δημήτρης-πουλικάκος-θέκλα-τσελεπή-περί-παύλου-σιδηρόπουλου-προσεχώς-στην-οδό-πανός

Από το δρόμο, έξω, Κυριακή μεσημέρι ακούγονταν η τραχιά φωνή κάποιου Αμερικανού bluesman του 1930. Δεν άργησα να καταλάβω ότι έφτασα επιτέλους στο διαμέρισμα της ραδιοφωνικής παραγωγού, Θέκλας Τσελεπή, μετά του συντρόφου της και πατριάρχη του ελληνικού rock, Δημήτρη Πουλικάκου. Με υποδέχτηκε η γλυκύτατη Σίβα, το αμερικανικό πίτμπουλ, με το ινδικό όνομα που ταιριάζει στις μυρωδιές απ' τα αναμμένα sticks. Ζεστός καφές, πολλά τσιγάρα, ασταμάτητο το folk-blues σφυροκόπημα, όση ώρα ο θείος Νώντας έπαιρνε το μπάνιο του. Το κασετοφωνάκι άνοιξε και η κουβέντα περί Παύλου Σιδηρόπουλου (και όχι μόνο) ξεκίνησε. Μνήμες από το Κύτταρο, το Crazy love στου Ζωγράφου, το Ροντέο, την πλατεία Εξαρχείων. Χιουμοριστικές ακομπλεξάριστες ιστορίες από το πανηγύρι της πρέζας μαζί με οργισμένες καταγγελίες για το σημερινό κρατικοδίαιτο σύστημα απεξάρτησης. Μαρτυρίες, τέλος, για το αφελές, ευκολόπιστο, πανέμορφο και ευγενικό αγόρι που χάθηκε πρόωρα, επειδή το μόνο που ήθελε να κάνει στον κόσμο αυτό ήταν μουσική. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς, πάντως το σημερινό πρωί με την παρέα του Μήτσου και της Θέκλας, με έκανε να θέλω να τελειώσω το Pic που έγραψε ο Jack Kerouac στη Νέα Υόρκη του 1971 και που παράτησα στη μέση.