emotional-post

Ladose: Φάρμακο, εκλεκτικός ανταγωνιστής επαναπρόσληψης της σεροτονίνης. Επηρεάζοντας χημικές ουσίες στον εγκέφαλο, θεραπεύει την κατάθλιψη, την ιδεοψυχαναγκαστική συμπεριφορά και τη βουλιμία. Πλέον δεν το βρίσκεις στα φαρμακεία των σπιτιών ή γενικά μόνο στα φαρμακεία, αλλά και κάτω στο δρόμο. Σαν χθες το μεσημέρι μεταξύ Βουλιαγμένης και Συγγρού, ανάμεσα σε ποδοπατημένα χορτάρια και αποτσίγαρα. Εικάζεται πως μέχρι το τέλος του χρόνου όλοι οι υπήκοοι αυτής της χώρας, αν δεν πάνε βέβαια από εγκεφαλικό ή έμφραγμα, θα το χρειαστούν απαραιτήτως.

κκκ

* συνάντησα φίλη δημοσιογράφο. Μήπως διάβασες - τη ρώτησα - τον ζηλόφθονο που ασχολείται πάλι μαζί μας; Όχι, αλλά άσ' τον, μωρέ, τον καημένο - μου απάντησε - για λύπηση είναι. Ας την ακούσω λοιπόν τη φίλη μου κι ας νικηθεί ο θυμός από τον οίκτο. Πολύ άσχημη φάση και τα δύο συναισθήματα, πάντως.

** Παράγγειλα με αντικαταβολή την πρώτη ποιητική συλλογή του Π.Ε.Δημητριάδη, την έφεραν, δεν ήμουν σπίτι και πάλι καλά που την άφησαν στο γραφείο της ECS Courier Service. Με ειδοποιούν. Φτάνω και βλέπω τον κίτρινο φάκελλο, εγώ έξω απ' τη τζαμόπορτα, αυτός και η υπάλληλος μέσα. Ανοίξτε μου, φωνάζω. Δεν γίνεται, κλείσαμε μου λέει η τύπισσα. Δωσ' μου τον φάκελλο, είναι δικός μου, ξαναφωνάζω. Κλείσαμε, επαναλαμβάνει αυτή. Και τότε κολλάω τη μούρη μου στο τζάμι, γουρλώνω τα μάτια, ανοίγω το στόμα κι αφήνω το σάλιο μου να τρέξει στο ούτως ή άλλως βρώμικο τζάμι, υποδυόμενος το πτώμα. Για πότε σηκώθηκε η ευτραφής υπάλληλος απ' τη θέση της και για πότε κατέβασε τα ρολά, δεν περιγράφεται. Βιβλίο πάντως δεν πήρα στα χέρια μου. Αύριο ίσως ή από Δευτέρα...

*** η πρώτη τηλεοπτική συνέντευξη του Λόλεκ ήταν ομολογουμένως πολύ καλή. Παρακάμπτω τα των τραγουδιών του ή τα των πιστεύω του, αφού έχω την αίσθηση πως τρία χρόνια τώρα τον γνωρίζω καλά αυτόν τον άνθρωπο κι έτσι δεν άκουσα κάτι καινούργιο, μιλώντας σε απόλυτα προσωπικό επίπεδο αυτή τη στιγμή. Παρακάμπτω την πολύ διαβασμένη και σοβαρή οικοδέσποινα Βίκυ Φλέσσα, τη Λίνα Νικολακοπούλου που ήταν πολύ γλυκειά και διακριτική μεσ' στον συμβουλευτικό χαρακτήρα των λόγων της και τη Λουκία Μιχαλοπούλου που μίλησε αυθόρμητα με έναν πολύ οικείο επίσης- σε μένα- τρόπο. Εκεί που θέλω να σταθώ είναι, κατά πρώτον, στην πολιτική χροιά που απόκτησε προς το τέλος ο λόγος του φίλου τραγουδοποιού (χαρακτηριστικά είπε Δε μπορείς να λες "Μαζί τα φάγαμε" και να μένεις ατιμώρητος) και, κατά δεύτερον, στην τόλμη του κρατικού τηλεοπτικού σταθμού να παγώσει την εικόνα για 4 ολόκληρα λεπτά στο φινάλε της εκπομπής, προτείνοντας μας τους στίχους του Κ.Π.Καβάφη στη μελοποίηση τους από τον Λόλεκ.