ο-νίκος-παπατάκης-η-nico-ο-γερμανός-φωτογράφος-και-ο-ζακ-νατώ-που-έγινε-ζαν-κοκτώ

Από το διαδίκτυο ενημερώνομαι για τον θάνατο του σκηνοθέτη Νίκου Παπατάκη στο Παρίσι, σε ηλικία 92 ετών. Υπήρξε από τους αγαπημένους μου Έλληνες σκηνοθέτες της διασποράς και νομίζω ότι τον έχω- που λένε- ως προσωπικότητα. Μάλιστα, μια συζήτηση που είχαμε πριν μερικά χρόνια στο σπίτι του συνεργάτη μου, οπερατέρ Δημήτρη Θεοδωρόπουλου, με τον συγγραφέα Πάνο Κουτρουμπούση για την περίπτωση του Παπατάκη, έγινε αφορμή να ξεκοκαλίσω την ενδιαφέρουσα αυτοβιογραφία του με τίτλο Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην απόγνωση. Μια βιογραφία που θα έπρεπε νά 'χουν διαβάσει όλοι οι του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ σε διαδικτυακά και μη έντυπα, ώστε να μη γράφουν τη σήμερον ημέρα απίστευτες ανακρίβειες. Ξεκινάμε, λοιπόν: ο Παπατάκης μπορεί να έφυγε το 1936 από την Ελλάδα, ο ίδιος λέει όμως ότι μέσα στον πόλεμο εργαζόταν ως γκρουμ του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετάνια. Εκεί όπου γνώρισε έναν Γερμανό γλύπτη, έγιναν εραστές και έτσι τού ανοίχτηκε ο δρόμος για τη μεγάλη ζωή στο Παρίσι παρέα με την αφρόκρεμα των διανοουμένων της εποχής. Παμ' παρακάτω: ο Παπατάκης, λέει, υπήρξε ζευγάρι με τη Nico, τη μούσα του Άντι Γουόρχολ και τραγουδίστρια των θρυλικών Velvet Underground. Τη γνώρισε, διαβάζω, στη Νέα Υόρκη του 1950! Η αλήθεια είναι διαφορετική, πολύ όμως! Τι δουλειά είχε, κατ' αρχάς, η Nico στη Νέα Υόρκη πριν τα μέσα του 1960, αφού μια δεκαετία πίσω έχτιζε καριέρα φωτομοντέλου και ηθοποιού στην Ευρώπη (Φελίνι, Dolce Vita κλπ.); Κυρίως, όμως, αν και ο Παπατάκης στη βιογραφία του αναφέρει εκείνον τον Γερμανό γλύπτη- μέντορα του ως μοναδική ομοφυλοφιλική του σχέση, ένα παλιό αφιέρωμα στο περιοδικό ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ της Καθημερινής τον διαψεύδει! Συγκεκριμένα, το αφιέρωμα του περιοδικού αναφέρεται σε έναν άλλο Γερμανό, φωτογράφο αυτή τη φορά, ο οποίος συνήθιζε να φωτογραφίζει τις συμπατριώτισσες του Nico και Amanda Lear στη δεκαετία του 1950 ως έφηβα μοντέλα. Αυτός, λοιπόν, υπήρξε ζευγάρι με τον Παπατάκη κι όταν αργότερα ερωτεύθηκε σφόδρα την πανέμορφη Nico, της ζήτησε να την αποκαλεί με το ελληνικό όνομα του τέως συντρόφου του. Τώρα, για το αν στη συνέχεια τα έφτιαξε και ο ίδιος ο Παπατάκης με τη...συνονόματη του, Nico, θα σας γελάσω. Το όλο θέμα μού θύμισε πριν πολλά- πολλά χρόνια ένα άλλο απερίγραπτο άρθρο Έλληνα κριτικού κινηματογράφου που μας έδινε μια πρόγευση από την ταινία του Όλιβερ Στόουν για τους Doors. Τι είχε γράψει ο άνθρωπος τότε; Το ΄91 νομίζω ήτανε...Ο Στόουν, λέει, μας αποκαλύπτει ότι ο Τζιμ Μόρισον ήταν ομοφυλόφιλος, αφού δείχνει στην ταινία του μία σκηνή πεολειχίας μεταξύ του αρχηγού των Doors και κάποιου...Νίκου! Γελάστε μαζί μας! Ναι, μωρέ, τι Nico, τι Νικολάκης απ' τη Δραπετσώνα! Μ' αυτό όμως που ξεράθηκα στο γέλιο, παρ' όλο που είχα μια πολύ δύσκολη μέρα, ήταν ότι τη φωτογραφία της μικρού μήκους ταινίας που έκανε το 1950 ο Παπατάκης με τον Ζαν Ζενέ, υπέγραφε ο Ζαν Κοκτώ! Φυσικά, πρόκειται για τον Γάλλο οπερατέρ Ζακ Νατώ, συνεργάτη επίσης του Ζυλ Ντασέν, ο οποίος ουδεμία σχέση είχε με τον Ζαν Κοκτώ. Δε διάβασα άλλα στο internet για τον θάνατο του σημαντικού Νίκου Παπατάκη, αφενός γιατί βαρέθηκα και αφετέρου γιατί θά 'βρισκα κι άλλα μαργαριτάρια. Προτιμώ να φέρνω στη θύμηση μου τους ασπρόμαυρους μπουνιουελικούς Βοσκούς της συμφοράς, την υπέροχη Φωτογραφία, ακόμη και τον αριστουργηματικό Ισορροπιστή του με τον Μισέλ Πικολί. Αιωνία του η μνήμη, έφυγε ένας μεγάλος Έλληνας του διεθνούς κινηματογραφικού στερεώματος.