inflammatus-et-accensus

Ετοιμάζω από τώρα το έκτακτο ραδιοφωνικό μου αφιέρωμα στα τραγούδια άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένα με την Παναγία, εν όψει Δεκαπενταύγουστου, ρωτώντας τη Λένα αν είναι πολύ ψυχοπλακωτικά τα Stabat Mater του Giovanni Battista Pergolesi για μεσημεριανή ώρα, εκείνη όμως με πληροφορεί πως τα κατά Pergolesi Stabat Mater είναι από τα ομορφότερα έργα που έχουν γραφτεί ποτέ, τονίζοντας με έμφαση το ποτέ, οπότε λέω να τα εντάξω στο ρεπερτόριο της εκπομπής, δεδομένου του ό,τι λέει η Λένα περί μουσικής το ασπάζομαι με κλειστά μάτια, δε σκοπεύω ωστόσο ν' αφήσω εκτός και πιο καινούργια ακούσματα, σαν το Timemachine από το ομότιτλο εξαιρετικό άλμπουμ των Mary & The Boy, στο οποίο ο αθεόφοβος The Boy ταυτίζει τη Μητέρα του Θεού με στριπτιζέζ του Λας Βέγκας και με τραγούδι του Bob Dylan, σκέφτομαι τι καλά που είναι αγγλικοί οι στίχοι, διότι, αν και σε αριστερό ραδιόφωνο η εκπομπή, όλο και καμιά γιαγιά θα τηλεφωνούσε για κράξιμο, δοθείσης ευκαιρίας λοιπόν ξεσκονίζω τη δισκοθήκη μου και ανακαλύπτω εκ νέου φοβερά και τρομερά hand made δισκάκια, όπως αυτό των Spy F. & The Zakulas και το απίστευτο Έπος της Σμαρούς του Μίλτου Χαλκίδη με τους Marathon, συνειδητοποιώ ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια έρχονταν συχνά cd - εκπλήξεις ευχάριστες από δημιουργούς που τα έστελναν μόνοι τους, άνευ δελτίων τύπων, φωτογραφιών τους και βαρετών διαδικτυακών links, σε αντίθεση με τη σημερινή μπουρδελοειδή ή και ανύπαρκτη δισκογραφία που ποντάρει περισσότερο στην πληροφορία, στο περιτύλιγμα και σχεδόν καθόλου στην ουσία της τέχνης της μουσικής ή του τραγουδιού, όπως ακριβώς γίνεται και με τα βιβλία της Κάλυς Καρατζά ή της Κατερίνας Τσεμπερλίδου (άντε τώρα νά 'σαι άνθρωπος με στοιχειώδες γούστο και να κάτσεις να διαβάσεις Τσεμπερλίδου - άκου Τσεμπερλίδου - να πούμε...), τα οποία έχουν τόση σχέση με τη λογοτεχνία, όση και οι λαχαναγορίτες με το theremin και ενόσω άξιοι συγγραφείς μας είναι παραγωγικοί, σαν και τον Παύλο Μάτεσι, που πριν λίγα χρόνια είχα πετύχει στη βιτρίνα του Καστανιώτη το έργο του Πάντα καλά, μα εγώ δεν είχα προσέξει καλά τον τίτλο και μου φάνηκε ότι έλεγε Πάντα κόλο (ή κώλο), συνεπώς ήμουν έτοιμος να του τηλεφωνήσω για να τον συγχαρώ για το σθένος του, ευτυχώς όμως που στο παρά πέντε ξανατσέκαρα τον τίτλο του βιβλίου κι έτσι γλίτωσα απ' το να γίνω εγώ κώλος μ' έναν σημαντικό Έλληνα καλλιτέχνη που με είχε τιμήσει με τη συμμετοχή του σε ταινία μου και μια και έπιασα τις ταινίες, εύχομαι τα καλύτερα στον νέο πρόεδρο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, τον σκηνοθέτη Γρηγόρη Καραντινάκη, του οποίου τα λόγια περί τέλους εποχής για τις μικροπαρέες και τις κλίκες που λιμαίνονταν τον χώρο και τον κρατικό κορβανά βεβαίως, πολύ μου άρεσαν, φτάνει να μην αποδειχτούν μια απ' τα ίδια και το λέω εγώ που δε νιώθω καθόλου αδικημένος ή παραπονεμένος, αντιπαθώ σφόδρα όμως τα λαμόγια που επιδιώκουν μέσω της καημένης της τέχνης να σπουδάσουν τον κανακάρη τους ή να συντηρήσουν το εξοχικό στο νησί, γυρίζοντας φτηνιάρικες κουλτουρέ βιντεοπαπαριές, μα ας σταματήσω να τα βάζω με το βίντεο, γιατί στο φιλμ πλέον δεν έχει κανένας εμπιστοσύνη, ούτε καν οι ίδιοι οι σκηνοθέτες, εφόσον συχνό φαινόμενο όλα αυτά τα χρόνια ήταν να πηγαίνουμε όλο αγωνία στο εργαστήριο, προκειμένου να δούμε πρώτη κόπια, και τη βλέπαμε τίγκα στα σκουπίδια και τις τρίχες, λες κι ο άλλος ο αργόσχολος έξυνε τ' αρχίδια του πάνω από τα υγρά της εμφάνισης, τα δηλητηριώδη υγρά, αυτά, που σύμφωνα με τον παλιό μου δάσκαλο, ηχολήπτη Κώστα Πρικόπουλο, έστειλαν τον καρκίνο στη Φρίντα Λιάπα και χάσαμε πρόωρα το κορίτσι μας - έτσι μου είχε πει συγκινημένος - αλλά εγώ ανακάλυψα εκ των υστέρων τις ταινίες της Λιάπα και τότε μ' ενδιέφερε πιο πολύ ν' ακούσω ιστορίες απ' αυτόν τον άνθρωπο για τη θητεία του στη δισκογραφία ως ηχολήπτης σύσσωμου σχεδόν του Νέου Κύματος, τι να κάνει σήμερα ο Πρικόπουλος, ελπίζω να είναι καλά και ν' ασχολείται ακόμη με τη δουλειά του που τόσο την αγαπούσε, εν τω μεταξύ η γατομάνα με τα εφτά γατιά της έξω έμπηξαν ήδη τις φωνές ως έκκληση προς σίτιση τους, τρία απ' αυτά μοιάζουν να μην έχουν μάτια και πολύ στενοχωριέμαι, αφού συνηθίζεται σε μεγάλες γέννες μερικά γατιά να βγαίνουν ελαττωματικά, θέλω να τα μαζέψω τα άρρωστα στο καλαθάκι και να τα οδηγήσω στον κτηνίατρο, αλλά πρέπει να λείπει η μάνα που μπαινοβγαίνει απ' το παράθυρο μεσ' στο σπίτι κι όποτε πάω κοντά μού γρυλίζει απειλητικά, ως εκ τούτου δύσκολο να μαντρώσω τα άτυχα παιδιά της, τα οποία ούτως ή άλλως αργά ή γρήγορα θα την κοπανήσουν, ενώ αυτή θα παραμείνει μέχρι την επόμενη γέννα, γενικώς είναι άτιμο πράγμα τα ζώα, δένεσαι, τα πονάς, προσωπικά τα βρίσκω το ίδιο ανυπεράσπιστα με τα βρέφη και τους ηλικιωμένους και μου βγάζουν τέτοιο ψυχικό απόθεμα αλτρουισμού και προσφοράς που πολλές φορές έχω σκεφτεί να τα παρατήσω όλα και να ενταχθώ σε καμιά Ορθόδοξη Ιεραποστολή, μολονότι άθρησκος, μόνο και μόνο για να μεταβώ στην τριτοκοσμική Αφρική και να αφιερωθώ σε μικρά παιδιά που πιθανώς να τους είμαι χρήσιμος, άσε όμως μη μας κάνουν τίποτα βουντού εκεί κάτω οι φύλαρχοι τους που μισούν την πολιτισμένη Δύση, αν και πιθανώς να γαληνέψουν ακούγοντας τα κατά Pergolesi Stabat Mater, που θά 'χω φροντίσει να πάρω μαζί μου, ενθυμούμενος το παραληρητικό ψάξιμο στη δισκοθήκη μου της 11ης Αυγούστου του σωτήριου έτους 2011.