δέκα-λέξεις

Ένα μυστήριο πράγμα, με τον ερμηνευτή και τραγουδοποιό Γιώργη Χριστοδούλου είμαστε στενοί φίλοι εδώ και μία 10ετία, βρισκόμαστε κατά μέσο όρο δέκα φορές όλο το χρόνο, μα μέσα σ' αυτές τις δέκα μέρες θα συμπεριλαμβάνονται πάντα τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά. Έτσι, ενώ άλλοι περνάνε τέτοιες μέρες με τους δικούς τους ή βγαίνουν έξω να διασκεδάσουν, εμείς ξεμένουμε στην πόλη σαν τις καλαμιές στον κάμπο ή σαν αδειούχοι τρόφιμοι ψυχιατρείου. Αιτία γι' αυτό είναι, πιστεύω, η όχι και τόσο μεγάλη υπόληψη που αποδίδουμε στο θεσμό της οικογένειας τόσο ο Γιώργης, όσο κι εγώ, ο καθένας για προσωπικούς του λόγους. Αν φας μόνος σου αύριο, πες μου να φάμε παρέα, τον ακούω να μου λέει κάθε χρόνο παραμονή Χριστουγέννων και συγκινούμαι βαθύτατα, δεδομένου ότι καλώς ή κακώς την επόμενη μέρα περνάω λίγες ώρες κι εγώ γύρω από ένα τραπέζι με τους δικούς μου.

Μου τηλεφώνησε τ' απόγευμα ο Γιώργης, άρτι αφιχθείς από την Ισπανία, όπου το cd του σκίζει κυριολεκτικά, ενώ αρχίζουν να τον αναγνωρίζουν στο δρόμο οι περαστικοί της Βαρκελόνης και της Μαδρίτης. Εδώ έχεις χάσει επεισόδια, του είπα, αναφερόμενος φυσικά στη φτώχεια μας, στο μαύρο χάλι μας, στο κλείσιμο των δισκάδικων και στην ολική κατάρρευση της δισκογραφίας.

Είχα το άγχος, επίσης, του λαβωμένου Ζέπου, που επέστρεψε σπίτι με εμφανή τον απόηχο του κακού που τον βρήκε: διάρροια, ακεφιά, αλλά ευτυχώς όχι και άρνηση για τροφή. Μού'χει κάνει μεγάλη εντύπωση που το ζώο δεν ξεκολλάει από πάνω μου. Πάω σε άλλο δωμάτιο και αρχίζει το γατίσιο κλάμα του, γυρίζω, ανεβαίνει στα πόδια μου και ηρεμεί ο ταλαίπωρος.

Θα πρέπει για τις επόμενες τρεις μέρες να του κάνω ενέσεις με φάρμακο, πράγμα που δε γουστάρω καθόλου, εξ ου και απευθύνθηκα σ' ένα καλό μου φίλο γιατρό και φιλόζωο. Γενικώς, πόσο μίζερα είναι κάθε, μα κάθε χρόνο, τα Χριστούγεννα. Τι καλά που θα ήταν να ανήκα κι εγώ σ' αυτούς που στολίζουν τα σπίτια τους, ανάβουν το τζάκι, κοτσάρουν κι ένα cd με Nat King Cole και Presley (αγορασμένο, δώρο ίσως, αλλά σίγουρα όχι από προσφορά εφημερίδας) και καμώνονται πως περνάνε τέλεια ή τουλάχιστον όπως πρέπει και όπως συνηθίζεται. Η ζωή περνάει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία - τελικά είναι πολύ μεγάλος ο Σαββόπουλος! Τά'πε όλα με δέκα λέξεις...