τα-νιάτα-χάνονται-στα-βρώμικα-σοκάκια-για-να-μετρήσουν-με-το-μπόι-τους-τη-γη

Το Γκάζι έχει γίνει πια αφόρητη περιοχή. Το επισκέφτηκα χθες βράδυ, μην υπολογίζοντας βέβαια ότι ήταν Σαββατόβραδο, δηλαδή νυφοπάζαρο μαζί με μπόλικες δόσεις σκυλάδικου. Λες και μετακόμισε το Μπουρνάζι ολόκληρο λίγο πιο κάτω απ' την πλατεία Ομονοίας και οι βλαβεροί γόνοι των μικροαστών - όπως συνηθίζω να τους λέω - βγήκαν από το μαντρί τους για να ξεσαλώσουν σινάμενοι και κουνάμενοι απάνω στα τραπέζια, συνοδεία εξίσου βλαβερών ακαλαίσθητων ασμάτων. Γι' αυτό διαλύθηκε η φάση στην πλατεία Συντάγματος, έστω και με την προοπτική του revival εν όψει της 5ης Σεπτεμβρίου; Για να κάνουν όλοι τα μπάνια τους και να επιστρέψουν καυλωμένοι για επανάσταση, αφού πρώτα ικανοποιήσουν και τα ζωώδη μουσικά τους ένστικτα; Πήραν άραγε χαμπάρι τι δραματικές αλλαγές έγιναν στη δημόσια ζωή του τόπου καθ' όλη τη διάρκεια του Αυγούστου; Τους είπε κανείς Παρατήστε τις παραλίες κι ελάτε πίσω να διαμαρτυρηθούμε, διότι το ΦΠΑ από 13 ανεβαίνει στο 23% και όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες με μπλοκάκι, έχουν-δεν έχουν κόψει δελτίο, υποχρεούνται να καταβάλλουν 300 ευρώ φέτος και 500 από τον Σεπτέμβρη του επόμενου έτους; Κι αν πάλι τους τό 'πε, αυτοί τι έκαναν; Τα λεφτά του μπαμπά φτάνουν - απάντησαν - και για να τρώμε και να ντυνόμαστε και να πηγαίνουμε στα νησιά μας και να τα σπάμε στο Γκάζι. Όλοι οι άλλοι ας πάν' να κόψουν το σβέρκο τους! Τέτοιους συμπολίτες καθόλου δεν τους θέλω και ιδιαίτερα όταν είναι εικοσάρηδες. Σκέφτομαι πως αυτοί θα βάλουν την ταφόπλακα σε μία κοινωνία ήδη άρρωστη από οργανική, θεσμική, πολιτική και κυρίως πολιτιστική ανεπάρκεια. Άντε να μπει, λοιπόν, ο γαμημένος ο Σεπτέμβρης να μας δω όλους - βάζω μέσα και τον εαυτό μου - τι θα κάνουμε, έτσι που θα ατροφήσουν οι μύες των ποδιών μας και θα περπατάμε γονατιστοί και βαριανασαίνοτας...Ο επαίτης μετανάστης, πάντως, επί της Πειραιώς και Χαμοστέρνας την έχει βρει προ πολλού την άκρη. Εντυπωσιακή φιγούρα, εξηντάρης, ίσως και παραπάνω, με μακρυά άσπρα γένια και παλαιστηνιακή μαντίλα, φτυστός ο Αραφάτ στο πιο ξεπλένικο, σταματάει τ' αυτοκίνητα στο φανάρι και ζητιανεύει, μουρμουρίζοντας ακατάληπτα αραβοελληνικά. Όχι, του φώναξα αυστηρά απ' τη θέση του συνοδηγού, όταν έσκυψε στο ανοιχτό παράθυρο. Σαλάμ αλέκουμ, μου έκανε όλο προσποιητή φιλικότητα, μα μέσα στο παραλήρημα του, λίγα ελληνικά και λίγα αραβικά, όπως ήδη είπα, κατάλαβα ότι πρέπει να με αποκάλεσε τουλάχιστον τέσσερις φορές Μαλάκα! Τον κοίταξα καλά και έριξα τέτοιο γέλιο, που αν δεν έφευγε αναγκαστικά το όχημα, μπορεί και να του έδινα όσα λεφτά υπήρχαν στην τσέπη μου. Όχι πολλά, ένα πεντάευρω είχα μόνο πάνω μου, το οποίο βέβαια ήταν αρκετό για να αγοράσω την Καθημερινή της Κυριακής που δίνει σήμερα τα Ανεξάρτητα του Γιάννη Μαρκόπουλου. Υπέροχη έκδοση! Όλος ο θίασος του συνθέτη επί τω έργω (Ν. Ξυλούρης, Β. Μοσχολιού, Χ. Γαργανουράκης, Λ. Νικολάου, Π. Σιδηρόπουλος κ.α.) συν επτά σπάνιες ηχογραφήσεις από μουσικές του για τον κινηματογράφο των Ν. Κούνδουρου, Ε. Ανδρέου, Ντ. Κατσουρίδη, Ντ. Δημόπουλου κ.α. Ασχέτως αν τη σήμερον ημέρα δε μπορώ με τίποτα ν' ακούσω έργα σαν τη Θητεία και την Ιθαγένεια, σέβομαι πολύ τον Γιάννη Μαρκόπουλο για λόγους που ίσως αναφέρω σε άλλο post. Τα Ανεξάρτητα του μαζί με τον Ηλεκτρικό Θησέα ανήκουν ακόμη στα πολύ αγαπημένα μου ακούσματα και γι' αυτό χάρηκα που πριν λίγη ώρα απόκτησα τα πρώτα σε ψηφιακή μορφή.

* στο βίντεο ο Γιάννης Μαρκόπουλος παίζει στο πιάνο και τραγουδάει την Ελλάδα (Λένγκω) από συναυλία του 1975 στο Παλαί Ντε Σπορ Θεσ/νίκης. Το κομμάτι συμπεριλήφθηκε στα Ανεξάρτητα ένα χρόνο αργότερα.
** ο τίτλος του post είναι από στίχους του Γιάννη Μαρκόπουλου