hairless-post

Οι αναρτήσεις του Αυγούστου από τότε που ξεκίνησα το blogging είναι οι αγαπημένες μου (πόσο ξεπερασμένη ακούγεται σήμερα η λέξη blogging την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας του facebook)! Μαζί με την ερημιά των πόλεων έχεις την αίσθηση πως κανείς δε σε διαβάζει κι ότι οι μετρημένοι στα δάχτυλα σχολιαστές σου είναι φτιαγμένοι από το δικό σου κράμα θλιβερής μοναξιάς κι εξοντωτικής κοινωνικότητας. Μου την έδωσε προχθές και μπήκα σ' ένα κουρείο. Δεν μου αρέσουν τα κομμωτήρια που σε λούζουν και μόνο από πλυντήριο δε σε περνάνε, ενώ θες στην ουσία να απαλλαγείς απ' τις τρίχες του κεφαλιού σου ή έστω να επιδιώξεις μία τεχνητή ανανέωση. Μπορεί να μού 'χει μείνει αυτή η πεποίθηση από τη διετή διαμονή μου στην πλατεία Βικτωρίας, που ήταν τίγκα στα πακιστανικά κουρεία. Σαν κοίταγες μέσα, θυμάμαι, όλοι γελούσαν και αστειεύονταν μεταξύ τους, πιθανώς να άκουγαν και pop σαχλοτράγουδα της χώρας τους, δίνοντας σου την αίσθηση μιας σπάνιας εθνικής συμφιλίωσης. Συχνά ξέχναγα ότι ήταν κουρείο και νόμισα ότι παρατηρώ κάποιο πακιστανικό ταχυφαγείο ή σουβλατζίδικο, όπου πάλι εκεί μέσα όλοι περνούσαν πολύ καλά. Τέλος πάντων, επειδή καλώς ή κακώς στο Παγκράτι δεν έχω δει ακόμη πακιστανικά κουρεία, η κοπέλα που με κούρεψε μέσα στο μικρό κομμωτήριο της ήταν τζιμάνι! Μα, τι κρίμα να κόψετε τα μαλλιά σας με τέτοιο μάκρος, μου είπε τάχα μου λυπημένη, ενώ συγχρόνως άρπαζε στα χέρια της χαιρέκακα το ψαλίδι. Έλα, ρε κοπελιά, μην κάνεις έτσι, της απάντησα κι εγώ, ενημερώνοντας την πως αυτό το κάνω μία φορά το χρόνο πλέον. Και χραπ από δω, χραπ από κει, σε δέκα λεπτά περιστοιχιζόμουν από κομμένες νεκρές τούφες, ενώ έτρεμα σύγκορμος απ' τη χρήση της ξυριστικής μηχανής στο σβέρκο μου. Όταν σηκώθηκα απ' την καρέκλα, το παραμύθι άλλαξε: Καλέ, πως σας πάνε και γιατί δεν τα κόβατε τόσο καιρό κλπ. Την ευχαρίστησα, την είπα τζιμάνι, εφόσον πρώτη φορά με κούρεψαν μέσα σε ένα τέταρτο και μάλιστα καλά, αρνήθηκα ευγενικά την κολόνια της, της έδωσα το εντεκάευρω, έβαλα τη στέκα στην τσέπη μου και την αντικατέστησα με το χακί μου τζόκεϊ, αγορασμένο την πρώτη φορά που κουρεύτηκα μετά από πολλά χρόνια, αφού πρώτα είχα καταφέρει να απαλλαγώ από τα 25 περιττά και βλαβερά κιλά. Το νέο look επικροτήθηκε απ' την πλειοψηφία των φίλων που φρόντισα να πληροφορήσω για την αλλαγή, η οποία συνετελέσθη απάνω μου. Ο λόλεκ σχολίασε απ' την Ιθάκη πως πάει περίπατο το...Woodstock, ο filtig απ' τη Θεσ/νίκη πως εγκρίνει ασυζητητί, το ίδιο και η maira από την Κεφαλλονιά. Όσο για τη μάνα μου πάντα το ίδιο λέει: Επιτέλους, γιατί είχες αρχίσει να μοιάζεις με τη...Μούσχουρη στην καλύτερη και με ρακοσυλλέκτη στη χειρότερη! Μόνο ο Γιάννης Παπαχρίστος πού 'χει ξεμείνει κι αυτός στην Αθήνα και πέρασε χθες βράδυ να με πάρει με τ' αμάξι για ένα ποτήρι κρασί, με ξενέρωσε επί του θέματος: Έπρεπε να τα πάρεις περισσότερο στην κορυφή, να αφήσεις λίγο πιο μακρυά τα πίσω και να ξυρίσεις τα πλάγια! Δηλαδή - πήγα να του απαντήσω - να γινόμουν κάτι μεταξύ σκυλά των 80s, ρεϊβά των 90s και all time classic πάνκη στα καλά καθούμενα! Δεν τού 'πα τίποτα όμως. Προτίμησα να μην ασχοληθώ άλλο με τρίχες και να μου πει αυτός για τα γόνιμα καλλιτεχνικά και εν εξελίξει σχέδια του. Τέτοια ν' ακούω να παίρνω δύναμη κι εγώ που έχω χάσει την πίστη μου ακόμη και σε κάθε τι όμορφο και μέχρι πρότινος δημιουργικό. Κάπου εδώ κλείνω. Το φιδάκι που άναψα πριν λίγη ώρα κατά των ενοχλητικών κουνουπιών πήρε φωτιά...όλο μαζί και το δωμάτιο έχει γίνει Καπνικαρέα. Καλό ξημέρωμα σε όλους!