στα-εξάρχεια-με-τον-gazoza-τον-sai-baba-την-εύα-κοταμανίδου-τον-ravi-shankar-και-τον-καπνιστή-οδηγό-ταξί

Ο Πακιστανός προσπαθεί να πουλήσει τα αρωματικά sticks του μέρα μεσημέρι, ηλιόλουστο, στα Εξάρχεια, διαλέγω πέντε, πάρε και το Sai Baba, προτείνει ο gazoza, αφού είχε κάποτε μια γκόμενα που την ώρα του σεξ έκαιγε sticks Sai Baba, βγάζω να δώσω πενηντάρικο, δεν είχε ρέστα ο Πακιστανός και κανένας δεν ήταν πρόθυμος να μας χαλάσει, αρχίζει τη γύρα κι εμείς πίνουμε καφέ, νομίζοντας πως ξέχασε δίπλα μας την πραμάτεια του, οπότε μας ανήκει, αφού σε 5΄ φεύγουμε, τελικά επανέρχεται ο Πακιστανός απογοητευμένος, μαζεύω ένα ευρώ απ' τις τσέπες μου, του το δίνω, αγοράζω μόνο το Sai Baba, ανηφορίζουμε με τον gazoza στη Διδότου, για την Οδό Πανός, μπαίνουμε μέσα, χαζεύουμε για μιαν ακόμη φορά τις φάτσες του Χατζιδάκι, του Καβάφη, της Πλάτωνος και του Παβέζε, αυτός αναζητεί το τεύχος – αφιέρωμα στον Χειμωνά, το βρίσκει, δεν του κάνει, αφού του φαίνεται πολυκαιρισμένο, αγοράζει μια συλλογή του Χριστιανόπουλου στα 8 ευρώ και δύο καρτ – ποστάλ, σύνολο 10 ευρώ, εγώ πάλι δεν αγοράζω τίποτα, ίσα – ίσα φτάνουν για το ταξί της επιστροφής τα λεφτά μου, βγαίνουμε απ' τον εκδοτικό οίκο, χαιρετιόμαστε, μπουκάρω σ' ένα μαγαζί με οπτικά και τους λέω να βιδώσουν λίγο τα γυαλιά μου, γιατί έχουν λασκάρει και με το που κάνω να σκύψω μού πέφτουν στο πάτωμα, ο καλός κύριος εκπληρώνει την επιθυμία μου, αμέσως βρίσκω ταξί, ο οδηγός ήταν νεαρός με την ηθοποιό αδερφή του να έχει πρωταγωνιστήσει στο Show Bitch, την τελευταία ταινία του Ζερβού, οδεύοντας προς περιφερειακό Λυκαβηττού σα να πήρε το μάτι μου την Εύα Κοταμανίδου, Εύα! Εύα! φωνάζω, γυρίζει όλο έκπληξη και σκάει χαμόγελο όταν αντιλαμβάνεται ποιος τη φωνάζει, πάρε κάνα τηλέφωνο, μου φωνάζει κι εκείνη την ώρα που το φανάρι ανάβει, ποια ειν' αυτή; με ρωτάει μετά ο ταξιτζής, μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες ηθοποιούς, του απαντάω, κουνάει το κεφάλι μάλλον με σεβασμό, δηλώνω τη λαχτάρα μου για τσιγάρο, ελεύθερα μου κάνει, στρίβοντας ταυτόχρονα κι αυτός τσιγάρο, μα την τελευταία στιγμή μού έρχεται η τρελή επιθυμία ν' ανάψω το Sai Baba μεσ' στο ταξί, του το δείχνω όλο καμάρι, σκάσ' το, μου προτείνει όλο χαρά, το ανάβω, το κρατάω στό 'να χέρι, το όχημα γίνεται ντουμάνι, γελάμε σαν λέω ότι έτσι και μας σταματήσει μπάτσος δεν θα μπορεί να επιβάλλει πρόστιμο, μια και ακόμη δεν έχει θεσπιστεί νόμος που ν' απαγορεύει τα αρωματικά sticks μεσ' στα ταξί, τώρα θα σε φτιάξω κι εγώ, καγχάζει ο ταξιτζής και βάζει στη σιντιέρα το live του Ravi Shankar από το Κρεμλίνο και ώσπου να φτάσουμε στον προορισμό μου κανένας, μα κανένας, μέσα στην πολύβουη Αθήνα, δε σηκωσε το χέρι να μας σταματήσει, ψάχνοντας για ταξί. Κάτι οι μπάτσοι που είχαν περικυκλώσει από νωρίς τα Εξάρχεια, εμποδίζοντας ακόμη και την είσοδο στην έκθεση cheapArt, κάτι οι μπουνιές που παραλίγο να φάει ο δύσμοιρος Πακιστανός γιατί ζήτησε να του κάνουν ψιλά, με έκαναν να παραφράσω το παλιό καλό Όσο θα υπάρχουν μπάτσοι, εμείς θά 'μαστε Απάτσι, κατά το Όσο θα είστε μισάνθρωποι και λεβεντομαλάκες, να γίνουμε όλοι Ινδία και Πακιστάν εδώ χάμω – που ούτως ή άλλως έχουμε ήδη γίνει – να ξεμπερδεύουμε μιαν ώρα αρχίτερα.