keratea-art-resistance-festival-2nd-day-review

Φτάσαμε στην Κερατέα και στο συναυλιακό χώρο στις 16.30 το απόγευμα. Μας άφησαν να περάσουμε απ' το μπλόκο μόνο όταν είδαν ότι στο αμάξι υπήρχαν κιθάρες και αναλόγια. Ο πρώτος που συνάντησα ήταν ο καλός μου φίλος και συνάδελφος Δημήτρης Μανιάτης από Τα Νέα. Αυτός με ενημέρωσε ότι λίγες ώρες πριν είχε περάσει απ' το πάρκο και ο Μίκης Θεοδωράκης, συνοδευόμενος βέβαια από τους τύπους της ομάδας Σπίθα, οι οποίοι σε κάποια στιγμή φώναζαν κάτι περίεργα εθνικιστικά συνθήματα. Ο Μίκης, παρ' όλα αυτά, δήλωσε ότι δεν μπορούσε ν' απουσιάσει από μια τέτοια εκδήλωση αντίστασης, θυμήθηκε τη Μακρόνησο που δεν πέφτει και πολύ μακρυά, ενώ εξέφρασε την επιθυμία να φορέσει κράνος και να πρωτοστατήσει στο μπλόκο! Αναμενόμενη η φάση και, προσωπικά, την έχω ζήσει άπειρες φορές τα τελευταία χρόνια με τη συμμετοχή μου στη διοργάνωση τέτοιων επαναστατικών- ας τα πούμε- events: καρεκλίτσες πίσω απ' το stage, καφέδες και μπίρες, τζαμαρίσματα μεταξύ των μουσικών κλπ. Ομπρός στο δρόμο, λοιπόν, που χάραξε το Woodstock πριν 42 ολόκληρα χρόνια! Πολύ απλά, η φάρμα του Max Yasgur έγινε πάρκο της Κερατέας. Παρέμειναν κοινές η αισθητική των μουσικών και η επαναστατική τους διάθεση. Υπήρξαν κι αρκετοί καλλιτέχνες, μιλάμε για μεγάλα ονόματα του έντεχνου κυρίως, που δεν θέλησαν να παίξουν. Καλύτερα- μου έλεγε ο Πουλικάκος- άσ' τους, θα γλιτώσουμε και την κλαψομουνίαση τους! Η αλήθεια είναι πως ανησύχησα τις πρώτες ώρες για την προσέλευση του κόσμου. Απ' τη μια η απεργία, απ' την άλλη η μακρυνή απόσταση από το κέντρο ήταν δύο σοβαροί λόγοι για να μείνουμε στο μεταξύ μας, στο εμείς κι εμείς που λέμε. Ευτυχώς, όμως, ως την ώρα που έφυγα θα είχαν μαζευτεί σίγουρα περισσότερα από 2.000 άτομα!

Εδώ βλέπετε τα σκίτσα που χάρισε στην εικαστική έκθεση του Keratea Art Resistance Festival ο Θάνος Ανεστόπουλος των Διάφανων Κρίνων.

Κι άλλη εικαστική παρέμβαση στον χώρο, όλο νόημα.

Όσο ο ήλιος έπεφτε, τόσο οι άνθρωποι αυξάνονταν.

Πρώτο επί σκηνής πετύχαμε τον Ζακ Στεφάνου με τη Μπάντα Κοάλα του. Έχω να πω ότι με κέρδισε ο καλλιτέχνης με τον σπέσιαλ rock ήχο του και την ενέργεια του. Κρίμα που εμφανίστηκε τόσο νωρίς, αλλά υποθέτω ότι θα έπρεπε να φύγει μετά, λόγω άλλων του υποχρεώσεων. Κατά γενική παραδοχή, τα έσπασε κανονικά ο Ζακ!

Τον διαδέχτηκε ο αγαπητός μου Ηρακλής Τριανταφυλλίδης με τη Λερναία Ύδρα του, που είχα να δω σχεδόν μια πενταετία, από τότε που είχαμε ανέβει παρέα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης με το Ζωντανοί στο Κύτταρο- Σκηνές Ροκ. Ο Ηρακλής αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο στην υπόθεση ελληνικό rock και του χρωστάω πολλές αναρτήσεις από ΄δω μέσα. Το λέγαμε και με τον Βαγγέλη Βέκιο, πρώην ντράμερ των Μουσικών Ταξιαρχιών και νυν διευθυντή προγράμματος Στο Κόκκινο 105,5 και αρχηγό του rock γκρουπ Ελελεύ!

Βγαίνεις! ακούστηκε μια αγχωμένη φωνή απευθυνόμενη στον Ηρακλή κι εκείνος, ακόμη πιο αγχωμένος, με δυο δρασκελιές και την κιθάρα στα χέρια, ανέβηκε στη σκηνή. Με μια εξαιρετικά δεμένη μπάντα παρουσίασε τραγούδια από την εποχή της Λερναίας Ύδρας!

Πολύχρωμα μπαλόνια στον ουρανό δικαιολογούσαν αυτό που έγραφαν πολλά από τα πλακάτ του Keratea Art Resistance Festival: Η τέχνη είναι αντίσταση- Η αντίσταση είναι γιορτή!

Ο Σπύρος Γραμμένος, ο άξιος επίγονος του Τζίμη Πανούση, νταντεύει τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη, τον επίσης άξιο επίγονο του Δήμου Μούτση, να πούμε!

Κι ο Αλέξανδρος Μίαρης των Electric Litany, με τον Βέκιο και τον bosko, την άραξαν στα χορτάρια, συζητώντας για το θέμα της Κερατέας και συμφωνώντας πως πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτοί οι πολίτες και δεν έχουμε γίνει όλοι ακόμη...ανθοστήλες, όπως θα έλεγε και η Αγαθή Δημητρούκα!

Δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω το θεατρικό δρώμενο της ομάδας Τζιριτζάντζουλες, καθ' ότι μ' έφαγε το κους-κους με τους μουσικούς στο backstage, πάντως μου είπαν ότι άρεσε πολύ και καταχειροκροτήθηκαν!

Παρουσίασαν, λέει, μια αναρχική βερσιόν ενός αποσπάσματος από το μνημειώδες έργο Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή, όπου Οιδίποδας ο Γιωργάκης Παπανδρέου, Ιοκάστη η Margaret Παπανδρέου και στο τέλος αντί να βγάλει ο ίδιος τα μάτια του διατάζει να τυφλωθούν οι υπήκοοι του ανακτόρου του!

Δημήτρης Πουλικάκος, ο Θείος Νώντας αυτοπροσώπως! Λείπει ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή; Θες κάτι να πιείς, καμιά μπίρα, κάνα κρασί; ρώτησαν τον Πουλικάκο αμέσως μόλις αφίχθη. Θα ήθελα ένα...αντιϊκό, απάντησε και έσπαγαν όλοι το κεφάλι τους να βρουν τι διάολο ακριβώς ήταν αυτό που ζητούσε. Τελικά, συμβιβάστηκε με μια μπίρα!

Να και ο Δημήτρης Πολύτιμος, μουσικός πολύτιμος όνομα και πράγμα! Καλλιτεχνικός σύντροφος του Πουλικάκου από το 1965, έπαθα την πλάκα μου σήμερα όταν έμαθα ότι μπήκε αισίως στα 78! Μπορεί να είναι παγκόσμιο φαινόμενο αυτή τη στιγμή ο Πολύτιμος, αν υπολογίσει κανείς πως παίζει ακόμη τα πλήκτρα του σε συναυλίες σαν έφηβος- ζωή νά 'χει ο άνθρωπος!

Τα είπαν μάλιστα μια χαρά με τον Αλέξανδρο! Όταν έμαθε πως οι Electric Litany μένουν μόνιμα στο Λονδίνο, του σύστησε ο Πολύτιμος να παραμείνουν εκεί, αν θέλουν πάνω απ' όλα να παίζουν καλή rock μουσική!

Κάτι άρχισε να γίνεται, μπροστά απ' τη σκηνή το πλήθος μαζεύεται σιγά- σιγά!

Με την κιθάρα του τραγούδησε ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και νομίζω ότι το κέρδισε κι αυτός το κοινό του. Φάνηκε από το δυνατό χειροκρότημα, κυρίως όμως από το τραγούδι του με τίτλο Όμορφοι και ηττημένοι που μάλλον έχει γίνει κτήμα του λαού, που λέει κι ο λαός μας.

Αυτό που θαύμασα στον Εμμανουηλίδη σήμερα ήταν η επικοινωνιακή δύναμη της τέχνης που ασκεί. Όπως σχολίασε δίπλα μου ένας πολύ έμπειρος μουσικός γι' αυτό που άκουγε, όση ώρα ο Αλέξανδρος τραγουδούσε το Ο Γιάννης ο φονιάς του Χατζιδάκι και του Γκάτσου, το παλικάρι τό 'χει και δεν είναι τυχαίο ότι πήγε μπροστά με τον πρώτο του δίσκο!

Εν τω μεταξύ, πολλοί άνθρωποι δεν προσήλθαν καν στη δεύτερη μέρα του Keratea Art Resistance Festival, απλώς βγήκαν από τα αντίσκηνα τους, στημένα από χθες στο πάρκο!

Η Εύα Ψυλλάκη στη συνέχεια με τη συμβολή ενός λαουτιέρη (λυπάμαι που δε συγκράτησα το όνομα του) και του Σόλη Μπαρκή, του μαιτρ των κρουστών, παρουσίασε διασκευασμένα παραδοσιακά τραγούδια. Πολύ ενδιαφέρον το αποτέλεσμα, απ' την άποψη κυρίως του concept, του πακέτου!

Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα η συμμετοχή του σχήματος όταν τραγούδησε μαζί τους και η Lamia Bedioui από την Τυνησία. Σαν όνειρο θυμάμαι ένα ποιηματάκι πού 'χα γράψει πριν καμιά δεκαριά χρόνια, ύστερα από ένα τραπέζωμα στην παλιά οικία της Μαρίζας Κωχ, επί της Φράττι, κατόπιν κοινής συναυλίας της με τις Σαβίνα Γιαννάτου, Lamia Bedioui, Αλίκη Καγιαλόγλου και Νένα Βενετσάνου. Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: Γιατί πας συχνά στη Φράττι/ όπου τρως με την αφράτη/ στο φιλόξενο της οίκο/ με τον Κούνδουρο τον Νίκο/ αφού κάνεις το καλό/ φέρε σε παρακαλώ/ τη Σαβίνα και τη Lamia/ μπας και πάρουν λίγα δράμια...

Η Lamia, ωστόσο, πολιτογραφημένη Αθηναία πλέον, είναι μία θεϊκή τραγουδίστρια. Σε όποια γλώσσα κι αν τραγουδήσει, κι αν δε σκαμπάζει ούτε λέξη από αραβικά ο ακροατής, σίγουρα το συναίσθημα που θα εισπράξει, είναι ανυπολόγιστο!

Έκπληξη ήταν για μένα τουλάχιστον η συμμετοχή του Κώστα Γανωτή, που άφησε λίγο κατά μέρος την, ενίοτε πομπώδη, ιδιότητα του συνθέτη και υιοθέτησε αυτήν του τραγουδοποιού και μάλιστα του οργισμένου τραγουδοποιού, ερμηνεύοντας με την ακουστική κιθάρα του τη Μπαλάντα της Κερατέας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν η πιο πολιτικοποιημένη εμφάνιση μουσικού της ημέρας!

Ώσπου βγήκε η Δανάη Παναγιωτοπούλου, βέβαια, και η συναυλία απέκτησε κατ' εξοχήν πολιτικοποιημένο περιεχόμενο. Διότι, μπορεί και το Ο Γιάννης ο φονιάς που έπαιξε ο Εμμανουηλίδης, πολιτικό τραγούδι να είναι στην ουσία, της Δανάης όμως οι folk ιστορίες που μιλούν για μολότοφ μεσ' στην τσάντα της, ότι θέλουν να πουν, το λένε ευθύβολα!

Εξακολουθεί να με συγκινεί πολύ αυτό το κορίτσι με τα καταγάλανα μάτια, τη ζεστή σκηνική παρουσία και το τεράστιο ταλέντο. Τό 'χω ξαναπεί και κινδυνεύω να γίνω εμμονικός ή γραφικός, όμως για μένα, τηρουμένων των αναλογιών, η Δανάη Παναγιωτοπούλου είναι η Joni Mitchell της μικρής Ελλάδας!

Κάτι άλλο που έγινε κατανοητό σε πολύ κόσμο με τη σημερινή εμφάνιση της Δανάης είναι η παντοδυναμία του...internet! Εννοώ πως Η ιστορία του Γιωργάκη, το τραγούδι που έγραψε για τον Πρωθυπουργό της χώρας, παραφράζοντας την Ιστορία της Μαρίας του Βασίλη Νικολαΐδη, αν και διακινήθηκε μόνο μέσω internet, σε μορφή mp3 από blog σε blog κι από το facebook, έχει γίνει πιο κοσμαγάπητο κι απ' τα τραγούδια των δύο προσωπικών δίσκων της!

Αν και ανέβηκε στη σκηνή ο Μίλτος Πασχαλίδης, η Δανάη παρέμεινε για να τραγουδήσουν μαζί τον Τρελό, δική της σύνθεση που ο τραγουδοποιός είχε συμπεριλάβει σε ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ του.

Άλλα τέσσερα κομμάτια τραγούδησε ο Πασχαλίδης από την προσωπική του δισκογραφία, αλλά ομολογώ ότι τον έχασα, γιατί ξαναπήγα στο backstage, προσπαθώντας να συμβάλλω στην ειρηνική διευθέτηση ενός ζητήματος μεταξύ των συγκροτημάτων Ρόδες και Electric Litany. Τίποτα ιδιαίτερο, μη φανταστείτε ότι πιαστήκανε στα χέρια οι ροκάδες, σπάσανε κιθάρες κλπ. Απλώς, επειδή σ' αυτά τα φεστιβάλ διαμαρτυρίας κυριαρχεί το γνωστό Από καλή καρδιά σκίζουμε, από οργάνωση μπουρδέλο, το πρόγραμμα είχε γίνει επιεικώς μαντάρα, ο ντράμερ των Ρόδες έπρεπε να φύγει, το ίδιο και ο ηχολήπτης των Litany, οπότε κάποιοι μοιραία θα έπρεπε να βγουν πρώτοι και κάποιοι δεύτεροι μετά τον Πουλικάκο. Που νά 'ξεραν οι παίδες ότι ο Πουλικάκος θα έπαιζε 10 κομμάτια περίπου, βγάζοντας έξω το πρόγραμμα για ένα ολόκληρο εικοσάλεπτο;

Silence, Μήτσος ειν' αυτός και οι νεότεροι ας κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο! Πόσω μάλλον όταν με το που ανέβηκε στη σκηνή δανείστηκε την περίφημη ρήση του Γεώργιου Καραϊσκάκη: Αν ζήσω, θα σας γαμήσω όλους! Κι αν πεθάνω, θα μου κλάσετε τον πούτσο!

Από τον Πουλικάκο και τη μπάντα του ακούσαμε το Έχουν κακούς σκοπούς (back to the 70s και τους Εξαδάχτυλος), το Να φύγει αυτός ο χειμώνας, το καζαντζιδικό Υπάρχω, το Σκόνη πέτρες λάσπη, το Tush των ZZ Top, το ΄69 με κάποιο φίλο του Παύλου Σιδηρόπουλου,

αλλά και το Hey Joe, τραγούδι του προ-προπερασμένου αιώνα, όπως το χαρακτήρισε ο Μήτσος. Στη γιγαντοοθόνη πίσω η μορφή του Jimi Hendrix προξένησε τις επευφημίες, τα σφυρίγματα και τη νοσταλγία του κοινού. Μα, σοβαρά τώρα, υπάρχει Έλληνας μουσικός που να δηλώνει σήμερα rock, αφού είναι ακόμη εν ενεργεία ο Πουλικάκος;

Όχι, δεν είναι κομμάτια εδώ ο Λεωνίδας Μπαλάφας, αλλά εγώ μάλλον που πήγα να τον φωτογραφήσω. Αύριο παίζει ο Λεωνίδας στο Keratea Art Resistance Festival και του υποσχέθηκα ότι θα πάω, αλλά δεν το βλέπω μ' αυτό το κρύωμα που με ταλαιπωρεί εδώ και πέντε μέρες.

Ρε τον Μπαλάφα που ξεκίνησε απ' το Fame Story και πήρε τα σώβρακα των δηλωμένων ροκάδων, που λέω παραπάνω. Εξαίρετος τραγουδοποιός, ωραίος ερμηνευτής, αξιαγάπητος αλητάμπουρας! Τα ίδια μπορεί και να του τά 'πε ο Δημήτρης Μανιάτης, όσο διακρίνεται στην άνωθεν photo της κακιάς ώρας...

Έφυγα όταν στη σκηνή ανέβηκαν ο Νικήτας Κληντ και οι Ρόδες, παρ' όλο που ήθελα πολύ να δω τους αγαπημένους μου Electric Litany. Δεν την πάλευα όμως άλλο, καθώς απ' το πρωί τρώω δυο-δυο τα panadol και τις καραμέλες lysopaine για το λαιμό μου. Εν κατακλείδι, η κεντρική ιδέα από το τριήμερο Keratea Art Resistance Festival είναι η ακόλουθη: ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΦΟΡΤΩΝΕΙ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ. Η ΜΟΝΗ ΥΠΑΡΚΤΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΜΕ ΔΙΑΛΟΓΗ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ. ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, ΕΝΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΚΟΛΥΜΠΙΘΡΟΞΥΛΟ, ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ, ΝΕΟΙ, ΓΕΡΟΙ, ΑΝΔΡΕΣ, ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΠΑΙΔΙΑ, ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΠΑΔΕΣ, ΔΙΝΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΑ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ Χ.Υ.Τ.Α., ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΤΟΥΣ. Και κάτι ακόμη, πολύ λογικό: ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΕΝΑΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΕΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΒΛΑΒΕΡΗ ΧΩΜΑΤΕΡΗ. Ή, όπως μου σχολίασε ένας άλλος φίλος δημοσιογράφος, Πολύ φοβάμαι ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Γιατί, αν υποχωρήσει, την επόμενη θα βγουν άλλες δέκα Κερατέες! Να ζητήσουν, συμφώνως και με τον Πουλικάκο, τα ρέστα από τα κερατιάτικα και τα γαμησιάτικα της εκάστοτε αντιλαϊκής κυβέρνησης...