η-αδυναμία-συγκέντρωσης-στις-μουσικές-βιογραφίες-στις-ταινίες-του-wong-kar-wai-και-οι-psycho-ταξιτζήδες-των-αθηνών

Προσπαθώ να ολοκληρώσω τη βιογραφία του Tchaikovsky, μα δεν τα καταφέρνω. Ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου είχα διαβάσει κατά τον πηγαιμό στο Ζάγκρεμπ, στη συναυλία του Roger Waters, αφού το κουβάλαγε μαζί της η Λιάνα και μου το σύστησε ανεπιφύλακτα, θυμάμαι όμως ότι με είχε κουράσει. Τα ίδια και τώρα που το διαβάζω μεσ' στην απόλυτη ησυχία, αλλά δεν...Η πολύ γλαφυρή και όλο θεατρικότητα αφήγηση της Νίνα Μπερμπέροβα, αν και κάπως ξεπερασμένη, στην καλή - έτσι μου φαίνεται - μετάφραση του Γιώργου Πλουμπίδη δεν ευθύνεται τόσο για την αδυναμία συγκέντρωσης εκ μέρους μου, όσο αυτή η ασταμάτητη παράθεση ονομάτων Ρώσων και Ρωσίδων, των ανθρώπων που είτε γνώρισαν τον μεγάλο μουσουργό, είτε ήταν συγγενείς του, είτε απλά συνεργάστηκαν μαζί του: βρίσκεις στη σελίδα 5, ας πούμε, την Κλιμέντοβα, πας στη σελίδα 90 και την ξανασυναντάς, μα που να θυμάσαι ποια ήταν και τι έκανε στο βίο του Tchaikovsky, αφού στο μεταξύ έχουν κάνει την εμφάνιση τους και η Ναντιέζντα, ο Γκλαζονόφ και ο Αργκουτίνσκι - τρέχα γύρευε! Μπας κι είμαι αυτιστικός; Κάτι παρεμφερές μου συμβαίνει και με τις ταινίες του Wong Kar Wai. Ενώ τον θαυμάζω για την ονειρική ποιητική του ατμόσφαιρα, αδυνατώ να παρακολουθήσω την εξέλιξη των ιστοριών του, αφού οι Ασιάτες ηθοποιοί του μού φαίνονται όλοι ολόιδιοι! Με εξαίρεση το Happy Together του, όπου εκεί τα πράγματα ήταν πιο σαφή, μαρτύρησα μέχρι να ολοκληρώσω την Ερωτική επιθυμία του: το rewind...αναστέναξε προκειμένου να ξεχωρίζω κάθε φορά τον σύζυγο απ' τον εραστή της πρωταγωνίστριας. Το δε 2046, άσ' τα να πάνε, το απόλαυσα ως νεοψυχεδελικό trip και όχι ως μία καλή ταινία που σίγουρα ήταν! Παραδόξως, δεν παθαίνω το ίδιο με τον γιαπωνέζικο ασπρόμαυρο κιν/φο που εκτιμώ απεριόριστα, τον Μιζογκούτσι, τον Κουροσάβα, τον Όσιμα, τον Τεσιγκαχάρου, τέτοιους δημιουργούς. Θά 'ναι μάλλον που, ως ταινίες εποχής οι περισσότερες, χρησιμοποιούσαν κοστούμια ανάλογα με την κοινωνική κάστα των χαρακτήρων. Υπήρχε βέβαια κι ο Τοσίρο Μιφούνε, ένας εξαιρετικός Ιάπωνας ηθοποιός, που θα τον αναγνώριζα μεταξύ εκατοντάδων άλλων κοντοχωριανών του, μέσα ή πιο έξω απ' το Τόκιο. Έτσι, λοιπόν, άφησα στην άκρη τη βιογραφία του Tchaikovsky διά χειρός Μπερμπέροβα και Πλουμπίδη και προτίμησα να ξανακούσω το Κονσέρτο του για πιάνο αρ. 1 με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου υπό τη δ/νση του Seiji Ozawa (νάτονα πάλι ο Γιαπωνέζος!) και με σολίστ στο πιάνο τον Ρώσο Arcadi Volodos. Απίστευτο ταλέντο ο συγκεκριμένος, 39χρονος σήμερα, πιανίστας! Το cd αυτό, που μου χάρισε πέρσι στα γενέθλια μου ένας καλός φίλος, γιατρός και επίσης πιανίστας, περιέχει ηχογραφήσεις έργων του Tchaikovsky και του Rachmaninoff του 2003, δηλαδή τότε που ο καλλιτέχνης - εκτελεστής τους ήταν 31 ετών! Σχεδόν μεταφυσικό το πως καταφέρνει και εξαφανίζει κυριολεκτικά τη μεγάλη ορχήστρα που τον συνοδεύει, αλλά και το πώς ακούγεται ο ίδιος! Σα να μην είναι άνθρωπος! Μόνο ένα ζευγάρι χέρια που τρέχουν άλλοτε θωπευτικά και άλλοτε δαιμονισμένα πάνω στα πλήκτρα του πιάνου! Αφορμή υπήρξε το δώρο αυτό για να προμηθευτώ ακόμη ένα cd με τον Arcadi Volodos σε συνθέσεις του Schubert! Άλλο αριστούργημα! Η ακρόαση, πάντως, κλασικής μουσικής, καθώς και η απόφαση να παρατήσω τη βιογραφία του Tchaikovsky, αφού δεν προνόησα να κρατήσω...σημειώσεις, με γλίτωσαν από την παράνοια του ταξιτζή που με μετέφερε κάπου στην Πανόρμου. Μα καλά, όλοι οι ταρίφες για δέσιμο είναι ή τους χτύπησε στο κεφάλι η παρατεινόμενη απεργία μαζί με τον εποχιακό καύσωνα; Φταίω κι εγώ - τό 'χω ξαναπεί - που κάθομαι στη θέση του συνοδηγού και, ως κοινωνικό ζώον, τους πιάνω την κουβέντα. Αυτός μου έλεγε πως δεν είμαστε από ύλη φτιαγμένοι, αλλά από έναν εξωγήινο μονοκύτταρο οργανισμό που καλείται Θεός, ο οποίος μας παρακολουθεί από παντού και μας κάνει να υποφέρουμε όσο μας βλέπει εξαρτημένους από την ύλη, τουτέστιν τα κινητά τηλέφωνο, τις PLASMA τηλεοράσεις και το αυτοκίνητο μας! Τρομερή θεωρία! Συμφωνείς ή διαφωνείς; με ρώτησε με ένα μάτι που τού 'χε πεταχτεί σα λουκουμάς! Μα, τι λες - του είπα κι εγώ - είναι να διαφωνήσω μ' αυτά που μαθαίνω; Έχω ανατριχιάσει ολόκληρος! Ασχέτως αν κατά βάθος απορούσα πως γίνεται ξαφνικά ο τρελάρας να την είδε Έριχ φον Ντένιγκεν ή Τανάγρας, που θά 'λεγε κι η μάνα μου. Περνάγαμε κι έξω απ' το Αιγινήτειο εκείνη την ώρα, οπότε σκεφτόμουν πως αν χειροτερέψουν τα πράγματα, του βουτάω το τιμόνι απ' τα χέρια, κάνω μεταβολή το όχημα και τον οδηγώ σούμπιτο στους τρελογιατρούς μήπως σωθεί κι αυτός και όποιος επόμενος άτυχος του σηκώσει χέρι για κούρσα. Τίποτα, η μόνη λύση είναι αποποινικοποίηση εδώ και τώρα! Εφόσον ένας μουρλός τέτοιου είδους είναι σχεδόν σίγουρο πως δεν θ' ακούσει ποτέ τον Volodos να ερμηνεύει Tchaikovsky, τουλάχιστον ας πιεί δυο-τρεις μπάφους να χαλαρώσει λίγο.