L-S-Greece

Το θέμα της αποποινικοποίησης των ελαφρών ναρκωτικών ουσιών και της ατομικής καλλιέργειας τους, που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, είναι πολύ σοβαρό. Φοβάμαι ότι κάπως παραγκωνίστηκε μέσα στην παρατεινόμενη απεργία των ταξιτζήδων και το διαβόητο ελληνικό Χρέος. Σύμφωνα, λοιπόν, με τη νέα νομοθεσία που ελπίζουμε να ισχύσει από Σεπτέμβρη, η ατομική χρήση, αλλά και καλλιέργεια μικροποσοτήτων χασίς θα θεωρείται πταίσμα και όχι σοβαρό ποινικό αδίκημα ώστε να σε στείλει στην ψειρού σε περίπτωση που είσαι λαϊκόμαγκας ή φρικιό από τα Ταμπούρια, τουτέστιν φτωχομπινές άνευ νομικής προστασίας. Γιατί έτσι ακριβώς γίνεται μέχρι σήμερα, όπως το γράφω με μπόλικη δόση ειρωνίας! Το 2001 που δούλεψα βοηθός σκηνοθέτης στο ντοκιμαντέρ Ημερολόγια Καταστρώματος - Γιώργος Σεφέρης του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, μου έτυχε να περάσω δυο ολόκληρα 24ωρα μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού για τις ανάγκες των γυρισμάτων. Θα το θυμάμαι πάντα αυτό το διήμερο ως το πιο εφιαλτικό της ζωής μου! Μπροστά στις φυλακές και ειδικά του Κορυδαλλού, φαντάζομαι, ακόμη και τα δημόσια ψυχιατρεία μοιάζουν παιδικές χαρές! Από τότε άρχισα να εκτιμώ πολύ τους φυλακόβιους και να συναινώ απόλυτα στη φράση Άμα δεν έχεις κάνει φυλακή, δεν έχεις δει τίποτα σ' αυτό τον κόσμο...Εκεί μέσα είδα νέα παιδιά, 20 και 25 ετών, να βολτάρουν ζωντανά-νεκρά έξω απ' τα στενά κελλιά τους, επειδή είχαν την ατυχία απ' τη μια να συλληφθούν για ένα ή δύο τσιγαριλίκια και απ' την άλλη να έχουν γεννηθεί σε άπορες λαϊκές οικογένειες. Αυτό τώρα θ' αλλάξει και προσωπικά δε μπορώ παρά να χαιρετίσω το νέο νόμο. Απορίας άξιον γιατί το ΚΚΕ εξακολουθεί να ταυτίζεται με τον Καρατζαφέρη και να επιδεικνύει έναν απίστευτο οπισθοδρομισμό επί του θέματος. Και νά 'ταν μόνο αυτό; Εδώ κάποτε μεσήλικας κολλητός φίλος αποχώρησε οικειοθελώς από την ΚΝΕ στις αρχές του 1980, επειδή έγινε μάρτυρας της διαγραφής δύο ερωτευμένων κοριτσιών από το κόμμα. Ας πει όμως επιτέλους κάποιος στους συντρόφους του ΚΚΕ ότι οι στίχοι του Πάνου Τζαβέλλα Κι ο Βάρναλης μας τό 'χε πει/ χωρίς καμιά περιστροφή/ στης χούντας το αλισβερίσι/ λεύτερο ήταν το χασίσι/ ποτέ ο λαός να μην ξυπνήσει ανήκουν εξ ολοκλήρου στο πιο σκοταδιστικό παρελθόν της Ελλάδας, τη στιγμή μάλιστα που - γνωστό τοις πάσι - τη σήμερον ημέρα την πίνουν στα κρυφά μέχρι κι οι κότες! Από τον φοιτητή και τον μπάτσο μέχρι τον πολιτικό και τον ιερωμένο! Ιερωμένο είπα και θυμήθηκα μιαν άλλη χιουμοριστική ιστορία: πριν μερικά χρόνια, Ελληνίδα alternative τραγουδίστρια και η μπάντα της, ταξίδευαν για τις ΗΠΑ μέσω Ολλανδίας. Επειδή η αλλαγή αεροπλάνου θα γινόταν μετά από αρκετές ώρες, πήρε τους μουσικούς της και την άραξαν σε coffee-shop του Άμστερνταμ, όπου φυσικά έγιναν κουρούμπελα. Κατά την επιστροφή τους στο αεροδρόμιο, έπεσαν πάνω στον συχωρεμένο Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, ο οποίος δίχως τα τιμαλφή και τα άμφια του περίμενε κι αυτός κάποια άλλη πτήση - θα πήγαινε προφανώς σε κανά ιερατικό συνέδριο. Σερνόμασταν χάμω απ' το γέλιο όταν η φίλη τραγουδίστρια μού έλεγε πως, υπό την επήρεια του καλού stuff, συζητούσε με τους μουσικούς της το ενδεχόμενο να πηγαινοέρχεται κρυφά Ελλάδα - Ολλανδία ο Χριστόδουλος μόνο και μόνο για να την...πίνει! Θέ μου, σχώρα με, τι λέω βραδυάτικα ο ασεβής και τον έχω και σε dvd τον άνθρωπο απ' τον Όμιλο Γιαννίκου! Στο Άμστερνταμ, βέβαια, έχω πάει κι εγώ πολλές φορές και το λατρεύω περισσότερο κι απ' άλλες ευρωπαϊκές μητροπόλεις (Λονδίνο, Παρίσι, Βερολίνο κλπ.) Η πρώτη φορά ήταν το 2004 με μια συμφοιτήτρια μου απ' τη σχολή κιν/φου και τον Άγγλο γκόμενο της - παγανιστές κι έτσι, τσιτσιδώνονταν στα δάση, χόρευαν και τα συναφή. Θυμάμαι που καθίσαμε στον προαύλιο χώρο μιας καθολικής εκκλησίας (!), ο οποίος είχε μετατραπεί σε coffee-shop κι εγώ πήγαινα να δώσω κρυφά το joint, χέρι με χέρι, κάτω απ' το τραπέζι, λες και βρισκόμουν στα Εξάρχεια. Όταν ανασήκωσα το βλέμμα μου κι είδα τους νεολαίους όλους (ληγούρια μού φάνηκαν) να κρατάνε από ένα τρίφυλλο στο χέρι και να συζητάνε στο χαλαρό, κόντεψα να πέσω απ' την καρέκλα απ' το γέλιο. Μιαν άλλη φορά πάλι, στο Άμστερνταμ πάντα, γνώρισα μεσ' στο πλήθος έναν πιτσιρικά που πειραματιζόταν με την electronica και τις ουσίες, μένοντας μόνιμα εκεί με πατέρα Ολλανδό και Ελληνίδα μητέρα. Ακολούθα, μου είπε και με οδήγησε σ' ένα jazz κονσέρτο που δινόταν με την εξέδρα στημένη πάνω σ' ένα κανάλι. Με σύστησε σε δυο φίλους του, ξένης εθνικότητας, οι οποίοι μας κέρασαν μια μερίδα σκανκ, που δυο τζούρες έπινες και γινόσουν Ναβουχοδονόσορας! Τι είχα πάθει ο άνθρωπος, τι κακό trip ήταν αυτό! Να νομίζω ότι είμαι...πνεύμα χωρίς σώμα που αιωρείται στο χώρο μεσ' στην ευτυχίτιδα! Πάντως οι ίδιοι οι Ολλανδοί τα drugs ούτε να τα χέσουν, γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα την αναγκαιότητα της άμεσης εφαρμογής του νόμου αποποινικοποίησης. Μετά τα ωραία και χαριτωμένα που περιέγραψα, ας δούμε όμως και μια-δυο άλλες ύποπτες παραμέτρους. Η πρώτη έχει να κάνει με την περίοδο που έσκασε μύτη το συγκεκριμένο κυβερνητικό φρούτο. Δηλαδή, το μόνο σύνθημα που ταρακούνησε τον Γιωργάκη μέσα στο γενικό χάος ήταν το Φούντα έταξες, χούντα έφερες; Ή μήπως θα ενστερνιστούμε την συντηρητική άποψη των παλαιοκομμουνιστών που βλέπουν το χασίσι ως παροχή πλέον ενός μέσου καταστολής των δυσαρεστημένων πολιτών; Δεν το θέλω αυτό, διότι, όπως είπαμε, ανέκαθεν την έπιναν κι οι κότες στη ζούλα κι έπειτα με Λαϊκούς Ορθόδοξους Συναγερμούς δεν επιθυμώ την παραμικρή σχέση. Η δεύτερη παράμετρος έχει να κάνει με τον ποινικό χαρακτηρισμό του πταίσματος που θα αποδίδεται στην κατοχή, χρήση και καλλιέργεια. Χωρίς να έχω νομικές γνώσεις, νομίζω πως σύλληψη για πταίσμα σημαίνει πρόστιμο και εν προκειμένω, υποθέτω, πολύ τσουχτερό. Ακούγονται πολλά! Την ώρα αυτή το κράτος προσπαθεί να μαζέψει λεφτά, τα οποία δε μαζεύονται με τίποτα, λες και εξανεμίζονται. Ως εκ τούτου μού μοιάζει εξαιρετικά φαεινή ιδέα μία φορολόγηση - ας πούμε - έστω και εν είδει προστίμου, της συμπαθούς τάξεως των χασικλήδων. Σου λέει κύριε, μέχρι τώρα έσκαγες τόσο το τζι στον προμηθευτή σου, σκάσε τώρα τα διπλά και τρίδιπλα στο επίσημο κράτος και πίνε την με την ησυχία σου να μη σε τρώει κι η αγωνία αν έχουν έρθει τα σουβλάκια ή οι μπάτσοι έξω απ' την πόρτα σου. Δεν ξέρω, δε γνωρίζω, υποθετικά μιλάω και εδώ θα είμαστε να το ξανασυζητήσουμε όταν εφαρμοστεί ο νόμος σε μερικές εβδομάδες. Γι' αυτό που κόβω το κεφάλι μου από τώρα, όμως, είναι η μεγάλη ζήτηση που θ' αποκτήσουν ξαφνικά οι γλάστρες και οι ηλεκτρικοί λαμπτήρες.