Μία κάθε άλλο παρά πρόχειρη αντιμετώπιση των συνθέσεων που χορεύονταν στη δεκαετία του 1960 με τη μπάντα, αποτελούμενη από δεξιοτέχνες μουσικούς, να τα δίνει όλα! Συγκεκριμένα, τον Ανδρέα Σταματόπουλο στο πιάνο και τα πλήκτρα, τον Απόστολο Θεοδοσίου στην ηλεκτρική κιθάρα και το μπάσο, τον Δημήτρη Βαρζαμπετιάν στα ντραμς και τα κρουστά και τον Θανάση Βλαβιανό, ηθοποιό και τραγουδιστή- γνωστό σε μένα από τα Φωνητικά Εργαστήρια του Σπύρου Σακκά- στη φωνή και το ηλεκτρικό μπάσο. Μαζί τους, στο ρόλο της επίδοξης τραγουδίστριας Δανάης, η ηθοποιός Δανάη Κατσαμένη, μια από τις πιο όμορφες και ταλαντούχες παρουσίες του σύγχρονου μουσικού θεάτρου. Για την ακρίβεια, θα ήταν ευτύχημα αν η Κατσαμένη, εκτός του Τρένου στο Ρουφ και της Λυρικής Σκηνής, τραγουδούσε και σε κάποιο αγγλόφωνο alternative συγκρότημα! Τους φωτισμούς της παράστασης ανέλαβε ένας δικός μου άνθρωπος, ο διευθυντής φωτογραφίας στα ντοκιμαντέρ μου, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, ο οποίος, ως λάτρης της pop-rock σκηνής των 60s, θα την καταφχαριστήθηκε τη δουλειά αυτή. Και πραγματικά, η εναλλαγή των φωτισμών με κόκκινα και βεραμάν φώτα μέσα στο βαγόνι, όπως και η χρήση του φωτορυθμικού σε κάποια σημεία, έδωσαν στο έργο την απαιτούμενη ατμόσφαιρα μιας χρωματικής έκρηξης, ενός psychedelic- pop πάρτι και των παλιών μπαρ, απ' αυτά που θα άρεσαν στον Γιάννη Bach Σπυρόπουλο και τον Γιώργο Σκούρτη. Τα κείμενα με την υποτυπώδη, όπως είπαμε, δραματουργική εξέλιξη έγραψε ο συνθέτης Πλάτονας Ανδριτσάκης, ενώ τα κοστούμια και τις χορογραφίες επιμελήθηκαν αντίστοιχα η Ντόρα Λελούδα, η Δανάη Κουρέτα και η Ζωή Χατζηαντωνίου. Χθες βράδυ, παρ' ότι δεν είχα και την καλύτερη ψυχολογία, πέρασα καλά! Όπως είπα και του Θεοδωρόπουλου, βγαίνοντας από το ζεστό βαγόνι στην παγωνιά της βραδιάς, τι καλά που θα ήταν να ξεκινούσε το τρένο και να κάναμε ένα μεγάλο ταξίδι μ' αυτά τα ανέμελα τραγούδια! Και θα συμφωνήσω με την Τατιάνα Λύγαρη, τη σκηνοθέτιδα της παράστασης, η οποία μού έλεγε πως τα Βερμούτ Songs εντάχθηκαν στο φετινό ρεπερτόριο του Τρένου στο Ρουφ σαν μιαν ανάπαυλα μέσα στην εθνική κατάθλιψη λόγω της οικονομικής κρίσης. Αν θέλετε να περάσετε ένα όμορφο και ανέμελο βράδυ, επισκεφθείτε το Μουσικό Βαγόνι Orient Express. Η δεκαετία του 1960 ξαναζεί, έστω για ένα δίωρο!