R.I.P. ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΥΡΚΟΣ (1924 - 2011)

Ο κόσμος της Αριστεράς στην Ελλάδα θρηνεί τον χαμό του ιστορικού ηγέτη Λεωνίδα Κύρκου. Έφυγε σήμερα στις 6.25 τα ξημερώματα από επιπλοκές της ήδη βεβαρημένης υγείας του στα 87 του χρόνια. Ο Κύρκος είχε γεννηθεί το 1924 στο Ηράκλειο της Κρήτης, γιος του πολιτικού Μιχαήλ Κύρκου, ενός εκ των ιδρυτών της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς. Ποτέ δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην ιατρική σχολή του Παν/μίου Αθηνών εξ αιτίας των πολιτικών διώξεων που υπέστη. Το 1949, μέσα στον Εμφύλιο, καταδικάστηκε σε θάνατο. Τον έσωσε η παγκόσμια κατακραυγή, αφού συγκατηγορούμενος του ήταν και ο Μανώλης Γλέζος. Από το 1958 έως το ΄61 διατέλεσε συντάκτης και αργότερα διευθυντής της αριστερής εφημερίδας Αυγή. Εκλέχτηκε μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου με την ΕΔΑ στις αρχές του ΄60, ενώ αμέσως μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ βοήθησε στην ίδρυση του ΚΚΕ Εσωτερικού. Την περίοδο της χούντας συνελήφθη εκ νέου και φυλακίστηκε για μία πενταετία. Το 1974, μετά τη Μεταπολίτευση, εκλέχτηκε βουλευτής και λίγο αργότερα ευρωβουλευτής. Μέχρι το 1987 ο Λεωνίδας Κύρκος υπήρξε Πρόεδρος και Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Εσωτερικού, λίγο πριν ιδρύσει δηλαδή μαζί με τον Χαρίλαο Φλωράκη τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου. Για τη συμμετοχή του Συνασπισμού στη διαβόητη κυβέρνηση Τζανετάκη δέχτηκε σφοδρή επίθεση από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Το 2000 προτάθηκε από την παράταξη του για το ύπατο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, θέση την οποία τελικά κατέλαβε ο ανθυποψήφιος του, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος. Πριν από ένα χρόνο δήλωσε τη στήριξη του στο νέο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, καθώς, αν και αποστασιοποιημένος από την ενεργό πολιτική σκηνή, περιοριζόταν στην κατάθεση των δημόσιων απόψεων του. Στο πλαίσιο αυτών ακριβώς των απόψεων δε δίστασε να επικρίνει μόλις πριν μερικούς μήνες τον πολιτικό σύντροφο και φίλο του, Μίκη Θεοδωράκη, για τις πατριωτικές κορώνες της Σπίθας του. Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν ένας από τους τελευταίους μεγάλους πολιτικούς άνδρες της Ελλάδας, σε μία περίοδο που αυτή κυβερνάται από γραβατωμένους δεξιούς γιάπηδες και νεαρούς αριστερούς που νομίζουν ότι η χώρα είναι ένα και το αυτό με το Δεκαπενταμελές του σχολείου τους. Θα τον θυμάμαι πάντα για τον ήρεμο πολιτικό λόγο του. Για τις συνεντεύξεις που συνήθως έδινε στο γραφείο του με τον τιγρέ γάτο του να βολτάρει δίπλα του. Ακόμη και για εκείνη την ξεκαρδιστική σάτιρα που του είχε γίνει στην ταινία Εις μνήμην Χάρρυ Κλυνν, όπου όλοι οι Έλληνες πολιτικοί προσέρχονταν στην κηδεία του κωμικού με λιμουζίνα και ο Κύρκος με...ποδήλατο! Μία σελίδα της νεότερης ελληνικής ιστορίας κλείνει από σήμερα και πολύ αμφιβάλλω αν θα βρεθεί κάποιος καινούργιος πολιτικός να ξανανοίξει το βιβλίο με το ίδιο όραμα και το ίδιο πάθος.