κρήτη VII - review

Η αναχώρηση από το λιμάνι της Σούδας έγινε στις 12 το μεσημέρι με το φόβο πάλι των 8 μποφόρ. Τι κι αν το πλοίο ήταν μεγαλύτερο και εμφανώς πιο καινούργιο απ' το άλλο του πηγαιμού; Ύστερα από πέντε ώρες στη θάλασσα και συγκεκριμένα με το που μπήκαμε στο φουρτουνιασμένο Κάβο Ντόρο, στρίβοντας για Πειραιά, το κούνημα δεν είχε προηγούμενο. Πως τα βλέπετε τα πράγματα, σαν πολύ δεν κουνάει; πήγαινα και ρωτούσα τυχαίους συνεπιβάτες. Ένας απ' αυτούς που καθόταν στο κατάστρωμα και αγνάντευε μαγεμένος την ανοιχτή άγρια θάλασσα, επιχείρησε να μου δώσει μία ποιητική απάντηση: Η θάλασσα, κύριε μου- μου είπε- είναι ζωντανή, καταλαβαίνει τους φόβους μας. Γι' αυτό γαληνεύει όποτε ακούει στίχους του Οδυσσέα Ελύτη! Κι άρχισε να απαγγέλλει μάλλον Ελύτη, γεγονός που εκείνη τη στιγμή δε με συγκίνησε καθόλου, αντιθέτως με έκανε να πιστέψω πως έπεσα πάνω σε...πυροβολημένο κουλτουριάρη. Νά 'ναι καλά ο άνθρωπος και υπό διαφορετικές συνθήκες θα εκτιμούσα σίγουρα την ποιητική του διάθεση. Ευτυχώς που κατά τη διάρκεια του ταξιδιού συνάντησα τον μουσικό φίλο μου, Δημήτρη Τσολακίδη, τέως μέλος του rock συγκροτήματος Δίνη και νυν των Anthypnic Flow. Έχεις υπ' όψιν σου καμία τραγουδίστρια; με ρώτησε ο Δημήτρης, που βλεπόμαστε πλέον μία φορά στα δυο χρόνια. Έχω! απάντησα αμέσως και αναλογιζόμενος τον σπάνιο ethnic ήχο των Anthypnic Flow, τηλεφώνησα επί τόπου στην Ελένη Μπράτσου (www.bosko-hippydippy.blogspot.com/2011/03/blog-post_3764.html). Για να δούμε, λοιπόν, αν η κουμπαριά του συγκροτήματος με τη φίλη τραγουδίστρια, εν μέσω θαλασσοταραχής, αποδώσει καρπούς. Στο καράβι, πάντως, βρήκα και άλλους γνωστούς μου μουσικούς, σαν τον τραγουδοποιό Λεωνίδα Μαριδάκη, που γύριζε κι αυτός από τα Χανιά, τη γενέτειρα του, αλλά και την τραγουδίστρια Ηλιάνα Τσαπατσάρη, συνεργάτιδα του Πάνου Μουζουράκη, που την είχα δει live στον Σταυρό του Νότου.

Την προηγούμενη, τελευταία βραδυά μας στην Κρήτη, φάγαμε στην εξοχική ταβέρνα Λουτρό του Σήφη, ίσως το ωραιότερο φαγάδικο που έτυχε να μας οδηγήσουν κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής μας. Γνωριστήκαμε με ανθρώπους, φανατικούς ερευνητές του λαϊκού τραγουδιού της δεκαετίας 1955 - 65, οι οποίοι άρχισαν να αραδιάζουν με τον Μπαλαχούτη παντελώς άγνωστα- σε μένα- ονόματα τραγουδιστριών που σιγοντάριζαν θρυλικούς ερμηνευτές εκείνων των χρόνων. Ευτυχώς που η κουβέντα σύντομα επεκτάθηκε και σε άλλα θέματα, ιδιαιτέρως τολμηρά, με τα οποία όμως πόνεσαν οι μασέλες μας από το γέλιο.

Απ' την άλλη, το Ρέθυμνο ήταν η ομορφότερη πόλη της Κρήτης που γνώριζα. Εικόνες λίγο φολκλόρ, τουριστικές συν το απαραίτητο και οικείο μου πολιτισμικό σοκ!

Αυτό που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι η Κρήτη δεν μασάει καθόλου από την περίφημη κατάρρευση των εγχώριων δισκογραφικών εταιρειών. Είναι η μόνη περιοχή της Ελλάδας που διεκδικεί την αυτονομία της στην έκδοση μουσικών προϊόντων, που σπανίως φτάνουν στην Αθήνα ή γίνονται ευρύτερα γνωστά. Και πως να συνέβαινε διαφορετικά, εφόσον όλες οι οικογένειες της Κρήτης, από τα Χανιά και τα Ανώγεια, μέχρι το Ρέθυμνο και την Ιεράπετρα, όλο και κάποιον μουσικό θα βγάλουν, λυράρη, λαουτιέρη, ποιητάρη, τραγουδιστή κ.ο.κ.

Ε, όπως και να το δει κανείς, η άτυπη συνύπαρξη Βιτσέντζου Κορνάρου - Μαριάντας Πιερίδη συνιστά πολιτισμικό σοκ, που έλεγα και πριν...











Ως και τα φωτογραφεία της Κρήτης ξέρουν να διαφημίζουν το μοναδικό τοπικό χρώμα των γάμων τους, λίγο κακόγουστα βέβαια.

Οι Αγανακτισμένοι του Ρεθύμνου το έριξαν στις προβολές και καλά έκαναν μεσ' στον νεκρό Αύγουστο. Σάμπως έχουν Καμίνη αυτοί να ξυλώσει τα αντίσκηνα τους; Άμα δουν τα σκούρα, κάνουν κατάληψη σε όποια παραλία θέλουν και συνδυάζουν επανάσταση με βουτιές!

Ενδεικτική, τέλος, της Κρητικής φιλοξενίας, αλλά κι αυτού που είπα παραπάνω περί αυτονομίας της Κρητικής δισκογραφικής πιάτσας, ήταν και η γνωριμία μου με τον Ρεθυμνιώτη τραγουδοποιό Γιώργη Μανωλιούδη, φίλο του Μπαλαχούτη, ο οποίος έχει περίπου δέκα προσωπικούς δίσκους στο ενεργητικό του, μα ελάχιστοι γνωρίζουν τον ίδιο και τη δουλειά του στην πρωτεύουσα.

Τι να κάνω εγώ στην Αθήνα; μας έλεγε ο Μανωλιούδης. Και συνέχισε: Αν δε βλέπω κάθε μέρα αυτή τη θάλασσα, που απλώνεται εδώ μπροστά μας, θα αποκτήσω σίγουρα ψυχολογικά προβλήματα...

Έτσι κι εγώ, το μόνο που μπορώ να προσφέρω ανιδιοτελώς στον καλλιτέχνη, σαν ένα μικρό αντάλλαγμα για τη φιλοξενία που μας παρείχε στα μέρη του, είναι ένα αφιέρωμα στο blog με το που φτάσουν οι δίσκοι του στα χέρια μου. Καλά κύλησε, λοιπόν, το πενθήμερο αυτό στην Κρήτη και μακάρι την επόμενη φορά που θα πάω να γνωρίσω περισσότερο το γραφικό Ρέθυμνο, το οποίο- σημειωτέον- παραδόξως μού θύμισε το...Άμστερνταμ!