resurrection-review

Πανικός επικράτησε στον, προ ολίγων λεπτών, εορτασμό της Αναστάσεως στον Ναό του Αγίου Αρτεμίου Παγκρατίου. Από τις 11.30 το βράδυ πλήθη πιστών με κεριά και λαμπάδες στα χέρια έκλεισαν τη Φιλολάου με αποτέλεσμα να προκληθεί κυκλοφοριακό κομφούζιο, καθιστώντας αδύνατη την πρόσβαση στο εσωτερικό της εκκλησίας. Ο Πακιστανός μικροπωλητής ξεπούλησε όλα τα κεριά του, τα φέροντα προστατευτικό μπλε, πράσινο ή κόκκινο πλαστικό κάλυμμα και όπως παρατήρησα κανένας χριστιανός δεν τον φίλησε. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια παρακολούθησα το τελετουργικό κι εγώ, δεδομένου του ότι η εκκλησία βρίσκεται έξω απ' την πόρτα μου. Συγκεκριμένα, βγήκα με μάλλινες παντόφλες, αθλητική φόρμα και κόκκινο σκούφο. Όταν ακούστηκε το Χριστός Ανέστη, η αγάπη που μεταδόθηκε ήταν απερίγραπτη. Μιλάμε για πολλή αγάπη! Τόση πολλή, ώστε το μονίμως πονηρό μυαλό μου είδε άντρες, γυναίκες, νέους και γέρους, να το γυρνάνε στα λυσσαλέα γλωσσόφιλα, να τσιτσιδώνονται μεσ' στη μέση του δρόμου και το όλο πράγμα να μετατρέπεται σε τέτοια διεστραμμένη παρτούζα, που ούτε ο George A. Romero στο Shivers δεν θα μπορούσε να συλλάβει! Οι πάντες μέσα: παπάδες, περιπτεράδες, Πακιστανοί, αδέσποτοι σκύλοι, παππούδες, γιαγιάδες, μεγαλοκοπέλες, γραβατωμένοι κύριοι και όχι μόνο! Άναψα κι εγώ το σπαρματσέτο μου και πήρα τον κατήφορο. Φύσαγε πολύ! Χριστός Ανέστη, μου είπε κάποιος που κατηφόριζε επίσης με τη σύζυγο του και έκανε ν' ανάψει από το κερί μου. Αληθώς, ανταποκρίθηκα. Κάνουν δυο βήματα κι ο αέρας του σβήνει το κερί. Γαμώ το Χριστό μου, μονολογεί τότε εκνευρισμένος και γυρίζει πίσω να βρει άλλον μεταφορέα του Αγίου Φωτός. Μη βρίζεις, αντίχριστε, τέτοια ώρα! ουρλιάζει η δικιά του και σε δευτερόλεπτα ξεκινάει ένας καυγάς με τέτοια μπινελίκια, τα οποία, παρ' όλες τις προηγούμενες σκέψεις μου περί αναστάσιμης παρτούζας, με έκαναν να ντραπώ. Χριστός Ανέστη, λοιπόν, ευτυχώς άνευ μπινελικίων και δυστυχώς άνευ παρτούζας!